Kontent qismiga oʻtish

Vengriya inqilobi (1848)

Vikipediya, erkin ensiklopediya


Vengriya inqilobi
Rassom Mixali Zichining 1848-yil 15-martda olomonga milliy qo'shiqni o'qiyotgan Shandor Petofi surati

Sanalar 1848-yil 15-mart — 1849-yil 4-oktabr
Urush yeri Vengriya qirolligi
Natija Avstriya-Rossiya g'alabasi; inqilob bostirildi
  • Vengriyada harbiy holat joriy etildi
  • Aradda 13 isyonchi general qatl etildi
  • Avstriya-Vengriya murosaga kelguncha Vengriya harbiy diktatura ostida qoldi.
  • Kossuth va uning ko'plab ittifoqchilari Qo'shma Shtatlarga surgunga ketishadi
  • Avstriya imperiyasi nemislashtirish siyosatini joriy qildi
Raqiblar
Avstriya impreriyasi
  • Rossiya imperiyasi
 Vengriya qirolligi
Qoʻmondonlar
Avstriya imperiyasidan:
  • Franz Joseph I
  • Ferdinand I
  • Alfred I of Windisch-Grätz
  • Julius Jacob von Haynau
  • Josip Jelačić
  • Stevan Knićanin
  • Ludwig von Benedek
  • Ľudovít Štúr
  • Avram Iancu
  • Hryhory Yakhymovych

Rossiya imperiyasidan:

  • Nicholas I
  • Ivan Paskevich
 Vengriya qirolligidan:
  • Lajos Kossuth
  • Lajos Batthyány
  • Artúr Görgey
  • György Klapka
  • János Damjanich
  • Lajos Aulich
  • Henryk Dembiński
  • Józef Bem
  • Józef VIsocki (general)
  • Peter Giron
  • Alessandro Monti
Kuchlar
170,000 kishi Avstriya imperiyasidan

200,000 kishi Rossiya imperiyasidan

170,000 kishi

1848-yilgi Vengriya inqilobi yoki toʻliq Vengriya fuqarolik inqilobi va 1848-1849-yillardagi mustaqillik urushi — 1848-yilgi koʻplab Yevropa inqiloblaridan biri boʻlgan va 1848-yilgi Gabsburg hududlaridagi boshqa inqiloblar bilan chambarchas bogʻliq edi. Inqilob muvaffaqiyatsizlikka uchragan boʻlsa-da, bu Vengriyaning zamonaviy tarixidagi eng muhim voqealardan biri boʻlib, zamonaviy Vengriya milliy oʻziga xosligining asosini tashkil etadi.

1848-yil aprel oyida Vengriya demokratik parlament saylovlari toʻgʻrisidagi qonunni qabul qilgan Kontinental Yevropaning uchinchi davlatiga aylandi (Fransiya (1791) va Belgiyadan (1831) keyin). Shundan soʻng u eski feodal mulkka asoslangan parlament tizimi oʻrnini bosadigan vakillik parlamenti tizimini yaratdi.

Yangi Avstriya monarxi Frans Iosif I aprel qonunlarini (qirol Ferdinand I tomonidan ratifikatsiya qilingan) hech qanday huquqiy vakolatsiz oʻzboshimchalik bilan bekor qilinishi voqealarning muhim burilish nuqtasi boʻldi. Ushbu konstitutsiyaga zid akt Vengriya parlamenti va Frans Jozef oʻrtasidagi ziddiyatni yanada kuchaytirdi. Avstriyaning yangi cheklangan konstitutsiyasi, aprel qonunlarining bekor qilinishi va Avstriyaning Vengriya qirolligiga qarshi harbiy kompaniyasi patsifist Battiyan hukumatining qulashiga olib keldi.

