Προβολή πηγαίου κώδικα για τη σελίδα Φραγκίσκος Ιωσήφ Α΄ της Αυστρίας

{{πηγές|26|05|2015}}
{{Πληροφορίες μονάρχη
|όνομα             = Φραγκίσκος Ιωσήφ Α΄ της Αυστρίας
|τίτλος_ευγένειας  = 
|εικόνα            = Franz Joseph 1898.jpg
|μέγεθος_εικόνας   = 
|περιγραφή_εικόνας = 
|λεζάντα           = Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ (περ. 1898).
|τίτλος            = [[Αυτοκράτορας της Αυστρίας]]<br />[[Βασιλιάς της Ουγγαρίας]] 
|περίοδος_εξουσίας = 2 Νοεμβρίου 1848 - 21 Νοεμβρίου 1916
|ημερομηνία_στέψης = 8 Ιουνίου 1867
|τόπος_στέψης      = [[Βουδαπέστη]]
|προκάτοχος        = [[Φερδινάνδος Α΄ της Αυστρίας|Φερδινάνδος της Αυστρίας]]
|διάδοχος          = [[Κάρολος Α΄ της Αυστρίας|Κάρολος της Αυστρίας]]
|αντιβασιλέας      = 
|τίτλος2           = [[Βασίλειο της Λομβαρδίας-Βενετίας|Βασιλιάς της Λομβαρδίας-Βενετίας]]
|περίοδος_εξουσίας2= 2 Δεκεμβρίου 1848 - 24 Αυγούστου 1866
|ημερομηνία_στέψης2= 
|τόπος_στέψης2     = 
|προκάτοχος2       = Φερδινάνδος της Αυστρίας
|διάδοχος2         = [[Ιταλική Ενοποίηση|''Προσάρτηση στην Ιταλία'']]
|αντιβασιλέας2     = 
|τίτλος3           = [[Κατάλογος μοναρχών της Γερμανίας#Γερμανική Συνομοσπονδία, 1815–1866|Πρόεδρος της Γερμανικής Συνομοσπονδίας]]
|περίοδος_εξουσίας3= 1 Μαΐου 1850 - 24 Αυγούστου 1866
|ημερομηνία_στέψης3= 
|τόπος_στέψης3     = 
|προκάτοχος3       = Φερδινάνδος της Αυστρίας
|διάδοχος3         = ''Κατάργηση''
|αντιβασιλέας3     = 
|σύζυγος           = [[Ελισάβετ της Βαυαρίας]]
|επίγονοι          = [[Αρχιδούκισσα Σοφία της Αυστρίας|Σοφία]]<br />[[Γκίζελα της Αυστρίας|Γκίζελα]]<br />[[Ροδόλφος της Αυστρίας|Ροδόλφος]]<br />[[Αρχιδούκισσα Μαρία Βαλέρια της Αυστρίας|Μαρία Βαλέρια]]
|πλήρες_όνομα      = Φραγκίσκος Ιωσήφ Κάρολος
|βασιλικός_οίκος   = [[Οίκος των Αψβούργων-Λωρραίνης|Αψβούργων-Λωρραίνης]]
|πατέρας           = [[Φραγκίσκος Κάρολος, αρχιδούκας της Αυστρίας|Φραγκίσκος Κάρολος της Αυστρίας]]
|μητέρα            = [[Σοφία της Βαυαρίας, Αρχιδούκισσα της Αυστρίας|Σοφία της Βαυαρίας]]
|ημ_γέννησης       = 18 Αυγούστου 1830
|τόπος_γέννησης    = [[Ανάκτορα Σενμπρούν]], [[Βιέννη]]
|ημ_θανάτου        = 21 Νοεμβρίου 1916 (86 ετών)
|τόπος_θανάτου     = Ανάκτορα Σενμπρούν, Βιέννη
|τόπος_ταφής       = [[Αυτοκρατορική Κρύπτη της Βιέννης|Αυτοκρατορική Κρύπτη]], Ναός των Καπουτσίνων, Βιέννη
|θρησκεία          = [[Ρωμαιοκαθολικισμός]]
|απασχόληση        = 
|υπογραφή          = Franz joseph signature.png
}}
Ο '''Φραγκίσκος Ιωσήφ Α΄''' ([[Γερμανική γλώσσα|γερμανικά]]: ''Franz Joseph I.'', [[Ουγγρική γλώσσα|ουγγρικά]]: ''Ferenc József'', [[18 Αυγούστου]] [[1830]] - [[21 Νοεμβρίου]] [[1916]]) ήταν [[Αυτοκράτορας της Αυστρίας]], [[Βασίλειο της Ουγγαρίας|Βασιλιάς της Ουγγαρίας]] και άλλων κρατών της [[Μοναρχία των Αψβούργων|μοναρχίας των Αψβούργων]] από τις 2 Δεκεμβρίου 1848 μέχρι τον θάνατο του στις 21 Νοεμβρίου 1916. Στα πρώτα χρόνια της βασιλείας του τα βασίλεια και τα εδάφη του αναφέρονταν ως [[Αυστριακή Αυτοκρατορία]], αλλά ανασυστάθηκαν ως δυαδική [[μοναρχία]] της [[Αυστροουγγαρία|Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας]] το 1867. Από την 1η Μαΐου 1850 μέχρι την 24η Αυγούστου 1866 ήταν επίσης [[πρόεδρος]] της [[Γερμανική Συνομοσπονδία|Γερμανικής Συνομοσπονδίας]]. Υπήρξε ο μακροβιότερος ηγεμόνας της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας.

Τον Δεκέμβριο του 1848 ο θείος του Φραγκίσκου Ιωσήφ, [[Φερδινάνδος Α΄ της Αυστρίας|αυτοκράτορας Φερδινάνδος]], παραιτήθηκε από τον θρόνο στο [[Όλομοουτς]], στο πλαίσιο του σχεδίου του [[Πρωθυπουργός|πρωθυπουργού]] Φήλικα του Σβάρτσενμπεργκ για να τερματίσει τις [[Επαναστάσεις του 1848]] στην [[Ουγγαρία]]. Στη συνέχεια ανήλθε στον θρόνο ο Φραγκίσκος Ιωσήφ, καθώς ο πατέρας του είχε παραιτηθεί από τα δικαιώματά του. Θεωρούμενος σε μεγάλο βαθμό [[Αντιδραστισμός|αντιδραστικός]], πέρασε την πρώιμη βασιλεία του αντιστεκόμενος στις [[Σύνταγμα|συνταγματικές]] αρχές για τις κτήσεις του. Η Αυστριακή Αυτοκρατορία αναγκάστηκε να παραχωρήσει την [[κυριαρχία]] της στην [[Μεγάλο Δουκάτο της Τοσκάνης|Τοσκάνη]] και το μεγαλύτερο μέρος των διεκδικήσεών της για τη [[Βασίλειο της Λομβαρδοβενετίας|Λομβαρδοβενετία]] στο [[Βασίλειο της Σαρδηνίας]], μετά τον [[Δεύτερος Ιταλικός Πόλεμος της Ανεξαρτησίας|Δεύτερο]] (1859) και τον Τρίτο Πόλεμο της Ιταλικής Ανεξαρτησίας (1866). Αν και ο Φραγκίσκος Ιωσήφ δεν παραχώρησε εδάφη στο [[Βασίλειο της Πρωσίας]], μετά την ήττα της Αυστρίας στον [[Αυστροπρωσικός Πόλεμος|Αυστροπρωσικό Πόλεμο]], η Ειρήνη της [[Πράγα]]ς (23 Αυγούστου 1866) διευθέτησε το [[Γερμανικό Ζήτημα|γερμανικό ζήτημα]] υπέρ της Πρωσίας, γεγονός που απέτρεψε τη [[Γερμανική ενοποίηση]] υπό τον [[Οίκος των Αψβούργων|Οίκο των Αψβούργων]].<ref>{{Cite web |title=Gale Encyclopedia of Biography: ''Francis Joseph'' |url=http://www.answers.com/topic/franz-joseph-of-austria |access-date=2 December 2013 |publisher=Answers.com}}</ref>

Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ ήρθε αντιμέτωπος με [[Εθνικισμός|εθνικιστικά]] κινήματα σε όλη τη διάρκεια της βασιλείας του. Το 1867 υπέγραψε τον Αυστροουγγρικό Συμβιβασμό, που παραχώρησε μεγαλύτερη [[αυτονομία]] στην Ουγγαρία και δημιούργησε τη δυαδική μοναρχία της Αυστροουγγαρίας. Για τα επόμενα 45 χρόνια κυβέρνησε με μεγαλύτερη σταθερότητα, όμως επλήγη από τις οικογενειακές τραγωδίες του θανάτου του πρωτότοκου παιδιού του, [[Αρχιδούκισσα Σοφία της Αυστρίας|Σοφίας]] (1857), της εκτέλεσης του αδελφού του, [[Μαξιμιλιανός Α΄ του Μεξικού|Μαξιμιλιανού του Μεξικού]] (1867), της [[αυτοκτονία]]ς του μοναχογιού του, [[Ροδόλφος της Αυστρίας|Ροδόλφου]] (1889), τη [[δολοφονία]] της συζύγου του, [[Ελισάβετ της Αυστρίας|Ελισάβετ]] (1898) και της [[Δολοφονία του Αρχιδούκα Φραγκίσκου Φερδινάνδου της Αυστρίας|δολοφονίας]] του ανιψιού του και επίδοξου διαδόχου του, [[Φραγκίσκος Φερδινάνδος της Αυστρίας|Φραγκίσκου Φερδινάνδου]] (1914).
 
Μετά τον Αυστροπρωσικό Πόλεμο, η Αυστροουγγαρία έστρεψε την προσοχή της στα [[Βαλκάνια]], που αποτελούσε εστιακό σημείο διεθνούς έντασης λόγω αντικρουόμενων συμφερόντων της Αυστρίας όχι μόνο με την [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανική]] αλλά και με τη [[Ρωσική Αυτοκρατορία]]. Η Κρίση της Βοσνίας ήταν αποτέλεσμα της προσάρτησης από τον Φραγκίσκο Ιωσήφ το 1908 της [[Βοσνία (περιοχή)|Βοσνίας]] και της [[Ερζεγοβίνη]]ς, που βρίσκονταν υπό τον έλεγχο των [[Στράτευμα|στρατευμάτων]] του από το [[Συνέδριο του Βερολίνου]] το 1878. Στις 28 Ιουνίου 1914 η δολοφονία του ανιψιού του Φραγκίσκου Φερδινάνδου στο [[Σαράγεβο]] είχε ως αποτέλεσμα την κήρυξη του [[Πόλεμος|πολέμου]] από την Αυστροουγγαρία στο [[Βασίλειο της Σερβίας]], που ήταν [[Συμμαχία|σύμμαχος]] της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Αυτό ενεργοποίησε ένα σύστημα συμμαχιών που κήρυξαν πόλεμο η μια στην άλλη και οδήγησε στον [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο]]. Ο Αυτοκράτορας πέθανε το 1916 αφού κυβέρνησε τα εδάφη του για σχεδόν 68 χρόνια. Τον διαδέχθηκε ο μικρανιψιός του, [[Κάρολος Α΄ της Αυστρίας|Κάρολος της Αυστρίας]].

