Przejdź do zawartości

Ol12

Przejrzana
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ol12
Ilustracja
Producent

StEG, Wiedeń

Układ osi

1′C1′

Wymiary
Masa pustego parowozu

55,8 t

Masa służbowa

100,2 t

Długość

10 522 mm

Długość z tendrem

16 945 mm

Wysokość

4650 mm

Średnica kół napędnych

1625 mm

Średnica kół tocznych

870 mm

Napęd
Trakcja

parowa

Typ tendra

16C11

Ciśnienie w kotle

15 at

Powierzchnia ogrzewalna kotła

119,6 m²

Powierzchnia przegrzewacza

30 m²

Powierzchnia rusztu

3 m²

Średnica cylindra

475 mm

Skok tłoka

720 mm

Parametry eksploatacyjne
Maksymalna siła pociągowa

10 700 kG

Prędkość konstrukcyjna

90 km/h

Ol12polskie oznaczenie austriackiego parowozu, zmodernizowanej na parę przegrzaną wersji parowozów serii 329 oznaczonej jako 429, firmy Staats-Eisenbahn-Gesellschaft o układzie osi 1'C1. Parowóz został zaprojektowany przez Karla Gölsdorfa.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1909–1910 zbudowano 57 sztuk tego parowozu, które posiadały silnik sprzężony, suwaki płaskie oraz tłokowe[1]. Następnie po modernizacji zbudowano w latach 1911–1917 197 sztuk oznaczonych serią 429.100 i 429.900. W latach 1911–1912 oraz w 1916 roku powstało 126 maszyn z silnikiem sprzężonym i dwoma suwakami tłokowymi. W latach 1913–1918 zbudowano 197 parowozów z silnikiem bliźniaczym[1].

Po I wojnie światowej na PKP znalazło się 106 parowozów tego typu, które obsługiwały pociągi osobowe w dawnym zaborze austriackim. W 1926 roku polskie koleje posiadały 46 parowozów tej serii z silnikiem sprzężonym oraz 60 maszyn z silnikiem bliźniaczym[1]. W 1945 roku na kolei pracowało 47 maszyn tego typu[1]. Po II wojnie światowej lokomotywy tego typu były jeszcze często wykorzystywane w południowej Polsce do prowadzenia pociągów osobowych, zwłaszcza na liniach o niewielkim ruchu. Obecnie jedyny egzemplarz Ol12-7 z 1912 znajduje się w skansenie kolejowym w Chabówce. Parowóz jest czynny, okresowo rozpalany. Jest to najstarszy w Polsce parowóz używany w ruchu. Do ok. 2015 roku był okresowo rozpalany i prowadził pociągi okazjonalne, a obecnie został odstawiony do odwołania (prawdopodobnie z przyczyny wygaśnięcia terminu rewizji). W 2012 roku w Chabówce podczas obchodów corocznej imprezy „Parowozjada” lokomotywa „obchodziła” swoje setne urodziny.

Dane techniczne[1]

[edytuj | edytuj kod]
Parowóz Ol12-7
  • średnica cylindrów – 475 mm (475/690 mm przy silnikach sprzężonych)
  • skok tłoka – 720 mm
  • średnica kół napędnych – 1574 mm
  • ciśnienie pary w kotle – 15 at
  • powierzchnia ogrzewalna kotła – 119,6 m²
  • powierzchnia przegrzewacza – 30,0 m²
  • powierzchnia rusztu – 3,1 m²
  • masa służbowa – 61,2 t
  • prędkość konstrukcyjna – 80 km/h
  • tender serii – 16 Cl
  • pojemność skrzyni na wodę – 16,0 m³
  • pojemność skrzyni na węgiel – 6,8 t
  • masa służbowa – 39,0 t

Niektóre właściwości trakcyjne

[edytuj | edytuj kod]

Maksymalna siła pociągowa maszyny jest ograniczona jej przyczepnością. Tak też jest i w przypadku Ol12. Maksymalna siła pociągowa podczas rozruchu Ol12 wynosi 10 700 kG. Parowóz mógł ciągnąć na torze poziomym składy osobowe (wag. 2 i 3-osiowe) o masie 310 ton z prędkością 90 km/h lub 650 ton – 70 km/h[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Kalendarz Młodego Technika '89. Maria Pietrzyk (red.). Warszawa: Instytut Wydawniczy „Nasza Księgarnia”, 1988, s. 20.
  2. J. Fijałkowski, W. Kowalewski: Charakterystyki Normalnotorowych Pojazdów Trakcyjnych. Wydawnictwa Komunikacyjne, 1959.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Arkadiusz Lubka. Parowóz osobowy serii Ol12. „Świat Kolei”. 2/2007, s. 56–57. Łódź: Emi-press. ISSN 1234-5962. 
  • J. Fijałkowski i W. Kowalewski, 1959, Charakterystyki Normalnotorowych Pojazdów Trakcyjnych, Wydawnictwa Komunikacyjne

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]