Gaan na inhoud

Veiligheidsraad

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Die Veiligheidsraad se kamer in New York, ook bekend as die Noorweegse kamer.

Die Verenigde Nasies se Veiligheidsraad (VNVR) is een van die ses hooforgane van die Verenigde Nasies (VN)[1] en is belas met die versekering van internasionale vrede en veiligheid,[2] wat die toelating van nuwe VN-lede tot die Algemene Vergadering aanbeveel,[3] en die goedkeuring van enige veranderinge aan die VN-handves. [4] Sy bevoegdhede sluit in die vestiging van vredesoperasies, die inwerkingstelling van internasionale sanksies en die magtiging van militêre optrede. Die VN-Veiligheidsraad is die enigste VN-liggaam met die gesag om bindende resolusies oor lidlande uit te reik.

Soos die VN as geheel, is die Veiligheidsraad na die Tweede Wêreldoorlog geskep om die mislukkings van die Volkebond in die handhawing van wêreldvrede aan te spreek. Dit het sy eerste sitting op 17 Januarie 1946 gehou, maar is in die volgende dekades grootliks verlam deur die Koue Oorlog tussen die Verenigde State en die Sowjetunie (en hul bondgenote). Nietemin het dit militêre ingrypings in die Koreaanse oorlog en die Kongo-krisis en vredesmissies in Siprus, Wes-Nieu-Guinee en die Sinai-skiereiland gemagtig. Met die ontbinding van die Sowjetunie het die VN-vredesbewaringspogings dramaties in omvang toegeneem, met die Veiligheidsraad wat groot militêre en vredesmissies in Koeweit, Namibië, Kambodja, Bosnië en Herzegowina, Rwanda, Somalië, Soedan en die Demokratiese Republiek van die Kongo gemagtig het.

Die Veiligheidsraad bestaan uit vyftien lede, waarvan vyf permanent is:[5] Volksrepubliek van China, Frankryk, Rusland, die Verenigde Koninkryk en die Verenigde State. Dit was die groot moondhede wat die oorwinnaars van die Tweede Wêreldoorlog (of hul opvolgstate) was. Permanente lede kan enige substantiewe resolusie veto (blokkeer), insluitend dié oor die toelating van nuwe lidlande tot die Verenigde Nasies of genomineerdes vir die amp van Sekretaris-Generaal, maar daar is geen vetoreg in spesiale noodsessies van die Algemene Vergadering nie. Die ander tien lede word op 'n streekgrondslag vir 'n termyn van twee jaar verkies. Die liggaam se presidentskap roteer maandeliks onder sy lede.

Resolusies van die Veiligheidsraad word tipies afgedwing deur VN-vredesmagte, wat bestaan uit militêre magte wat vrywillig deur lidlande verskaf word en onafhanklik van die hoof-VN-begroting befonds word. Vanaf Maart 2019 was daar dertien vredesmissies met meer as 81 000 personeellede uit 121 lande, met 'n totale begroting van byna $6,7 miljard.[6]

Geskiedenis

[wysig | wysig bron]

Agtergrond en skepping

[wysig | wysig bron]

In die eeu voor die VN se skepping, is verskeie internasionale verdragsorganisasies en konferensies gevorm om konflikte tussen nasies te reguleer, soos die Internasionale Komitee van die Rooi Kruis en die Haagse Konvensies van 1899 en 1907.[7] Na die katastrofiese lewensverlies in die Eerste Wêreldoorlog, het die Parys-vredeskonferensie die Volkebond gestig om harmonie tussen die nasies te handhaaf.[8] Hierdie organisasie het sommige territoriale geskille suksesvol opgelos en internasionale strukture geskep vir gebiede soos die poswese, lugvaart en opiumbeheer, waarvan sommige later in die VN opgeneem sou word.[9] Die Bond het egter gebrek aan verteenwoordiging vir koloniale volke (toe die helfte van die wêreld se bevolking) en aansienlike deelname van verskeie groot moondhede, insluitend die VSA, die USSR, Duitsland en Japan; dit het versuim om op te tree teen die 1931 Japannese inval van Mantsjoerye, die Tweede Italo-Ethiopiese Oorlog in 1935, die 1937 Japannese besetting van China, en Nazi-uitbreidings onder Adolf Hitler wat tot die Tweede Wêreldoorlog geëskaleer het.[10]

Chiang Kai-shek, Franklin D. Roosevelt en Winston Churchill het in 1943 tydens die Tweede Wêreldoorlog by die Kaïro-konferensie ontmoet.

Op Nuwejaarsdag 1942 het president Franklin D. Roosevelt , Eerste Minister Winston Churchill, Maxim Litvinov, van die USSR, en T. V. Soong, van die Republiek van China, 'n kort dokument onderteken, gebaseer op die Atlantiese Handves en die Londense Verklaring,[11][12] wat later as die Verenigde Nasies se Verklaring bekend gestaan het. Die volgende dag het die verteenwoordigers van twee-en-twintig ander nasies hul handtekeninge bygevoeg."[13] Die term Verenigde Nasies is die eerste keer amptelik gebruik toe 26 regerings hierdie Verklaring onderteken het. Teen 1 Maart 1945 het 21 bykomende state onderteken.[14] "Vier Magte" is geskep om na die vier groot Geallieerde lande te verwys: die Verenigde State, die Verenigde Koninkryk, die Sowjetunie en die Republiek van China.[15] en het die grondslag geword van 'n uitvoerende struktuur van die Verenigde Nasies, die Veiligheidsraad.[16]

Britse premier Winston Churchill, Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt en die Sowjet-generaalsekretaris Joseph Stalin by die Jalta-konferensie, Februarie 1945.   

