Przejdź do zawartości

Ławnik (sądownictwo)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest najnowsza wersja artykułu Ławnik (sądownictwo) edytowana 13:39, 24 cze 2024 przez Micga (dyskusja | edycje).
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)

Ławnik – niezawodowy członek składu orzekającego (sądu lub izby morskiej), stanowiący czynnik społeczny w wymiarze sprawiedliwości. Udział obywateli w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości został zagwarantowany w art. 182 Konstytucji.

Prawa i obowiązki

[edytuj | edytuj kod]

W zakresie orzekania ławnik posiada większość prerogatyw sędziego: jest niezawisły, podlega tylko Konstytucji i ustawom, a jego głos w naradzie i głosowaniu nad wyrokiem ma taką samą wagę jak głos sędziego zawodowego. Ławnik nie może jednakże przewodniczyć rozprawie, a ponadto nie musi uzasadniać zdania odrębnego, jeżeli takie złożył. Zabronione jest bycie ławnikiem w więcej niż jednym organie jednocześnie.

Zakres spraw

[edytuj | edytuj kod]

Ustawa z 15 marca 2007 ograniczyła udział ławników w większości spraw karnych i rodzinnych oraz części spraw z zakresu prawa pracy[1].

W sprawach cywilnych dwaj ławnicy pod przewodnictwem zawodowego sędziego w postępowaniu procesowym rozpoznają w I instancji następujące sprawy z zakresu prawa pracy:

  • o ustalenie istnienia, nawiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy, o uznanie bezskuteczności wypowiedzenia stosunku pracy, o przywrócenie do pracy i przywrócenie poprzednich warunków pracy lub płacy oraz łącznie z nimi dochodzone roszczenia i o odszkodowanie w przypadku nieuzasadnionego lub naruszającego przepisy wypowiedzenia oraz rozwiązania stosunku pracy;
  • o naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu i o roszczenia z tym związane;
  • o odszkodowanie lub zadośćuczynienie w wyniku stosowania mobbingu;

oraz następujące sprawy ze stosunków rodzinnych

  • o rozwód;
  • o separację;
  • o ustalenie bezskuteczności uznania ojcostwa;
  • o rozwiązanie przysposobienia[2].

Ponadto, w takim samym składzie w postępowaniu nieprocesowym sąd rozpoznaje w I instancji sprawy o przysposobienie[3].

W procesie karnym w sprawach o zbrodnie lub procesie lustracyjnym sąd w I instancji orzeka w składzie jednego sędziego i dwóch ławników, z wyjątkiem spraw o zbrodnie zagrożone karą dożywotniego pozbawienia wolności, w których sąd orzeka w składzie dwóch sędziów i trzech ławników. Ponadto ze względu na szczególną zawiłość sprawy lub jej wagę sąd pierwszej instancji może postanowić o jej rozpoznaniu w składzie trzech sędziów zamiast jednego sędziego i dwóch ławników[4].

W Sądzie Najwyższym ławnicy uczestniczą również w rozpoznawaniu niektórych spraw dyscyplinarnych (w tym w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej). Ponadto w Sądzie Najwyższym ławnicy uczestniczą w rozpoznawaniu skarg nadzwyczajnych[5]

Izby morskie rozpoznają sprawy wypadków morskich na rozprawie, w pierwszej instancji – w składzie jednego sędziego oraz dwóch ławników, w drugiej instancji – w składzie jednego sędziego oraz czterech ławników. Rozprawie przewodniczy sędzia. Przewodniczący izby morskiej pierwszej i drugiej instancji może zwiększyć skład orzekający o dwóch ławników lub o jednego sędziego i jednego ławnika, jeżeli uzna to za wskazane ze względu na zawiły charakter sprawy. Poza rozprawą postanowienia wydaje sędzia bez udziału ławników, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej[6].

Samorząd ławniczy

[edytuj | edytuj kod]

Ławnicy w sądach powszechnych, Sądzie Najwyższym i izbach morskich (natomiast nie w sądach wojskowych) wybierają ze swego grona radę ławniczą, jej przewodniczącego i zastępców. Do zadań rady należy w szczególności podnoszenie poziomu pracy ławników i ich reprezentowanie oraz pobudzanie działalności wychowawczej ławników w społeczeństwie.

Ławnicy w poszczególnych rodzajach sądownictwa

[edytuj | edytuj kod]

Sądy powszechne

[edytuj | edytuj kod]

Ławnicy do sądów powszechnych wybierani są w głosowaniu tajnym przez rady gmin spośród kandydatów zgłoszonych przez Prezesa sądu, zakłady pracy, stowarzyszenia, związki zawodowe, organizacje społeczne i zawodowe, zarejestrowane na podstawie przepisów prawa (z wyłączeniem partii politycznych), oraz co najmniej 50 obywateli stale mieszkających na danym terenie (tj. obszarze objętym właściwością danego sądu) i mających czynne prawo wyborcze. Ławników wybiera się do sądów rejonowych i okręgowych. Kadencja ławnika wynosi cztery lata kalendarzowe następujące po roku, w którym dokonano wyboru.

