Ivo Vejvoda

Ivo Vejvoda (Karlovac, 1911 – Beograd, 1991) bio je sudionik Španskog građanskog rata i Narodnooslobodilačke borbe, društveno-politički djelatnik i dugogodišnji veleposlanik SFR Jugoslavije.

Ivo Vejvoda
Mesto rođenja	Karlovac Austro-Ugarska
Datum smrti	1. 12. 1991. (80 godina)
Mesto smrti	Beograd SFR Jugoslavija
Supruga	Vera Vejvoda; Olga Vejvoda
Deca	Marjan Vejvoda Ivan Vejvoda Goran Vejvoda Srđan Vejvoda
Profesija	društveno-politički radnik
Član KPJ od	1933.
Učešće u ratovima	Španski građanski rat Narodnooslobodilačka borba
Služba	Internacionalne brigade NOV i PO Jugoslavije 1937 — 1939. 1941 — 1945.
Čin	pukovnik u rezervi
Odlikovanja	Orden bratstva i jedinsta Orden partizanske zvezde Orden zasluga za narod sa srebrnim vencem Partizanska spomenica 1941.

Biografija

13. novembra 1911. godine u Karlovcu, od oca Ivana Vejvode, Čeha, i majke Štefanije rođ. Krznarić. Nakon završene osnovne škole i gimnazije, 1930. godine odlazi u Prag gdje studira arhitekturu. Kao praški student i nositelj čehoslovačke putovnice, bio je dodijeljen kao kurir Mustafi Golubiću, suradniku Kominterne po partijskom zadatku. Nakon povratka u Jugoslaviju, postao je član Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) 1933. godine, a zbog svog revolucionarnog rada više puta je hapšen i proganjan.

Zajedno sa grupom jugoslavenskih studenata, među kojima su bili: Ratko Pavlović Ćićko, Branko Krsmanović, Veljko Vlahović, Lazar Udovički, Mirko Kovačević, Marko Spahić, Ivan Turk, Lazar Latinović, Ahmet Fetahagić i drugi, u siječnju 1937. godine odlazi u Španiju gdje se bori u redovima Internacionalnih brigada za obranu Španske Republike i protiv fašizma.

U februaru 1939. nakon pada Barcelone i poraza Španske Republike, zajedno s ostalim borcima internacionalnih brigada odlazi u Francusku. Tijekom boravka u Francuskoj bio je u koncentracijskim logorima Saint Cyprien i Girs. Krajem 1940. godine, uspio je pobjeći iz logora i vratiti se u Kraljevinu Jugoslaviju.

Učesnik je Narodnooslobodilačke borbe od 1941. godine. Za vrijeme rata bio je na dužnosti:

• politički komesar Primorsko-goranskog partizanskog odreda,
• politički komesar Grupe Primorsko-goranskih partizanskih odreda,
• politički komesar Pete operativne zone,
• načelnik Odjeljenja za propagandu Glavnog štaba NOV i PO Hrvatske,
• član Odsjeka za propagandu ZAVNO Hrvatske .

Nakon oslobođenja Jugoslavije obnašao je razne odgovorne društvene i političke dužnosti. Bio je

• prvi poslijeratni direktor i glavni urednik Tanjuga (1944—1947);
• veleposlanik FNRJ u Brazilu (1952—1955),
• veleposlanik FNRJ u Čehoslovačkoj (1955– 1956),
• veleposlanik FNRJ u Ujedinjenom Kraljevstvu (1956–1960),
• veleposlanik FNRJ/SFRJ u Italiji (1962–1967),
• veleposlanik SFRJ u Francuskoj (1967–1971) i
• Pomoćnik državnog tajnika za vanjske poslove,
• član Vijeća Federacije i drugi.

Imao je čin pukovnika JNA u pričuvi, a povremeno se bavio novinarskim i publicističkim radom. Zanimao je se za umjetnost i književnost, te među bliskim prijateljima imao je Miroslava Krležu i Dobricu Ćosić. Umro je 1. prosinca 1991. u Beogradu i pokopan u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu.

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i druga jugoslavenska odlikovanja, među kojima su Orden bratstva i jedinstva sa zlatnim vijencem, Orden partizanske zvijezde sa srebrnim vijencem i Orden zasluga za narod sa srebrnim zrakama.

Obitelj

Prva supruga bila mu je Čehinja Vera Vejvoda, koju je upoznao u Pragu, tijekom studija. Sudionica je i Španjolskog građanskog rata i Narodnooslobodilačke borbe, a poginula je 20. listopada 1941. u borbi s Talijanima u Gorskom kotaru. S njom je imao sina Marjana Vejvodu. Nakon rata, u drugom braku sa suprugom Olgom, dobio je sinove Ivana Vejvodu, koji je politolog, intelektualac i utjecajna osoba u nevladinom sektoru u Srbiji, Gorana Vejvodu koji je poznati glazbenik i živi u Parizu, te Srđana Vejvodu, koji je fotograf i živi u Sjedinjenim Državama.

Njegova rođena sestra Vera Vejvoda također je bila učesnica Narodnooslobodilačkog rata (NOR), a nakon rata završila je arheologiju i prošla sve stupnjeve u Arheološkom muzeju u Zagrebu, od knjižničarke i pripravnice do v.d. ravnateljice, da bi na kraju karijere bila i savjetnica u Republičkom odboru za prosvjetu, kulturu i fizičku kulturu u Zagrebu (što bi danas bilo Ministarstvo kulture).

Povezano

• Jugosloveni u Španskom građanskom ratu
• Partizanski odredi u NOB-u
• Ambasada Jugoslavije u Francuskoj

Vanjske veze

• (fr) Le non-alignement au service de la paix, Le Monde diplomatique, juni 1968.
• (fr) Le non-alignement devient un concept universel dans les relations politiques internationales, Le Monde diplomatique, mart 1971.

Bibliografija

• Vojna enciklopedija. Beograd: Vojnoizdavački zavod. 1975.  (knjiga deseta)
• Rajović, Radošin i dr. (1970). Jugoslovenski savremenici – Ko je ko u Jugoslaviji. Beograd: Hronometar. str. 1208. 

Portal NOB Segment isključivo posvećen Narodnooslobodilačkoj borbi.