Avstriyaning Vengriya Qirolligiga harbiy aralashuvi vengerlar orasida kuchli anti-Gabsburg kayfiyatini keltirib chiqardi, shu sababli Vengriyadagi voqealar Gabsburglar sulolasidan butunlay mustaqillik uchun urushga aylandi. Vengriya inqilobiy armiyasidagi shaxsiy askarlarning qariyb 40 foizi mamlakatdagi etnik ozchilikdan iborat edi[1].

Keksa imperator Ferdinand I surati. 1870-yil

1849-yilda Avstriyaning bir qator jiddiy magʻlubiyatlaridan soʻng Avstriya imperiyasi qulash yoqasiga kelib qoldi. Yosh imperator Frans Iosif I Muqaddas Ittifoq nomidan rus podsholigini yordamga chaqirishga majbur boʻldi[2]. Podsho Nikolay I bunga ijobiy javob berdi va 80 000 yordamchi kuch bilan 200 000 kishilik qoʻshin yubordi. Nihoyat, rus va Avstriya qoʻshinlarining qoʻshma armiyasi Vengriya qoʻshinlarini magʻlub etdi[3]. Gabsburg hokimiyati tiklanganidan keyin Vengriya harbiy holatga oʻtkazildi.

Inqilobdan oldin Vengriya

[tahrir | manbasini tahrirlash]

Vengriya Qirolligi 1804-yilda Avstriya imperiyasi tuzilganidan keyin ham boshqa Gabsburglar hukmronlik qilgan hududlardan farqli oʻlaroq har doim alohida huquqiy tizimni va alohida parlamentni saqlab kelgan. Vengriya Qirolligi eski tarixiy konstitutsiyaga ega edi[4]. Bu konstitutsiya qirol hokimiyatini cheklab qoʻygan va XIII asrdan boshlab parlamentning vakolatini sezilarli darajada oshirgan edi.

1848-yilgi inqilob bayrogʻi

Vengriya Qirolligining maʼmuriyati va hukumati (1848-yilgacha) Avstriya imperiyasining hukumat tuzilmasidan deyarli alohida edi. Vengriyaning markaziy hukumat tuzilmalari imperator hukumatidan yaxshi ajratilgan. Mamlakatni Pozsonida (hozirgi Bratislava) va keyinroq Pestda joylashgan Vengriya Leytenantlar Kengashi (Gubernium) va Venadagi Vengriya Qirollik sudi kansleri boshqargan[5].

Aksariyat Gʻarbiy Yevropa mamlakatlarida (masalan, Fransiya va Angliya) qirolning hukmronligi oʻzidan oldingi hukmdor vafotidan soʻng darhol boshlangan boʻlsa-da, Vengriyada toj kiyish mutlaqo boshqacha edi. Vengriya Qirolligi va boshqa Gabsburglar hukmronlik qilgan hududlar oʻrtasidagi uzoq shaxsiy ittifoq davrida ham, Vengriya qirolligi hududida qonunlarni eʼlon qilish yoki qirollik vakolatlarini amalga oshirish uchun Gabsburg monarxlari Vengriya qiroli sifatida toj kiyishlari kerak edi. 1222-yilgi Golden Bulldan boshlab, barcha Vengriya monarxlari toj kiyish marosimida qasamyod qilishlari kerak edi. Bu yerda yangi monarx mamlakatning konstitutsiyaviy tuzilishini qoʻllab-quvvatlashga, fuqarolarning erkinliklari va hududiy yaxlitligini saqlashga rozi boʻlishi kerak edi[6][7][8].

1848-yil 13-martda Venada inqilob boshlandi va talaba yoshlar parlament farmoyishi bilan petitsiyani qabul qildilar va Metternix isteʼfoga chiqdi.

[[1526-yil]]dan 1851-yilgacha Vengriya Qirolligi Vengriyani boshqa Gabsburglar hukmronlik qiladigan hududlarning birlashgan bojxona tizimidan ajratib turuvchi oʻz bojxona chegaralarini saqlab qolgan edi.

