2 Armia Pancerna (ZSRR)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1943 |
| Rozformowanie |
1944 |
| Tradycje | |
| Kontynuacja | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
gen. por. wojsk pancernych Prokofij Romanienko |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa: | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
2 Armia Pancerna (ros. 2-я танковая армия) – związek operacyjny Armii Czerwonej z okresu II wojny światowej.
Historia
[edytuj | edytuj kod]W styczniu 1943 utworzono 2 Armię Pancerną pod dowództwem gen. por. wojsk pancernych Prokofija Romanienki, na bazie 3 Armii odwodowej Frontu Briańskiego w składzie: 11 KPanc, 16 KPanc i inne oddziały.
W 1944 uczestnicząc w letniej ofensywie Armii Czerwonej uczestniczyła w zdobyciu Lublina oraz w walkach pod Warszawą. Nie wykonała postawionych przed nią zadań zaczepnych, a silne przeciwuderzenie niemieckich wojsk pancernych zmusiło ją do przejścia do obrony. Walczący w jej składzie 3 KPanc został częściowo rozbity i odrzucony z rejonu Radzymina i Wołomina. Natomiast pod Warszawą 2 Armia Pancerna poniosła porażkę[3], a nie została rozbita jedynie dzięki interwencji dowództwa 1 Frontu Białoruskiego[4]. Dowódca 2 Armii Pancernej wydał w dniu 1 sierpnia 1944 roku o godzinie 4.30 rozkaz dotyczący przejścia do obrony: "2 Armia Pancerna przechodzi do obrony na rubieży: Nowa Wieś – Kobyłka – Ossów – Sulejówek – Stara Miłosna – Zbytki. Gotowość do obrony godz. 12.00. Prawe skrzydło armii osłoni się od wschodu i północnego wschodu przed wycofującymi się na zachód oddziałami brzeskiego zgrupowania nieprzyjaciela. Dla osłony tyłów 2 Armii Pancernej dowódca 47 Armii skieruje niezwłocznie ze swego odwodu do rejonu Stanisławowa 260 Dywizję Piechoty. 3 Korpus Pancerny z 220 batalionem saperów zajmie obronę okrężną w pasie Nowa Wieś, Kobyłka, Podleśniakowizna, z zadaniem utrzymania szosy Radzymin – Warszawa i nawiązania nad rzeką Długą styczności z prawym skrzydłem 8 gwardyjskiego korpusu pancernego.
W dniu 20 listopada 1944 otrzymała nazwę 2 Gwardyjskiej Armii Pancernej.
Działania bojowe 2 APanc:
- operacja orłowska (VIII 1943 r.);
- operacja czernichowsko-priniacka (VIII 1943 r.);
- operacja korsuń-szewczenkowska (I-II 1944 r.);
- operacja humańsko-batoszańska (III-IV 1944 r.);
- operacja brzesko-lubelska (VII-VIII 1944 r.);
- operacja wiślańsko-odrzańska (I-II 1945 r.);
- operacja pomorska (III 1945 r.);
- operacja berlińska (IV-V 1945 r.).
Dowódcy armii
[edytuj | edytuj kod]- gen. por. Prokofij Romanienko (I-II 43 r.);
- gen. por. wojsk pancernych Aleksiej Rodin (II-IX 43 r.);
- gen. por. wojsk pancernych, od IV 44 r. gen. płk wojsk pancernych Siemion Bogdanow (IX 43 r.-VII 44 r.);
- gen. mjr Aleksiej Radzijewski (VII 44 r.- I 45 r.);
- gen. płk wojsk pancernych Siemion Bogdanow (po raz drugi) (I-V 45 r.)
Struktura organizacyjana
[edytuj | edytuj kod]Skład w 1943[1]:
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Forczyk 2020 ↓, s. 469.
- ↑ Sobczak (red.) 1975 ↓, s. 144.
- ↑ Sawicki 2014 ↓, s. 29.
- ↑ a b Bączyk 2013 ↓, s. 53.
- ↑ Dolata 1971 ↓, s. 588.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Bolesław Dolata: Wyzwolenie Polski 1944-1945. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowe, 1971.
- Robert Forczyk: Wojna pancerna na froncie wschodnim 1943-1945. Czerwony walec. Łódź: Wesper, 2020. ISBN 978-83-7731-255-1.
- Tadeusz Sawicki: Wyrok na miasto. Berlin i Moskwa wobec Powstania Warszawskiego. Warszawa: 2014.
- Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
- Norbert Bączyk. Sowiecki 16 Korpus Pancerny pod Warszawą (29 lipca–6 sierpnia 1944). „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 4(65)/2 (244), 2013.