Pracodawca zatrudniający ławnika jest obowiązany zwolnić go od pracy na czas wykonywania czynności w sądzie. Za czas zwolnienia od pracy ławnik zachowuje prawo do świadczeń wynikających ze stosunku pracy, z wyjątkiem prawa do wynagrodzenia. Ławnik otrzymuje na koszt Skarbu Państwa rekompensatę pieniężną za czas wykonywania czynności w sądzie w wysokości ustalonej ustawowo, w razie zamieszkania poza siedzibą sądu przysługuje mu dieta oraz zwrot kosztów przejazdu i noclegu według zasad ustalonych w tym zakresie dla sędziów.

Ławnikiem w sądzie powszechnym może zostać osoba:

  • posiadająca obywatelstwo polskie i korzystająca z pełni praw cywilnych i obywatelskich;
  • która ukończyła 30 lat, a nie przekroczyła 70 lat[7][8];
  • posiadająca co najmniej średnie wykształcenie;
  • odznaczająca się nieskazitelnym charakterem;
  • zamieszkała lub zatrudniona w miejscu kandydowania co najmniej od roku;
  • której stan zdrowia pozwala na pełnienie funkcji ławnika.

Ławnikami nie mogą być:

  • osoby zatrudnione w sądach powszechnych i innych sądach oraz w prokuraturze;
  • osoby wchodzące w skład organów, od których orzeczenia można żądać skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego;
  • funkcjonariusze Policji oraz inne osoby zajmujące stanowiska związane ze ściganiem przestępstw i wykroczeń;
  • adwokaci i aplikanci adwokaccy;
  • radcy prawni i aplikanci radcowscy;
  • duchowni;
  • żołnierze w czynnej służbie wojskowej;
  • funkcjonariusze Służby Więziennej;
  • radni gminy, powiatu i województwa.

Do orzekania w sprawach z zakresu prawa pracy ławnikiem powinna być wybrana osoba wykazująca szczególną znajomość spraw pracowniczych.

Sądy wojskowe

[edytuj | edytuj kod]

Ławników do sądów wojskowych wybiera się większością głosów na zebraniach żołnierzy jednostek wojskowych, stacjonujących na obszarze właściwości poszczególnych sądów wojskowych, spośród kandydatów zgłoszonych na zebraniu, w liczbie ustalonej przez prezesa sądu. Ławników wybiera się do wojskowych sądów okręgowych. Kadencja ławnika trwa 3 lata. Ławników będących żołnierzami pełniącymi zasadniczą służbę wojskową wybiera się na okres odbywania tej służby.

Ławnikiem w sądzie wojskowym, zwanym dalej, może być tylko żołnierz w czynnej służbie wojskowej, który:

  • ukończył 18 lat i korzysta z praw cywilnych i obywatelskich;
  • jest nieskazitelnego charakteru oraz wyróżnia się w wykonywaniu zadań służbowych i przestrzeganiu dyscypliny wojskowej.

W przypadkach określonych w ustawie może być nim również ławnik sądu powszechnego.

Ławnikiem w sądzie wojskowym nie mogą być:

  • żołnierz, który pełni służbę w sądzie wojskowym, w wojskowej jednostce organizacyjnej prokuratury lub w żandarmerii wojskowej;
  • radcy prawni i aplikanci radcowscy;
  • duchowni[9].

Sąd Najwyższy

[edytuj | edytuj kod]

Od 2018 r. ławnicy działają też w Sądzie Najwyższym. Są oni wybierani przez Senat na 4-letnią kadencję w liczbie ustalonej przez Kolegium Sądu Najwyższego. W pozostałym zakresie stosuje się do nich co do zasady przepisy dotyczące ławników w sądach powszechnych[10].

Izby morskie

[edytuj | edytuj kod]

Ławników izb morskich powołuje na okres lat trzech minister właściwy do spraw gospodarki morskiej spośród osób posiadających wysokie kwalifikacje zawodowe i praktykę w zakresie zagadnień występujących w sprawach rozpoznawanych przez izby morskie. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, na wniosek przewodniczącego izby morskiej, określa, w drodze zarządzenia, liczbę ławników dla izby z uwzględnieniem terytorialnego zakresu działania izby morskiej. W pozostałym zakresie stosuje się do nich co do zasady przepisy dotyczące ławników w sądach powszechnych[11].

Podstawy prawne

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Dz.U. z 2007 r. nr 112, poz. 766
  2. Art. 47 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego.
  3. Art. 509 Kodeksu postępowania cywilnego.
  4. Art. 28 Kodeksu postępowania karnego.
  5. Art. 59 § 1 ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym.
  6. Art. 7 i 14 ustawy z dnia 1 grudnia 1961 r. o izbach morskich (Dz.U. z 2020 r. poz. 159).
  7. Dz.U. z 2001 r. nr 98, poz. 1070
  8. Dz.U. z 2023 r. poz. 217
  9. Rozdział 8 oraz art. 70 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. - Prawo o ustroju sądów wojskowych (Dz.U. z 2022 r. poz. 2250).
  10. Art. 61 § 1–3 ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym (Dz.U. z 2024 r. poz. 622).
  11. Art. 12 i 13 ustawy z dnia 1 grudnia 1961 r. o izbach morskich (Dz.U. z 2020 r. poz. 159).