1840-yillarda Pestdagi Pilvax qahva saroyining kirish zali

Vengriya yakobin klubi

[tahrir | manbasini tahrirlash]

Muqaddas Rim imperatori Iosif II vafotidan keyin 1790-yil fevralida Vengriyada maʼrifiy islohotlar toʻxtatildi. Bu esa fransuz falsafasi va maʼrifatiga asoslangan yangi radikal gʻoyalar tarafdori boʻlgan koʻplab islohotga yoʻnaltirilgan frankofon ziyolilarini gʻazablantirdi. Ignác Martinovich 1792-yilgacha yangi Muqaddas Rim imperatori Leopold II ning maxfiy agenti boʻlib ishlagan. Oʻzining „Oratio pro Leopoldo II“ asarida u faqat ijtimoiy shartnomadan kelib chiqadigan hokimiyat tan olinishi kerakligini aniq taʼkidlaydi; u zodagonlarni insoniyatning dushmani deb bilgan, chunki ular odamlarning bilimli boʻlishiga toʻsqinlik qilgan[9][10][11][12][13].

Milliy muzeyda Milliy qoʻshiqning oʻqilishi

U oʻzining yana bir „Xalq va fuqarolar katexizmi“ asarida fuqarolar har qanday qatagʻonga qarshi turishga moyilligini, suverenitet esa xalqda ekanligini taʼkidlagan. Keyinroq u masonlar jamiyatiga a‘zo boʻldi va Vengriyada federativ respublika qabul qilinishini qo‘llab-quvvatladi. Vengriya yakobinlari aʼzosi sifatida u baʼzilar tomonidan inqilobiy fikrning idealistik peshqadami, boshqalari esa vijdonsiz avantyurist deb hisoblangan. U venger krepostnoylari orasida zodagonlarga qarshi qoʻzgʻolon koʻtarish uchun mas’ul edi. Ushbu qoʻporuvchilik harakatlari uchun Muqaddas Rim imperatori Frensis II Martinovich va uning boshligʻi, maxfiy politsiyaning sobiq boshligʻi Ferens Gottardini ishdan boʻshatdi. U 1795-yil may oyida boshqa oltita taniqli yakobinlar bilan birga qatl etilgan. Respublika maxfiy jamiyatining 42 dan ortiq aʼzolari, jumladan shoir Yanos Batsani va tilshunos Ferens Kazinchi hibsga olindi[14].

1848-yil 5-iyul: Xalq vakilligiga asoslangan birinchi parlamentning ochilish marosimi. Birinchi mas’uliyatli hukumat aʼzolari balkonda.

Vengriya yakobinlarining respublika harakati Vengriya parlamenti va parlament partiyalari siyosatiga taʼsir qilmagan boʻlsa-da, parlamentdan tashqari kuchlar: shoir Shandor Petofi, roman-yozuvchi Mór Jokay kabi radikal yoshlar va talabalar bilan mustahkam mafkuraviy aloqalarga ega edi. Faylasuf va tarixchi Pal Vasvari 1848-yil 15-martda Pilvax qahva saroyida inqilobni qoʻzgʻatgan jurnalist Jozsef Irinyi bilan uchrashgan.

Islohotlar davri

[tahrir | manbasini tahrirlash]

Frensis I hukmronligining soʻnggi yillarida Metternixning „barqarorlik“ siyosati natijasida butun qirollik tushkunlikka tushdi[15]. Bu reaksion absolyutizm kuchlari hamma joyda ustun boʻlishiga olib keldi. Gʻarbiy liberalizmdan taʼsirlangan, ammo chet eldan hech qanday toʻgʻridan-toʻgʻri yordamga ega boʻlmagan Vengriya jamiyati kelajakdagi ozodlikka tayyorgarlik koʻrayotgan edi. Yozuvchilar, olimlar, shoirlar, rassomlar, zodagonlar va plebeylar hammasi barcha kishilarni birlashtiradigan siyosiy erkinlik idealiga intilishdi.

