Λουίς Σάενς Πένια
| Λουίς Σάενς Πένια | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Luis Sáenz Peña (Ισπανικά) |
| Γέννηση | 2 Απριλίου 1822[1] Μπουένος Άιρες |
| Θάνατος | 4 Δεκεμβρίου 1907 ή 10 Δεκεμβρίου 1907[2] Μπουένος Άιρες |
| Τόπος ταφής | Κοιμητήριο της Ρεκολέτα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αργεντινή |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ισπανικά |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | δικηγόρος πολιτικός |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Εθνικό Αυτονομιστικό Κόμμα |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Ρόκε Σάενς Πένια |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Πρόεδρος της Αργεντινής (1892–1895)[3] Μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων της Αργεντινής (1873–1875)[3] Μέλος της Γερουσίας της Αργεντινής |
| Υπογραφή | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Λουίς Σάενς Πένια Ντάβιλα (ισπανικά: Luis Sáenz Peña Dávila, 2 Απριλίου 1822 – 4 Δεκεμβρίου 1907) ήταν δικηγόρος και πρόεδρος της Αργεντινής. Ήταν ο πατέρας του προέδρου Ρόκε Σάενς Πένια.[4]
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Λουίς Σάενς Πένια γεννήθηκε στις 2 Απριλίου 1822 από τον Ρόκε Χουλιάν Σάενς Πένια και τη Μαρία Λουίζα Ντάβιλα.[5]
Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες και συμμετείχε στη συνταγματική συνέλευση του 1860. Υπήρξε πολλές φορές εθνικός βουλευτής και γερουσιαστής. Το 1882 κατέλαβε θέση στο Ανώτατο Δικαστήριο της επαρχίας του Μπουένος Άιρες. Αργότερα απασχολήθηκε ως πρόεδρος της Επαρχιακής Τράπεζας, διευθυντής της Ακαδημίας Νομικής και είχε θέση στο Γενικό Συμβούλιο Παιδείας.[6]
Στις 18 Νοεμβρίου 1848 παντρεύτηκε την Σιπριάνα Λαχίτε Μπονάβια (Cipriana Lahitte Bonavía, 6 Δεκεμβρίου 1829, Μοντεβιδέο - 23 Οκτωβρίου 1916) στην εκκλησία του Σαν Ιγνάσιο στο Μπουένος Άιρες.[5]
Προεδρία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Λουίς Σάενς Πένια, ένας διακεκριμένος καθολικός ηγέτης, χρίστηκε μεταβατικός πρόεδρος, μετά από μια συμφωνία μεταξύ των υποστηρικτών του Ρόκε και του Μίτρε η οποία απέτρεψε την εκλογική συμμετοχή της ολοκαίνουργιας Ριζοσπαστικής Ένωσης.[6]
Στις 12 Οκτωβρίου 1892, ο Σάενς Πένια ορκίστηκε πρόεδρος της χώρας. Ξεκίνησε τη θητεία του πεπεισμένος ότι η αποστολή του ήταν να ολοκληρώσει την έξοδο από τον πανικό του 1890. Αποφάσισε να μην συνάψει νέα χρέη και επαναδιαπραγματεύτηκε προσωπικά τα υφιστάμενα στο Λονδίνο: η οικονομική κατάσταση ανάγκασε τους τραπεζίτες να αποδεχθούν τους όρους που επέβαλε ο υπουργός Οικονομικών Χουάν Χοσέ Ρομέρο, ο οποίος πέτυχε κάποιες περικοπές στο κεφάλαιο και μια κάπως μεγαλύτερη διάρκεια. Στα μέσα του 1893, η κρίση μπορούσε να θεωρηθεί λήξασα.[6]
Κατά τη διάρκεια της θητείας του, το Υπουργείο Δημοσίων Έργων κατόρθωσε να επεκτείνει το σιδηροδρομικό δίκτυο, σε σημείο που όλες οι πρωτεύουσες των επαρχιών -εκτός της Λα Ριόχα- να συνδέονται σιδηροδρομικά. Οι πόλεις Μπουένος Άιρες, Ροσάριο και Σάντα Φε ολοκλήρωσαν τα λιμάνια τους και η πρωτεύουσα εγκαινίασε την Avenida de Mayo, η οποία για περισσότερο από μισό αιώνα θα αποτελούσε τη βιτρίνα της μεγάλης πόλης.[7]
Το 1893, το Κογκρέσο ενέκρινε τη δημιουργία της Εθνικής Φιλανθρωπικής Λοταρίας, της σημερινής Εθνικής Λοταρίας, η οποία άρχισε να λειτουργεί το 1894.
