Hvalvík
62°11′22″N 7°01′50″W/62,189444 -7,030556.jpg) Hvalvík. | |
| Państwo | |
|---|---|
| Terytorium zależne | |
| Region | |
| Gmina | |
| Populacja (01.01.2016) • liczba ludności |
|
| Kod pocztowy |
FO-430 |
Położenie na mapie Wysp Owczych  | |
| 62°11′22″N 7°01′50″W/62,189444 -7,030556
| |
Hvalvík (duń. Kvalvig, wym. ˈkvalvʊik) – miejscowość na Wyspach Owczych, duńskim terytorium zależnym, położonym na Morzu Norweskim. Wieś leży na zachodnim wybrzeżu wyspy Streymoy, nad wodami cieśniny Sundini. Administracyjnie znajduje się w gminie Sundini. Jej nazwa w tłumaczeniu z języka farerskiego oznacza zatoka wielorybów.
Położenie
[edytuj | edytuj kod],_seen_from_Streymnes.jpg)
.jpg)
Miejscowość położona jest w centralnej części wschodniego wybrzeża wyspy Streymoy[2]. Na północ położony jest szczyt Rossafelli (453 m n.p.m.[3]), a na południu i południowym zachodzie: Miðalfelli (569 m n.p.m.[3]), Sneis (747 m n.p.m.[3]), Bollin (616 m n.p.m.[3]) oraz Vitin (605 m n.p.m.[3])[2]. Na wschód od miejscowości rozciąga się dolina Saksunardalur[2]. Część wschodnią tej doliny Hvalvík dzieli z sąsiednią miejscowością - Streymnes[4]. W pobliżu miejscowości, około 10-20 metrów od brzegu znajduje się wrak starego statku[4].
Informacje ogólne
[edytuj | edytuj kod]Populacja
[edytuj | edytuj kod]W 1985 roku populacja miejscowości wynosiła 195 osób[1]. Utrzymywała się ona na podobnym poziomie do 1992 roku, kiedy wyniosła 191[1]. Następnie liczba mieszkańców zaczęła maleć do 186 w 1993, 169 w 1995 i 155 w 1996[1]. Miało to związek z kryzysem gospodarczym na Wyspach Owczych i emigracją ludności do Danii[5]. Następnie jednak liczba osób zamieszkujących Hvalvík zaczęła ponownie rosnąć - w 1997 było tam 164 ludzi, w 2000 190, w 2004 202, a w 2005 220[1]. Następnie odnotowano ponowny spadek, do 209 osób w 2006, jednak już rok później ponownie zamieszkiwało tam 217 osób[1]. Mimo pewnych wahań liczba ludności stale wzrasta, osiągnąwszy poziom 229 osób w 2010 roku i 232 w 2013[1].
Według szacunków na 1 stycznia 2016 roku w Hvalvík mieszka 250 osób[1]. Sprawia to, że jest to obecnie 37. największa miejscowość na archipelagu, 9. na Streymoy oraz 4. w gminie Sunda kommuna[1]. Współczynnik feminizacji wynosi tam ponad 82 kobiety na 100 mężczyzn[1]. Społeczeństwo jest stosunkowo młode - 28,4% stanowią osoby poniżej osiemnastego roku życia, podczas gdy ludzie w wieku poprodukcyjnym 14,4%[1].
Źródło: [1]
Transport
[edytuj | edytuj kod]Przez miejscowość przejeżdża autobus państwowego przedsiębiorstwa transportowego Strandfaraskip Landsins linii 400, jednak nie zatrzymuje się w tej miejscowości[6]. Najbliższą miejscowością, w której znajduje się przystanek jest Oyrarbakki, z którego poza linią 400 odjeżdżają trzy inne - 200 do Eiði[7], 201 do Gjógv[8] oraz 202 do Tjørnuvík[9]. W Hvalvík łączą się dwie drogi - 53, ciągnąca się od zachodu przez Saksundalur z miejscowości Saksun oraz biegnąca wzdłuż brzegu wyspy trasa nr 10, która rozpoczyna się w okolicy Tórshavn i prowadzi do mostu łączącego Streymoy i Eysturoy[2].
Historia
[edytuj | edytuj kod]
Miejscowość po raz pierwszy w źródłach wspomniano w 1584 roku[10].