1825-yilda imperator Frensis II Napoleon urushlaridan keyin Vengriya zodagonlari orasida soliqlar va pasayib borayotgan iqtisod haqidagi xavotirlarning kuchayishiga javoban parlamentni chaqirdi. Bu islohotlar davri deb nomlanuvchi yangi davrni boshladi. Ammo zodagonlar soliq toʻlamaslik imtiyozlarini saqlab qolishdi.

1848 yilning oxirgi choragida Jelachichning hujumlari

Vengriyaning nufuzli siyosatchisi graf Ishtvan Szechenyi mamlakatga Angliya kabi rivojlangan Gʻarbiy Yevropa mamlakatlari yutuqlarini olib kelish zarurligini taʼkidlardi[16].

1823-yilda reaksion kuchlar Ispaniyadagi inqilobni bostirish uchun birgalikda harakat qilishni koʻrib chiqayotganda, hukumat parlament bilan maslahatlashmasdan, urush soligʻini joriy qildi. Viloyat assambleyalari bu noqonuniy xatti-harakatga darhol norozilik bildirishdi[17].

Miloddan avvalgi 1000-yildan 1844-yilgacha lotin tili Vengriya Qirolligida maʼmuriyat, qonunchilik va maktabning rasmiy tili boʻlgan. Bu parlament majlisi tomonidan eng yuqori ahamiyatga ega boʻlgan ikkita progressiv chora oʻtkazildi, ulardan biri mojar tilini Vengriyaning rasmiy tiliga aylantirdi. Ikkinchisi dehqonlarning mulklarini barcha feodal majburiyatlardan ozod qildi.

1839-yilgi parlament natijalari ilgʻor liberallarni qoniqtirmadi, hukumat va yuqori palataning muxolifati esa umumiy norozilikni yanada kuchaytirdi. 1841-yilda Kossuth tomonidan asos solingan Vengriyaning birinchi siyosiy gazetasi Pesti Xirlap bu kayfiyatning asosiy koʻrsatkichi boʻlib, uning maqolalari, agar kerak boʻlsa, qurolli repressiyalarni qoʻllab-quvvatlagan edi[18].


Inqilobning yuz berishi

[tahrir | manbasini tahrirlash]

Vengriya burjua inqilobi Venadagi xalq harakatidan bir kun keyin, 1848-yil 15-martda boshlanadi. Peshtdagi voqealar Shandor Petefi boshchiligidagi bir guruh, radikal yoshlar rahbarligida yuz berdi. Ularning chaqirigʻiga koʻra peshtlik talabalar, ishchilar, hunarmandlar nashriyot binosini egallab, Petefi tomonidan yozilgan „Milliy qo'shiqni“ va uning ishtirokida inqilobchi demokratlar tomonidan tayyorlangan dasturiy hujjatni („12 band“) bosib chiqardilar[19].

„12 bandda“ burjua erkinliklaridan tashqari barshchinani bekor qilish, milliy bankni joriy qilish, imperiya qo'shinlarini mamlakatdan olib chiqish, venger polklarini vataniga qaytarish, mustaqil hukumatni tuzish, Vengriya bilan Transilvaniyani birlashtirish talablari ham olgʻa surildi. Namoyishchilar inqilobchi-demokrat Mixay Tanichni turmadan ozod qildilar va inqilobiy hokimiyatning organi sifatida Ijtimoiy xavfsizlik qoʻmitasini tuzdilar. 17-mart kuni Vengriya davlat kengashiga boʻysunuvchi birinchi mustaqil hukumat shakllantirildi. Hukumatni muxolifat yoʻlboshchilaridan biri graf Layosh Kosuth moliya vaziri lavozimini egalladi[20] ".

