1988 թվականին զբաղեցրել է Իսպանիայի ֆուտբոլի ֆեդերացիայի նախագահի պաշտոնը։ ՈՒԵՖԱ-ի (1992) և ՖԻՖԱ-ի (2002) փոխ-նախագահ[2]։ Ներկայացրել է Եվրոպական ֆուտբոլային ասոցիացիայի միությունը[3]։ Եղել է Աշխարհի առաջնություն 2018-ի ժամանակ Իսպանիայի և Պորտուգալիայի հավաքականների հայտը հարուցող։
2015 թվականի հոկտեմբերին ՈՒԵՖԱ-ի նախագահի պաշտոնից Միշել Պլատինիի սկանդալային պաշտոնաթողությունից հետո Վիլյարը դարձավ կազմակերպության ժամանակավոր առաջնորդը։ Սեպտեմբերի 2-ին ՖԻՖԱ-ն հրապարակեց 3 թեկնածուների ցանկը այդ պաշտոնի համար։ Նրանց մեջ էր մտնում նաև Անխել-Մարիա Վիլյարը։ Ընտրությունները նշանակվեցին 2016 թվականի սեպտեմբերի 14-ին[4]։ Նախընտրական ծրագիրը Վիլյարին չի ընդգրկել կարդինալային փոփոխությունների մեջ։ Նա իր ուժերը կենտրոնացրեց եվրոպական ֆուտբոլի և առաջնորդության վերադարձի հիմնադրման վրա, որը համալսարաններում, այնպիսիք ինչպիսիք են օրինակ ՖԻՖԱ-ն, կորցրել էին ֆինանսական սկանդալների պատճառով։ Վիլյարը ուզում էր ՈՒԵՖԱ-ն անկախացներ քաղաքական գործիչների որոշումներից, ապահովեր էկոնոմիկայի խնայողությունը, այդ թվում նաև նախագահների և ղեկավարության անդամների աշխատավարձերը։ Կատարած որոշումները պետք է երևային հետևյալ կերպ. ՈՒԵՖԱ-ն, ազգային կազմակերպությունը, լիգաները և ակումբները։ Այդ սխեման ապահովեց լիակատար խնայողությունը[5]։ Սեպտեմբերի 14-ին կայացած ընտրություններին չմասնակցեց։ Լքեց պաշտոնը երբ ՈՒԵՖԱ-ի նախագահ նշանակվեց սլովենացի Ալեքսանդր Չեֆերինը[6]։
Իսպանիա
