Kazimierz Hozer

Kazimierz Hozer, ps. Kazek I (ur. 2 grudnia 1890 w Bochni, zm. 9 czerwca 1932 w Warszawie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Kazimierz Hozer

Kazek I

pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	2 grudnia 1890 Bochnia
Data i miejsce śmierci	9 czerwca 1932 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1914–1932
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	5 Pułk Piechoty 5 Pułk Piechoty Legionów 41 Suwalski Pułk Piechoty 22 Pułk Piechoty
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka (wyprawa wileńska, bitwa pod Dyneburgiem)
Odznaczenia

Grobowiec rodzinny Kazimierza Hozera

Życiorys

Urodził się jako syn Franciszka i Marii z Mizerskich. W latach 1903–1907 uczęszczał do gimnazjum w Bochni, w latach 1907–1908 do IV Gimnazjum w Krakowie, w latach 1908-1909 do V Gimnazjum w Krakowie. W latach 1909–1912 uczył się eksternistycznie w krakowskiej II Szkole Realnej, gdzie zdał maturę. W latach 1913–1914 uczęszczał do studium rolniczego przy UJ, był słuchaczem agronomii, a w 1914 przeniósł się na medycynę na UJ. Został członkiem Związku Strzeleckiego, w ramach którego ukończył kurs podoficerski. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. Służył w V batalionie 5 pułku piechoty w składzie I Brygady. Pod koniec 1914 był dowódcą 2 plutonu w 3 kompanii, był także zastępcą dowódcy kompanii. Mianowany podporucznikiem 2 lipca 1915. Służył w Legionach do ich rozwiązania, a po kryzysie przysięgowym działał w Polskiej Organizacji Wojskowej (od 1 września 1917 jako komendant POW okręgu karpackiego).

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Rozpoczął służbę w 5 pułku piechoty Legionów. Otrzymał awans do stopnia porucznika. Wziął udział w obronie Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej na stanowisku dowódcy I batalionu. Następnie podczas wojny polsko-bolszewickiej uczestniczył w wyprawie wileńskiej, na froncie litewsko-białoruskim, bitwie pod Dyneburgiem, na froncie ukraińskim. Awansował do stopnia kapitana 1 grudnia 1919, później majorem ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920. Od 5 do 22 sierpnia 1920 w 5 pułku piechoty Legionów. Wyróżnił się 14 sierpnia 1920 zdobywając Ostrów Lubelski. Rozkazem Dowództwa 2 Armii nr 1517/I z 1 września 1920 nadano mu order „Virtuti Militari” V klasy.

Następnie pełnił funkcję dowódcy 41 Suwalskiego pułku piechoty (garnizon Suwałki) od 20 września 1920. W 1922 był absolwentem kursów i szkoleń wojskowych. 1 grudnia 1924 roku awansował do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 81,5. lokatą w korpusie oficerów piechoty.

Z dniem 1 grudnia 1924 roku został przeniesiony do Departamentu I Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko kierownika Referatu Organizacyjno-Mobilizacyjnego. 21 sierpnia 1926 roku ogłoszono jego przeniesienie do 22 pułku piechoty w garnizonie Siedlce na stanowisko dowódcy pułku. Od 28 września do 26 listopada 1927 roku był słuchaczem II unitarno-informacyjnego kursu dla podpułkowników i pułkowników, kandydatów na dowódców pułków, względnie dowódców pułków. 1 stycznia 1929 roku został awansowany do stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku i 17. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Od 19 października 1931 roku był słuchaczem dwutygodniowego kursu informacyjno-gazowego w Szkole Gazowej w Warszawie. Zasiadł w prezydium Zjazdu przedstawicieli Związku Rewizyjnego Spółdzielni Wojskowych w Warszawie.

Podczas prowadzenia ćwiczeń aplikacyjnych oficerów pułku pod Siedlcami uległ wypadkowi, gdy koń poniósł go pomiędzy drzewa, a pułkownik uderzył głową w jedno z nich doznając wstrząsu mózgu; został przewieziony samochodem do Siedlec, po czym zmarł 9 czerwca 1932 w Warszawie w drodze z lotniska do szpitala. 12 czerwca 1932 został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A 15-5-4).

Jego żoną była Janina, podczas I wojny światowej działająca w ramach NKN i POW.

W Siedlcach pułkownik był miłośnikiem piłki nożnej, twórcą i prezesem klubu piłkarskiego WKS 22 pp Siedlce. Podczas jego dowodzenia pułkiem miejscowa drużyna w 1931 awansowała do ekstraklasy edycji 1932; po jego śmierci klub funkcjonował pod nazwą KS 22 Strzelec im. płk. Kazimierza Hozera od 1933 do 1936.

Imieniem Kazimierza Hozera nazwano ulice w Suwałkach i Siedlcach.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 197
• Krzyż Niepodległości – 9 stycznia 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1928 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”
• Krzyż Walecznych czterokrotnie
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Gwiazda Przemyśla
• Odznaka „Za wierną służbę”
• Krzyż POW
• Odznaka Pamiątkowa „Orlęta”
• Odznaka pamiątkowa 22 Pułku Piechoty
• Odznaka 4. pp Legionów
• Krzyż pamiątkowy „Wilno Wielkanoc 1919”
• Komandor Orderu Gwiazdy Rumunii (pośmiertnie)
• Kawaler Orderu Legii Honorowej (III Republika Francuska, 1928)
• Srebrny Medal Waleczności II klasy (Austro-Węgry)
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)

Bibliografia

• Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Kazimierz Hozer. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2017-10-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-10)].
• Kazimierz Hozer. siedlce-zwiedzanie.pl. [dostęp 2015-03-26].
• Kazimierz Hozer. ogrodywspomnien.pl. [dostęp 2015-03-26].
• Marian Albiński – Ajaks. Niezłomny żołnierz Komendanta (Wspomnienia o śp. pułkowniku K. Hozerze). „Gazeta Lwowska”, s. 3-4, Nr 159 z 15 lipca 1932. 
• Ś. p. Kazimierz Hozer. „Nowa Gazeta Podlaska”. 25, s. 1-2, 1932-06-19. 
• Pogrzeb ś. p. pułkownika Kazimierza Hozera. „Nowa Gazeta Podlaska”. 26, s. 1, 1932-06-26.