W Hvalvík znajduje się stary drewniany kościół, zbudowany w 1829 roku w miejscu zniszczonej świątyni[11]. Poprzednik zburzony został podczas burzy w nocy z 21 na 22 stycznia 1829[12]. Kościoły w tym miejscu powstawały przynajmniej od XVIII wieku, a obecny jest którymś z kolei[13]. Nowa świątynia powstała po 3-4 miesiącach, a architektem był Joen Michelsen z Velbastaður[12]. Zbudowano go z sosny pochodzącej ze statku Boon z Glasgow, który w 1828 osiadł na mieliźnie w okolicach Saksun[4][11]. Ma on typowo farerską konstrukcję - budynek nie posiada fundamentu, ściany zbudowano z drewnianych, smołowanych desek, dach pokryto trawą[11]. Wewnątrz znajduje się ambona z 1609 roku, która pierwotnie znajdowała się w poprzedniku Dómkirkjan w Tórshavn[14]. Stale widoczne są na niej ślady cięć szabel francuskich piratów, którzy przybyli złupić świątynię w stolicy Wysp Owczych w 1677 roku[4]. Do kościoła w Hvalvík sprowadzono ją w 1790 roku[11]. Obraz za ołtarzem jest autorstwa Carla Blocha. Dzwon wykonano w kopenhaskiej odlewni B. S. Løw w 1869 roku[11].
Za kościołem znajduje się założony w latach 50. park leśny Viðarlundin í Hvalvík[15]. Ma on powierzchnię 6 600 m², co czyni go jednym z mniejszych na Wyspach Owczych[16]. Parki na Wyspach Owczych często niszczone są przez siły natury, a szczególnie narażone są na bardzo silne wiatry, co przy cienkiej warstwie gleby, a przez to mało rozbudowanym systemie korzeniowym, powoduje częste wyrywanie drzew z podłoża[17][18].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k l Population by sex, age and village/city, 1th January (1985-2016). Hagstova. [dostęp 2016-06-17]. (ang. • far.).
- ↑ a b c d Kortal. Kortal.fo. [dostęp 2016-06-17]. (ang. • duń. • far.).
- ↑ a b c d e Fjøll í Føroyum. Umhvørvistovan. [dostęp 2016-06-17]. (far.).
- ↑ a b c d Hvalvík. FaroeIslands.dk. [dostęp 2016-06-17]. (ang. • duń. • wł.).
- ↑ Współczesność. W: Marcin Jakubowski, Marek Loos: Wyspy Owcze - przewodnik turystyczny. Szczecin: PCIT Tramp, 2003, s. 30-32. ISBN 83-913526-3-3. (pol.).
- ↑ 400 Klaksvík - Tórshavn. Strandfaraskip Landsins. [dostęp 2016-06-18]. (ang. • far.).
- ↑ 200 Oyrarbakki - Eiði. Strandfaraskip Landsins. [dostęp 2016-06-18]. (ang. • far.).
- ↑ 201 Oyrarbakki - Gjógv. Strandfaraskip Landsins. [dostęp 2016-06-18]. (ang. • far.).
- ↑ 202 Oyrarbakki - Tjørnuvík. Strandfaraskip Landsins. [dostęp 2016-06-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-18)]. (ang. • far.).
- ↑ Kári Thorsteinsson: Hvussu gomul er bygdin. Heimabeiti.fo. [dostęp 2016-06-18]. (far.).
- ↑ a b c d e Hvalvík Kirkja. DanskeKirker.dk. [dostęp 2016-06-18]. (duń.).
- ↑ a b Hvalvík. Fólkakirkjan. [dostęp 2016-06-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-24)]. (far.).
- ↑ Streymoy. W: Marcin Jakubowski, Marek Loos: Wyspy Owcze - przewodnik turystyczny. Szczecin: PCIT Tramp, 2003, s. 65. ISBN 83-913526-3-3. (pol.).
- ↑ Hvalvík. NAT.is. [dostęp 2016-06-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-12)]. (ang.).
- ↑ Andrias Højgaard: Træplanting í Føroyum í eina øld. Tórshavn: 1989, s. 41. (far.).
- ↑ Eydun Elttør: Uppskot til løgtingslóg um viðarvøkstur og frílendisrøkt. Cz. 2. Tórshavn: Løgting, 2003-03-04. (far.).
- ↑ Sabine Gorsemann: Färöer. Kolonia: 1999, s. 21f. (niem.).
- ↑ Środowisko przyrodnicze. W: Marcin Jakubowski, Marek Loos: Wyspy Owcze - przewodnik turystyczny. Szczecin: PCIT Tramp, 2003, s. 14. ISBN 83-913526-3-3. (pol.).