== Βιογραφία ==

=== Πρώιμα χρόνια ===
[[File:Sophiebayern franzjoseph.jpg|thumb|upright|Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ με τη μητέρα του, αρχιδούκισσα Σοφία, σε πίνακα του [[Γιόζεφ Καρλ Στίλερ]] (δεκαετία 1830).]]
Ο ''Φραγκίσκος Ιωσήφ Κάρολος'' γεννήθηκε στις 18 Αυγούστου 1830 στα [[Ανάκτορα Σενμπρούν]] της [[Βιέννη]]ς (στην 65η επέτειο του θανάτου του προ-προπάππου του, [[Φραγκίσκος Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Φραγκίσκου Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]]) και ήταν ο μεγαλύτερος γιος του [[Φραγκίσκος Κάρολος, αρχιδούκας της Αυστρίας|αρχιδούκα Φραγκίσκου Καρόλου της Αυστρίας]] (νεότερου γιου του [[Φραγκίσκος Β´ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Φραγκίσκου Α΄ της Αυστρίας]]) και της [[Σοφία της Βαυαρίας, Αρχιδούκισσα της Αυστρίας|Σοφίας της Βαυαρίας]]. Επειδή ο θείος του, [[Φερδινάνδος Α΄ της Αυστρίας|αυτοκράτορας Φερδινάνδος]], που βασίλευε από το 1835, θεωρείτο αδύναμος και ανίκανος να κυβερνήσει, ενώ ο πατέρας του χωρίς φιλοδοξίες και αποσυρμένος, η μητέρα του νεαρού [[Αρχιδούκας|αρχιδούκα]] «Φράντσι» τον μεγάλωσε προκειμένου να αναλάβει μελλοντικά τον [[Μοναρχία των Αψβούργων|θρόνο της Αυτοκρατορίας]], εμφυσώντας του αφοσίωση, υπευθυνότητα και επιμέλεια. Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ σύντομα απέκτησε τρεις αδελφούς, το [[Μαξιμιλιανός Α΄ του Μεξικού|Μαξιμιλιανό (αργότερα Αυτοκράτορα του Μεξικού)]] (1832), τον [[Κάρολος Λουδοβίκος της Αυστρίας|Κάρολο Λουδοβίκο]] (1833) και τον [[Λουδοβίκος Βίκτωρ της Αυστρίας|Λουδοβίκο Βίκτωρα]] (1842), και μια αδερφή, τη [[Μαρία Άννα της Αυστρίας (1835-1840)|Μαρία Άννα]] (1835), που πέθανε σε ηλικία τεσσάρων ετών.{{sfn|Murad|1968|p=101}}

Καθώς δεν αναμενόταν απόγονος από τον γάμο του (μετέπειτα αυτοκράτορα) Φερδινάνδου, τη διαδοχή των [[Οίκος των Αψβούργων|Αψβούργων]] επρόκειτο να συνεχίσει ο επόμενος μεγαλύτερος αδελφός του, Φραγκίσκου Καρόλου, γι' αυτό και στη βιεννέζικη Αυλή δόθηκε ιδιαίτερη σημασία στη γέννηση του Φραγκίσκου Ιωσήφ. Ο Φραγκίσκος Κάρολος είχε αδύναμη [[Υγεία|σωματική]] και [[Ψυχική υγεία|ψυχική]] διάπλαση και επομένως δεν ήταν κατάλληλος για τη βασιλεία.

Μέχρι την ηλικία των επτά ετών ο μικρός «Φράντσι» μεγάλωσε υπό τη φροντίδα της γκουβερνάντας του ("Άγια") Λουίζε φον Στουρφέντερ. Έπειτα, άρχισε η [[εκπαίδευση]] για τα δημόσια [[καθήκον]]τά του, με κύρια περιεχόμενα την αίσθηση του καθήκοντος, τη [[θρησκευτικότητα]] και τη [[Δυναστεία|δυναστική]] επίγνωση. Ο [[Θεολογία|θεολόγος]] Γιόζεφ Ότμαρ φον Ράουσερ του μετέδωσε την αντίληψη της εποχής περί [[διακυβέρνηση]]ς [[Ελέω Θεού|θεϊκής προέλευσης]] (με τη [[Θεία Χάρη]]), λόγω της οποίας δεν απαιτείτο συμμετοχή του λαού στην εξουσία.[[File:Peter Fendi - The Evening Prayer, 1839 - Google Art Project.jpg|thumb|upright|[[Υδατογραφία]] που αποτυπώνει την οικογένεια του Φραγκίσκου Ιωσήφ να [[Προσευχή|προσεύχεται]] (1839).]]Ο καθηγητής Χάινριχ Φραντς φον Μπόμπελες και ο [[συνταγματάρχης]] Γιόχαν Μπάπτιστ Κορονίνι-Κρόνμπεργκ έβαζαν τον αρχιδούκα Φραγκίσκο να μελετάει αρκετά, αρχικά 18 ώρες την εβδομάδα, ενώ μέχρι τα 16 του έτη οι ώρες αυτές έφτασαν τις 50. Ένα από τα κύρια μαθήματα ήταν η εκμάθηση ξένων γλωσσών. Σε αυτές περιλαμβάνονταν τα [[γαλλική γλώσσα|γαλλικά]] -η [[Διπλωματία|διπλωματική]] γλώσσα της εποχής- τα [[Λατινική γλώσσα|λατινικά]], τα [[Αρχαία ελληνική γλώσσα|αρχαία ελληνικά]], τα [[ουγγρική γλώσσα|ουγγρικά]], τα [[τσεχική γλώσσα|τσεχικά]], τα [[Ιταλική γλώσσα|ιταλικά]] και τα [[Πολωνική γλώσσα|πολωνικά]]. Επιπρόσθετα, ο Αρχιδούκας έλαβε τη συνήθη γενική εκπαίδευση της εποχής ([[Μαθηματικά|μαθηματικών]], [[φυσική]]ς, [[ιστορία]]ς και [[γεωγραφία]]ς), που αργότερα συμπληρώθηκε με [[Νομική|νομικά]] και [[πολιτική επιστήμη]]. Διάφορες μορφές φυσικής αγωγής ολοκλήρωναν το εκτεταμένο πρόγραμμα. Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ είχε [[Εξιδανίκευση|εξιδανικεύσει]] τον παππού του, τον "Καλό αυτοκράτορα Φραγκίσκο" (''der Gute Kaiser Franz''), που είχε πεθάνει λίγο πριν από τα πέμπτα γενέθλια του, ως τον ιδανικό [[Μονάρχης|μονάρχη]].

Όταν έγινε 13 ετών ο Φραγκίσκος Ιωσήφ διορίστηκε Συνταγματάρχης-Ιδιοκτήτης του 3ου [[Στρατιωτικό σύνταγμα|Συντάγματος]] [[Δραγώνοι|Δραγώνων]] και το επίκεντρο της εκπαίδευσής του μετατοπίστηκε στη μετάδοση βασικών γνώσεων [[στρατηγική]] και [[τακτική]]ς. Από εκείνο το σημείο και μετά, το στρατιωτικό στυλ υπαγόρευσε την προσωπική του [[μόδα]] -για το υπόλοιπο της ζωής του φορούσε συνήθως τη στολή ενός [[Αξιωματικός|αξιωματικού]] του [[Στράτευμα|στρατού]].{{sfn|Murad|1968|p=61}}

=== Επαναστάσεις του 1848 ===
Κατά τη διάρκεια των [[Επαναστάσεις του 1848|Επαναστάσεων του 1848]], ο Αυστριακός [[καγκελάριος]] [[Κλέμενς φον Μέττερνιχ|πρίγκηπας Κλέμενς φον Μέττερνιχ]] αναγκάστηκε να παραιτηθεί (13 Μαρτίου 1848). Ο νεαρός Αρχιδούκας, που αναμενόταν να διαδεχτεί σύντομα τον θείο του στον θρόνο, διορίστηκε [[κυβερνήτης]] της [[Βοημία]]ς στις 6 Απριλίου 1848, αλλά ποτέ δεν ανέλαβε τη θέση. Αντίθετα, εστάλη στο [[Πρώτος Ιταλικός Πόλεμος της Ανεξαρτησίας|ιταλικό μέτωπο]]. Εκεί, βρέθηκε δίπλα στον [[Στρατάρχης|στρατάρχη]] Γιόζεφ Ραντέτσκυ φον Ράντετς, παίρνοντας το βάπτισμα του πυρός στη Μάχη της Σάντα Λουτσία στις 5 Μαΐου.[[File:Order of the Garter of Franz Joseph I of Austria.jpg|thumb|left|250px|Η [[Τάγμα της Περικνημίδας|περικνημίδα]] του αυτοκράτορα Φραγκίσκου Ιωσήφ Α΄ της Αυστρίας, [[Μουσείο Στρατιωτικής Ιστορίας (Βιέννη)|Μουσείο Στρατιωτικής Ιστορίας]], Βιέννη.]]Κατά γενική ομολογία, χειρίστηκε την πρώτη του στρατιωτική εμπειρία με ψυχραιμία και αξιοπρέπεια. Την ίδια περίοδο, η αυτοκρατορική οικογένεια εγκατέλειψε την ταραχώδη Βιέννη για το πιο ήρεμο σκηνικό του [[Ίνσμπρουκ|Ίννσμπρουκ]] στο [[Τιρόλο (ομόσπονδο κρατίδιο)|Τυρόλο]]. Ανακληθείς από την Ιταλία, ο Φραγκίσκος Ιωσήφ συνάντησε την υπόλοιπη οικογένειά του στο Ίννσμπρουκ. Εκεί, συνάντησε για πρώτη φορά την εξαδέλφη του, [[Ελισάβετ της Αυστρίας|Ελισάβετ της Βαυαρίας]], μέλλουσα σύζυγό του, που ήταν τότε δέκα ετών, αλλά κατά τα φαινόμενα δεν του έκανε μεγάλη εντύπωση.{{sfn|Murad|1968|p=33}}

Μετά τη νίκη της Αυστρίας επί των Ιταλών στην Κουστότσα στα τέλη Ιουλίου 1848, θεωρήθηκε ασφαλές να επιστρέψει η Αυλή στη Βιέννη και ο Φραγκίσκος Ιωσήφ επέστρεψε μαζί της. Αλλά, μέσα σε λίγες εβδομάδες, η Βιέννη έγινε πάλι ανασφαλής και τον Σεπτέμβριο η Αυλή έφυγε πάλι, αυτή τη φορά στο [[Όλομοουτς]] της [[Μοραβία]]ς. Την περίοδο εκείνη, ο Αλφρέδος Α΄ του Βίντις-Γκρετς, ένας σημαντικός στρατιωτικός διοικητής στη Βοημία, ήταν αποφασισμένος να δει τον νεαρό Αρχιδούκα να ανεβαίνει σύντομα στον θρόνο. Θεωρούσε ότι ένας νέος ηγεμόνας δεν θα δεσμευόταν από τους όρκους [[Σύνταγμα|συνταγματικής]] διακυβέρνησης, με τους οποίους είχε αναγκαστεί να συμφωνήσει ο αυτοκράτορας Φερδινάνδος, που θεωρείτο από τους συντηρητικούς κύκλους πλέον ως ακατάλληλος για να βασιλεύει και ότι ήταν απαραίτητο να βρεθεί ένας νεαρός, ενεργητικός αυτοκράτορας για να αντικαταστήσει τον ευγενικό αλλά [[Ψυχική ασθένεια|διανοητικά]] ακατάλληλο Φερδινάνδο.{{sfn|Murad|1968|p= 8}}

Στις 2 Δεκεμβρίου του 1848 ο Φερδινάνδος της Αυστρίας παραιτήθηκε από τον θρόνο, ενώ και ο αδελφός του, αρχιδούκας Φραγκίσκος Κάρολος, αποκήρυξε τα νόμιμα δικαιώματά του επί του θρόνου. Έτσι στον θρόνο ανήλθε ο γιος του Φραγκίσκου Καρόλου ως ''Φραγκίσκος Ιωσήφ Α΄''.{{sfn|Murad|1968|p= 6}} Εκείνη την εποχή έγινε γνωστός για πρώτη φορά από το δεύτερο καθώς και το πρώτο του χριστιανικό όνομα. Το όνομα «Φραγκίσκος Ιωσήφ» επιλέχθηκε για να ανακαλέσει τη μνήμη του προπάππου του [[Ιωσήφ Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Ιωσήφ Β΄]] (αυτοκράτορα της [[Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]] από το 1765 έως το 1790), που μνημονευόταν ως εκσυγχρονιστής μεταρρυθμιστής.{{sfn|Murad|1968|p= 6}}

