Ρεπουμπλικανικό Κόμμα (ΗΠΑ)

Ρεπουμπλικανικό Κόμμα
Ρεπουμπλικανικό Κόμμα; Republican Party
Πρόεδρος	Μάικλ Γουότλι
Αντιπρόεδρος	Λάρα Τραμπ
Όργανο διακυβέρνησης	Ρεπουμπλικανική Εθνική Επιτροπή
Εκλεγμένος Πρόεδρος των Η.Π.Α.	Ντόναλντ Τραμπ
Εκλεγμένος Αντιπρόεδρος των Η.Π.Α.	Τζέι Ντι Βανς
Πρόεδρος της Βουλής	Μάικ Τζόνσον (ΛΑ)
Ηγέτης στην Βουλή (πλειοψηφίας)	Στιβ Σκαλίζ (ΛΑ)
Ηγέτης στην Γερουσία (μειοψηφίας)	Τζον Θουν (ΝΝ)
Ίδρυση	1854
Έδρα	310 Πρώτη Οδός SE ; Ουάσινγκτον, Π.Κ. 20003
Πτέρυγα νεολαίας	Νέοι Ρεπουμπλικάνοι ;
Φοιτητική πτέρυγα	Κολέγιο Ρεπουμπλικανών
Γυναικεία Πτέρυγα	Εθνική Ομοσπονδία Ρεπουμπλικανών Γυναικών
Εξωτερική πτέρυγα	Ρεπουμπλικάνοι στο εξωτερικό
Μέλη (2021)	36.132.743
Ιδεολογία	Συντηρητισμός ; Εσωκομματικές τάσεις: Κέντρο; Χριστιανική δεξιά; Ελευθερισμός; Δεξιός λαϊκισμός;
Πολιτικό φάσμα	Κεντροδεξιά; Δεξιά
Διεθνής προσχώρηση	Διεθνής Δημοκρατική Ένωση
Χρώματα	Κόκκινο
Γερουσία	49 / 100
Βουλή των Αντιπροσώπων	220 / 435
Κυβερνήτες	27 / 50
Άνω Κοινοβούλια σε Πολιτείες	1.110 / 1.973
Άνω Κοινοβούλια σε Πολιτείες	2.948 / 5.411
Κυβερνήτες Εδαφών	0 / 5
Σύμβολο εκλογών
Ιστότοπος
	gop.com
	Πολιτικό σύστημα ΗΠΑ; Πολιτικά κόμματα; Εκλογές

Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα (αγγλικά: Republican Party), επίσης γνωστό ως Μεγάλο Παλαιό Κόμμα ή GOP (Grand Old Party), ιδρύθηκε το 1854 και είναι το ένα από τα δύο μεγαλύτερα πολιτικά κόμματα των Ηνωμένων Πολιτειών μαζί με το Δημοκρατικό κόμμα. Στη σύγχρονη πολιτική περίοδο το κόμμα αυτό θεωρείται ως πιο συντηρητικό από τα δύο. Ο Ντόναλντ Τραμπ, πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ (2016-2020) και νυν εκλεγμένος πρόεδρος των ΗΠΑ (αναλαμβάνει καθήκοντα το 2025), είναι μέλος του.

Το επίσημο σύμβολο του Ρεπουμπλικανικού κόμματος είναι ο ελέφαντας, και το χρώμα του το ερυθρό.^[8]

Ιστορία

Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα έχει τις ρίζες του στη δεκαετία του 1850 όταν όλοι οι πολιτικοί που αντιδρούσαν στην δουλεία και ένωσαν τις δυνάμεις τους για να εμποδίσουν την επέκτασή της στις περιοχές του Κάνσας και της Νεμπράσκα όπως υποχρέωνε ο νόμος Κάνσας-Νεμπράσκα-Ακτ που είχε ψηφίσει η κυβέρνηση του Δημοκρατικού Κόμματος.

Οι Αντιρατσιστές πολιτικοί αποφάσισαν στις συναντήσεις τους να δημιουργήσουν ένα νέο κόμμα το Ρεπουμπλικανικό το οποίο και δημιούργησαν στο Μίσιγκαν τον Ιούλιο του 1854 και το οποίο μέσα σε λίγο χρόνο απέκτησε πολλούς οπαδούς και ουσιαστικά εκτόπισε το μέχρι τότε αντιπολιτευόμενο τους Δημοκρατικούς κόμμα, τους Γουίγκς.

Ιδεολογία και θέσεις

Η γενική κατεύθυνση του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος των Ηνωμένων Πολιτειών βασίζεται στον Αμερικανικό συντηρητισμό (ο οποίος βρίσκεται στο πεδίο του συντηρητισμού), εν αντιθέσει με τον μοντέρνο Αμερικανικό φιλελευθερισμό (ο οποίος βρίσκεται στο πεδίο του σύγχρονου φιλελευθερισμού) που πρεσβεύει κυρίως το Δημοκρατικό Κόμμα.^[9]

Οι θέσεις αμφότερων των δύο μεγάλων κομμάτων, έχουν εξελιχθεί και μετατοπιστεί με το πέρασμα των χρόνων.

Οικονομία

Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα υιοθετεί και υποστηρίζει τον δημοσιονομικό και νομισματικό συντηρητισμό και τάσσονται υπέρ του οικονομικού συστήματος laissez-faire, του περιορισμένου ρόλου του κράτους, των ελεύθερων αγορών, των φορολογικών περικοπών και των μειωμένων δημοσίων δαπανών και την απορρύθμιση των εταιρειών.^[10]

Επίσης, είναι υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων, της μείωσης των κυβερνητικών προγραμμάτων πρόνοιας και των επιδομάτων υπέρ των ιδιωτικών μη-κερδοσκοπικών οργανισμών και της ατομικής ευθύνης. Ακόμα, όσον αφορά τα εργατικά συνδικάτα, οι Ρεπουμπλικανοί υποστηρίζουν περιορισμούς στην δύναμη και την επιρροή τους. Τέλος, οι Ρεπουμπλικανοί τείνουν να πιστεύουν ότι οι ιδιωτικές δαπάνες είναι αποτελεσματικότερες των δημοσίων δαπανών, ενώ γενικά αντιτίθενται στον φόρο ακίνητης περιουσίας.

Οι σύγχρονοι Ρεπουμπλικανοί είναι υποστηρικτές της οικονομικής θεωρίας των οικονομικών της προσφοράς. Ιδιαίτερα, πολλές δημοσιονομικές πολιτικές επηρεάστηκαν από την περίοδο διακυβέρνησης του προέδρου Ρόναλντ Ρήγκαν.

