Naar inhoud springen

Tin(II)fluoride

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Tin(II)fluoride
Structuurformule en molecuulmodel
kristalstructuur ■ Sn2+ ■ F−
kristalstructuur
 Sn2+
 F
Algemeen
Molecuul­formule SnF2
IUPAC-naam tin(II)fluoride
Andere namen tindifluoride
Molmassa 156,706806 g/mol
SMILES
F[Sn]F
InChI
1S/2FH.Sn/h2*1H;/q;;+2/p-2
CAS-nummer 7783-47-3
EG-nummer 231-999-3
PubChem 24550
Wikidata Q204962
Waarschuwingen en veiligheids­maatregelen
CorrosiefSchadelijk
Gevaar
H-zinnen H302 - H315 - H318
EUH-zinnen geen
P-zinnen P280 - P305+P351+P338
Fysische eigenschappen
Aggregatie­toestand vast
Kleur wit
Dichtheid 4,57 g/cm³
Smeltpunt 215 °C
Kookpunt 850 °C
Oplosbaarheid in water 350 g/L
Goed oplosbaar in water
Geometrie en kristal­structuur
Kristal­structuur monoklien kristalstelsel
Tenzij anders vermeld zijn standaardomstandigheden gebruikt (298,15 K of 25 °C, 1 bar).
Portaal  Portaalicoon   Scheikunde

Tin(II)fluoride is een tinzout van waterstoffluoride, met als brutoformule SnF2. Het kan worden bereid door zuiver tin of tin(II)oxide te laten reageren met waterstoffluoride. De synthese gaat als volgt:

Tin(II)fluoride wordt in geringe hoeveelheden in tandpasta gebruikt, waar het dient als bron voor fluoride. Door de aanwezigheid van het fluoride-ion wordt het apatiet in het tandglazuur voor een deel in fluorapatiet omgezet, dat resistenter is ten opzichte van door bacteriën afgescheiden zuren.