Na die 1943 Moskou-konferensie en Teheran-konferensie, in die middel van 1944, het die afvaardigings van die Geallieerde "Groot Vier", die Sowjetunie, die VK, die VSA en die Republiek van China, vergader vir die Dumbarton Oaks-konferensie in Washington, D.C. onderhandel oor die VN se struktuur,[17] en die samestelling van die VN-Veiligheidsraad het vinnig die oorheersende kwessie geword. Frankryk, die Republiek van China, die Sowjetunie, die VK en die VSA is gekies as permanente lede van die Veiligheidsraad; die VSA het probeer om Brasilië as 'n sesde lid by te voeg, maar is teengestaan deur die hoofde van die Sowjet- en Britse afvaardigings.[18] Die mees omstrede kwessie by Dumbarton en in opeenvolgende samesprekings was die vetoreg van permanente lede. Die Sowjet-afvaardiging het aangevoer dat elke nasie 'n absolute veto moet hê wat kan keer dat sake selfs bespreek word, terwyl die Britte aangevoer het dat nasies nie resolusies moet kan veto oor geskille waarby hulle 'n party was nie. By die Jalta-konferensie van Februarie 1945 het die Amerikaanse, Britse en Russiese afvaardigings ooreengekom dat elkeen van die "Groot Vyf" enige optrede deur die raad kan veto, maar nie prosedurele resolusies nie, wat beteken dat die permanente lede nie debat oor 'n resolusie kon verhoed nie.[19]

Op 25 April 1945 het die VN se Konferensie oor Internasionale Organisasie in San Francisco begin, bygewoon deur 50 regerings en 'n aantal nie-regeringsorganisasies wat betrokke was by die opstel van die Verenigde Nasies se Handves.[20] By die konferensie het H. V. Evatt van die Australiese afvaardiging aangedring om die vetoreg van permanente lede van die Veiligheidsraad verder te beperk.[21] Weens die vrees dat die verwerping van die sterk veto die konferensie se mislukking sou veroorsaak, is sy voorstel met twintig stemme teen tien verslaan.[22]

Die VN het amptelik op 24 Oktober 1945 tot stand gekom na bekragtiging van die Handves deur die vyf destyds permanente lede van die Veiligheidsraad en deur 'n meerderheid van die ander 46 ondertekenaars.[20] Op 17 Januarie 1946 het die Veiligheidsraad vir die eerste keer by Church House, Westminster, in Londen, Verenigde Koninkryk vergader.[23] Daarna het dit gedurende die 1946-1951-tydperk sessies gehou by die Verenigde Nasies se tussentydse hoofkwartier in Lake Success, New York, wat regstreeks op CBS deur die joernalis Edmund Chester in 1949 uitgesaai is.[24][25][26]

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ "Article 7 (1) of Charter of the United Nations".
  2. ↑ "Article 24 (1) of Charter of the United Nations".
  3. ↑ "Article 4 (2) of Charter of the United Nations".
  4. ↑ "Article 108 of Charter of the United Nations".
  5. ↑ "Article 23 (1) of the Charter of the United Nations". www.un.org (in Engels). United Nations. 26 Junie 1945. Besoek op 10 Desember 2018.
  6. ↑ "DATA". United Nations Peacekeeping (in Engels). Besoek op 4 Mei 2020.
  7. ↑ Kennedy 2006, p. 5.
  8. ↑ Kennedy 2006, p. 8.
  9. ↑ Kennedy 2006, p. 10.
  10. ↑ Kennedy 2006, p. 13–24.
  11. ↑ United Nations, Dept of Public Information (1986). Everyone's United Nations (in Engels). UN. p. 5. ISBN 978-92-1-100273-7. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 15 Januarie 2023. Besoek op 5 Desember 2020.
  12. ↑ Tandon, Mahesh Prasad; Tandon, Rajesh (1989). Public International Law (in Engels). Allahabad Law Agency.
  13. ↑ "Declaration by United Nations". United Nations. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 3 Julie 2015. Besoek op 1 Julie 2015.
  14. ↑ Osmańczyk 2004, p. 2445.
  15. ↑ Urquhart, Brian. Looking for the Sheriff. New York Review of Books, 16 Julie 1998. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 Maart 2022. Besoek op 7 Junie 2019.
  16. ↑ Gaddis 2000.
  17. ↑ (1944). Video: Allies Study Post-War Security Etc. (1944). Universal Newsreel.
  18. ↑ Meisler 1995, p. 9.
  19. ↑ Meisler 1995, pp. 10–13.
  20. ↑ 20,0 20,1 "Milestones in United Nations History". Department of Public Information, United Nations. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 11 Januarie 2012. Besoek op 22 November 2013.
  21. ↑ Schlesinger 2003, p. 196.
  22. ↑ Meisler 1995, pp. 18–19.
  23. ↑ "What is the Security Council?". United Nations. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 1 September 2022. Besoek op 15 Januarie 2021.
  24. ↑ Rosenthal, A. M. (19 Mei 1951). "U.N. Vacates Site at Lake Success; Peace Building Back to War Output". The New York Times (in Engels (VSA)). ISSN 0362-4331. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 Julie 2022. Besoek op 26 Julie 2022.
  25. ↑ ""The United Nations Headquarters in Long Island's Lake Success" First Special Session of the United Nations General Assembly in 1947 at Lake Success on untappedcitites.com". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 Mei 2021. Besoek op 16 Januarie 2023.
  26. ↑ "United Nations in Action: Photograph of Edmund Chester, Larry LaSueur, Lyman Bryson at the interim headquarters of the UN General Assembly Lake Success, NY, 8 Maart 1949 ongettyimages.com". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 Januarie 2023. Besoek op 16 Januarie 2023.
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Veiligheidsraad&oldid=2643253"