Στον τομέα της προνοιακής πολιτικής, οι Ρεπουμπλικανοί αντιτίθενται στα προγράμματα κοινωνικής προστασίας για τους χαμηλόμισθους, υποστηρίζοντας ότι η συγκεκριμένη πολιτική ενθαρρύνει την τεμπελιά, την μη αποδοτικότητα και την εξάρτηση από το κράτος. Υποστηρίζουν την ατομική ευθύνη και αυτοδιάθεση, προκειμένου οι πολίτες να αναλαμβάνουν την προσωπική ευθύνη του εαυτού τους.^[11]

Κοινωνικά θέματα

Όσον αφορά τα κοινωνικά θέματα, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ασπάζεται κατά κύριο λόγο τον κοινωνικό συντηρητισμό. Οι κοινωνικά συντηρητικοί υποστηρίζουν σαφώς το δόγμα νόμος και τάξη, τις παραδοσιακές οικογενειακές αξίες οι οποίες έχουν υπόβαθρο στον Χριστιανισμό.^[12]^[13] Η πλειονότητα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, αντιτίθενται στον έλεγχο και των περιορισμό της χρήσης όπλων, στη θετική δράση και την παράνομη μετανάστευση.^[14]

Εκλογικός σχολιασμός

Από την δημιουργία του το 1854 και για πάνω από έναν αιώνα μέχρι το 1964, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα είχε ταυτιστεί με την υποστήριξη των αφροαμερικανών και των μειονοτήτων. Μέχρι το 1935 όλοι οι αφροαμερικανοί βουλευτές ήταν Ρεπουμπλικάνοι ενώ μέχρι το 1979 και όλοι οι αφροαμερικανοί Γερουσιαστές ήταν Ρεπουμπλικάνοι.

Αμέσως μετά τη δημιουργία του κόμματος, οι Ρεπουμπλικάνοι δεν κατάφεραν το 1856 να εκλέξουν πρόεδρο τον Τζον Φριμοντ ο όποιος είχε καλέσει τη Βουλή των Αντιπροσώπων και τη Γερουσία να καταργήσουν την δουλεία.

Πρώτες Προεδρίες

Το 1860 ο Ρεπουμπλικανός Αβραάμ Λίνκολν, εκμεταλλευόμενος την διάσπαση του Δημοκρατικού Κόμματος, νίκησε στις εκλογές τον Δημοκρατικό Τζον Μπρέκενριντζ. Ως προοδευτικός πρόεδρος προσπάθησε να εφαρμόσει πολιτική κατά της δουλείας με αποτέλεσμα να αποσχιστούν 7 νότιες πολιτείες και να ξεκινήσει ο Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος (1861-65) μεταξύ Βορείων και Νοτίων πολιτειών.

Το 1863 ανακοίνωσε την ‘για πάντα απελευθέρωση’ όλων των αφροαμερικανών σκλάβων που ήταν στις αποσχισθείσες και εμπόλεμες νότιες πολιτείες και τους κάλεσε να συνταχθούν ως ελεύθεροι πολίτες με το στρατό των Βορείων. Το 1865, μετά τη νίκη των Βόρειων στον Εμφύλιο, η κατάργηση της δουλείας έγινε Συνταγματική με την προσθήκη του 13ου άρθρου στο Αμερικανικό Σύνταγμα.

Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, από την δεκαετία του 1870 μέχρι και τη δεκαετία του 1890, στις περισσότερες πολιτείες βρίσκονταν σε μια ισορροπία, όσον αφορά τα νομοθετικά σώματα, με το Δημοκρατικό Κόμμα το οποίο όμως κυριαρχούσε πλήρως στις πολιτείες του Νότου. Εάν εξαιρέσουμε τις δύο τετραετίες του Δημοκρατικού Προέδρου Γκρόβερ Κλίβλαντ (1885-1889 και 1893-1897) οι Ρεπουμπλικανοί μονοπώλησαν το προεδρικό αξίωμα αρκετές δεκαετίες και λόγω της νίκης στον Εμφύλιο και λόγω της προοδευτικότητάς τους στα κοινωνικά θέματα

Προεδρία ΜακΚίνλεϊ

Το 1896 οι Ρεπουμπλικανοί σαρώνουν στις εκλογές κερδίζοντας Βουλή, Γερουσία και Προεδρία με τον Γουίλιαμ ΜακΚίνλεϊ ο οποίος ήταν υπέρμαχος της προστασίας των αμερικανικών προϊόντων με υψηλούς δασμούς για τα εισαγόμενα και του ισχυρού νομίσματος σταθερά συνδεδεμένου με τον κανόνα χρυσού. Αντίθετα οι Δημοκρατικοί ήταν υπέρ του φθηνού χρήματος με χαμηλά επιτόκια συνδεδεμένου με ασθενέστερο κανόνα χρυσού και αργύρου..

Η δολοφονία του ΜακΚίνλεϊ το 1901 (είχε ξαναεκλεγεί το 1900) ανεβάζει στην προεδρία τον αντιπρόεδρό του Θεόδωρο Ρούσβελτ, ο οποίος πιο προοδευτικός από τον προκάτοχό του έδωσε μεγάλη σημασία στη προστασία των φυσικών πόρων της χώρας.

Προεδρία Θεοδώρου Ρούβζελτ, Γουίλιαμ Ταφτ, Γουόρεν Χάρντινγκ και Χέρμπερτ Χούβερ

Ο Ρούσβελτ επανεκλέγεται το 1904 και για το 1908 προτείνει για πρόεδρο το φίλο του και υπουργό Πολέμου Γουίλιαμ Τάφτ ο οποίος κάνει μια εύκολη εκλογή. Όμως σύντομα ο Ρούζβελτ διαφωνεί με τη συντηρητικότερη πολιτική του Ταφτ και έτσι πριν τις εκλογές του 1912 βάζει υποψηφιότητα για το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών εναντίον του Ταφτ, όπου όμως αποτυγχάνει. Στενοχωρημένος δημιουργεί το Προοδευτικό Κόμμα (Progressive Party) και κατεβαίνει στις εκλογές διασπώντας έτσι το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα με αποτέλεσμα να κερδίσει την προεδρία ο υποψήφιος των Δημοκρατικών Γούντρο Γουίλσον (ο οποίος και επανεκλέγεται το 1916).

Όμως τα οικονομικά προβλήματα που συσσωρεύονται στην αμερικανική οικονομία βγάζουν πρόεδρο στις εκλογές του 1920 τον Ρεπουμπλικανό Γουόρεν Χάρντινγκ ο οποίος κατορθώνει να βελτιώσει σημαντικά την οικονομία.

Η βελτίωση της οικονομίας υπό τους Ρεπουμπλικανούς ήταν τόσο μεγάλη και διαρκής που όχι μόνο οδήγησε το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα να κερδίσει τις προεδρικές εκλογές του 1924 και του 1928 αλλά δημιούργησε και την οικονομική φούσκα σε όλες τις αξίες της αμερικανικής οικονομίας. Η οικονομική φούσκα ‘έσπασε’ το 1929 βυθίζοντας τις Ηνωμένες Πολιτείες (και τον κόσμο όλο) στη μεγαλύτερη χρηματιστηριακή και οικονομική κρίση όλων των εποχών.