Υπό την καθοδήγηση του νέου [[Πρωθυπουργός|πρωθυπουργού]], Φήλικα του Σβάρτσενμπεργκ, ο νέος Αυτοκράτορας αρχικά ακολούθησε μια προσεκτική πορεία, χορηγώντας ένα σύνταγμα στις αρχές του 1849.<ref>https://www.britannica.com/topic/Kremsier-constitution</ref> Ταυτόχρονα, ήταν απαραίτητη μια στρατιωτική εκστρατεία κατά των [[Ούγγροι|Ούγγρων]], που είχαν επαναστατήσει κατά της κεντρικής εξουσίας των Αψβούργων στο όνομα του αρχαίου συντάγματος τους. Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ βρέθηκε επίσης αντιμέτωπος με την αναβίωση του ιταλικού μετώπου, με τον [[Κάρολος Αλβέρτος της Σαρδηνίας|Κάρολο Αλβέρτο της Σαρδηνίας]] να επωφελείται από την κατάσταση στην Ουγγαρία για να κηρύξει εκ νέου τον [[Πόλεμος|πόλεμο]] τον Μάρτιο του 1849.
[[File:Győri csata.jpg|thumb|Η Μάχη του [[Γκιούρ]] στις 28 Ιουνίου 1849. Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ εισέρχεται στο Γκιούρ ηγούμενος των αυστριακών στρατευμάτων.]]
Ωστόσο, η έκβαση της σύγκρουσης άρχισε να στρέφεται υπέρ του Φραγκίσκου Ιωσήφ και των Αυστριακών λευκοχιτώνων. Ο Κάρολος Αλβέρτος γνώρισε μία μεγάλη ήττα, κατά τη [[Μάχη της Νοβάρα]] τον Μάρτιο του 1849, γεγονός που τον ανάγκασε να παραιτηθεί από τον θρόνο του.<ref>https://web.archive.org/web/20140427210404/http://www.marxists.org/archive/marx/works/1849/03/31a.htm</ref>

==== Επανάσταση στην Ουγγαρία ====
Σε αντίθεση με άλλες περιοχές όπου [[Κυριαρχία|κυριαρχούσαν]] οι Αψβούργοι το [[Βασίλειο της Ουγγαρίας]] είχε ένα παλιό "άγραφο" σύνταγμα<ref>{{Cite book |last=Robert Young |url=https://archive.org/details/secessionofquebe0000youn |title=Secession of Quebec and the Future of Canada |publisher=[[McGill-Queen's Press]] |year=1995 |isbn=978-0-7735-6547-0 |page=[https://archive.org/details/secessionofquebe0000youn/page/138 138] |quote=the Hungarian constitution was restored. |url-access=registration}}</ref>, που περιόριζε την εξουσία του Στέμματος και είχε αυξήσει σημαντικά εκείνη του [[Κοινοβούλιο|κοινοβουλίου]] από τον [[13ος αιώνας|13ο αιώνα]]. Το κρίσιμο σημείο καμπής της επανάστασης στην Ουγγαρία ήταν οι νόμοι του Απριλίου. Οι ουγγρικοί αυτοί μεταρρυθμιστικοί [[νόμοι]] (νόμοι του Απριλίου) βασίστηκαν στα 12 σημεία που καθιέρωσαν τα θεμέλια των σύγχρονων [[Ανθρώπινα δικαιώματα|ατομικών]] και πολιτικών δικαιωμάτων, των οικονομικών και κοινωνικών μεταρρυθμίσεων στο Βασίλειο της Ουγγαρίας<ref name="Ferenc Szakály 1980 178">{{Cite book |last=Ferenc Szakály |title=Hungary and Eastern Europe: Research Report Volume 182 of Studia historica Academiae Scientiarum Hungaricae |publisher=Akadémiai Kiadó |year=1980 |isbn=978-963-05-2595-4 |page=178}}</ref> και επικυρώθηκαν από τον θείο του Φραγκίσκου Ιωσήφ, Φερδινάνδο, ωστόσο ο νέος νεαρός Αυστριακός μονάρχης Φραγκίσκος Ιωσήφ «ανακάλεσε» αυθαίρετα τους νόμους χωρίς καμία νομική αρμοδιότητα. Οι μονάρχες δεν είχαν το δικαίωμα να ανακαλέσουν τους ουγγρικούς κοινοβουλευτικούς νόμους που είχαν ήδη υπογραφεί. Αυτή η αντισυνταγματική πράξη κλιμάκωσε ανεπανόρθωτα τη σύγκρουση μεταξύ του ουγγρικού κοινοβουλίου και του Φραγκίσκου Ιωσήφ. Το αυστριακό σύνταγμα του Μαρτίου έγινε αποδεκτό από την [[Δίαιτα (συνέλευση)|Αυτοκρατορική Δίαιτα]] της Αυστρίας, όπου η Ουγγαρία δεν είχε εκπροσώπηση και που παραδοσιακά δεν είχε νομοθετική εξουσία στο έδαφος του Βασιλείου της Ουγγαρίας. Παρόλα αυτά προσπάθησε επίσης να καταργήσει τη Δίαιτα της Ουγγαρίας (που υπήρχε ως ανώτατη νομοθετική εξουσία της Ουγγαρίας από τα τέλη του [[12ος αιώνας π.Χ.|12ου αιώνα]].)<ref>{{Cite book |last=Július Bartl |url=https://books.google.com/books?id=3orG2yZ9mBkC&q=%22stadion+constitution%22++%22Imperial+Diet%22&pg=PA222 |title=Slovak History: Chronology & Lexicon, G – Reference, Information and Interdisciplinary Subjects Series |publisher=Bolchazy-Carducci Publishers |year=2002 |isbn=978-0-86516-444-4 |page=222}}</ref>

Το νέο αυστριακό σύνταγμα ήταν επίσης αντίθετο με το "[[Άγραφος νόμος|άγραφο]]" σύνταγμα της Ουγγαρίας και μάλιστα προσπάθησε να το ακυρώσει.<ref>{{Cite book |url=https://books.google.com/books?id=et9nAAAAMAAJ&q=%22Declaration+of+Independence%22+%22Stadion+Constitution%22 |title=Hungarian statesmen of destiny, 1860–1960, Volume 58 of Atlantic studies on society in change, Volume 262 of East European monographs |publisher=Social Sciences Monograph |year=1989 |isbn=978-0-88033-159-3 |page=23}}</ref> Ακόμη και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας κινδύνευε: Στις 7 Μαρτίου 1849 εκδόθηκε αυτοκρατορική [[διακήρυξη]] στο όνομα του αυτοκράτορα Φραγκίσκου Ιωσήφ, σύμφωνα με την οποία το έδαφος του Βασιλείου της Ουγγαρίας τεμαχιζόταν σε πέντε στρατιωτικές [[Περιφέρεια|περιφέρειες]], ενώ επανιδρυόταν το [[Μεγάλο Δουκάτο της Τρανσυλβανίας|Πριγκιπάτο της Τρανσυλβανίας]].<ref name="phillips">{{EB1911 |last=Phillips |first=Walter Alison |author-link=Walter Alison Phillips |wstitle=Hungary |volume=13 |pages=917–918}}</ref> Αυτά τα γεγονότα αποτελούσαν σαφή και προφανή υπαρξιακή απειλή για το ουγγρικό [[κράτος]]. Το νέο περιοριστικό αυστριακό σύνταγμα του Μαρτίου, η ανάκληση των νόμων του Απριλίου και η αυστριακή στρατιωτική εκστρατεία κατά του Βασιλείου της Ουγγαρίας οδήγησαν στην πτώση της ειρηνιστικής [[κυβέρνηση]]ς Μπότσανι (που επεδίωξε συμφωνία με την Αυλή) και οδήγησε στην ξαφνική εμφάνιση στο ουγγρικό κοινοβούλιο των οπαδών του Λάγιος Κόσσουτ, που ζήτησε την πλήρη [[ανεξαρτησία]] της Ουγγαρίας. Η αυστριακή στρατιωτική επέμβαση στο Βασίλειο της Ουγγαρίας οδήγησε σε ισχυρά αισθήματα κατά των Αψβούργων μεταξύ των Ούγγρων, έτσι τα γεγονότα στην Ουγγαρία εξελίχθηκαν σε πόλεμο για πλήρη ανεξαρτησία από τη δυναστεία των Αψβούργων.

===== Συνταγματικά προβλήματα και προβλήματα νομιμότητας στην Ουγγαρία =====
Στις 7 Δεκεμβρίου 1848 η Δίαιτα της Ουγγαρίας αρνήθηκε επίσημα να αναγνωρίσει τον τίτλο του νέου Βασιλιά, «καθώς χωρίς την ενημέρωση και τη συγκατάθεση της Δίαιτας κανείς δεν μπορούσε να καθίσει στον ουγγρικό θρόνο» και κάλεσε το έθνος στα [[Όπλο|όπλα]].<ref name="phillips" /> Ενώ στις περισσότερες χώρες της [[Δυτική Ευρώπη|Δυτικής Ευρώπης]] (όπως η [[Βασίλειο της Γαλλίας|Γαλλία]] και το [[Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας|Ηνωμένο Βασίλειο]]) η βασιλεία του μονάρχη άρχιζε αμέσως μετά τον θάνατο του προκατόχου τους, στην Ουγγαρία η στέψη ήταν απαραίτητη και, αν δεν εκτελείτο σωστά, το Βασίλειο παρέμενε «ορφανό».

Ακόμη και κατά τη διάρκεια της μακράς [[Προσωπική ένωση|προσωπικής ένωσης]] μεταξύ του Βασιλείου της Ουγγαρίας και άλλων περιοχών όπου κυριαρχούσαν οι Αψβούργοι, ο μονάρχης των Αψβούργων έπρεπε να στεφθεί Βασιλιάς της Ουγγαρίας προκειμένου να εκδίδει νόμους εκεί ή να ασκεί τα βασιλικά προνόμια στην επικράτεια του Βασιλείου της Ουγγαρίας.<ref>{{cite book|last=Yonge|first=Charlotte|title=A Book of Golden Deeds Of all Times and all Lands|publisher=Blackie and Son|location=London, Glasgow and Bombay|year=1867|chapter=The Crown of St. Stephen|chapter-url=http://digital.library.upenn.edu/women/yonge/deeds/crown.html|access-date=21 August 2008}}</ref><ref name="review1">{{cite web|url=http://www.ce-review.org/00/1/nemes1.html|title=Central Europe Review&nbsp;– Hungary: The Holy Crown|last=Nemes|first=Paul|date=10 January 2000|access-date=26 September 2008|archive-url=https://web.archive.org/web/20190517110819/http://www.ce-review.org/00/1/nemes1.html|archive-date=17 May 2019|url-status=dead}}</ref><ref>An account of this service, written by Count Miklos Banffy, a witness, may be read at [http://www.websitetoolbox.com/tool/post/royalcello/vpost?id=2646769&trail=15 The Last Habsburg Coronation: Budapest, 1916]. From [http://www.royaltymonarchy.com/ Theodore's Royalty and Monarchy Website].</ref> Από νομική άποψη, σύμφωνα με τον όρκο της στέψης, ένας εστεμμένος Ούγγρος βασιλιάς δεν μπορούσε να παραιτηθεί από τον ουγγρικό θρόνο ενόσω ζούσε. Αν ο βασιλιάς ζούσε και δεν μπορούσε να ασκεί τα καθήκοντά του ως ηγεμόνας, τα βασιλικά καθήκοντα έπρεπε να αναλάβει ένας κυβερνήτης (ή αντιβασιλέας). Συνταγματικά ο θείος του Φραγκίσκου Ιωσήφ, Φερδινάνδος, ήταν ακόμα ο νόμιμος βασιλιάς της Ουγγαρίας. Αν δεν υπήρχε δυνατότητα να κληρονομηθεί αυτόματα ο θρόνος λόγω του θανάτου του προκατόχου του βασιλιά (καθώς ο βασιλιάς Φερδινάνδος ήταν ακόμα ζωντανός), αλλά ο μονάρχης ήθελε να παραιτηθεί από τον θρόνο του και να διορίσει άλλο βασιλιά πριν από τον θάνατό του, τεχνικά μόνο μία νομική λύση παρέμενε: το κοινοβούλιο είχε την εξουσία να εκθρονίσει τον βασιλιά και να εκλέξει νέο. Λόγω των νομικών και στρατιωτικών εντάσεων το ουγγρικό κοινοβούλιο δεν χορήγησε στον Φραγκίσκο Ιωσήφ αυτή την εύνοια. Αυτό το γεγονός έδωσε στην εξέγερση μια δικαιολογία νομιμότητας. Στην πραγματικότητα, από εκείνη τη στιγμή μέχρι την κατάρρευση της επανάστασης, ο Λάγιος Κόσσουτ (ως εκλεγμένος αντιβασιλέας-πρόεδρος) έγινε ο [[de facto]] και [[de jure]] κυρίαρχος της Ουγγαρίας.<ref name="phillips" />

