Անգլո-ռուսական համաձայնագիր 1907 թվական[1] կամ Անգլո-ռուսական կոնվենցիա 1907 թվական[2] (անգլ.՝ Anglo-Russian Convention of 1907, ռուս.՝ Англо-Русская Конвенция 1907 г.), կնքվել է օգոստոսի 18 (31)-ին, Սանկտ Պետերբուրգում։ Դրանով վերջ դրվեց Կենտրոնական Ասիայում տեղի ունեցող երկարատև մրցակցությանը և երկու երկրներին հնարավորություն ընձեռեց շրջանցել գերմանացիներին, որոնք սպառնում էին Բեռլինը Բաղդադին միացնել նոր երկաթուղով։
Աշխարհի բաժանման համար գերտերությունների մղած պայքարում անգլո-գերմանական և ռուս–գերմանական հակասությունների սրման արդյունքն էր։ Երկու կողմերը ճանաչեցին Տիբեթի տերիտորիալ անձեռնմխելիությունը։ Իրանը բաժանվում էր երեք գոտու 1.ռուսական ազդեցության (հյուսիսային), 2.անգլիական ազդեցության (հարավային) և 3. չեզոք (անգլիականի և ռուսականի միջև)։ 3-րդ գոտին դարձավ անգլո-ռուսական մրցակցության ասպարեզ։ Ռուսաստանը ճանաչում էր Անգլիայի ազդեցությունը Աֆղանստանում՝ պայմանով, որ պահպանվի նրա տերիտորիալ ամբողջականությունը։ Համաձայնագիրը Անտանտի ձևավորման կարևոր փուլ էր, միևնույն ժամանակ ուղղված էր Արևելքի ժողովուրդների ազգային-ազատագրական շարժման դեմ։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 1, էջ 383)։