Το 1894 ψηφίστηκε ο νόμος 1.894, ο οποίος παραχώρησε μεγάλα τμήματα της Εθνικής Επικράτειας Τσάκο στις γειτονικές επαρχίες, ιδιαίτερα προς όφελος της επαρχίας Σάντα Φε.
Επανάσταση και παραίτηση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1895, η πολιτική κατάσταση γινόταν μέρα με τη μέρα όλο και πιο ασταθής, λόγω της έκδηλης ανικανότητας του προέδρου- ο Σάενς Πένια άλλαξε πολλές φορές ολόκληρο το υπουργικό του συμβούλιο, προσπαθώντας ανεπιτυχώς να αποφύγει τη δημοσιογραφική κριτική.
Η κατάσταση επεκτάθηκε στις εσωτερικές επαρχίες, όπου αρκετές φορές οι κυβερνήσεις ανατράπηκαν, αυξάνοντας έτσι την αστάθεια. Ο Σάενς Πένια, όλο και περισσότερο αποπροσανατολισμένος, δοκίμασε όλες τις πιθανές συμμαχίες και τελικά -πριν από την επικείμενη ριζοσπαστική επανάσταση- διόρισε τον Αριστόμπουλο ντελ Βάλιε υπουργό Πολέμου και Ναυτικού. Αυτό τον έπεισε να αφοπλίσει την Εθνική Φρουρά, με προφανή στόχο την αποφυγή νέων επαναστάσεων, αλλά λίγες ημέρες αργότερα ξέσπασε η ριζοσπαστική επανάσταση.[6]
Ο Σάενς Πένια δεν ήλεγχε πλέον τους υπουργούς του, οι οποίοι κυβερνούσαν σύμφωνα με τις οδηγίες του Ρόκα και του Πελιεγρίνι. Στα μέσα Ιανουαρίου του 1895, όλοι τους υπέβαλαν μαζικά τις παραιτήσεις τους. Ο Σάενς Πένια υπέβαλε την παραίτησή του στις 22 Ιανουαρίου, η οποία έγινε δεκτή με ανακούφιση από την κοινή γνώμη. Η κυβέρνηση πέρασε στα χέρια του Χοσέ Εβαρίστο Ουριμπούρου, ο οποίος ολοκλήρωσε τη θητεία που έληγε το 1898.[6]
Θάνατος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Πέθανε στο Μπουένος Άιρες στις 4 Δεκεμβρίου 1907, σε ηλικία 85 ετών. Είναι θαμμένος στο Κοιμητήριο Ρεκολέτα.[5]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 (Αγγλικά) Find A Grave. 6919913. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ (Αγγλικά) Find A Grave. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2019.
- ↑ 3,0 3,1 apym
.hcdn .gob .ar /biografias /13. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουλίου 2024. - ↑ Mendelevich, Pablo (2010). El Final (στα Ισπανικά). Buenos Aires: Ediciones B. ISBN 978-987-627-166-0.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 «Sáenz Peña, Luis». apym.hcdn.gob.ar. Ανακτήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 2024.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 «Luis Sáenz Peña - Corte Suprema de Justicia de la Nación». www.csjn.gov.ar. Ανακτήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 2024.
- ↑ Lewis, Colin M. (1983). British railways in Argentina, 1857-1914 : a case study of foreign investment. London; Athlone; [Atlantic Highlands] N.J.: Humanities Press. ISBN 978-0-391-02772-5.