===== Στρατιωτικές δυσκολίες στην Ουγγαρία =====
[[File:Franz Joseph of Austria young.jpg|thumb|upright|Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ το 1851.]]
Στην Ουγγαρία η κατάσταση ήταν πιο σοβαρή και η αυστριακή ήττα φαινόταν επικείμενη. Διαισθανόμενος την ανάγκη να εξασφαλίσει το δικαίωμά του να κυβερνά, ο Φραγκίσκος Ιωσήφ στράφηκε για βοήθεια στη [[Ρωσική Αυτοκρατορία|Ρωσία]], ζητώντας την παρέμβαση του [[Νικόλαος Α΄ της Ρωσίας|Νικολάου Α΄]], προκειμένου «ν''α αποτρέψει την εξέλιξη της ουγγρικής εξέγερσης σε ευρωπαϊκή καταστροφή''».<ref>Rothenburg, G. ''The Army of Francis Joseph''. West Lafayette, Purdue University Press, 1976. p. 35.</ref> Για τη ρωσική στρατιωτική υποστήριξη ο Φραγκίσκος Ιωσήφ φίλησε το χέρι του Ηγεμόνα πασών των Ρωσιών στη [[Βαρσοβία]] στις 21 Μαΐου 1849.<ref>{{cite book|author=[[Paul Lendvai]]|title=The Hungarians A Thousand Years of Victory in Defeat|publisher=[[Princeton University Press]]|year=2021|page=236|isbn=9780691200279|url=https://books.google.com/books?id=2C33DwAAQBAJ}}</ref> Ο [[τσάρος]] Νικόλαος υποστήριξε τον Φραγκίσκο Ιωσήφ στο όνομα της [[Ιερά Συμμαχία|Ιεράς Συμμαχίας]]<ref>Eric Roman: ''Austria-Hungary & the Successor States: A Reference Guide from the Renaissance to the Present'' p. 67, Publisher: Infobase Publishing, 2003 {{ISBN|978-0-8160-7469-3}}</ref> και έστειλε ισχυρό στρατό 200.000 ατόμων με 80.000 βοηθητικές δυνάμεις. Τελικά, ο κοινός στρατός των ρωσικών και αυστριακών δυνάμεων νίκησε τις ουγγρικές. Μετά την αποκατάσταση της εξουσίας των Αψβούργων η Ουγγαρία τέθηκε υπό βάναυσο [[Στρατιωτικός νόμος|στρατιωτικό νόμο]].<ref>''The Making of the West'': Volume C, Lynn Hunt, pp. 683–684</ref>

Τα ρωσικά στρατεύματα εισήλθαν στην Ουγγαρία για να υποστηρίξουν τους Αυστριακούς και η επανάσταση συντρίφτηκε στα τέλη του καλοκαιριού του 1849. Με την τάξη να είχε πλέον αποκατασταθεί σε όλη την αυτοκρατορία του, ο Φραγκίσκος Ιωσήφ ένιωσε ελεύθερος να απαρνηθεί τις συνταγματικές παραχωρήσεις που είχε κάνει, ειδικά καθώς στη συνεδρίαση του αυστριακού κοινοβουλίου στο Kρέμζιρ αυτό του είχε συμπεριφερθεί —στα μάτια του νεαρού Αυτοκράτορα— απαίσια. Το σύνταγμα του 1849 ανεστάλη και καθιερώθηκε μια πολιτική [[Απολυταρχία|απολυταρχικού]] [[Συγκεντρωτική διοίκηση|συγκεντρωτισμού]], υπό την καθοδήγηση του [[Υπουργός|Υπουργού]] Εσωτερικών Αλεξάντερ Μπαχ.{{sfn|Murad|1968|p=41}}

==== Aπόπειρα δολοφονίας ====
[[File:J.Reiner - Attentat auf Kaiser Franz Joseph.jpg|thumb|upright|Απόπειρα δολοφονίας κατά του Αυτοκράτορα το 1853.]]
Στις 18 Φεβρουαρίου 1853 ο Φραγκίσκος Ιωσήφ επέζησε μιας απόπειρας [[δολοφονία]]ς από τον Ούγγρο [[Εθνικισμός|εθνικιστή]] Γιάνος Λιμπένυι.{{sfn|Murad|1968|p=42}} Ο Αυτοκράτορας έκανε μια βόλτα με έναν από τους αξιωματικούς του, τον [[Κόμης|κόμη]] Μαξιμίλιαν Καρλ Λάμοραλ Ο'Ντόννελ, σε έναν προμαχώνα της πόλης, όταν τον πλησίασε ο Λιμπένυι. Αμέσως, χτύπησε τον Αυτοκράτορα από πίσω με ένα [[μαχαίρι]] κατευθείαν στον λαιμό. Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ φορούσε σχεδόν πάντα μια [[στολή]] που είχε ψηλό [[Γιακάς|γιακά]] που έκλεινε σχεδόν εντελώς τον λαιμό. Οι γιακάδες των στολών εκείνη την εποχή ήταν κατασκευασμένοι από πολύ στιβαρό υλικό, ακριβώς για να αντιμετωπίσουν αυτού του είδους επιθέσεις. Παρόλο που ο Αυτοκράτορας τραυματίστηκε και [[Αιμορραγία|αιμορραγούσε]], το κολάρο του έσωσε τη ζωή. Ο κόμης Ο'Ντόννελ χτύπησε τον Λιμπένυι με τη [[σπάθα]] του{{sfn|Murad|1968|p=42}}.[21]

Ο Ο'Ντόννελ, μέχρι τότε μόνο κόμης λόγω της [[Ιρλανδία (νησί)|ιρλανδικής]] [[Αριστοκρατία (τάξη)|αριστοκρατικής]] καταγωγής του (ως απόγονος της ομώνυμης ιρλανδικής δυναστείας),<ref>''O'Domhnaill Abu – [[O'Donnell]] Clan Newsletter'' no. 7, Spring 1987. {{ISSN|0790-7389}}</ref> έγινε κόμης της Μοναρχίας των Αψβούργων (''Reichsgraf''). Ένας άλλος μάρτυρας που έτυχε να βρίσκεται κοντά, ο χασάπης Γιόζεφ Ετενραϊχ, εξουδετέρωσε γρήγορα τον Λιμπένυι. Για την πράξη του ανυψώθηκε αργότερα στην αριστοκρατία από τον Αυτοκράτορα και ονομάστηκε ''Γιόζεφ φον Έτενραϊχ''. Στη συνέχεια, ο Λιμπένυι δικάστηκε και [[Θανατική ποινή|καταδικάστηκε σε θάνατο]] για απόπειρα βασιλοκτονίας και εκτελέστηκε στο Ζιμερίνγκερ Χάιντε.<ref>{{Cite web |last=Decker |first=Wolfgang |title=Kleingartenanlage Simmeringer Haide |url=http://www.simmeringerhaide.at/chronik.html |access-date=4 October 2018 |website=www.simmeringerhaide.at}}</ref>

Μετά από αυτή την ανεπιτυχή επίθεση, ο αδελφός του Αυτοκράτορα, Μαξιμιλιανός, απευθύνθηκε στις [[Βασιλική οικογένεια|βασιλικές οικογένειες]] της [[Ευρώπη]]ς για έρανο για την κατασκευή μιας νέας εκκλησίας στον τόπο της επίθεσης. Η εκκλησία επρόκειτο να είναι ένα τάμα για την επιβίωση του Αυτοκράτορα. Βρίσκεται στη [[Ρίνγκστρασσε]] στην περιοχή Άλζεργκρουντ κοντά στο [[Πανεπιστήμιο της Βιέννης]] και είναι γνωστή ως [[Βοτίφκιρχε]].{{sfn|Murad|1968|p=42}} Η επιβίωση του Φραγκίσκου Ιωσήφ τιμήθηκε και στην [[Πράγα]] με την ανέγερση ενός νέου [[Άγαλμα|αγάλματος]] του [[Φραγκίσκος της Ασίζης|Αγίου Φραγκίσκου της Ασσίζης]], προστάτη του Αυτοκράτορα, στη [[Γέφυρα του Καρόλου]], δωρεά του κόμη Φραντς Αντον φον Κόλοβρατ-Λιμπστάινσκυ, πρώτου Πρωθυπουργού της Αυστριακής Αυτοκρατορίας.<ref>{{Cite web |title=Statuary of St. Francis Seraph |url=http://www.kralovskacesta.cz/en/tour/objects/statuary-of-st-francis-seraph.html |access-date=17 August 2019 |website=Královská cesta |archive-date=2021-02-27 |archive-url=https://web.archive.org/web/20210227131536/http://www.kralovskacesta.cz/en/tour/objects/statuary-of-st-francis-seraph.html |url-status= }}</ref>

=== Εδραίωση της εσωτερικής πολιτικής ===
[[File:5 corona Franz Joseph 1908.png|thumb|left|250px| [[Άργυρος|Ασημένιο]] νόμισμα: 5 κορώνες, 1908 – Η προτομή του Φραγκίσκος Ιωσήφ Α΄ στραμμένη προς τα δεξιά περιβάλλεται από την επιγραφή «Franciscus Iosephus I, Dei gratia, imperator Austriae, rex Bohemiae, Galiciae, Illyriae et cetera et apostolicus rex Hungariae»]]
Τα επόμενα χρόνια υπήρξε φαινομενική ανάκαμψη της θέσης της Αυστρίας στη διεθνή σκηνή μετά την παρά λίγο καταστροφή του 1848–1849. Υπό την καθοδήγηση του Σβάρτσενμπεργκ η Αυστρία μπόρεσε να ακυρώσει την [[Βασίλειο της Πρωσίας|πρωσική]] μεθόδευση της δημιουργίας μιας νέας [[Γερμανική Συνομοσπονδία|Γερμανικής Ομοσπονδίας]] υπό την πρωσική ηγεσία, αποκλείοντας την Αυστρία. Μετά τον πρόωρο θάνατο του Σβάρτσενμπεργκ το 1852, δεν μπόρεσε να βρεθεί αντικαταστάτης του ανάλογου αναστήματος και ο ίδιος ο Αυτοκράτορας ανέλαβε ουσιαστικά την πρωθυπουργία.{{sfn|Murad|1968|p=41}} Ήταν ένας από τους πιο εξέχοντες [[Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία|Ρωμαιοκαθολικούς]] ηγεμόνες στην Ευρώπη και σκληρός εχθρός του [[Ελευθεροτεκτονισμός|Τεκτονισμού]]<ref>Simon Sarlin and Dan Rouyer, "The Anti-Masonic Congress of Trento (1896): International Mobilization and the Circulation of Practices against Freemasonry." ''Contemporanea: Rivista di Storia dell'800 e del '900'' (July-Sep 2021), 24#3, pp. 517-536.</ref>