Avstriyadagiga nisbatan radikal boʻlgan dehqonlarga oid islohot amalga oshirildi; barshchina va cherkov desyatinasi (cherkovga beriladigan oʻndan biri) bekor qilindi, haydaladigan yerlarning oʻndan biri dehqonlar ixtiyoriga berildi. Dehqonlarning 40 % ini tashkil qiladigan sobiq krepostnoylar hech qanday toʻlovlarsiz teng huquqli mulkdorlarga aylandilar. Ular uchun beriladigan tovon puli toʻliq davlatning zimmasiga yuklandi. Ammo yersiz va kam yerli dehqonlar agrar islohotlarning chuqurlashtirlishini, ilgari pomeshchik tomonidan olib qo'yilgan oʻz yerlarining qaytarilishini talab qildilar[21].

Mart-aprel oylarida butun mamlakatni qamrab olgan gʻalayonlar vaqtida pomeshchiklarning yerlarini oʻzboshimchalik bilan egallab olish hollari ham yuz berdi. Hukumat dehqonlarning bitta, ammo favqulodda muhim talabini qondirdi, yaʼni uzum hosilidan olinadigan oʻndan bir soligʻini bekor qildi. Mart oyining oxirlarida Vena saroyi Vengriyani inqilob tufayli qoʻlga kiritgan yutuqlaridan mahrum qilishga urinib koʻrdi[22]. Ammo Pesht aholisining qatʼiy qarshiligi imperatorni inqilobiy qonunlarni tasdiqlashga majbur qildi[23].

Qirollikning barcha aholisi burjua erkinliklari va yerga ega boʻldilar, ammo venger boʻlmagan aholining milliy huquqlari to‘gʻrisidagi masala kun tartibiga ham qo‘yilmadi. Shu sababli venger inqilobi tez orada oʻz ittifoqchilaridan ajraldi, Avstriyalik reaksionerlar esa millatlararo urush olovini yoqish uchun qoʻllaridan kelgan barcha harakatlarni qildilar. Natijada asosan serblar yashaydigan mamlakat janubida qurolli toʻqnashuvlar boshlandi. Serblar, transilvaniyalik ruminlar va xorvatlarning milliy harakatiga rahbarlik oʻng yoki moʻtadil kuchlar qoʻliga oʻtib, ular Avstriyalik aksilinkilobchilarning ittifoqchilariga aylandilar[24].

Vengriya hukumatiga slovaklarning milliy huquqlarini hurmat qilish va mahalliy seymni tuzish haqida moʻtadil talab topshirilgandan soʻng hukumat slovak milliy harakatining rahbari, avstroslavizmning rahnamosi Lyudovit Shturni va harakatning boshqa rahbarlarini qamoqqa olishni buyurdi[25]. Oxir oqibatda slovak yo'lboshchilari gabsburgchi aksilinqilobchilar bilan birlashdilar. Sentabrda ular tomonidan tashkil qilingan Milliy kengash Vengriya doirasida Slovakiyaning mustaqilligini eʼlon qildilar[26].

Xuddi shu paytda Venada kengash tomonidan harbiy ekspeditsiyalar tashkil qilindi, ammo slovak dehqonlari milliy-vatanparvarlik targʻibotiga uchmadilar. Undan ham muhimi ular vengerlarning armiyasini qoʻllab-quvvatladilar, saflarida chexlar koʻpchilikni tashkil qilgan harbiy ekspeditsiya otryadlari esa osonlik bilan tarqatib yuborildi. Vengriyaga qarshi aksilinqilobiy urush 1848-yil sentyabrda xorvat Bani Yelachich qoʻshinlarining Vengriya hududiga bostirib kirishi bilan boshlandi[27].

