Gaan na inhoud

Kėdainiai

Koördinate: 55°17′0″N 23°58′0″O / 55.28333°N 23.96667°O / 55.28333; 23.96667
in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Kėdainiai
Didžioji-straat
Didžioji-straat
Amptelike seël van Kėdainiai
Seël
Kėdainiai is in Litaue
Kėdainiai
Kėdainiai
Koördinate: 55°17′0″N 23°58′0″O / 55.28333°N 23.96667°O / 55.28333; 23.96667
LandVlag van Litaue Litaue
Etnografiese streekAukštaitija
RajonmunisipaliteitKėdainiai
Eerste verwysing1372
Stadstatus1590
Regering
 • BurgemeesterRimantas Diliūnas
Hoogte
80 m (260 ft)
Bevolking
 • Totaal26 080
 • Rajonmunisipaliteit
63 559
TydsoneUTC+2 (OET)
 • SomertydUTC+3 (OEST)
Poskode
57001
Skakelkodes(+370) 347
Webwerfhttp://www.kedainiai.lt

Kėdainiai (Duits: Kedahnen, Pools: Kiejdany, Jiddisj Keidan (קיידאן)) is 'n klein stad aan die Nevėžis-rivier in Sentraal-Litaue, sowat 45 kilometer noord van Kaunas. Die kernstad dien as administratiewe setel vir die gelyknamige rajonmunisipaliteit.

Die oudste verwysing na Kėdainiai dateer uit 1372, en reeds in die 15de eeu is die nedersetting as stad beskou. Amptelik is stadstatus volgens Maagdenburgse Reg in 1590 aan Kėdainiai verleen. Die stad vorm 'n uitsondering in 'n andersins merendeels Rooms-Katolieke land soos Litaue aangesien dit nie net as geestelike sentrum van die Protestantse Hervorming in die land gedien het nie, maar ook verdraagsaam teenoor ander gelowe was. In die historiese middestad is daar naas 'n Evangelies-Gereformeerde kerk ook kerkgeboue van ander gelowe dig bymekaar opgerig.

Dit was veral die adellike Radvila-gesin wat sy invloed gebruik het om aan Protestantse vlugtelinge 'n veilige hawe binne Kėdainiai se stadsgrense te bied. So was in die 17de eeu omstreeks die helfte van die bevolking boorlinge van Skotland. Maar ook baie Litause Protestante het hulle hier gevestig. Vanaf 1629 het ook Duitse Lutherane 'n nuwe tuiste in Kėdainiai gevind.[1]

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. Anita Kugler en Stefanie Bisping: Estland • Lettland • Litauen. Keulen: Komet 2008, bl. 293