Νικολά Σαρκοζί
Ο Νικολά Σαρκοζί (πλήρες όνομα Νικολά Πωλ Στεφάν Σαρκοζί ντε Ναγκί-Μποκσά, Nicolas Sarközy de Nagy-Bocsa, 28 Ιανουαρίου 1955, Παρίσι) είναι Γάλλος πολιτικός, ο οποίος υπηρέτησε ως ο 23ος Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας και πρίγκιπας της Ανδόρρας.
Ο Γάλλος πολιτικός ήταν αρχηγός του κόμματος Ένωση για ένα Λαϊκό Κίνημα (Union pour un mouvement populaire - UMP), που τοποθετείται στη δεξιά. Διετέλεσε υπουργός Εσωτερικών, και μετά τις προεδρικές εκλογές του 2007 ορκίστηκε Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας. Αντιμετώπισε την οικονομική ύφεση που ξέσπασε παγκοσμίως το 2008 και την απότοκη ευρωπαϊκή κρίση χρέους και ανέπτυξε στενή συνεργασία με την Καγκελάριο της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ σε διάφορα θέματα. Στις 15 Μαΐου 2012 τον διαδέχθηκε στην Προεδρία της Γαλλίας ο αντίπαλός του και νικητής των εκλογών του 2012, Φρανσουά Ολλάντ.
Βιογραφικά στοιχεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Νικολά Σαρκοζί είναι ο δευτερότοκος γιος του Πωλ Σαρκέζι ντε Νάγκι-Μπότσα, Ούγγρου μετανάστη, και της Αντρέ Μαλά, κόρης ενός Σεφαραδίτη Εβραίου γιατρού με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη.[7]
Ο πατέρας του, που ανήκε στην ελάσσονα ουγγρική αριστοκρατία, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Ουγγαρία το 1944 με την άφιξη του Κόκκινου Στρατού. Φτάνοντας στα γαλλογερμανικά σύνορα, κατατάχτηκε στη Λεγεώνα των Ξένων, όπου και υπηρέτησε μέχρι το 1948. Το 1949 συναντά την Αντρέ Μαλά, φοιτήτρια της Νομικής, την οποία και νυμφεύεται. Η καταγωγή της μητέρας του ήταν από σεφαρδίτες Εβραίους, κόρη του Μορντεχάι Μαλά, ενός εύπορου χρυσοχόου από τη Θεσσαλονίκη. Το 1959, τέσσερα χρόνια μετά τη γέννηση του Νικολά, το ζεύγος χωρίζει και η Αντρέ Μαλά μετακομίζει με τα παιδιά της στην οικία του πατέρα της, Μπενουά Μαλά.
Ο Νικολά δεν ήταν ιδιαίτερα καλός μαθητής, κατάφερε ωστόσο να πάρει το baccalauréat το 1973. Σπούδασε Νομική και Πολιτικές Επιστήμες στο πανεπιστήμιο Paris X και μετά τη στρατιωτική του θητεία, το 1978, και ύστερα από ένα αποτυχημένο πέρασμα από το Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών άρχισε να εργάζεται ως δικηγόρος το 1981. Την ίδια χρονιά υποστήριξε τη μεταπτυχιακή του εργασία με θέμα το δημοψήφισμα της 27ης Απριλίου 1969, σχετικό με τη διοικητική αποκέντρωση και τη μεταρρύθμιση της Γερουσίας.
Το 1982 νυμφεύτηκε τη Μαρί-Ντομινίκ Κιλιολί, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον Πιερ (Pierre) και τον Ζαν (Jean). Μετά από ένα επίπονο διαζύγιο, νυμφεύτηκε το 1996, τη Σεσιλιά Σιγκανέρ-Αλμπενί, με την οποία απέκτησε έναν γιο, τον Λουί. Και αυτός ο γάμος, όμως, είχε άδοξο τέλος, καθώς το ζευγάρι χώρισε στις 15 Οκτωβρίου 2007.
Τον Δεκέμβριο του 2007 δημοσιεύτηκαν στον Τύπο φωτογραφίες του Σαρκοζί με την Ιταλίδα τραγουδίστρια και πρώην μοντέλο Κάρλα Μπρούνι. Το ζευγάρι πέρασε μαζί τις διακοπές των Χριστουγέννων στην Αίγυπτο. Παντρεύτηκαν στο Παρίσι στις 2 Φεβρουαρίου 2008, με την Μπρούνι να αποκτά τη Γαλλική υπηκοότητα. Στις 17 Μαΐου 2011 ανακοινώθηκε ότι ο Σαρκοζί και η Κάρλα Μπρούνι επρόκειτο να αποκτήσουν παιδί.