1849 yil may oyida Budani qamal qilish

Ammo mamlakat boshiga tushgan halokatli xavf inqilobiy kuchlarning yangidan koʻtarilishiga sabab boʻldi. Tashkiliy ishlarni Koshut boshchiligidagi Mudofaa kumitasi uz zimmasiga oldi. Inqilob endi milliy-ozodlik urushiga aylandi. Koshutning saʼy-harakatlari bilan juda qisqa muddatda tashkil qilingan va qurollantirilgan yangi armiya sentyabrning oxirida xorvatlar armiyasini toʻxtatdi, keyin esa Avstriya hududiga uloqtirib tashlandi. Qishdagi kompaniyaning baʼzi muvaffaqiyatsizliklaridan keyin 1849-yil bahorda vengerlar armiyasi imperator qoʻshinlariga qator talafotlar yetkazib, yana Avstriya chegaralariga chekdilar.

Imperiyaning ahvoli xalokatli boʻlib qoldi. Chor Rossiyasining qurolli intervensiyasi Avstriyani halokatdan saqlab qoldi. Inqilobiy Vengriyaning takdirini feldmarshal Paskevich boshchiligidagi 200 ming kishilik rus armiyasi hal qildi[28]. Venger qoʻshinlarining asosiy qismi 1849-yil 13-avgust kuni Vilagosh degan joyda qurollarini tashladilar.

Oqibat

[tahrir | manbasini tahrirlash]

Avstriya armiyasining rahbari Yuliy Yakob fon Haynau mojarodan keyin Vengriyada tartib oʻrnatish uchun vakolatli vakil etib tayinlandi. U Aradning 13 aʼzosini (hozirgi Arad, Ruminiya) qatl qilishni buyurdi va Bosh vazir Battianiy oʻsha kuni Pestda qatl etildi.

Muvaffaqiyatsiz inqilobdan soʻng, 1849-yilda umummilliy „passiv qarshilik“ paydo boʻldi[29] . 1851-yilda Teschen gertsogi Archduke Albrecht regent etib tayinlandi. U 1860-yilgacha boshqardi va shu vaqt ichida u nemislashtirish jarayonini amalga oshirdi[30].

Vilagosda taslim boʻlish, 1849 yil

Kossuth inqilobdan keyin surgun qilindi. Dastlab Usmonli imperiyasidan boshpana topdi va 1851-yilgacha Kutahyada yashadi. Oʻsha yili AQSh Kongressi uni Qoʻshma Shtatlarga kelishga taklif qildi. Sentabr oyida u Usmonli imperiyasini tark etdi va Britaniyaga ketdi. Soʻngra dekabrda u yerdan Nyu York tomon yoʻl oldi. AQShda uni keng jamoatchilik, shuningdek, oʻsha paytdagi AQSh Davlat kotibi Deniel Vebster iliq kutib olishdi. Bu esa AQSh va Avstriya oʻrtasidagi munosabatlarni keyingi yigirma yil davomida biroz keskinlashtirib yubordi. Ayova shtatidagi Kossuth okrugi uning sharafiga nomlandi. U 1852-yilning yozida AQShdan Angliyaga qaytib keldi. U 1859-yilgacha Vengriyaga qaytish umidida oʻsha paytda Pyemont-Sardiniya poytaxti Turinga koʻchib oʻtdi va oʻsha yerda yashashni boshladi.

Kossuth oʻzining eng katta xatosini venger ozchiliklariga qarshi turish deb oʻyladi. U Dunay boʻyida koʻp millatli respublikalar konfederatsiyasini yaratish orzusini ilgari surdi. Bu esa bu hududlarda etnik guruhlar oʻrtasida dushmanlik tuygʻularining kuchayishiga toʻsqinlik qilishi mumkin edi[31]


Kossuthning quvgʻindagi koʻplab doʻstlari, jumladan, opalaridan birining oʻgʻillari ham Qoʻshma Shtatlarda unga qoʻshilishdi. Ulardan baʼzilari Kossuth ketganidan keyin qoldi va AQSh fuqarolar urushida qatnashishdi. Kossuthning shaxsiy kotibi boʻlib ishlagan Vengriyalik advokat Jorj Lixtenshteyn inqilobdan keyin Königsbergga qochib ketdi va oxir-oqibat Edinburgga joylashdi va u yerda musiqachi sifatida mashhur boʻldi[32].

