Внатрешна повратна функција

Внатрешна повратна функција (англиски:loopback или loop-backа) е термин кој се користи да се опишат методите или процедурите за насочување на електронските сигнали, дигиталниот проток на податоци или грешки од други делови од почетокот на уредот до неговото јадро без намерна обработка или модифицирање. Ова првенствено е замислено како средство за испробување на преносната и транспортаната инфраструктура на уредот.

Примерите од апликациите ги вклучуваат следните:

Начинот на изведување на преносни тестови од пристапни линиите од центарот на преклопување, кој обично не бара помош од персоналот на терминалот.
Метод на испитување помеѓу станиците (не мора да се во непосредна близина) каде се искористени две линии, кога тестот ќе биде направен на едно место и двете линии се поврзани во оддалечната станица. Најчесто се нарекува кружна јамка кога поврзното коло се добива со бирање.
Печ-кабелот, аплицирано рачно или автоматски, со далечински управувач или локално, и ја овозможува повратна врска назад.
Каналот за комуникација со само една крајна точка. Секоја порака, која се пренесува преку таков канал веднаш се добива од страна на истиот.

Виртуелен мрежен интерфејс

Bo TCP/IP повратниот уредот е виртуелниот мрежен интерфејс кој е имплементиран само во софтверот и не е поврзан со никаков хардвер, но е целосно интегриран во внатрешната мрежна компјутерска инфраструктура. Значи каков бил сообраќај кој го испраќа компјутерската програма на повратниот интерфејс веднаш е примен од истиот интерфејс.

Оттука следи дека Интернет протоколот (IP) ја одредува повратната мрежата. Во IPv4 ова е мрежа со CIDR со претставка 127 / 8 (RFC 3330). Најчестата адреса која ја користи IP-адреса за повратниот уредот е 127.0.0.1 за IPv4, иако било која адреса во рангот од 127.0.0.0 до 127.255.255.255 спаѓа во тој интерфејс. IPv6 означува само една адреса за оваа функција, 0:0:0:0:0:0:0:1 (исто така напишан како ::1), имајќи го :: 1 / 128 претставката (RFC 3513) . Стандардно официјално задржано име на домен за овие адреси е localhost (RFC 2606).

Во системите Unix, повратниот интерфејс обично го има името на уредот lo или lo0.

Повратните интерфејси имаат неколку употреби. Тој може да биде користен од мрежниот клиентски софтвер на компјутерот за да комуницира со софтверскиот опслужувач на истиот компјутер, имено на компјутер кој започнува опслужувач, покажувајќи на пребарувач до URL- http://127.0.0.1/ или http://localhost/ ќе пристапи до мрежната страница на тој компјутер. Ова функционира без никакови мрежни врски, па ова е корисно за испробување на услуги без изложување на безбедносни ризици од мрежниот пристап. Исто така, пингнатиот повратен интерфеј е основен тест за функционалноста на IP стек во оперативниот систем.

Пакетите пратени во IP мрежата со адреса на изворот кои припаѓаат на повратниот интерфејс може да предизвикаат голем број проблеми, за постарите или за софтверите кои подлежат на грешки. Ваквите пакетите се познати како "martian packet" "~ СЕ / жаргон / html / M / martian.html. Спецификацијата на интернет протоколот (IP) диктира дека таквите пакети не смее да се пренесуваат надвор од домаќинот па мора да се отфрлат доколку се примаат истите на мрежениот интерфејс (сп. RFC 1700, RFC 2893).

Еден голем исклучок во користењето на мрежните повратни адреси (127 / 8) е нивната употреба на техниките MPLS за откривање грешки (RFC 4379) каде што нивното својство е да се ненасочувачки, што значи да се избегнуваат ипраќања на погрешни пакети до крајните корисници.

Мрежна опрема

Некоја мрежна опрема го користи терминот „повратна врска“ за виртуелниот интерфејс користен за управување со цели. За разлика од соодветниот повратен интерфејс, овој „повратен“ уред не се користи за да комуницра со самиот себе.

Таквиот интерфејс е доделен на адреса која може да се пристапи од управувачката (менаџерската) опрема преку мрежа, но не е доделен на некој од вистинските интерфејсите на уредот. Адресата на повратната врска исто така се користи за управување со управувачките податочни дијаграми, како што се алармите, кои се дел од опремата. Својството што го прави овој виртуелен интерфејс посебен е тоа што апликациите кои се користат ќе испраќаат или примаат сообраќај користејќи ја адресата доделена на виртуелен интерфејс како спротивна на адресата на физичкиот интерфејс преку кој сообраќајот поминува.

Сериски интерфејс

Сериските комуникациски предаватели можат да користат повратна врска за испробување за нивната функционалност. На пример,предавател поврзан со неговиот приемник ќе резултира со точно примање во уредот на она што се испраќа. Поместувајќи ја оваа повратна врска кон крајот на кабелот се додава кабел за овој тест. Преместувањето на пооддалечениот крај на модемот, врската го проширува тестот понатаму. Ова е заеднички технички проблем и е често во комбинација со специјализирани уреди за тест кои испраќаат посебни модели и ги бројат евентуалните грешки што се враќаат. Некои уреди вклучуваат вградена мрежна повратна врска.

Едноставен тест за интерфејс на сериска повратна врска , наречен спојнички тест, понекогаш се користи за да се идентификуваат сериските порти на компјутерот и за да потврди некоја операција. Таа користи терминал-емулатор апликација за испраќање на карактери со контрола на проток која е исклучена, до сериски порт и потоа се примаат истите назад. За оваа цел, тестот се користи кај кратките: пин 2 до пин 3 (на примање и испраќање пинови) со стандарден RS-232 интерфејс користејќи D-subminiature DE-9 или DB-25 конектори.

Телекомуникации

Во телекомуникациите, повратната врска е со хардверски или софтверски метод кој доставува повратен сигнал или податок назад до испраќачот. Тој се користи како помош во дебагирање на физичките проблеми со врската. Како тест, многу уреди за комуникациски податоци може да се конфигурираат да испраќаат посебни модели на интерфејсот и може да се открие приемот на овој сигнал на истата порта. Ова се нарекува тест за повратната врска и може да се врши во рамките на модемот или испраќачот преку поврзување на излезните аутпути со сопствените влезни инпути. Коло меѓу две точки во различни локации може да се испробува со примена на тест-сигнал на колото на една локација и да има мрежен уред на друга локација кој испраќа сигнал назад низ него. Доколку овој уред добива свој сигнал назад, ова докажува дека колото функционира.

Хардверска повратна всркае едноставен уред кој физички ги поврзува испраќачкиот канал со предавачкиот канал. Во случај на мрежен конектор како што е X.21, ова обично се прави со едноставно поврзување на пиновите заедно во конекторот. Медиуми како што се оптичките влакна или коаксијалениот кабел, кои имаат одвоени конектори, испраќач и предавател, едноставно може да се вратат заедно во една верига на соодветниот медиум.

Модемот може да се конфигурира да ги „враќа“ влезните сигнали од далечинскиот модем или од локалниот терминал. Ова е познато како повратна внатрешна врска или софтверска јамка.

Наводи

Оваа статија вклучува материјали во јавна сопственост од документот Federal Standard 1037C Архивирано на 2 март 2009 г. при Администрацијата за општи услуги на САД (со поддршка на MIL-STD-188).

Надворешни врски