===Αυστροουγγρικός Συμβιβασμός του 1867===
[[File:Ferenc József koronázása Budán.jpg|thumb|right|250px|Η στέψη του Φραγκίσκου Ιωσήφ και της Ελισάβετ της Βαυαρίας ως Αποστολικών Βασιλέων της Ουγγαρίας. Στα δεξιά διακρίνεται ο [[πρωθυπουργός της Ουγγαρίας]], κόμης Γκιούλα Αντράσσυ, που χαιρετίζει το ζεύγος. Πίνακας του Εντμουντ Τουλ (1895).]]
Τη δεκαετία του 1850 υπήρξαν αρκετές αποτυχίες της αυστριακής εξωτερικής πολιτικής: ο [[Κριμαϊκός Πόλεμος]], η διάλυση της [[συμμαχία]]ς της με τη Ρωσία και την ήττα στον [[Δεύτερος Ιταλικός Πόλεμος της Ανεξαρτησίας|Δεύτερο Ιταλικό Πόλεμο της Ανεξαρτησίας]]. Η οπισθοδρόμηση συνεχίστηκε τη δεκαετία του 1860 με την ήττα στον [[Αυστροπρωσικός Πόλεμος|Αυστροπρωσικό Πόλεμο]] του 1866, που κατέληξε στον Αυστροουγγρικό Συμβιβασμό του 1867.{{sfn|Murad|1968|p=169}}

Οι Ούγγροι πολιτικοί ηγέτες είχαν δύο βασικούς στόχους κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων. Ο ένας ήταν να ανακτήσουν το παραδοσιακό καθεστώς (τόσο νομικό όσο και πολιτικό) του ουγγρικού κράτους, που είχε χαθεί μετά την Ουγγρική Επανάσταση του 1848. Το άλλο ήταν να αποκατασταθεί η σειρά μεταρρυθμιστικών νόμων του επαναστατικού κοινοβουλίου του 1848, που βασίστηκαν στα 12 σημεία που καθιέρωσαν σύγχρονα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, οικονομικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις στην Ουγγαρία.<ref name="Ferenc Szakály 1980 178" />

Ο Συμβιβασμός αποκατέστησε εν μέρει<ref>{{Cite book |last1=André Gerrits |url=https://books.google.com/books?id=UFY_iWZAj7kC&q=Ausgleich+%22hungarian+parliament%22+re-established&pg=PA42 |title=Political Democracy and Ethnic Diversity in Modern European History |last2=Dirk Jan Wolffram |publisher=[[Stanford University Press]] |year=2005 |isbn=978-0-8047-4976-3 |page=42}}</ref> την κυριαρχία του Βασιλείου της Ουγγαρίας, χωριστού από και μη υποκείμενου πλέον στην Αυστριακή Αυτοκρατορία. Αντίθετα, θεωρήθηκε ισότιμος εταίρος με την Αυστρία. Ο συμβιβασμός έβαλε τέλος σε 18 χρόνια απολυταρχικής διακυβέρνησης και [[Δικτατορία|στρατιωτικής δικτατορίας]] που είχε εισαγάγει ο Φραγκίσκος Ιωσήφ μετά την Ουγγρική Επανάσταση του 1848. Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ στέφθηκε Βασιλιάς της Ουγγαρίας στις 8 Ιουνίου και στις 28 Ιουλίου εξέδωσε τους νόμους που επισήμως άλλαξαν την επικράτεια των Αψβούργων στη Δυαδική [[Μοναρχία]] της [[Αυστροουγγαρία]]ς. Σύμφωνα με τον αυτοκράτορα Φραγκίσκο Ιωσήφ, «''Ήμασταν τρεις που κάναμε τη συμφωνία: ο Ντεάκ, ο [[Γκιούλα Αντράσι|Αντράσσυ]] και εγώ''».<ref>Kozuchowski, Adam. ''The Afterlife of Austria-Hungary: The Image of the Habsburg Monarchy in Interwar Europe''. Pitt Series in Russian and East European Studies. University of Pittsburgh Press (2013), {{ISBN|978-0-8229-7917-3}}. p. 83</ref>

Οι πολιτικές δυσκολίες στην Αυστρία αυξάνονταν συνεχώς στα τέλη του [[19ος αιώνας|19ου αιώνα]] και στον 20ο. Ωστόσο, ο Φραγκίσκος Ιωσήφ παρέμεινε εξαιρετικά σεβαστός και η [[Πατριαρχία|πατριαρχική]] εξουσία του Αυτοκράτορα κράτησε την Αυτοκρατορία ενωμένη, ενώ οι πολιτικοί τσακώνονταν.<ref name="Johnston">: [[Will Johnston|William M. Johnston]], ''The Austrian Mind: An Intellectual and Social History, 1848–1938'' (University of California Press, 1983), p. 38</ref>

==== Το Βοημικό ζήτημα ====
[[File:Francesco Giuseppe fra le truppe a Solferino 1859.jpg|thumb|Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ εν μέσω των στρατευμάτων του στο Σολφερίνο, πολεμώντας κατά τον [[Δεύτερος Ιταλικός Πόλεμος της Ανεξαρτησίας|Γαλλοαυστριακό Πόλεμο]] (1859).]]Μετά την άνοδο στον θρόνο του Φραγκίσκου Ιωσήφ το 1848, οι πολιτικοί εκπρόσωποι του [[Βασίλειο της Βοημίας|Βασιλείου της Βοημίας]] ήλπιζαν και επέμεναν ότι θα έπρεπε να ληφθούν υπόψη τα ιστορικά κρατικά τους δικαιώματα στο επικείμενο σύνταγμα. Θεώρησαν ότι η θέση της Βοημίας εντός της Μοναρχίας των Αψβούργων θα έπρεπε να είχε τονιστεί με τη στέψη του νέου ηγεμόνα ως Βασιλιά της Βοημίας στην Πράγα (η τελευταία στέψη είχε γίνει το 1836). Ωστόσο, πριν από τον 19ο αιώνα οι Αψβούργοι κυβερνούσαν τη Βοημία με κληρονομικό δικαίωμα και δεν κρίθηκε απαραίτητη μια ξεχωριστή στέψη.

Η νέα του κυβέρνησή είχε υιοθετήσει το σύστημα του [[Αυστριακή Αυτοκρατορία|νεοαπολυταρχισμού]] στις εσωτερικές υποθέσεις της Αυστρίας για να κάνει την Αυστριακή Αυτοκρατορία ένα ενιαίο, συγκεντρωτικό και γραφειοκρατικά διοικούμενο κράτος. Όταν ο Φραγκίσκος Ιωσήφ επέστρεψε στη συνταγματική εξουσία μετά τις ήττες στην Ιταλία στη [[Μάχη της Ματζέντα|Ματζέντα]] και στο [[Σολφερίνο]] και συγκάλεσε τις Δίαιτες των κτήσεών του, το ζήτημα της στέψης του ως Βασιλιά της Βοημίας επανήλθε στην ημερήσια διάταξη, όπως δεν είχε γίνει από το 1848. Στις 14 Απριλίου 1861 ο Φραγκίσκος Ιωσήφ δέχθηκε μια αντιπροσωπεία της Βοημικής Δίαιτας με τα λόγια (στα τσέχικα):<blockquote>''Θα στεφθώ Βασιλιάς της Βοημίας στην Πράγα και είμαι πεπεισμένος ότι ένας νέος, άρρηκτος δεσμός [[εμπιστοσύνη]]ς και [[πίστη]]ς μεταξύ του θρόνου Μου και του Βοημικού Βασιλείου Μου θα ενισχυθεί με αυτήν την ιερή [[τελετή]]''.<ref name="lecaine">{{Cite book |last=Le Caine Agnew |first=Hugh |url=https://books.google.com/books?id=l_SOie5SJQwC |title=The limits of loyalty: imperial symbolism, popular allegiances, and state patriotism in the late Habsburg monarchy |date=2007 |publisher=Berghahn Books |isbn=978-1-84545-202-5 |editor-last=Cole |editor-first=Laurence |location=New York |pages=86–112 |language=en |chapter=The Flyspecks on Palivec's Portrait: Franz Joseph, the Symbols of Monarchy, and Czech Popular Loyalty |access-date=17 November 2016 |editor-last2=Unowsky |editor-first2=Daniel L.}}</ref></blockquote>Σε αντίθεση με τον προκάτοχό του αυτοκράτορα Φερδινάνδο (που πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του μετά την παραίτησή του το 1848 στη Βοημία και ειδικά στην Πράγα), ο Φραγκίσκος Ιωσήφ δεν στέφθηκε ποτέ χωριστά ως Βασιλιάς της Βοημίας. Το 1861 οι διαπραγματεύσεις απέτυχαν λόγω άλυτων συνταγματικών προβλημάτων. Ωστόσο, το 1866 μια επίσκεψη του μονάρχη στην Πράγα μετά την ήττα στο [[Χράντετς Κράλοβε|Χράντετς Κράλοβε (τότε ''Kαίνιγκρετς'')]] σημείωσε τεράστια επιτυχία, όπως μαρτυρείται από το σημαντικό αριθμό σχετικών [[Φωτογραφία|φωτογραφιών]].
Το 1867 ο Αυστροουγγρικός Συμβιβασμός και η καθιέρωση της δυαδικής μοναρχίας άφησαν τους [[Τσέχοι|Τσέχους]] και την αριστοκρατία τους χωρίς την αναγνώριση των χωριστών κρατικών δικαιωμάτων της Βοημίας για τα οποία ήλπιζαν. Η Βοημία παρέμεινε χώρα του αυστριακού Στέμματος. Στη Βοημία η αντίθεση στη δυαδική μοναρχία έλαβε τη μορφή μεμονωμένων [[Διαδήλωση|διαδηλώσεων]] στους δρόμους, [[Ψήφισμα|ψηφισμάτων]] από τις αντιπροσωπείες των περιφερειών, ακόμη και υπαίθριων μαζικών συναντήσεων διαμαρτυρίας, που περιορίστηκαν στις μεγαλύτερες πόλεις, όπως η Πράγα. Η τσέχικη [[εφημερίδα]] ''Národní listy'', παραπονέθηκε ότι οι Τσέχοι δεν είχαν ακόμη αποζημιωθεί για τις απώλειες και τα δεινά τους κατά τον Αυστροπρωσικό Πόλεμο και μόλις είχαν δει τα ιστορικά κρατικά τους δικαιώματα να παραμερίζονται και τη γη τους να εντάσσεται στο «άλλο μισό» της Αυστροουγγρικής Μοναρχίας, την κοινώς αποκαλούμενη «Σισλεϊθανία».<ref name="lecaine" />[[File:Franz Joseph of Bohemia 1861.jpg|thumb|right|180px|Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ με τα εμβλήματα του [[Τάγμα του Χρυσόμαλλου Δέρατος|Τάγματος του Χρυσόμαλλου Δέρατος]], με δίπλα του τα Κοσμήματα του Στέμματος της Βοημίας. Πίνακας του Έντουαρντ φον Ένγκερτ για τη Βοημική Δίαιτα, 1861.]]Οι ελπίδες της Τσεχίας αναπτερώθηκαν ξανά το 1870-1871. Σε ένα Αυτοκρατορικό Διάταγμα της 26ης Σεπτεμβρίου 1870 o Φραγκίσκος Ιωσήφ αναφέρθηκε πάλι στο κύρος και τη δόξα του Στέμματος της Βοημίας και στην πρόθεσή του να κάνει μια στέψη. Υπό τον πρωθυπουργό Καρλ Χόχενβαρτ το 1871 η κυβέρνηση της Σισλεϊθανίας διαπραγματεύτηκε μια σειρά θεμελιωδών άρθρων που περιέγραφαν τη σχέση του Στέμματος της Βοημίας με την υπόλοιπη Μοναρχία των Αψβούργων. Στις 12 Σεπτεμβρίου 1871 ο Φραγκίσκος Ιωσήφ ανακοίνωσε:<blockquote>''Έχοντας κατά νου τη συνταγματική θέση του Στέμματος της Βοημίας και έχοντας επίγνωση της δόξας και της δύναμης που έχει δώσει αυτό το Στέμμα σε εμάς και στους προκατόχους μας… αναγνωρίζουμε με χαρά τα δικαιώματα του βασιλείου και είμαστε έτοιμοι να ανανεώσουμε αυτή την αναγνώριση μέσω του όρκου της στέψης μας''.<ref name="lecaine" /></blockquote>Για την προγραμματισμένη στέψη ο [[συνθέτης]] [[Μπέντριχ Σμέτανα]] είχε γράψει την [[όπερα]] ''Λιμπούσε'', αλλά η τελετή δεν πραγματοποιήθηκε. Η δημιουργία της [[Γερμανική Αυτοκρατορία|Γερμανικής Αυτοκρατορίας]], η εγχώρια αντίθεση από τους γερμανόφωνους φιλελεύθερους (ιδιαίτερα τους [[Σουδητία|Γερμανοβοημούς]]) και από τους Ούγγρους καταδίκασαν τα θεμελιώδη άρθρα. Ο Χόχενβαρτ παραιτήθηκε και τίποτα δεν άλλαξε.