Ως συνέπεια της οικονομικής καταστροφής, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα έχασε την δημοτικότητά του και ο Πρόεδρος Χέρμπερτ Χούβερ ηττήθηκε κατά κράτος στις εκλογές του 1932 από τον Δημοκρατικό Φραγκλίνο Ρούζβελτ.

Ο Ρούζβελτ κατάφερε να διατηρήσει στην εξουσία το Δημοκρατικό Κόμμα και τον ίδιο στο προεδρικό θώκο για ακόμα 3 εκλογικές αναμετρήσεις, το 1936, το 1940 και το 1944, κατά την διάρκεια των οποίων το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα πέρασε μια από τις χειρότερες περιόδους του και οι Δημοκρατικοί με το Ρούζβελτ μια από τις καλύτερες περιόδους των και ως νικητές του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου.

Με το θάνατο του Δημοκρατικού Ρούζβελτ το 1945, ένα χρόνο μετά την 4η εκλογή του (ο μόνος αμερικανός πρόεδρος που εξελέγη πάνω από 2 θητείες) έγινε πρόεδρος ο αντιπρόεδρός του Χάρι Τρούμαν ο οποίος κατόρθωσε να κερδίσει οριακά τις εκλογές του 1948 και ουσιαστικά να κρατήσει τους Ρεπουμπλικανούς εκτός προεδρίας μια 20ετία.

Προεδρία Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, Ρίτσαρντ Νίξον και Τζέραλντ Φορντ

Το 1952 το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα έχρισε υποψήφιό τον αρχιστράτηγο των συμμαχικών δυνάμεων Ντουάιτ Αϊζενχάουερ ο οποίος αν και κεντρώος στις πεποιθήσεις, ακολούθησε την πιο συντηρητική γραμμή του Κόμματος. Αυτή προέβλεπε έντονο αντικομμουνισμό, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, μείωση της κυβερνητικής παρέμβασης στην οικονομία και μειώσεις φόρων των πλουσίων.

Έχοντας κερδίσει και τις εκλογές του 1956, ο Αϊζενχάουερ, ως μετριοπαθής Ρεπουμπλικανός, προώθησε τα πολιτικά δικαιώματα υπογράφοντας το Νόμο των Δικαιωμάτων (Civil Rights Act) του 1957 και του 1960, επεξέτεινε την κοινωνική ασφάλιση, αύξησε το κατώτερο μισθό και δημιούργησε το Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας.

Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα στο περίοδο αυτή γίνεται πόλος έλξης για τους μικρούς και μεγάλους επιχειρηματίες, την νέα μεσαία τάξη των προαστίων και κυρίως των λευκών νότιων οι οποίοι αν και παραδοσιακά Δημοκρατικοί έχουν δυσαρεστηθεί πολύ από τις νέες προοδευτικές πολιτικές του Δημοκρατικού Κόμματος.

Παρόλο αυτά ο Ρεπουμπλικανός Ρίτσαρντ Νίξον, αντιπρόεδρος του Αϊζενχάουερ, χάνει οριακά τις εκλογές του 1960 από τον νεοεμφανιζόμενο, χαρισματικό και μη αναμενόμενο υποψήφιο του Δημοκρατικού Κόμματος Τζον Κένεντι.

Η διαμάχη εντός του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος μεταξύ μετριοπαθών και συντηρητικών εντείνεται στο Συνέδριο το 1964 με τελικό αποτέλεσμα να λάβει το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών ο Συντηρητικός Μπάρι Γκολντγοότερ ο οποίος ηττάται κατά κράτος από τον Δημοκρατικό Λίντον Τζόνσον, αντιπρόεδρο του Κένεντι και διάδοχό του μετά τη δολοφονία του δεύτερου.

Στις εκλογές του 1968 οι μετριοπαθείς Ρεπουμπλικανοί έχουν ανακτήσει την δύναμή τους με αποτέλεσμα το χρίσμα του Κόμματος να ξαναλάβει ο Ρίτσαρντ Νίξον ο οποίος και κατάφερε να κερδίσει στις προεδρικές εκλογές τον Χιούμπερτ Χάμφρεϊ, υποψήφιο των Δημοκρατικών και αντιπρόεδρο του Τζόνσον. Στις εκλογές αυτές πολλοί λευκοί νότιοι ψηφοφόροι των Δημοκρατικών ψήφισαν τον Νίξον, καθώς διευρύνεται η προσχώρηση Νότιων Δημοκρατικών στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Χαρακτηριστικό είναι ότι 11 Νότιες πολιτείες ψήφισαν τον Ρεπουμπλικανό Νίξον και μόνο μία Νότια πολιτεία ψήφισε τον Δημοκρατικό Χάμφρεϊ.

Το 1972 κερδίζει πάλι τις προεδρικές εκλογές ο Νίξον ο οποίος όμως παραιτείται τον Αύγουστο του 1974 λόγω του σκανδάλου της παράνομης παρακολούθησης των Δημοκρατικών «Γουτεργκέιτ», και την προεδρία αναλαμβάνει ο Τζέραλντ Φορντ.

Το 1976 ο Ρεπουμπλικανός Τζέραλντ Φορντ χάνει οριακά τις εκλογές από τον Νότιο υποψήφιο των Δημοκρατικών Τζίμι Κάρτερ.

Προεδρία Ρόναλντ Ρήκαν και Τζόρτζ Χ.Ο. Μπους

Το 1980 ο Ρεπουμπλικανός Ρόναλντ Ρίγκαν κερδίζει δυνατά τον Τζίμι Κάρτερ και βοηθά πολύ το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα να κερδίσει την πλειοψηφία στην Γερουσία. Ο Ρίγκαν κάνει μεγάλες μειώσεις στην φορολογία και ανασυγκροτεί τις Αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις.

Η υψηλή δημοφιλία του Ρίγκαν και η βελτίωση της οικονομίας οδηγεί σε μια μεγάλη νίκη το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα στις εκλογές του 1984. Ο Ρίγκαν κερδίζει τις 49 από τις 50 τις πολιτείες της χώρας ενώ ο Δημοκρατικός Μοντέιλ μόνο μία.

Το 1988 ο Ρεπουμπλικανός Τζορτζ Χέρμπερτ Μπους (πατέρας), αντιπρόεδρος του Ρίγκαν το διάστημα 1981 – 1988, νικά στις εκλογές τον ελληνοαμερικανό Μάικλ Δουκάκη. Επί των ημερών του το 1990 γίνεται ο ‘Πόλεμος του Κόλπου’ όπου στέλνει Αμερικανικά στρατεύματα στο Ιράκ για να απελευθερώσουν το Κουβέιτ ενώ το 1991 πέφτει ο Κομμουνισμός σε Σοβιετική Ένωση και Ανατολική Ευρώπη.