Τα τελευταία χρόνια ο Νικολά Σαρκοζί αντιμετωπίζει καρδιακά προβλήματα.[εκκρεμεί παραπομπή]
Πολιτική σταδιοδρομία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η καριέρα του Νικολά Σαρκοζί στην πολιτική ξεκινά το 1976, όταν προσχωρεί στο δεξιό γκωλικό κόμμα RPR και το 1977 εκλέγεται δημοτικός σύμβουλος του Νεϊγί-συρ-Σεν (Neuilly-Sur-Seine), όντας ο 37ος υποψήφιος στους 37 εκλεγμένους. Το 1980 ηγείται της νεανικής επιτροπής υποστήριξης της υποψηφιότητας του Ζακ Σιράκ για τις προεδρικές εκλογές και το 1983 εκλέγεται δήμαρχος του Νεϊγύ Συρ Σεν, στη θέση του θανόντος Ασίλ Περετί, επωφελούμενος από την εγχείρηση στην οποία αναγκάστηκε να υποβληθεί την ίδια περίοδο ο επικρατέστερος αντικαταστάτης και κουμπάρος στον πρώτο γάμο του, Σαρλ Πασκουά. Η εκλογή του τον ανέδειξε ως τον νεότερο δήμαρχο στην ιστορία της Γαλλίας, για δήμους άνω των 50.000 κατοίκων. Παρέμεινε δήμαρχος έως το 2002.
Στο μεταξύ, το 1988 εκλέγεται βουλευτής του Γαλλικού Κοινοβουλίου και το 1993, με την ευρεία νίκη της δεξιάς στις βουλευτικές εκλογές, αναλαμβάνει το υπουργείο Οικονομικών της κυβέρνησης του Εντουάρ Μπαλαντύρ. Το 1995 επιλέγει να υποστηρίξει τον τελευταίο για την προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας, τις εκλογές όμως κερδίζει ο Ζακ Σιράκ. Το γεγονός αυτό τον απομονώνει πολιτικά και οι επικριτές του βρίσκουν την ευκαιρία να τον κατηγορήσουν για την μη μείωση του δημοσίου χρέους και για την ατολμία του να προχωρήσει στην μεταρρύθμιση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης.
Το 1997 η δεξιά ηττάται στις βουλευτικές εκλογές, γεγονός που επαναφέρει τον Νικολά Σαρκοζί στο προσκήνιο. Η παραίτηση του Φιλίπ Σεγκέν (Philippe Séguin) το 1999 τον φέρνει στην προεδρία του κόμματος, ιδιότητα που θα κρατήσει μόνο για μερικούς μήνες, αφού στις ευρωεκλογές του 1999 το κόμμα του θα καταποντιστεί, καταλαμβάνοντας μόνο το 12,8% των ψήφων. Μετά την εξέλιξη αυτή, ο Νικολά Σαρκοζί αποσύρεται από την πολιτική σκηνή και συγγράφει ένα βιβλίο με τίτλο Libre (Ελεύθερος).
Ωστόσο, το 2002 αναλαμβάνει χρέη υπουργού εσωτερικών στην κυβέρνηση του Ζαν Πιερ Ραφαρέν. Η θητεία του επικεντρώνεται στην καταστολή της εγκληματικότητας που επικρατεί στα γαλλικά προάστια, με αποκορύφωμα τον νόμο περί εσωτερικής ασφάλειας, γνωστός και ως νόμος Σαρκοζί, που καθιστά πιο αυστηρό το γαλλικό δίκαιο σε θέματα εγκληματικότητας. Με τον ανασχηματισμό του 2004, μετακομίζει στο υπουργείο οικονομικών, εθνικής οικονομίας και βιομηχανίας και σαν πρώτο στόχο ορίζει την μείωση του κρατικού ελλείμματος, στόχο στον οποίο τελικά δεν θα επιμείνει ύστερα από διαμάχη που θα έχει με τον πρόεδρο Ζακ Σιράκ. Παρόλα αυτά, το 2005 δεσμεύεται ότι η Γαλλία θα εκπληρώσει τα κριτήρια του ευρωπαϊκού συμφώνου σταθερότητας, δέσμευση που θα τηρηθεί.
Τον Μάιο του 2005, το όχι των Γάλλων στο δημοψήφισμα για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, εξαναγκάζει την κυβέρνηση Ραφαρέν σε παραίτηση. Στην νέα κυβέρνηση, με νέο πρωθυπουργό τον Ντομινίκ ντε Βιλπέν, επανέρχεται στο υπουργείο εσωτερικών. Στις ταραχές των γαλλικών προαστίων του 2005, υιοθετεί στάση μηδενικής ανοχής στους ταραξίες. Αυτή του η στάση προκαλεί πολλές κριτικές, ωστόσο σε σφυγμομέτρηση φαίνεται ότι το 68% των πολιτών εγκρίνουν την πολιτική του. Το 2006 καταθέτει νομοσχέδιο αναφορικά με την πολιτική απέναντι στους μετανάστες. Το νομοσχέδιο χαρακτηρίζεται από την σκλήρυνση των κριτηρίων για την νομιμοποίηση των χωρίς άδεια μεταναστών και από την διευκόλυνση εγκατάστασης στο γαλλικό έδαφος πτυχιούχων μεταναστών. Το νομοσχέδιο ψηφίστηκε στις 30 Ιουνίου του ίδιου έτους.