Vengriya armiyasi 1849-yilda Vilagosda taslim boʻlganidan soʻng, ularning inqilobiy bayroqlari chor qoʻshinlari tomonidan Rossiyaga olib ketilgan va u yerda chor va kommunistik tuzumlar davrida ham saqlanib qolgan. 1940-yilda Sovet Ittifoqi Vengriya kommunistlarining qamoqqa olingan yetakchisi Matyash Rakosining ozod etilishi evaziga Horti hukumatiga ushbu bannerlarni taklif qildi — Horti hukumati taklifni qabul qildi[33].

Manbalar

[tahrir | manbasini tahrirlash]
  1. ↑ "Bona Gábor: A szabadságharc honvédsége Link
  2. ↑ Eric Roman: Austria-Hungary & the Successor States: A Reference Guide from the Renaissance to the Present -PAGE: 67, Publisher: Infobase Publishing, 2003 ISBN 9780816074693
  3. ↑ The Making of the West: Volume C, Lynn Hunt, Pages 683-684
  4. ↑ Robert Young. Secession of Quebec and the Future of Canada. McGill-Queen's Press, 1995 — 138-bet. ISBN 9780773565470. „the Hungarian constitution was restored.“ 
  5. ↑ Éva H. Balázs: Hungary and the Habsburgs, 1765-1800: An Experiment in Enlightened Absolutism. p. 320.
  6. ↑ Yonge, Charlotte „The Crown of St. Stephen“, . A Book of Golden Deeds Of all Times and all Lands. London, Glasgow and Bombay: Blackie and Son, 1867. 
  7. ↑ Nemes, Paul „Central Europe Review — Hungary: The Holy Crown“ (2000-yil 10-yanvar). 2019-yil 17-mayda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2008-yil 26-sentyabr.
  8. ↑ An account of this service, written by Count Miklos Banffy, a witness, may be read at The Last Habsburg Coronation: Budapest, 1916. From Theodoreʼs Royalty and Monarchy Website.
  9. ↑ Charles W. Ingrao : The Habsburg Monarchy, 1618-1815, Volume 21 of New Approaches to European History, Publisher: Cambridge University Press, 2000 ISBN 9781107268692
  10. ↑ Jean Berenger, C.A. Simpson: The Habsburg Empire 1700-1918 , Publisher: Routledge, 2014, ISBN 9781317895725
  11. ↑ Tomasz Kamusella: The Politics of Language and Nationalism in Modern Central Europe, Publisher: Palgrave Macmillan, 2009, ISBN 9780230550704
  12. ↑ Paschalis M. Kitromilides: Enlightenment and Revolution, Publisher: Harvard University Press, 2013, ISBN 9780674726413
  13. ↑ Peter McPhee: A Companion to the French Revolution -PAGE: 391 , Publisher: John Wiley & Sons, 2014, ISBN 9781118977521
  14. ↑ Ödön Beöthy and Tibor Vágvölgyi: A Magyar Jakobinusok Köztársasági Mozgalma, -PAGE: 103 Budapest 1968, English: The Hungarian jacobin republican movement.
  15. ↑ Lendvai, Paul (2002), The Hungarians: A Thousand Years of Victory in Defeat, C Hurst & Co, 194-bet, ISBN 978-1-85065-682-1
  16. ↑ Mihály Lackó: Széchenyi és Kossuth vitája, Gondolat, 1977.
  17. ↑ Gróf Széchenyi István írói és hírlapi vitája Kossuth Lajossal [Count Stephen Széchenyi, s Literary and Publicistic Debate with Louis Kossuth], ed. Gyula Viszota, 2 vols. (Budapest: Magyar Történelmi Társulat, 1927-1930).
  18. ↑ Andoza:EB1911
  19. ↑ Charles Frederick Henningsen: Kossuth and 'The Times', by the author of 'The revelations of Russiaʼ. 1851 -PAGE: 10
  20. ↑ Dr. Gyula Csernatoni and Dr. Zoltán Ferenci: Petőfi Museum, 1st of November, 1890. (in Hungarian) Link: [1]
  21. ↑ „Az áprilisi törvények (English: "The April laws")“ (hu) (1999-yil 22-mart). 2011-yil 16-iyulda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2011-yil 28-iyun.
  22. ↑ prof. András Gerő (2014): Nationalities and the Hungarian Parliament (1867-1918) LINK:[2] (Wayback Machine saytida 2019-04-25 sanasida arxivlangan)
  23. ↑ Steven A. Seidman and Peter Lang. Posters, Propaganda, and Persuasion in Election Campaigns Around the World. p. 201
  24. ↑ Gazi, Stephen. A History of Croatia. Barnes and Noble Books, 1973 — 150-bet. 
  25. ↑ Špiesz, Anton (2006), Illustrated Slovak History, Wauconda, Illinois: Bolchazy-Carducci Publishers, ISBN 0-86516-500-9
  26. ↑ Páva, István „Szlovákok a magyar szabadságharcban“. magyarszemle.hu. Magyar szemle (1999-yil 1-avgust). 2021-yil 23-sentyabrda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2022-yil 24-iyun.
  27. ↑ Slovakia in History. Cambridge University Press, 2011 — 126-bet. ISBN 9781139494946. 
  28. ↑ Eugene Horváth, „Russia and the Hungarian Revolution (1848-9).“ Slavonic and East European Review 12.36 (1934): 628-645. online
  29. ↑ (vengercha) Tamás Csapody: Deák Ferenc és a passzív rezisztencia (Wayback Machine saytida 2012-04-03 sanasida arxivlangan)
  30. ↑ „Kormányzat“. gepeskonyv.btk.elte.hu. 2018-yil 8-mayda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2015-yil 20-iyun.
  31. ↑ "Encyclopædia Britannica: Kossuth article"
  32. ↑ Musical Times, 1893. Qaraldi: 2012-yil 9-fevral. 
  33. ↑ „Mátyás Rákosi“ (2001-yil 12-sentyabr). 2011-yil 15-iyunda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2011-yil 28-iyun.