Το 1992 ο Τζορζ Χ. Μπους χάνει της εκλογές από το Δημοκρατικό Μπιλ Κλίντον, τον τρίτο νεαρότερο Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών (46 ετών) μετά τον Θεόδωρο Ρούζβελτ (1901 – 42 ετών) και Τζον Κένεντι (1961 – 43 ετών).

Οι Ρεπουμπλικανοί έχοντας την πλειοψηφία σε Βουλή και Γερουσία προσπαθούν να φέρουν εμπόδια στην κοινωνική πολιτική του Κλίντον πράγμα που οδήγησε στην επανεκλογή του Κλίντον στη Προεδρία το 1996.

Προεδρία Τζορτζ Ο. Μπους και Ντόναλντ Τραμπ

Τζόρτζ W. Μπους, 43ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών (2001–2009)

Το 2000 ο Ρεπουμπλικανός Κυβερνήτης του Τέξας Τζορζ Γουόκερ Μπους (Γιος του Τζορτζ Χ. Μπους) γίνεται πρόεδρος κερδίζοντας τον δημοκρατικό Αλ Γκορ σε μια από τις πιο αμφιλεγόμενες εκλογές στην ιστορία της χώρας παρόλο που ο Μπους πήρε 500.000 ψήφους λιγότερες από τον Αλ Γκορ σε εθνικό επίπεδο. Αυτό είχε ξανασυμβεί άλλες 3 φορές στην ιστορία (1824, 1876, 1888). Η περίπτωση του 2000 εξηγείται από το πλειοψηφικό σύστημα των εκλογών αλλά και από το γεγονός ότι η χειρόγραφη επανακαταμέτρηση των ψήφων της πολιτείας Φλόριντα (Κυβερνήτης ο Τζεφ Μπους, αδελφός του Τζορζ Γ. Μπους) διακόπηκε με απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου της χώρας.

Οι Ρεπουμπλικανοί, έχοντας κεφαλαιοποιήσει την πολιτική τους κατά της τρομοκρατίας μετά την επίθεση στους ‘Δίδυμους Πύργους’ στην Νέα Υόρκη το Σεπτέμβριο του 2001, κερδίζουν πολλές θέσεις στην Γερουσία και τη Βουλή στις ενδιάμεσες εκλογές του 2002 και ο Μπους κατορθώνει οριακά να κερδίσει τις προεδρικές εκλογές του 2004.

Η αυξανόμενη όμως δυσαρέσκεια των πολιτών κατά του πολέμου στο Ιράκ έπληξε τη δημοτικότητα των Ρεπουμπλικανών με αποτέλεσμα οι Δημοκρατικοί να πάρουν την πλειοψηφία σε Βουλή και Γερουσία στις ενδιάμεσες εκλογές του 2006. Και φυσικά να κερδίσουν τις προεδρικές εκλογές του 2008 με τον Μπαράκ Ομπάμα, τον πρώτο αφροαμερικανό Πρόεδρο στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών.

Οι Ρεπουμπλικανοί δεν τα πήγαν καλά και στις εκλογές του 2012, καθώς ο υποψήφιός τους Μιτ Ρόμνι δεν κατάφερε να νικήσει τον Ομπάμα.

Στις εκλογές που έρχονται, στις 8 Νοεμβρίου 2016, ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων Ντόναλντ Τραμπ αντιμετωπίζει την υποψήφια των Δημοκρατικών Χίλαρι Κλίντον. Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα νικάει της εκλογές του 2016.

Στις 3 Νοεμβρίου 2020 ο Τραμπ, ηττάται από τον υποψήφιο του Δημοκρατικού Κόμματος, Τζο Μπάιντεν με ποσοστό 51,4% και 306 εκλέκτορες, έναντι 46,9% και 232 εκλεκτόρων του αντιπάλου του.

Ρεπουμπλικανοί πρόεδροι


#	Όνομα	Πολιτεία	Περίοδος	Διάρκεια
1	Αβραάμ Λίνκολν	Ιλινόι	4 Μαρτίου 1861 - 15 Απριλίου 1865	4 χρόνια, 42 ημέρες
2	Οδυσσεύς Γκραντ	Ιλινόι	4 Μαρτίου 1869 - 4 Μαρτίου 1877	8 χρόνια
3	Ράδερφορντ Χαίηζ	Οχάιο	4 Μαρτίου 1877 - 4 Μαρτίου 1881	4 χρόνια
4	Τζέιμς Γκάρφιλντ	Οχάιο	4 Μαρτίου 1881 - 19 Σεπτεμβρίου 1881	199 ημέρες
5	Τσέστερ Άρθουρ	Νέα Υόρκη	19 Σεπτεμβρίου 1881 - 4 Μαρτίου 1885	3 χρόνια, 166 ημέρες
6	Μπέντζαμιν Χάρρισον	Ιντιάνα	4 Μαρτίου 1889 - 4 Μαρτίου 1893	4 χρόνια
7	Ουίλλιαμ ΜακΚίνλεϊ	Οχάιο	4 Μαρτίου 1897 - 14 Σεπτεμβρίου 1901	4 χρόνια, 194 ημέρες
8	Θεόδωρος Ρούζβελτ	Νέα Υόρκη	14 Σεπτεμβρίου 1901 - 4 Μαρτίου 1909	7 χρόνια, 171 ημέρες
9	Ουίλλιαμ Χ. Ταφτ	Οχάιο	4 Μαρτίου 1909 - 4 Μαρτίου 1913	4 χρόνια
10	Ουόρεν Χάρντινγκ	Οχάιο	4 Μαρτίου 1921 - 2 Αυγούστου 1923	2 χρόνια, 151 ημέρες
11	Κάλβιν Κούλιτζ	Μασσαχουσέτη	2 Αυγούστου 1923 - 4 Μαρτίου 1929	5 χρόνια, 214 ημέρες
12	Χέρμπερτ Χούβερ	Καλιφόρνια	4 Μαρτίου 1929 - 4 Μαρτίου 1933	4 χρόνια
13	Ντουάιτ Αϊζενχάουερ	Κάνσας	20 Ιανουαρίου 1953 - 20 Ιανουαρίου 1961	8 χρόνια
14	Ρίτσαρντ Νίξον	Καλιφόρνια	20 Ιανουαρίου 1969 - 9 Αυγούστου 1974	5 χρόνια, 201 ημέρες
15	Τζέραλντ Φορντ	Μίσιγκαν	9 Αυγούστου 1974 - 20 Ιανουαρίου 1977	2 χρόνια, 164 ημέρες
16	Ρόναλντ Ρήγκαν	Καλιφόρνια	20 Ιανουαρίου 1981 - 20 Ιανουαρίου 1989	8 χρόνια
17	Τζορτζ Χ.Ο. Μπους	Τέξας	20 Ιανουαρίου 1989 - 20 Ιανουαρίου 1993	4 χρόνια
18	Τζορτζ Ο. Μπους	Τέξας	20 Ιανουαρίου 2001 - 20 Ιανουαρίου 2009	8 χρόνια
19	Ντόναλντ Τραμπ	Νέα Υόρκη	20 Ιανουαρίου 2017 - 20 Ιανουαρίου 2021	4 χρόνια