Πρόεδρος της Γαλλίας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στις 14 Ιανουαρίου 2007 παίρνει από το κόμμα του το χρίσμα για την υποψηφιότητα στις προεδρικές εκλογές της 22ας Απριλίου. Στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, στις 22 Απριλίου 2007 προηγήθηκε της Σεγκολέν Ρουαγιάλ με 31,1% των ψήφων. Στον δεύτερο γύρο, στις 6 Μαΐου 2007, εξελέγη Πρόεδρος με 53% των ψήφων. Ορκίστηκε και ανέλαβε καθήκοντα στις 16 Μαΐου του 2007.
Στις 11 Μαρτίου του 2009 ο Σαρκοζί ανακοίνωσε επίσημα την επιστροφή —έπειτα από 43 χρόνια— της χώρας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.[8] Εξαιτίας της απόφασης αυτής, η κυβέρνηση του Σαρκοζί ήρθε αντιμέτωπη με πρόταση μομφής. Με 329 ψήφους κατά της πρότασης μομφής έναντι 238 υπέρ, η κυβέρνηση έλαβε την ψήφο εμπιστοσύνης από το κοινοβούλιο στις 17 Μαρτίου του 2009.[9]
Τον Φεβρουάριο του 2012, ο Νικολά Σαρκοζί ανακοίνωσε επισήμως την υποψηφιότητά του για δεύτερη προεδρική θητεία στις εκλογές της 22ας Απριλίου 2012. Κύριος αντίπαλός του, από την πλευρά των Σοσιαλιστών, ήταν ο Φρανσουά Ολλάντ.[10]
Στον πρώτο γύρο ο Σαρκοζί έλαβε 26,18% των ψήφων έναντι 28,6% του Ολλάντ και στον δεύτερο γύρο των εκλογών ηττήθηκε από τον Ολλάντ με 48,36% έναντι 51,64% για τον Ολλάντ. Στις 15 Μαΐου 2012 ο Ολλάντ τον διαδέχθηκε στο αξίωμα του Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας.
Υποθέσεις με τη δικαιοσύνη
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Από τον Φεβρουάριο του 2014, ο Νικολά Σαρκοζί βρέθηκε στο επίκεντρο δικαστικών ερευνών για διαφθορά. Σύμφωνα με τις καταγγελίες, ο Σαρκοζί είχε δεχθεί χρήματα από τον Καντάφι στην εκστρατεία για τις προεδρικές εκλογές του 2007. Την 1η Ιουλίου 2014, ο Σαρκοζί τέθηκε υπό προσωρινή κράτηση, καθώς ο συνήγορός του Τιερί Ερτζόγ φέρεται να πλησίασε τους ανακριτές της υπηρεσίας καταπολέμησης διαφθοράς και τους ζήτησε να του αποκαλύψουν στοιχεία για την πορεία των ερευνών.[11]
Στις 29 Νοεμβρίου 2014 ανακοινώθηκε η επανεκλογή του στην ηγεσία της Ένωσης για ένα Λαϊκό Κίνημα.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ www
.parismatch .com /People /Carla-Bruni-et-Nicolas-Sarkozy-10-ans-d-amour-1451495. - ↑ www
.gala .fr /stars _et _gotha /giulia _sarkozy. - ↑ «Honorary Doctorates». (Αγγλικά) Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων Μόσχας. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουνίου 2019. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουνίου 2019.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2022.
- ↑ BOE-A-2011-18623.
- ↑ g1
.globo .com /Noticias /Mundo /0,,MUL1293839-5602,00 .html. - ↑ Ελευθεροτυπία, 9ης Ιανουαρίου 2008, επισκόπηση του βιβλίου Εγώ, ο εγγονός ενός Ελληνα: Η Θεσσαλονίκη του Νικολά Σαρκοζί Αρχειοθετήθηκε 2008-01-11 στο Wayback Machine., των Γ. Αναστασιάδη, Λ. Α. Ναρ και Χ. Ράπτη.
- ↑ Το Βήμα, 12 Μαρτίου 2009.
- ↑ BBC News, Sarkozy survives vote over Nato, 17 Μαρτίου 2009.
- ↑ Ο Σαρκοζί ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για τη γαλλική προεδρία, Καθημερινή, 15/2/2012
- ↑ Σάλος στη Γαλλία: Η δικαιοσύνη θέτει υπό κράτηση τον Σαρκοζί για τα «δωράκια» του Καντάφι, iefimerida.gr, 1 Ιουλίου 2014.