Πολλοί Τσέχοι, όπως ο [[Τόμας Μάζαρικ]] και άλλοι, περίμεναν πολιτικές αλλαγές στη μοναρχία. Ο Μάζαρικ συμμετείχε στο ''Reichsrat'' ([[Άνω Βουλή]]) από το 1891 έως το 1893 με το Κόμμα των Νέων Τσέχων και από το 1907 έως το 1914 με το Ρεαλιστικό Κόμμα (που είχε ιδρύσει ο ίδιος το 1900), αλλά δεν έκανε εκστρατεία για την ανεξαρτησία των Τσέχων και των Σλοβάκων από την Αυστροουγγαρία. Στη Βιέννη το 1909 βοήθησε την υπεράσπιση του Χίνκο Χίνκοβιτς στην κατασκευασμένη δίκη εναντίον επιφανών [[Κροάτες|Κροατών]] και [[Σέρβοι|Σέρβων]] μελών του Σερβοκροατικού Συνασπισμού (όπως οι Φράνο Σούπιλο και Σβέτοζαρ Πριμπίτσεβιτς) και άλλων, που καταδικάστηκαν σε περισσότερα από 150 χρόνια φυλάκισης και μια σειρά θανατικές ποινές. Το ζήτημα της Βοημίας θα παρέμενε άλυτο καθ' όλη τη διάρκεια της βασιλείας του Φραγκίσκου Ιωσήφ.

=== Εξωτερική πολιτική ===
==== Το Γερμανικό ζήτημα ====
[[File:Fuerstentag Frankfurt 1863 263-022.jpg|thumb|Ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος Ιωσήφ (στο κέντρο με λευκή στολή) στο Συνέδριο των Γερμανών Πριγκίπων στη [[Ελεύθερο Κράτος της Φρανκφούρτης|Φρανκφούρτη]] (1863).]]
Ο κύριος στόχος της εξωτερικής πολιτικής του Φραγκίσκου Ιωσήφ ήταν η [[Γερμανική ενοποίηση|ενοποίηση της Γερμανίας]] υπό τον Οίκο των Αψβούργων.{{sfn|Murad|1968|p=149}} Από το 1452 ως τη διάλυση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 1806, με ένα μόνο διάλειμμα υπό τον [[Οίκος του Βίττελσμπαχ|Οίκο του Βίττελσμπαχ]], οι Αψβούργοι κατείχαν γενικά το γερμανικό Στέμμα.{{sfn|Murad|1968|p=150}} Ωστόσο, η επιθυμία του Φραγκίσκου Ιωσήφ να διατηρήσει τα μη γερμανικά εδάφη της Αυστριακής Αυτοκρατορίας των Αψβούργων σε περίπτωση γερμανικής ενοποίησης αποδείχθηκε προβληματική.

Δύο φατρίες αναπτύχθηκαν γρήγορα: ένα κόμμα [[Γερμανοί|Γερμανών]] διανοουμένων που προτιμούσαν μια [[Παγγερμανισμός|Μεγάλη Γερμανία]] (''Großdeutschland'') υπό τον Οίκο των Αψβούργων, ενώ το άλλο προτιμούσε μια [[Λύση της Μικρής Γερμανίας|Μικρή Γερμανία]] (''Kleindeutschland''). Οι της Μεγάλης Γερμανίας ευνόησαν την ένταξη της Αυστρίας σε ένα νέο εξ ολοκλήρου γερμανικό κράτος με το σκεπτικό ότι η Αυστρία ανήκε πάντα στις γερμανικές αυτοκρατορίες, ότι ήταν η ηγετική δύναμη της Γερμανικής Συνομοσπονδίας και ότι θα ήταν παράλογο να αποκλειστούν οκτώ εκατομμύρια Αυστριακοί Γερμανοί από ένα εξ ολοκλήρου γερμανικό εθνικό κράτος. Οι θιασώτες της μικρότερης Γερμανίας ήταν κατά της συμπερίληψης της Αυστρίας με το σκεπτικό ότι ήταν ένα πολυεθνικό κράτος, όχι γερμανικό, και ότι η ένταξή της θα έφερνε εκατομμύρια μη Γερμανούς στο γερμανικό έθνος κράτος.{{sfn|Murad|1968|p=151}}

Αν υπερίσχυε η Μεγάλη Γερμανία, το Στέμμα θα έπρεπε αναγκαστικά να πάει στον Φραγκίσκος Ιωσήφ, που δεν είχε καμία επιθυμία να το εκχωρήσει αρχικά σε κανέναν άλλον.{{sfn|Murad|1968|p=151}} Από την άλλη πλευρά αν υπερίσχυε η ιδέα μιας μικρότερης Γερμανίας, το γερμανικό Στέμμα δεν θα μπορούσε φυσικά να πάει στον Αυτοκράτορα της Αυστρίας, αλλά στον αρχηγό του μεγαλύτερου και ισχυρότερου γερμανικού κράτους εκτός της Αυστρίας- τον [[Κατάλογος μοναρχών της Πρωσίας|Βασιλιά της Πρωσίας]]. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των δύο ιδεών εξελίχθηκε γρήγορα σε ανταγωνισμό μεταξύ Αυστρίας και Πρωσίας. Το ζήτημα λύθηκε όταν η Πρωσία νίκησε στον [[Αυστροπρωσικός Πόλεμος|Πόλεμο των Επτά Εβδομάδων]].{{sfn|Murad|1968|p=151}}

==== Η Συμμαχία των Τριών Αυτοκρατόρων ====
[[File:Franz joseph1.jpg|thumb|left|upright|Πορτραίτο του Φραγκίσκου Ιωσήφ Α΄ από τον Φραντς Ξάβερ Βιντερχάλτερ (1865).]]
Το 1873, δύο χρόνια μετά την ενοποίηση της Γερμανίας, ο Φραγκίσκος Ιωσήφ συμμετείχε στη [[Συμμαχία των Τριών Αυτοκρατόρων]] (''Dreikaiserbund'') με τον [[Γουλιέλμος Α΄ της Γερμανίας|Γουλιέλμο Α΄ της Γερμανίας]] και τον [[Αλέξανδρος Β΄ της Ρωσίας|Αλέξανδρο Β΄ της Ρωσίας]], τον οποίο διαδέχθηκε ο [[Αλέξανδρος Γ΄ της Ρωσίας|Αλέξανδρος Γ΄]] το 1881. Η ένωση σχεδιάστηκε από τον Γερμανό καγκελάριο [[Όττο φον Μπίσμαρκ]], σε μια προσπάθεια διατήρησης της ειρήνης στην Ευρώπη και θα διαρκούσε κατά διαστήματα μέχρι το 1887.

==== [[Βατικανό]] ====
Το 1903 το [[Αρνησικυρία|βέτο]] του Φραγκίσκου Ιωσήφ (''Jus exclusivae'') για την εκλογή του [[Καρδινάλιος (Καθολικισμός)|καρδινάλιου]] Μαριάνο Ράμπολλα στη θέση του [[Πάπας|Πάπα]] μεταφέρθηκε στο [[Παπικό Κονκλάβιο]] από τον καρδινάλιο Γιαν Πουζίνα ντε Κοσιέλσκο. Ήταν η τελευταία χρήση τέτοιου βέτο, καθώς ο νέος [[Πάπας Πίος Ι΄]] απαγόρευσε τη μελλοντική χρήση του και προέβλεπε [[Θρησκευτικές ποινές|αφορισμό]] για οποιαδήποτε τέτοια απόπειρα.{{sfn|Murad|1968|p=127}}<ref>See also http://www.newadvent.org/cathen/05677b.htm (discussing the papal veto from the perspective of the Catholic Church)</ref>

==== Βοσνία και Ερζεγοβίνη ====
Στα μέσα της δεκαετίας του 1870 ξέσπασε στα Βαλκάνια μια σειρά βίαιων εξεγέρσεων κατά της [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|οθωμανικής]] κυριαρχίας και οι Τούρκοι απάντησαν με εξίσου βίαια και καταπιεστικά αντίποινα. Ο Αλέξανδρος Β΄ της Ρωσίας, θέλοντας να επέμβει κατά των Οθωμανών, επιδίωξε και πέτυχε συμφωνία με την Αυστροουγγαρία.

Με τις Συμβάσεις της [[Βουδαπέστη]]ς του 1877 οι δύο δυνάμεις συμφώνησαν ότι η Ρωσία θα προσαρτούσε τη [[Βεσσαραβία]] και η Αυστροουγγαρία θα τηρούσε μια καλοπροαίρετη ουδετερότητα προς τη Ρωσία στον [[Ρωσοτουρκικός Πόλεμος (1877-1878)|επικείμενο πόλεμο με τους Τούρκους]]. Ως αποζημίωση για αυτή τη στήριξη η Ρωσία συμφώνησε στην προσάρτηση της [[Βοσνία και Ερζεγοβίνη (επαρχία)|Βοσνίας-Ερζεγοβίνης]] από την Αυστροουγγαρία.{{sfn|Albertini|2005|p=16}} 15 μήνες αργότερα οι Ρώσοι επέβαλαν στους Οθωμανούς τη [[Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου]], που παραβίασε τη συμφωνία της Βουδαπέστης και όριζε η Βοσνία-Ερζεγοβίνη να καταληφθεί από κοινού από ρωσικά και αυστριακά στρατεύματα.{{sfn|Albertini|2005|p=16}}

Η συνθήκη αυτή όμως ανατράπηκε με τη [[Συνθήκη του Βερολίνου (1878)]], που επέτρεπε την αποκλειστική [[Συγκυριαρχία της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης|κατοχή της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης από την Αυστρία]], αλλά δεν καθόριζε την τελική διάθεση των επαρχιών. Αυτή η παράλειψη αντιμετωπίστηκε με τη συμφωνία της Συμμαχίας των Τριών Αυτοκρατόρων του 1881,όταν τόσο η Γερμανία όσο και η Ρωσία υποστήριξαν το δικαίωμα της Αυστρίας να προσαρτήσει τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Ωστόσο, το 1897, υπό ένα νέο τσάρο, η Ρωσική αυτοκρατορική κυβέρνηση απέσυρε και πάλι την υποστήριξή της για την αυστριακή προσάρτηση της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών κόμης Μιχαήλ Μουράβιεφ δήλωσε ότι μια αυστριακή προσάρτηση της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης θα εγείρει «ένα εκτενές ερώτημα που απαιτεί ειδικό έλεγχο».{{sfn|Albertini|2005|p=94}}