Παραπομπές

↑ Smith, Robert C. (2021). «Ronald Reagan, Donald Trump, and the Future of the Republican Party and Conservatism in America». American Political Thought 10 (2): 283–289. doi:10.1086/713662. https://www.journals.uchicago.edu/doi/full/10.1086/713662. Ανακτήθηκε στις September 21, 2022.
↑ Morgan, David (21 Αυγούστου 2023). «Republican feud over 'root canal' spending cuts raises US government shutdown risk». Reuters. Ανακτήθηκε στις 13 Μαΐου 2024.
↑
- Baker, Paula· Critchlow, Donald T., επιμ. (2020). «Chapter 15: Religion and American Politics». The Oxford Handbook of American Political History. New York, New York: Oxford University Press. σελίδες 278–294. ISBN 9780199341788.
- Lewis, Andrew R. (August 28, 2019). «The Inclusion-Moderation Thesis: The U.S. Republican Party and the Christian Right». Oxford Research Encyclopedia of Politics. Oxford University Press. doi:10.1093/acrefore/9780190228637.013.665. ISBN 978-0-19-022863-7. https://oxfordre.com/politics/view/10.1093/acrefore/9780190228637.001.0001/acrefore-9780190228637-e-665. «Considering all the evidence, the most apt description is that conservative Christianity has transformed the Republican Party, and the Republican Party has transformed conservative Christianity ... With its inclusion in the Republican Party, the Christian right has moderated on some aspects ... At the same time, the Christian right has altered Republican politics.».
- «American Religion in the Era of Increasing Polarization». Annual Review of Sociology (San Mateo, California: Annual Reviews) 48 (1): 87–107. 2022. doi:10.1146/annurev-soc-031021-114239. ISSN 0360-0572. «Unaffiliated Americans were not abandoning orthodox beliefs, but rather, the increase in "no religion" was confined to political moderates and liberals who were likely reacting to the growing alignment of Christian identity with the religious Right and Republicans.». 3
- Berlet, Chip· Hardisty, Berlet, επιμ. (2019). «Drifting Right and going wrong: An overview of the US political Right». Trumping Democracy: From Reagan to the Alt-right (1 έκδοση). London: Routledge. σελ. 91. doi:10.4324/9781315438412-9. ISBN 9781315438412. Within the Republican Party, the Christian Right competes with more secular, upstart free market libertarianism and button-down business conservatism for dominance.
- «The New Christian Right in America as a Social and Political Force». Archives de sciences sociales des religions (Paris: Éditions de l'EHESS) 26 (52–1): 69–83. July–September 1981. doi:10.3406/assr.1981.2226. ISSN 0335-5985. https://www.persee.fr/doc/assr_0335-5985_1981_num_52_1_2226.
- «The New Christian Right's relations with Israel and with the American Jews: the mid-1970s onward». E-Rea (Aix-en-Provence and Marseille: Centre pour l'Édition Électronique Ouverte on behalf of Aix-Marseille University) 10 (1). December 2012. doi:10.4000/erea.2753. ISSN 1638-1718.
- Palmer, Randall· Winner, Lauren F. (2005) [2002]. «Protestants and Homosexuality». Protestantism in America. Columbia Contemporary American Religion Series. New York: Columbia University Press. σελίδες 149–178. ISBN 9780231111317. LCCN 2002023859.
- «Content Pages of the Encyclopedia of Religion and Social Science». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2016.
- «Fundamentalism turns 100, a landmark for the Christian Right». The Conversation. October 8, 2019. ISSN 2201-5639. http://theconversation.com/fundamentalism-turns-100-a-landmark-for-the-christian-right-123651. Ανακτήθηκε στις July 3, 2022. «The emergent Christian Right attached itself to the Republican Party, which was more aligned with its members' central commitments than the Democrats ... By the time Falwell died, in 2007, the Christian Right had become the most important constituency in the Republican Party. It played a crucial role in electing Donald Trump in 2016.».
- Thomson-DeVeaux, Amelia (October 27, 2022). «How Much Power Do Christians Really Have?». FiveThirtyEight. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις April 10, 2024. https://web.archive.org/web/20240410175350/https://fivethirtyeight.com/features/how-much-power-do-christians-really-have/. Ανακτήθηκε στις June 16, 2024. «In the 1980s and 1990s, as white Christian conservatives forged an alliance with the Republican Party, Christianity itself started to become a partisan symbol. Identifying as a Christian was no longer just about theology, community or family history — to many Americans, the label became uncomfortably tangled with the Christian Right's political agenda, which was itself becoming increasingly hard to separate from the GOP's political agenda.»
↑ Wilbur, Miller (2012). «Libertarianism». The Social History of Crime and Punishment in America. 3. Thousand Oaks, California: SAGE Publications. σελίδες 1006–1007. ISBN 978-1-4129-8876-6. While right-libertarianism has been equated with libertarianism in general in the United States, left-libertarianism has become a more predominant aspect of politics in western European democracies over the past three decades. ... Since the 1950s, libertarianism in the United States has been associated almost exclusively with right-libertarianism ... As such, right-libertarianism in the United States remains a fruitful discourse with which to articulate conservative claims, even as it lacks political efficacy as a separate ideology. However, even without its own movement, libertarian sensibility informs numerous social movements in the United States, including the U.S. patriot movement, the gun-rights movement, and the incipient Tea Party movement.
↑ Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα Arhin-2023.
↑
Πηγές για την κεντροδεξιά:
- Gidron, Norm; Zilbatt, Daniel (2019). «Center-Right Political Parties in Advanced Democracies». Annual Review of Political Science 22: 18–19, 27–28. doi:10.1146/annurev-polisci-090717-092750. ISSN 1094-2939. https://scholar.harvard.edu/files/dziblatt/files/gidron_and_ziblatt_2019.pdf. Ανακτήθηκε στις June 17, 2024.
- Keckler, Charles; Rozell, Mark J. (April 3, 2015). «The Libertarian Right and the Religious Right». Perspectives on Political Science 44 (2): 92–99. doi:10.1080/10457097.2015.1011476. «To better understand the structure of cooperation and competition between these groups, we construct an anatomy of the American center-right, which identifies them as incipient factions within the conservative movement and its political instrument, the Republican Party.».
- Donovan, Todd (October 2, 2019). «Authoritarian attitudes and support for radical right populists». Journal of Elections, Public Opinion & Parties 29 (4): 448–464. doi:10.1080/17457289.2019.1666270. https://figshare.com/articles/journal_contribution/9883946. «A strict two-party system, such as the United States, does not fit the tripolar logic. If authoritarian attitudes exist in an electorate that effectively has no potential for anything but a choice between one centre-left and one centre-right party, people with such attitudes may find a place in one of the two dominant parties.».
- Carter, Neil· Keith, Daniel· Vasilopoulou, Sofia· Sindre, Gyda M. (8 Μαρτίου 2023). The Routledge Handbook of Political Parties. σελ. 140. doi:10.4324/9780429263859. ISBN 978-0-429-26385-9. A primary driver of comparisons between the USA and other Anglosphere centre-right parties appears to be cultural and language affinities.
↑
Πηγές για τη δεξιά:
- McKay, David (2020), Crewe, Ivor; Sanders, David, επιμ., Facilitating Donald Trump: Populism, the Republican Party and Media Manipulation, Cham: Springer International Publishing, σελ. 107–121, doi:10.1007/978-3-030-17997-7_7, ISBN 978-3-030-17997-7, https://doi.org/10.1007/978-3-030-17997-7_7, ανακτήθηκε στις 2024-06-13
- Greenberg, David (27 Ιανουαρίου 2021). «An Intellectual History of Trumpism». POLITICO Magazine. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουνίου 2024. The larger ideology that the president-elect represents is a post-Iraq War, post-crash, post-Barack Obama update of what used to be called paleoconservatism: On race and immigration, where the alt-right affinities are most pronounced, its populist ideas are carrying an already right-wing party even further right.
- Wineinger, Catherine; Nugent, Mary K. (2020-01-02). «Framing Identity Politics: Right-Wing Women as Strategic Party Actors in the UK and US». Journal of Women, Politics & Policy 41 (1): 5. doi:10.1080/1554477X.2020.1698214. ISSN 1554-477X.
- Jessoula, Matteo; Natili, Marcello; Pavolini, Emmanuele (8 August 2022). «'Exclusionary welfarism': a new programmatic agenda for populist right-wing parties?» (στα αγγλικά). Contemporary Politics 28 (4): 447–449. doi:10.1080/13569775.2021.2011644. ISSN 1356-9775.
↑ «Republican Party (United States)» (στα αγγλικά). Wikipedia. 2021-01-03. https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Republican_Party_(United_States)&oldid=998062620.
↑ «Democrat vs Republican - Difference and Comparison | Diffen». www.diffen.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 2023.
↑ «Republican Views on the Economy | Republican Views» (στα Αγγλικά). 24 Μαΐου 2014. Ανακτήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 2023.
↑ «Republican Views on Welfare | Republican Views» (στα Αγγλικά). 27 Μαρτίου 2013. Ανακτήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 2023.
↑ Chapman, Roger (2010). Culture Wars: An Encyclopedia of Issues, Viewpoints, and Voices. M.E. Sharpe. ISBN 978-0-7656-2250-1.
↑ «Republican Views | Republican Views» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 2023.
↑ NW, 1615 L. St· Suite 800Washington· Inquiries, DC 20036USA202-419-4300 | Main202-857-8562 | Fax202-419-4372 | Media (22 Ιουνίου 2016). «5. Views of parties' positions on issues, ideologies». Pew Research Center - U.S. Politics & Policy (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 2023.

