Przejdź do zawartości

Aleksander Mohuczy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksander Mohuczy
komandor porucznik komandor porucznik
Data i miejsce urodzenia

12 września 1896
Wytiegra

Data i miejsce śmierci

17 maja 1962
Gniew

Przebieg służby
Siły zbrojne

 Marynarka Wojenna (II RP)
 Marynarka Wojenna (PRL)

Jednostki

Dywizjon Okrętów Podwodnych (II RP)
Dywizjon Okrętów Podwodnych (PRL)

Stanowiska

dowódca dywizjonu

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa:

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Kawaler 1. klasy Orderu Miecza (Szwecja)

Aleksander Mohuczy (ur. 31 sierpnia?/12 września 1896 w Wytiegrze, zm. 17 maja 1962 w Gniewie) – komandor porucznik.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 12 września 1896 w Wytiegrze[1]. W 1929 wykładowca w polskiej szkole okrętów podwodnych w Tulonie, pierwszy dowódca ORP Wilk, członek komisji nadzoru budowy ORP Ryś[2]. W okresie od 6 lipca 1936 do 2 października 1939 dowodził Dywizjonem Okrętów Podwodnych Marynarki Wojennej. Autor kontrowersyjnego planu użycia okrętów podwodnych w wojnie obronnej Polski w 1939 roku[3] i dowodzący działaniami polskich jednostek tej klasy. Po kapitulacji, od 2 października 1939 do końca wojny, pozostawał jeńcem niemieckich obozów jenieckich. Po wyzwoleniu z niewoli, organizował polską administrację w Zgorzelcu. Od 15 grudnia 1945 do 28 lutego 1947 był dowódcą Dywizjonu Okrętów Podwodnych pod kontrolą radziecką. Z końcem sierpnia 1949 przeniesiony w stan spoczynku. Zmarł 17 maja 1962 w Gniewie i pochowany został na cmentarzu Witomińskim w Gdyni (kwatera 71-25-16)[4].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]
Grób komandora Aleksandra Mohuczego na cmentarzu Witomińskim

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-12-29].
  2. Gdy zabrakło rozsądku i logicznego myślenia. W: Mariusz Borowiak: Plamy na banderze. Warszawa: Alma-Press, 2008, s. 302–309. ISBN 978-83-7020-370-2.
  3. Andrzej Makowski. Dywizjon okrętów podwodnych Polskiej Marynarki Wojennej w kampanii wrześniowej. Ocena operacyjno-taktycznego użycia. „Studia z Dziejów Polskiej Historiografii Wojskowej”. 13, 2012. Wydawnictwo Instytutu Historii UAM w Poznaniu. ISSN 1234-2041. (pol.). 
  4. https://gdynia.grobonet.com/grobonet/start.php?id=detale&idg=86470&inni=0&cinki=1 [dostęp 2020-06-03]
  5. M.P. z 1936 r. nr 66, poz. 131 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  6. Sveriges statskalender, 1940. Bihang, s. 63.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]