Το 1908 ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Aλεξάντερ Ιζβόλσκυ πρόσφερε τη ρωσική υποστήριξη, για τρίτη φορά, για την προσάρτηση της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης από την Αυστροουγγαρία, με αντάλλαγμα την υποστήριξη της Αυστρίας για το άνοιγμα των [[Βόσπορος|Στενών του Βοσπόρου]] και των [[Ελλήσποντος|Δαρδανελίων]] στα ρωσικά πολεμικά πλοία. Ο υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας Άλοίς φον Αίρενταλ ακολούθησε σθεναρά αυτή την προσφορά, με αποτέλεσμα την αμοιβαία συνεννόηση με τον Ιζβόλσκυ, που επιτεύχθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 1908 στη Διάσκεψη του Μπουχλάου. Ωστόσο, ο Ιζβόλσκυ συνήψε αυτή τη συμφωνία με τον Αίρενταλ εν αγνοία του [[Νικόλαος Β΄ της Ρωσίας|Νικολάου Β΄]] και της κυβέρνησής του στην [[Αγία Πετρούπολη]] και των άλλων ξένων δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένης της Βρετανίας, της Γαλλίας και της [[Βασίλειο της Σερβίας|Σερβίας]].[[File:Portrait of Emperor Franz Joseph I of Austria (by Philip Alexius de Laszlo) – Hungarian National Museum.jpg|thumb|left|180px|[[Προσωπογραφία|Πορτραίτο]] του Αυτοκράτορα από τον Φίλιπ ντε Λάζλο (1899).]]Με βάση τις διασφαλίσεις της Διάσκεψης του Μπουχλάου και των συνθηκών που είχαν προηγηθεί ο Φραγκίσκος Ιωσήφ υπέγραψε τη διακήρυξη που ανήγγειλε την προσάρτηση της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης στην Αυτοκρατορία στις 6 Οκτωβρίου 1908. Ωστόσο, ξέσπασε διπλωματική κρίση, καθώς τόσο οι Σέρβοι όσο και οι Ιταλοί ζήτησαν αποζημίωση για την προσάρτηση, την οποία η αυστροουγγρική κυβέρνηση αρνήθηκε να δώσει. Το περιστατικό δεν επιλύθηκε μέχρι την αναθεώρηση της Συνθήκης του Βερολίνου τον Απρίλιο του 1909, επιδεινώνοντας τις εντάσεις μεταξύ της Αυστροουγγαρίας και των Σέρβων.

=== Κήρυξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ===
Στις 28 Ιουνίου 1914 ο ανιψιός του Φραγκίσκου Ιωσήφ και διάδοχος του θρόνου [[Φραγκίσκος Φερδινάνδος της Αυστρίας|Φραγκίσκος Φερδινάνδος]] και η [[Μοργανατικός γάμος|μοργανατική]] σύζυγός του [[Σοφία, δούκισσα του Χόενμπεργκ|Σοφία, Δούκισσα του Χόενμπεργκ]], [[Δολοφονία του Αρχιδούκα Φραγκίσκου Φερδινάνδου της Αυστρίας|δολοφονήθηκαν]] από τον [[Γκαβρίλο Πρίντσιπ]], [[Γιουγκοσλαβία|Γιουγκοσλάβο]] εθνικιστή Σερβικής εθνότητας,<ref>{{Cite book |last=Dejan Djokić |url=https://books.google.com/books?id=ZMyZdvTympMC |title=Yugoslavism: Histories of a Failed Idea, 1918–1992 |date=January 2003 |publisher=C. Hurst & Co. Publishers |isbn=978-1-85065-663-0 |page=24}}</ref> κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στο [[Σαράγεβο]]. Όταν άκουσε την είδηση της δολοφονίας ο Φραγκίσκος Ιωσήφ είπε ότι "''δεν πρέπει να αψηφεί κανείς τον Παντοδύναμο. Με αυτό τον τρόπο μια ανώτερη δύναμη αποκατέστησε αυτή την τάξη που δυστυχώς δεν μπόρεσα να διατηρήσω''".<ref>Albert Freiherr von Margutti: Vom alten Kaiser. Leipzig & Wien 1921, S. 147f. Zitiert nach Erika Bestenreiter: Franz Ferdinand und Sophie von Hohenberg. München (Piper), 2004, S. 247</ref>[[File:Map Europe alliances 1914-en.svg|thumb|240px|Αντίπαλοι στρατιωτικοί συνασπισμοί το 1914: [[Τριπλή Συνεννόηση|Τριπλή Αντάντ]] με πράσινο χρώμα. [[Τριπλή Συμμαχία]] με καφέ.]]Ενώ ο Αυτοκράτορας ταράχτηκε και διέκοψε τις διακοπές του για να επιστρέψει στη Βιέννη, σύντομα τις συνέχισε στην αυτοκρατορική του έπαυλη στο Μπαντ Ισλ. Η αρχική λήψη αποφάσεων κατά τη διάρκεια της «Κρίσης του Ιουλίου» περιήλθε στον [[Λέοπολντ Μπέρχτολντ|κόμη Λέοπολντ Μπέρχτολντ]], Αυστριακό Υπουργό Εξωτερικών, τον κόμη Φραντς Κόνραντ φον Χέτσεντορφ, αρχηγός του επιτελείου του Αυστροουγγρικού στρατού, και τους άλλους υπουργούς.{{sfn|Palmer|1994|p=328}} Η τελική κατάληξη των διαβουλεύσεων της αυστριακής κυβέρνησης τις εβδομάδες που ακολούθησαν τη δολοφονία του Αρχιδούκα ήταν να δοθεί στη Σερβία ένα [[τελεσίγραφο]] αναλυτικών απαιτήσεων, με τις οποίες ήταν σχεδόν βέβαιο ότι η Σερβία δεν θα μπορούσε ή δεν θα ήθελε να συμμορφωθεί, χρησιμεύοντας έτσι ως «νομική βάση για πόλεμο".

Μια εβδομάδα μετά την παράδοση του αυστριακού τελεσίγραφου στη Σερβία, στις 28 Ιουλίου, κηρύχθηκε ο πόλεμος. Μέσα σε λίγες εβδομάδες οι Γερμανοί, οι Ρώσοι, οι Γάλλοι και οι Βρετανοί είχαν μπει όλοι στη σύγκρουση που τελικά έγινε γνωστή ως [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος]]. Στις 6 Αυγούστου ο Φραγκίσκος Ιωσήφ υπέγραψε την κήρυξη πολέμου και κατά της Ρωσίας.

=== Προσωπική ζωή ===
[[File:Mariage de Sissi et François-Joseph.png|thumb|Ο γάμος του Φραγκίσκου Ιωσήφ και της Ελισάβετ (1854).[[:Αρχείο:Mariage de Sissi et François-Joseph.png|Mariage de Sissi et François-Joseph.png]]]]
Στην Αυλή γενική ήταν η αίσθηση ότι ο Αυτοκράτορας έπρεπε να παντρευτεί και να αποκτήσει κληρονόμους το συντομότερο δυνατό. Εξετάστηκαν διάφορες πιθανές Καθολικές νύφες, όπως η [[Ελισάβετ Φραγκίσκη της Αυστρίας|Ελισάβετ της Μόντενα]], η [[Άννα της Πρωσίας (1836-1918)|Άννα της Πρωσίας]] και η Σιδωνία της Σαξονίας.<ref>''[https://books.google.com/books?id=d_rlZKhgaekC Twilight of the Habsburgs: The Life and Times of Emperor Francis Joseph By Alan Palmer]''</ref> Αν και στη δημόσια ζωή ο Φραγκίσκος Ιωσήφ ήταν αδιαμφισβήτητος ηγέτης, στην ιδιωτική του ζωή εξακολουθούσε να ασκεί κρίσιμη επιρροή η μητέρα του. Η Σοφία ήθελε να ενισχύσει τη σχέση μεταξύ των Οίκων των Αψβούργων και του Βίττελσμπαχ -από τον οποίο καταγόταν η ίδια- και ήλπιζε να παντρέψει τον Φραγκίσκο Ιωσήφ με τη μεγαλύτερη κόρη της αδερφής της [[Λουδοβίκα της Βαυαρίας|Λουδοβίκας]], [[Ελένη δούκισσα στη Βαυαρία|Ελένη (γνωστής στην οικογένεια ως ''Νενέ'')]], που ήταν τέσσερα χρόνια νεότερη από τον Αυτοκράτορα.