Πολιτικά Κόμματα των
Ηνωμένων Πολιτειών

Δημοκρατικό

Ρεπουμπλικανικό

WFM

PSL

Συμμαχία

↑ δρα μόνο στο Βερμόντ
↑ δρα μόνο στο Όρεγκον

[Smith-2021-1] Smith, Robert C. (2021). «Ronald Reagan, Donald Trump, and the Future of the Republican Party and Conservatism in America». American Political Thought 10 (2): 283–289. doi:10.1086/713662. https://www.journals.uchicago.edu/doi/full/10.1086/713662. Ανακτήθηκε στις September 21, 2022.

[Republican_feud_over_'root_canal'_spending_cuts_raises_US_government_shutdown_risk-2] Morgan, David (21 Αυγούστου 2023). «Republican feud over 'root canal' spending cuts raises US government shutdown risk». Reuters. Ανακτήθηκε στις 13 Μαΐου 2024.

[3] 
Baker, Paula· Critchlow, Donald T., επιμ. (2020). «Chapter 15: Religion and American Politics». The Oxford Handbook of American Political History. New York, New York: Oxford University Press. σελίδες 278–294. ISBN 9780199341788.

Lewis, Andrew R. (August 28, 2019). «The Inclusion-Moderation Thesis: The U.S. Republican Party and the Christian Right». Oxford Research Encyclopedia of Politics. Oxford University Press. doi:10.1093/acrefore/9780190228637.013.665. ISBN 978-0-19-022863-7. https://oxfordre.com/politics/view/10.1093/acrefore/9780190228637.001.0001/acrefore-9780190228637-e-665. «Considering all the evidence, the most apt description is that conservative Christianity has transformed the Republican Party, and the Republican Party has transformed conservative Christianity ... With its inclusion in the Republican Party, the Christian right has moderated on some aspects ... At the same time, the Christian right has altered Republican politics.».

«American Religion in the Era of Increasing Polarization». Annual Review of Sociology (San Mateo, California: Annual Reviews) 48 (1): 87–107. 2022. doi:10.1146/annurev-soc-031021-114239. ISSN 0360-0572. «Unaffiliated Americans were not abandoning orthodox beliefs, but rather, the increase in "no religion" was confined to political moderates and liberals who were likely reacting to the growing alignment of Christian identity with the religious Right and Republicans.». 3

Berlet, Chip· Hardisty, Berlet, επιμ. (2019). «Drifting Right and going wrong: An overview of the US political Right». Trumping Democracy: From Reagan to the Alt-right (1 έκδοση). London: Routledge. σελ. 91. doi:10.4324/9781315438412-9. ISBN 9781315438412. Within the Republican Party, the Christian Right competes with more secular, upstart free market libertarianism and button-down business conservatism for dominance.

«The New Christian Right in America as a Social and Political Force». Archives de sciences sociales des religions (Paris: Éditions de l'EHESS) 26 (52–1): 69–83. July–September 1981. doi:10.3406/assr.1981.2226. ISSN 0335-5985. https://www.persee.fr/doc/assr_0335-5985_1981_num_52_1_2226.

«The New Christian Right's relations with Israel and with the American Jews: the mid-1970s onward». E-Rea (Aix-en-Provence and Marseille: Centre pour l'Édition Électronique Ouverte on behalf of Aix-Marseille University) 10 (1). December 2012. doi:10.4000/erea.2753. ISSN 1638-1718.

Palmer, Randall· Winner, Lauren F. (2005) [2002]. «Protestants and Homosexuality». Protestantism in America. Columbia Contemporary American Religion Series. New York: Columbia University Press. σελίδες 149–178. ISBN 9780231111317. LCCN 2002023859.