Adabiyotlar

[tahrir | manbasini tahrirlash]
  • Barany, George. „The awakening of Magyar nationalism before 1848.“ Austrian History Yearbook 2 (1966) pp: 19-50.
  • Cavendish, Richard. „Declaration of Hungary’s Independence: April 14th, 1849.“ History Today 49#4 (1999) pp: 50-51
  • Deák, István. Lawful Revolution: Louis Kossuth and the Hungarians 1848-1849 (Phoenix, 2001)
  • Deme, László. „The Society for Equality in the Hungarian Revolution of 1848.“ Slavic Review (1972): 71-88. in JSTOR
  • Gángó, Gábor. "1848-1849 in Hungary, " Hungarian Studies (2001) 15#1 pp 39-47. online
  • Horváth, Eugene. „Russia and the Hungarian Revolution (1848-9).“ Slavonic and East European Review 12.36 (1934): 628-645. online
  • Judah, Tim. The Serbs: History, Myth & the Destruction of Yugoslavia. Yale, 1997. ISBN 978-0-300-08507-5. 
  • Kosáry, Domokos G. The press during the Hungarian revolution of 1848-1849 (East European Monographs, 1986).
  • Nobili, Johann. Hungary 1848: The Winter Campaign. Edited and translated Christopher Pringle. Warwick, UK: Helion & Company Ltd., 2021.
"https://uz.wikipedia.org/w/index.php?title=Vengriya_inqilobi_(1848)&oldid=5151133" dan olindi