Ωστόσο, ο Φραγκίσκος Ιωσήφ [[Έρωτας|ερωτεύτηκε]] βαθιά τη μικρότερη αδερφή της Ελένης, [[Ελισάβετ της Αυστρίας|Ελισάβετ]] (γνωστή στην οικογένεια ως ''Σίσσυ''), ένα όμορφο κορίτσι δεκαπέντε ετών, και επέμεινε να παντρευτεί εκείνη αντί για την αδερφή της. Η Σοφία συμφώνησε, παρά τις αμφιβολίες της για την καταλληλόλητα της Ελισάβετ ως αυτοκρατορικής συζύγου, και το νεαρό ζευγάρι παντρεύτηκε στις 24 Απριλίου 1854 στην Εκκλησία του Αγίου Αυγουστίνου, στη Βιέννη.{{sfn|Murad|1968|p=242}}
[[File:Emperor Franz Joseph and his only son.jpg|thumb|Ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος Ιωσήφ σε [[κυνήγι]] με τον μοναχογιό του Ροδόλφο, διάδοχο της Αυστρίας (δεκαετία 1860).]]
Ο γάμος τους θα αποδεικνυόταν τελικά δυστυχισμένος. Αν και ο Φραγκίσκος Ιωσήφ ήταν ερωτευμένος με [[πάθος]] με τη γυναίκα του, το [[συναίσθημα]] δεν ήταν [[Αμοιβαιότητα|αμοιβαίο]]. Η Ελισάβετ ποτέ δεν εγκλιματίστηκε πραγματικά στη ζωή της Αυλής και ήταν συχνά σε σύγκρουση με την αυτοκρατορική οικογένεια, ειδικά για την ανατροφή των παιδιών της. Η πρώτη τους κόρη, [[Αρχιδούκισσα Σοφία της Αυστρίας|Σοφία]], πέθανε [[βρέφος]] και ο μοναχογιός τους, [[Ροδόλφος της Αυστρίας|Ροδόλφος]], [[Αυτοκτονία|αυτοκτόνησε]] το 1889 στο περιβόητο [[Μάιερλινγκ|περιστατικό Μάιερλινγκ]].{{sfn|Murad|1968|p=127}}. Απέκτησε δύο ακόμη παιδιά: την [[Γκίζελα της Αυστρίας|Γκίζελα]], που παντρεύτηκε τον [[Λεοπόλδος της Βαυαρίας (1846-1930)|Λεοπόλδο της Βαυαρίας]], και τη [[Αρχιδούκισσα Μαρία Βαλέρια της Αυστρίας|Μαρία Βαλέρια]], που παντρεύτηκε τον [[Φραγκίσκος Σαλβάτορ, αρχιδούκας της Αυστρίας|Φραγκίσκο Σαλβάτορ της Αυστρίας, Πρίγκιπα της Τοσκάνης]].
Το 1885 ο Φραγκίσκος Ιωσήφ γνώρισε την [[Καταρίνα Σρατ]], κορυφαία [[Ηθοποιός|ηθοποιό]] της βιεννέζικης [[Θέατρο|σκηνής]], που έγινε φίλη και έμπιστή του. Αυτή η σχέση κράτησε το υπόλοιπο της ζωής του και ήταν -σε κάποιο βαθμό- ανεκτή από την Ελισάβετ. Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ της έχτισε τη Βίλλα Σρατ στο Μπαντ Ισλ και της εξασφάλισε επίσης ένα μικρό παλάτι στη Βιέννη.{{sfn|Murad|1968|p=120}} Αν και η σχέση τους διήρκεσε τριάντα τέσσερα χρόνια, θεωρείται ότι παρέμεινε [[Πλατωνικός έρωτας|πλατωνική]].<ref>{{Cite book|title=Thunder at Twilight: Vienna 1913/1914|first=Frederic|last=Morton|isbn=9780684191430|year=1989|pages=[https://archive.org/details/thunderattwiligh00mort/page/85 85–86]|url=https://archive.org/details/thunderattwiligh00mort|url-access=registration}}</ref>[[File:Die Familie des Kaisers von Österreich.jpg|thumb|left|250px|Πίνακας του Φραγκίσκου Ιωσήφ με την οικογένειά του (περ. 1880).]]Η Αυτοκράτειρα ήταν μανιώδης ταξιδιώτισσα, [[Ιππασία|ιππέας]] και λάτρης της μόδας που σπάνια βρισκόταν στη Βιέννη. Η Ελισάβετ είχε εμμονή να διατηρεί την [[ομορφιά]] της, να κάνει πολλή και έντονη [[Γυμναστική|άσκηση]], με αποτέλεσμα να υποφέρει από κακή [[υγεία]]. Μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου από έναν Ιταλό [[Αναρχισμός|αναρχικό]] το 1898, ενώ βρισκόταν σε επίσκεψη στη [[Γενεύη]]. Λίγες μέρες μετά την [[κηδεία]] ο [[Ροβέρτος Α΄ της Πάρμας|Ροβέρτος της Πάρμα]] έγραψε σε μια επιστολή προς τον φίλο του, Τίρσο ντε Ολαζάμπαλ «''Ήταν θλιβερό να κοιτάζω τον Αυτοκράτορα, έδειξε πολλή ενέργεια στον τεράστιο πόνο του, αλλά μερικές φορές μπορούσε κανείς να δει τα πάντα, την απεραντοσύνη της θλίψης του.''»<ref>The letter is available [[c:File:Letter_from_Robert,_Duke_of_Parma,_to_Tirso_de_Olazábal_(Sep._1898).pdf|here]]</ref> Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ δεν συνήλθε ποτέ πλήρως από την απώλεια. Σύμφωνα με τη μελλοντική [[Ζίτα των Βουρβόνων-Πάρμας|αυτοκράτειρα Ζίτα]], είπε στους συγγενείς του: «''Δεν θα μάθετε ποτέ πόσο σημαντική ήταν για μένα''» ή, σύμφωνα με ορισμένες πηγές, «''Ποτέ δεν θα μάθετε πόσο αγαπούσα αυτή τη γυναίκα''».{{sfn|Murad|1968|p=117}}

==== Η σχέση με τον Φραγκίσκο Φερδινάνδο ====
Ο αρχιδούκας Φραγκίσκος Φερδινάνδος έγινε διάδοχος (''Thronfolger'') του θρόνου της Αυστροουγγαρίας το 1896, μετά τον θάνατο του ξαδέλφου του Ροδόλφου (το 1889) και του πατέρα του Κάρολου Λουδοβίκου (το 1896). Η σχέση μεταξύ αυτού και του Φραγκίσκου Ιωσήφ ήταν πάντα αρκετά αμφιλεγόμενη και επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο όταν ο Φραγκίσκος Φερδινάνδος ανακοίνωσε την επιθυμία του να παντρευτεί την κόμισσα Σοφία Τσότεκ. Ο Αυτοκράτορας επ' ουδενί θα έδινε την ευλογία του για αυτή την ένωση, καθώς η Σοφία ήταν απλώς [[Ευγενείς|ευγενής]] και όχι δυναστικής τάξης.

Αν και ο Αυτοκράτορας έλαβε επιστολές από μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας καθ' όλη τη διάρκεια του φθινοπώρου και του χειμώνα του 1899 που τον παρακαλούσαν να υποχωρήσει, παρέμεινε ανένδοτος.{{sfn|Palmer|1994|p=288}} Τελικά, έδωσε τη συγκατάθεσή του το 1900. Ωστόσο, ο γάμος θα ήταν μοργανατικός και τα παιδιά τους δεν θα μπορούσαν να τον διαδεχθούν στον θρόνο.{{sfn|Palmer|1994|p=289}} Το ζευγάρι παντρεύτηκε την 1η Ιουλίου 1900 στο Ράιχστατ. Ο Αυτοκράτορας δεν παρευρέθηκε στον γάμο, όπως και κανένας από τους αρχιδούκες. Μετά από αυτό οι δύο άνδρες αντιπαθούσαν και δεν εμπιστεύονταν ο ένας τον άλλο.{{sfn|Murad|1968|p=120}}Έδωσε στη Σοφία τον τίτλο της ''δούκισσας του Χόενμπεργκ''.

Μετά τη δολοφονία του Φραγκίσκου Φερδινάνδου και της Σοφίας στο Σαράγεβο το 1914, η μικρότερη κόρη του Φραγκίσκου Ιωσήφ, Mαρία Βαλέρια, σημείωσε ότι ο πατέρας της εξέφρασε τη μεγαλύτερη εμπιστοσύνη του στον νέο διάδοχο, τον ανιψιό του, [[Κάρολος Α΄ της Αυστρίας|αρχιδούκα Κάρολο]]. Ο Αυτοκράτορας παραδέχτηκε στην κόρη του, σχετικά με τη δολοφονία: «''Για μένα είναι μια ανακούφιση από μια μεγάλη ανησυχία''».{{sfn|Palmer|1994|p=324}}

=== Θάνατος ===
[[File:Funeral Franz-Joseph.webm|thumb|right|[[Φιλμ|Ταινία]] της νεκρώσιμης ακολουθίας του Φραγκίσκου Ιωσήφ (1916).]]
Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ πέθανε στα Ανάκτορα Σενμπρούν το βράδυ της 21ης Νοεμβρίου 1916, σε ηλικία 86 ετών. Ο θάνατός του ήταν αποτέλεσμα εμφάνισης [[πνευμονία]]ς του δεξιού [[Πνεύμονας|πνεύμονα]] αρκετές ημέρες μετά από [[Κοινό κρυολόγημα|κρυολόγημα]] ενώ περπατούσε στο Πάρκο του Σενμπρούν με τον [[Λουδοβίκος Γ΄ της Βαυαρίας|Βασιλιά της Βαυαρίας]].<ref>{{Cite web |date=25 November 1916 |title=Sausalito News 25 November 1916 — California Digital Newspaper Collection |url=http://cdnc.ucr.edu/cgi-bin/cdnc?a=d&d=SN19161125.2.74# |access-date=2 December 2013 |publisher=Cdnc.ucr.edu}}</ref> Ετάφη στην [[Αυτοκρατορική Κρύπτη της Βιέννης]].

Τον διαδέχθηκε ο μικρανεψιός του, Κάρολος της Αυστρίας, που βασίλεψε μέχρι την κατάρρευση της αυτοκρατορίας μετά την ήττα της στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου δύο χρόνια αργότερα (1918).<ref>Norman Davies, ''Europe: A history'' p. 687</ref>

== Οικογένεια ==
Παντρεύτηκε την εξαδέλφη του, [[Ελισάβετ της Αυστρίας|Ελισάβετ της Βαυαρίας]], και απέκτησαν τέσσερα παιδιά:

* [[Αρχιδούκισσα Σοφία της Αυστρίας|Σοφία]] (1855 - 1857), Αρχιδούκισσα της Αυστρίας, πέθανε (πιθανώς) από [[Τυφοειδής πυρετός|τυφοειδή πυρετό]].
* [[Γκίζελα της Αυστρίας|Γκίζελα]] (1856 - 1932), Αρχιδούκισσα της Αυστρίας, παντρεύτηκε τον [[Λεοπόλδος της Βαυαρίας (αντιβασιλέας)|Λεοπόλδο της Βαυαρίας]], απέκτησε τέσσερα παιδιά.
* [[Ροδόλφος της Αυστρίας|Ροδόλφος]] (1858 - 1889), Διάδοχος της Αυστρίας, παντρεύτηκε τη [[Στεφανία του Βελγίου]], απέκτησε ένα παιδί.
* [[Αρχιδούκισσα Μαρία Βαλέρια της Αυστρίας|Μαρία Βαλέρια]] (1868 - 1924), Αρχιδούκισσα της Αυστρίας, παντρεύτηκε τον [[Φραγκίσκος Σαλβάτορ, αρχιδούκας της Αυστρίας|Φραγκίσκο Σαλβάτορ της Αυστρίας, Πρίγκηπα της Τοσκάνης]], απέκτησε δέκα παιδιά.

== Βιβλιογραφία ==
* Anton Graf Bossi-Fedrigotti, ''Kaiser Franz Joseph I. und seine Zeit'', Zürich 1978.
* Franz Herre, ''Kaiser Franz Joseph von Österreich. Sein Leben - seine Zeit'', Köln 1978 (TB 1992).
* Jean-Paul Bled, ''Franz Joseph. Der letzte Monarch der alten Schule'', Wien 1988.
* Alan Palmer, ''Franz Joseph I. Kaiser von Österreich und König von Ungarn'', München 1995.
* Gabriele Praschl-Bichler, ''Das Familienalbum von Kaiser Franz Joseph und Elisabeth'', Wien 1995.
* Eberhard Straub, ''Drei letzte Kaiser'', Berlin 1998.
* Christian Dickinger, ''Franz Joseph I. Die Entmythisierung'', Wien 2002.
* Friedrich Weissensteiner, ''Die österreichischen Kaiser. Franz I., Ferdinand I., Franz Joseph I., Karl I.'', Wien 2003.
* John van der Kiste, ''Franz Josef I. Kaiser von Österreich'', Essen 2005.
* Katrin Unterreiner, ''Kaiser Franz Joseph. 1830-1916 Mythos und Wahrheit'', Wien 2006.

==Παραπομπές==
<references/>

==Πινακοθήκη==
<gallery>
Αρχείο:KaiserFranzjosef1853-1-.jpg|Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ της Αυστρίας (1853).
Αρχείο:Anonimo viennese - ritratto di Francesco Giuseppe I d'Austria - litografia - ed. 1860.JPG|Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ της Αυστρίας (περ. 1860).
Αρχείο:Franz joseph1.jpg|Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ της Αυστρίας (1865).
Αρχείο:Franz Joseph, circa 1915.JPG|Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ της Αυστρίας (περ. 1910).
</gallery>

== Εξωτερικοί σύνδεσμοι ==
* [http://www.firstworldwar.com/video/franzjosef1914.htm Ταινίες του 1914]
* [http://anno.onb.ac.at/cgi-content/anno?apm=0&datum=19161122 Άρθρα στις εφημερίδες της Αυστρίας του 1916]

{{Authority control}}

{{DEFAULTSORT:Φραγκισκος Ιωσηφ 01 Αυστριας}}
[[Κατηγορία:Αυτοκράτορες της Αυστρίας]]
[[Κατηγορία:Βασιλείς της Βοημίας]]
[[Κατηγορία:Βασιλείς της Ουγγαρίας]]
[[Κατηγορία:Στρατάρχες της Αυστρίας]]
[[Κατηγορία:Στρατάρχες της Μεγάλης Βρετανίας]]
[[Κατηγορία:Οίκος των Αψβούργων-Λωρραίνης]]
[[Κατηγορία:Τάγμα της Περικνημίδας]]