«Content Pages of the Encyclopedia of Religion and Social Science». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2016.

«Fundamentalism turns 100, a landmark for the Christian Right». The Conversation. October 8, 2019. ISSN 2201-5639. http://theconversation.com/fundamentalism-turns-100-a-landmark-for-the-christian-right-123651. Ανακτήθηκε στις July 3, 2022. «The emergent Christian Right attached itself to the Republican Party, which was more aligned with its members' central commitments than the Democrats ... By the time Falwell died, in 2007, the Christian Right had become the most important constituency in the Republican Party. It played a crucial role in electing Donald Trump in 2016.».

Thomson-DeVeaux, Amelia (October 27, 2022). «How Much Power Do Christians Really Have?». FiveThirtyEight. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις April 10, 2024. https://web.archive.org/web/20240410175350/https://fivethirtyeight.com/features/how-much-power-do-christians-really-have/. Ανακτήθηκε στις June 16, 2024. «In the 1980s and 1990s, as white Christian conservatives forged an alliance with the Republican Party, Christianity itself started to become a partisan symbol. Identifying as a Christian was no longer just about theology, community or family history — to many Americans, the label became uncomfortably tangled with the Christian Right's political agenda, which was itself becoming increasingly hard to separate from the GOP's political agenda.»

[4] Baker, Paula· Critchlow, Donald T., επιμ. (2020). «Chapter 15: Religion and American Politics». The Oxford Handbook of American Political History. New York, New York: Oxford University Press. σελίδες 278–294. ISBN 9780199341788.

[5] Lewis, Andrew R. (August 28, 2019). «The Inclusion-Moderation Thesis: The U.S. Republican Party and the Christian Right». Oxford Research Encyclopedia of Politics. Oxford University Press. doi:10.1093/acrefore/9780190228637.013.665. ISBN 978-0-19-022863-7. https://oxfordre.com/politics/view/10.1093/acrefore/9780190228637.001.0001/acrefore-9780190228637-e-665. «Considering all the evidence, the most apt description is that conservative Christianity has transformed the Republican Party, and the Republican Party has transformed conservative Christianity ... With its inclusion in the Republican Party, the Christian right has moderated on some aspects ... At the same time, the Christian right has altered Republican politics.».

[6] «American Religion in the Era of Increasing Polarization». Annual Review of Sociology (San Mateo, California: Annual Reviews) 48 (1): 87–107. 2022. doi:10.1146/annurev-soc-031021-114239. ISSN 0360-0572. «Unaffiliated Americans were not abandoning orthodox beliefs, but rather, the increase in "no religion" was confined to political moderates and liberals who were likely reacting to the growing alignment of Christian identity with the religious Right and Republicans.». 3

[7] Berlet, Chip· Hardisty, Berlet, επιμ. (2019). «Drifting Right and going wrong: An overview of the US political Right». Trumping Democracy: From Reagan to the Alt-right (1 έκδοση). London: Routledge. σελ. 91. doi:10.4324/9781315438412-9. ISBN 9781315438412. Within the Republican Party, the Christian Right competes with more secular, upstart free market libertarianism and button-down business conservatism for dominance.

[8] «The New Christian Right in America as a Social and Political Force». Archives de sciences sociales des religions (Paris: Éditions de l'EHESS) 26 (52–1): 69–83. July–September 1981. doi:10.3406/assr.1981.2226. ISSN 0335-5985. https://www.persee.fr/doc/assr_0335-5985_1981_num_52_1_2226.

[9] «The New Christian Right's relations with Israel and with the American Jews: the mid-1970s onward». E-Rea (Aix-en-Provence and Marseille: Centre pour l'Édition Électronique Ouverte on behalf of Aix-Marseille University) 10 (1). December 2012. doi:10.4000/erea.2753. ISSN 1638-1718.

[10] Palmer, Randall· Winner, Lauren F. (2005) [2002]. «Protestants and Homosexuality». Protestantism in America. Columbia Contemporary American Religion Series. New York: Columbia University Press. σελίδες 149–178. ISBN 9780231111317. LCCN 2002023859.

[11] «Content Pages of the Encyclopedia of Religion and Social Science». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2016.

[12] «Fundamentalism turns 100, a landmark for the Christian Right». The Conversation. October 8, 2019. ISSN 2201-5639. http://theconversation.com/fundamentalism-turns-100-a-landmark-for-the-christian-right-123651. Ανακτήθηκε στις July 3, 2022. «The emergent Christian Right attached itself to the Republican Party, which was more aligned with its members' central commitments than the Democrats ... By the time Falwell died, in 2007, the Christian Right had become the most important constituency in the Republican Party. It played a crucial role in electing Donald Trump in 2016.».

[13] Thomson-DeVeaux, Amelia (October 27, 2022). «How Much Power Do Christians Really Have?». FiveThirtyEight. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις April 10, 2024. https://web.archive.org/web/20240410175350/https://fivethirtyeight.com/features/how-much-power-do-christians-really-have/. Ανακτήθηκε στις June 16, 2024. «In the 1980s and 1990s, as white Christian conservatives forged an alliance with the Republican Party, Christianity itself started to become a partisan symbol. Identifying as a Christian was no longer just about theology, community or family history — to many Americans, the label became uncomfortably tangled with the Christian Right's political agenda, which was itself becoming increasingly hard to separate from the GOP's political agenda.»

[Wilbur-2012-4] Wilbur, Miller (2012). «Libertarianism». The Social History of Crime and Punishment in America. 3. Thousand Oaks, California: SAGE Publications. σελίδες 1006–1007. ISBN 978-1-4129-8876-6. While right-libertarianism has been equated with libertarianism in general in the United States, left-libertarianism has become a more predominant aspect of politics in western European democracies over the past three decades. ... Since the 1950s, libertarianism in the United States has been associated almost exclusively with right-libertarianism ... As such, right-libertarianism in the United States remains a fruitful discourse with which to articulate conservative claims, even as it lacks political efficacy as a separate ideology. However, even without its own movement, libertarian sensibility informs numerous social movements in the United States, including the U.S. patriot movement, the gun-rights movement, and the incipient Tea Party movement.

[Arhin-2023-5] Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα Arhin-2023.

[6] Πηγές για την κεντροδεξιά:
Gidron, Norm; Zilbatt, Daniel (2019). «Center-Right Political Parties in Advanced Democracies». Annual Review of Political Science 22: 18–19, 27–28. doi:10.1146/annurev-polisci-090717-092750. ISSN 1094-2939. https://scholar.harvard.edu/files/dziblatt/files/gidron_and_ziblatt_2019.pdf. Ανακτήθηκε στις June 17, 2024.

Keckler, Charles; Rozell, Mark J. (April 3, 2015). «The Libertarian Right and the Religious Right». Perspectives on Political Science 44 (2): 92–99. doi:10.1080/10457097.2015.1011476. «To better understand the structure of cooperation and competition between these groups, we construct an anatomy of the American center-right, which identifies them as incipient factions within the conservative movement and its political instrument, the Republican Party.».

