André-Georges Haudricourt
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 17 de xaneiro de 1914  París, Francia |
| Morte | 20 de agosto de 1996 (82 anos) París, Francia |
| Director de investigación do CNRS | |
| | |
| Datos persoais | |
| Educación | Universidade Sorbonne-Nouvelle - doutoramento (–1971) Institut national agronomique (en)  (1929–) |
| Director de tese | Jean Perrot (pt) |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Lingüística, antropoloxía, etnoloxía e agricultura |
| Ocupación | antropólogo, etnólogo, enxeñeiro agrónomo, xeógrafo, lingüista, ethnobotanist (en) , investigador |
| Empregador | Centre national de la recherche scientifique Museo Nacional de Historia Natural de Francia École française d'Extrême-Orient (en) Universidade París-Descartes |
| Obra | |
| Doutorando | Michel Chauvet (en) |
| Abreviación dun autor en botánica | Haudr. |
| Premios | |
| |
| Descrito pola fonte | Following traces of André-Georges Haudricourt (1911–1996), of a French ethnobotanist, geographer, agronomical engineer and linguist (en) |
 | |
André-Georges Haudricourt, nado en 1911 en París e morto o 20 de agosto de 1996, foi un lingüista, botánico, xeógrafo e etnólogo francés que foi director de investigación do CNRS.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Entrou no CNRS en 1939 (no laboratorio de botánica aplicada do Muséum National d'Histoire Naturelle). Alumno e amigo de Marcel Mauss, contemporáneo de Claude Lévi-Strauss e de André Leroi-Gourhan, A-G. Haudricourt era un científico erudito e atípico. Aínda que naceu en París, pasou parte da súa infancia na granxa dos seus pais en Picardía, obtivo un título de enxeñeiro agrónomo en 1931, fixo unha primeira misión á URSS en 1934, despois reside no sueste de Asia (foi bibliotecario na École Française d'Extrême-Orient en Hanoi en 1948-49).
A-G. Haudricourt desempeñou un papel fundamental no desenvolvemento da antropoloxía das técnicas, da etnociencia e da etnolingüística. Este namorado da flora, das linguas[1] e dos obxectos técnicos; deixou unha obra de difícil clasificación debido á inmensa variedade dos temas que abarca, desde a orixe e historia dos tiros animais ou das plantas cultivadas, a fonoloxía das linguas austronesias, as relacións entre o tratamento das plantas e o tratamento ao próximo, ata a ecoloxía dos piollos ou a forma dos botóns.
Estudoso dunha extraordinaria erudición, notorio pola súa mordaz retranca, o seu anticonformismo e a alucinante morea de obras nas que vivía, marcou de xeito indelébel toda unha xeración de etnólogos e lingüistas.
Entre as súas contribucións científicas principais figuran os seus traballos sobre a orixe dos tons do vietnamita e do chinés arcaico.
Obra
[editar | editar a fonte]Publicacións: artigos científicos e capítulos de obras
[editar | editar a fonte]- 1940, Méthode pour obtenir des lois concrètes en linguistique générale, BSLP 41(1): pp. 70–74.
- 1948, Les Phonèmes et le vocabulaire du thai commun, Journal Asiatique 236: pp. 197–238 [reed. en Problèmes de pholologie diachronique, SELAF, 1972].
- 1953, La place du vietnamien dans les langues austroasiatiques, BSLP 49(1): pp. 122–128.
- 1953, 4 artigos sobre as linguas de Oceanía en A. Leroi-Gourhan et C.-A. Julien (eds), Ethnologie de l'Union française, París, PUF. [Artigos en tres temáticas: "L'écriture et les langues" (L'indochine) - "Les langues" (Nouvelle-Calédonie et dépendances, Nouvelles-Hébrides) - " La langue" (Polynésie française)].
- 1954, Comment reconstruire le chinois archaïque, Word 10(2-3): pp. 351–364.
- 1954, De l'origine des tons en vietnamien, Journal Asiatique 242: pp. 69–82.
- 1956, De la restitution des initiales dans les langues monosyllabiques : le problème du thai commun, BSLP 52: pp. 307–322.
