René Lagrou
René Lagrou (1904-1969) Flaman-Belçikalı bir politikacı ve Nazi Almanyası işbirlikçisi.
Batı Flanders kökenli Lagrou, Anvers'te avukat olarak çalıştı.[1] Lagrou ilk kez Flaman Ulusal Birliği üyesi olarak öne çıkmıştı.[2] Adolf Hitler'in iktidara gelmesinden sonra giderek anti-Semitik olan kendi gazetesi Roeland'ı yayınladı.[3] II. Dünya Savaşı'nda Belçika'nın Alman işgalini takiben Ward Hermans ile birlikte Lagrou, SS tarafından desteklenen Flaman bir siyasi grup olan Algemeene-SS Vlaanderen'in (1942'den itibaren Vlaanderen'deki Germaansche SS) kurucusuydu.
Lagrou, Doğu Cephesi'nde Waffen SS ile savaştı ve bazı ilk raporlar yanlışlıkla savaşta öldüğünü öne sürdü. Ancak Lagrou hayatta kaldı ve Fransa'daki Müttefikler tarafından yakalandı ancak İspanya'ya kaçmayı başardı.[4]
Mayıs 1946'da Belçika hükûmeti tarafından saklandığı İspanya'ya Léon Degrelle ve Pierre Daye ile birlikte gönderilen 'kara listede' üç addan biriydi.[5] Kısa bir süre sonra Antwerp'teki savaş suçları mahkemesi tarafından gıyaben ölümüne mahkûm edildi.
İspanya'dan suçluların iadesi olasılığı ile Lagrou, Temmuz 1947'de Arjantin'e geldi ve Reinaldo van Groede sahte adını aldı. Burada, Juan Perón tarafından desteklenen ve Nazileri Avrupa'daki kovuşturmadan kurtarmak için desteklenen önde gelen bir isim oldu.[6] Arjantin'deki Göçmenlik hizmetindeki geniş güçler göz önüne alındığında, Lagrou, ya Nazi işbirlikçileri ya da aileleri olmak üzere Belçika'dan 2 milyon kadar insanı taşımak için iddialı planlar yaptı. Ayrıca Rodolfo Freude liderliğindeki División de Informaciones üyesiydi ve bu sıfatla bir dizi Nazi için yeniden yerleştirme davalarını başlattı.[7]
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ Dan Mikhman, Belgium and the Holocaust: Jews, Belgians, Germans, Berghahn Books, 1998, p. 176
- ^ David Littlejohn, The Patriotic Traitors, London: Heinemann, 1972, p. 155
- ^ Mikhman, Belgium and the Holocaust, p. 172
- ^ Uki Goñi, The Real ODESSA, London: Granta Books, 2003, p. 112
- ^ Goñi, The Real ODESSA, p. 89
- ^ Goñi, The Real ODESSA, p. 113
- ^ Goñi, The Real ODESSA, p. 175