Donovan, Todd (October 2, 2019). «Authoritarian attitudes and support for radical right populists». Journal of Elections, Public Opinion & Parties 29 (4): 448–464. doi:10.1080/17457289.2019.1666270. https://figshare.com/articles/journal_contribution/9883946. «A strict two-party system, such as the United States, does not fit the tripolar logic. If authoritarian attitudes exist in an electorate that effectively has no potential for anything but a choice between one centre-left and one centre-right party, people with such attitudes may find a place in one of the two dominant parties.».

Carter, Neil· Keith, Daniel· Vasilopoulou, Sofia· Sindre, Gyda M. (8 Μαρτίου 2023). The Routledge Handbook of Political Parties. σελ. 140. doi:10.4324/9780429263859. ISBN 978-0-429-26385-9. A primary driver of comparisons between the USA and other Anglosphere centre-right parties appears to be cultural and language affinities.

[17] Gidron, Norm; Zilbatt, Daniel (2019). «Center-Right Political Parties in Advanced Democracies». Annual Review of Political Science 22: 18–19, 27–28. doi:10.1146/annurev-polisci-090717-092750. ISSN 1094-2939. https://scholar.harvard.edu/files/dziblatt/files/gidron_and_ziblatt_2019.pdf. Ανακτήθηκε στις June 17, 2024.

[18] Keckler, Charles; Rozell, Mark J. (April 3, 2015). «The Libertarian Right and the Religious Right». Perspectives on Political Science 44 (2): 92–99. doi:10.1080/10457097.2015.1011476. «To better understand the structure of cooperation and competition between these groups, we construct an anatomy of the American center-right, which identifies them as incipient factions within the conservative movement and its political instrument, the Republican Party.».

[19] Donovan, Todd (October 2, 2019). «Authoritarian attitudes and support for radical right populists». Journal of Elections, Public Opinion & Parties 29 (4): 448–464. doi:10.1080/17457289.2019.1666270. https://figshare.com/articles/journal_contribution/9883946. «A strict two-party system, such as the United States, does not fit the tripolar logic. If authoritarian attitudes exist in an electorate that effectively has no potential for anything but a choice between one centre-left and one centre-right party, people with such attitudes may find a place in one of the two dominant parties.».

[20] Carter, Neil· Keith, Daniel· Vasilopoulou, Sofia· Sindre, Gyda M. (8 Μαρτίου 2023). The Routledge Handbook of Political Parties. σελ. 140. doi:10.4324/9780429263859. ISBN 978-0-429-26385-9. A primary driver of comparisons between the USA and other Anglosphere centre-right parties appears to be cultural and language affinities.

[7] Πηγές για τη δεξιά:
McKay, David (2020), Crewe, Ivor; Sanders, David, επιμ., Facilitating Donald Trump: Populism, the Republican Party and Media Manipulation, Cham: Springer International Publishing, σελ. 107–121, doi:10.1007/978-3-030-17997-7_7, ISBN 978-3-030-17997-7, https://doi.org/10.1007/978-3-030-17997-7_7, ανακτήθηκε στις 2024-06-13

Greenberg, David (27 Ιανουαρίου 2021). «An Intellectual History of Trumpism». POLITICO Magazine. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουνίου 2024. The larger ideology that the president-elect represents is a post-Iraq War, post-crash, post-Barack Obama update of what used to be called paleoconservatism: On race and immigration, where the alt-right affinities are most pronounced, its populist ideas are carrying an already right-wing party even further right.

Wineinger, Catherine; Nugent, Mary K. (2020-01-02). «Framing Identity Politics: Right-Wing Women as Strategic Party Actors in the UK and US». Journal of Women, Politics & Policy 41 (1): 5. doi:10.1080/1554477X.2020.1698214. ISSN 1554-477X.

Jessoula, Matteo; Natili, Marcello; Pavolini, Emmanuele (8 August 2022). «'Exclusionary welfarism': a new programmatic agenda for populist right-wing parties?» (στα αγγλικά). Contemporary Politics 28 (4): 447–449. doi:10.1080/13569775.2021.2011644. ISSN 1356-9775.

[22] McKay, David (2020), Crewe, Ivor; Sanders, David, επιμ., Facilitating Donald Trump: Populism, the Republican Party and Media Manipulation, Cham: Springer International Publishing, σελ. 107–121, doi:10.1007/978-3-030-17997-7_7, ISBN 978-3-030-17997-7, https://doi.org/10.1007/978-3-030-17997-7_7, ανακτήθηκε στις 2024-06-13

[23] Greenberg, David (27 Ιανουαρίου 2021). «An Intellectual History of Trumpism». POLITICO Magazine. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουνίου 2024. The larger ideology that the president-elect represents is a post-Iraq War, post-crash, post-Barack Obama update of what used to be called paleoconservatism: On race and immigration, where the alt-right affinities are most pronounced, its populist ideas are carrying an already right-wing party even further right.

[24] Wineinger, Catherine; Nugent, Mary K. (2020-01-02). «Framing Identity Politics: Right-Wing Women as Strategic Party Actors in the UK and US». Journal of Women, Politics & Policy 41 (1): 5. doi:10.1080/1554477X.2020.1698214. ISSN 1554-477X.

[25] Jessoula, Matteo; Natili, Marcello; Pavolini, Emmanuele (8 August 2022). «'Exclusionary welfarism': a new programmatic agenda for populist right-wing parties?» (στα αγγλικά). Contemporary Politics 28 (4): 447–449. doi:10.1080/13569775.2021.2011644. ISSN 1356-9775.

[8] «Republican Party (United States)» (στα αγγλικά). Wikipedia. 2021-01-03. https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Republican_Party_(United_States)&oldid=998062620.

[9] «Democrat vs Republican - Difference and Comparison | Diffen». www.diffen.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 2023.

[10] «Republican Views on the Economy | Republican Views» (στα Αγγλικά). 24 Μαΐου 2014. Ανακτήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 2023.

[11] «Republican Views on Welfare | Republican Views» (στα Αγγλικά). 27 Μαρτίου 2013. Ανακτήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 2023.

[12] Chapman, Roger (2010). Culture Wars: An Encyclopedia of Issues, Viewpoints, and Voices. M.E. Sharpe. ISBN 978-0-7656-2250-1.

[13] «Republican Views | Republican Views» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 2023.

[14] NW, 1615 L. St· Suite 800Washington· Inquiries, DC 20036USA202-419-4300 | Main202-857-8562 | Fax202-419-4372 | Media (22 Ιουνίου 2016). «5. Views of parties' positions on issues, ideologies». Pew Research Center - U.S. Politics & Policy (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 2023.

[15] δρα μόνο στο Βερμόντ

[16] δρα μόνο στο Όρεγκον

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[1]

[2]