- 1956, Une discipline nouvelle : l'ethnobotanique, Les Cahiers rationalistes 158 (novembro de 1956) [reeditado en 1986 na Manufacture, Lión].
- 1957, Les transformations de la linguistique, Scientia 51(12): pp. 1–6.
- 1961, Bipartition et tripartition des systèmes de tons dans quelques langues d'Extrême-Orient, BSLP 56(1): pp. 163–80.
- 1961, Richesse en phonèmes et richesse en locuteurs, L'Homme 1(1): pp. 5–10.
- 1962, Domestication des animaux, culture des plantes et traitement d'autrui, L'homme 2(1): pp. 40–50.
- 1965, Les mutations consonantiques des occlusives initiales en môn-khmer, BSLP 60(1): pp. 160–72.
- 1969, La linguistique panchronique nécessaire à la linguistique comparée, science auxiliaire de la diachronie sociologique et ethnographique, Ethnies 3: pp. 23–26.
- 1970, Les arguments géographiques, écologiques et sémantiques pour l'origine des Thaï, Scandinavian Institute of Asian Studies Monographs Series 1: pp. 27–34. (Readings on Asian topics : Papers read at the inauguration of the Scandinavian Institute of Asian StudiesStudentlitteratur, Lund).
- 1975, Le système des tons du karen commun, BSLP 70(1): pp. 339–343.
- reedición 1986: Une discipline nouvelle : l'ethnobotanique (Les Cahiers rationalistes, 158, novembro de 1956, reeditado en 1986 na Manufacture, Lión).
- póstumo, 2008: Essai sur l'origine des différences de mentalité entre Occident et Extrême-Orient (suivi de) Un certain sens du concret de Jean-François Bert, Les Carnets 6, (Estrasburgo), 85 p.
Publicacións: Libros
[editar | editar a fonte]- Con Louis Hédin (1880-?), L'Homme et les plantes cultivées, (Gallimard, París, 1943, reeditado en 1987 por A.-M. Métailié, París).
- Con Alphonse Juilland (1922-2000) e André Martinet (1908-1999), Essai pour une histoire structurale du phonétisme français (C. Klincksieck, París, 1949, reeditado en 1970 por Mouton, París e A Haia).
- Con André Leroi-Gourhan (1911-1986) e Charles-André Julien (1891-1991), Ethnologie de l'Union française (Presses universitaires de France, París, 1953).
- Con Mariel Jean-Brunhes Delamare, L'Homme et la charrue à travers le monde (Gallimard, París, 1950).
- Con Jacqueline M.C. Thomas, La Notation des langues, phonétique et phonologie (Institut géographique national, Universidade de París, Institut d'ethnologie, 1967).
- Problèmes de phonologie diachronique (Société pour l'étude des langues africaines, París, 1972).
- Con Claude Hagège (1936-), La Phonologie panchronique : comment les sons changent dans les langues (Presses universitaires de France, París, 1978).
- Con Françoise Ozanne-Rivierre, Dictionnaire thématique des langues de la région de Hienghène (Société pour l'étude des langues africaines, París, 1982).
- Con Pascal Dibie, Les Pieds sur terre (A.-M. Métaillé, París, 1987).
- La Technologie science humaine (Édition de la Maison des sciences de l'Homme, París, 1988).
Títulos
[editar | editar a fonte]- Enxeñeiro agrónomo.
- Habilitación para o ensino de xeografía e botánica.
- Titulado en linguas orientais (melanesio, tailandés, laosiano).
- Doutor en letras.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ A súa paixón polas linguas parece que lle vén pola colección filatélica que seguía de pequeno (cf. [1])
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- "Presentación na páxina da École Française d'Extrême-Orient". Arquivado dende o orixinal o 11 de setembro de 2011. Consultado o 10 de abril de 2011.
- "Bibliografía exhaustiva". Consultado o 10 de abril de 2011.
- "Bibliografía de Haudricourt no Diccionario de etnología y antropología por Pierre Bonte e Michel Izard". Consultado o 10 de abril de 2011.
