Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αδελφοποίηση

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Οι Χριστιανοί μάρτυρες Άγιοι Σέργιος και Βάκχος, που διακρίθηκαν για τη φιλία τους στον Χριστό, αναφέρθηκαν στις τελετές της αδελφοποίησης της εκκλησίας.

Η αδελφοποίηση είναι τελετή που ασκείται ιστορικά στην ορθόδοξη χριστιανική παράδοση, για να ενώσει μαζί δύο άτομα του ίδιου φύλου (συνήθως άντρες) σε μια αναγνωρισμένη από την εκκλησία σχέση ανάλογη με την αδελφότητα.

Τέτοιες τελετές μπορούν να βρεθούν στην ιστορία της Καθολικής Εκκλησίας μέχρι τον 14ο αιώνα[1] και στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα.[2][3][4] Τεκμηριωμένες σε βυζαντινά χειρόγραφα από τον 9ο έως τον 15ο αιώνα, οι προσευχές καθιέρωσαν τους συμμετέχοντες ως «πνευματικούς αδελφούς» και περιείχαν αναφορές σε αγία ζεύγη, μεταξύ των οποίων και οι Άγιοι Σέργιος και Βάκχος, καθώς και οι Άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός, που ήταν «διάσημοι για τη φιλία τους».[5] Στην Αγγλία, ορισμένοι μελετητές πιστεύουν ότι μια αδελφοποίηση μπορεί επίσης να έλαβε χώρα μεταξύ του Γουίλλιαμ Νέβιλ και του Τζον Κλάνβοουε.[6]

Στα τέλη του 20ού αιώνα, η χριστιανική παράδοση απέκτησε φήμη ως το επίκεντρο της διαμάχης που περιλάμβανε υποστηρικτές και αντιπάλους της κοσμικής και θρησκευτικής νομιμοποίησης των σχέσεων μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου.[7]

Αδελφοποίηση στη χριστιανική παράδοση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ρώσος πολυμαθής λόγιος, ιερέας και μάρτυρας, Πάβελ Φλορένσκι, πρόσφερε μια διάσημη περιγραφή της αδελφοποίησης στο μνημειώδες βιβλίο του του 1914 Ο πυλώνας και το έδαφος της αλήθειας: Δοκίμιο στην Ορθόδοξη Θεοδικία σε Δώδεκα Επιστολές, το οποίο περιλάμβανε μια πρώιμη βιβλιογραφία για το θέμα.[8] Ο Φλορένσκι περιέγραψε την παραδοσιακή χριστιανική φιλία, που εκφράζεται στην αδελφοποίηση, ως «ένα κοινοτικό μόριο [και όχι ένας ατομικιστικός ατομικισμός], ένα ζευγάρι φίλων, που είναι η αρχή των πράξεων εδώ, όπως η οικογένεια ήταν αυτού του είδους το μόριο για την παγανιστική κοινότητα, αντανακλώντας τα λόγια του Χριστού ότι «όπου δύο ή περισσότεροι από εσάς είστε συγκεντρωμένοι στο όνομά μου, εκεί είμαι εγώ ανάμεσά σας».[9] Ο Φλορένσκι στη θεολογική του εξήγηση της ιεροτελεστίας περιέγραψε μια επικάλυψη χριστιανικής αγαπικής, φιλικής και ερωτικής αγάπης στην αδελφοποίηση. Ορίζει τον έρως ως «αισθησιακή, παθιασμένη αγάπη», την στοργή ως «αγάπη για τους συγγενείς και τους συγγενείς», την αγάπη ως «αγάπη για την εκτίμηση, τον σεβασμό» και τη φιλία ως «αγάπη για την εσωτερική αποδοχή, την προσωπική διορατικότητα, τη φιλικότητα».[10] Στη συνέχεια λέει, «Αλλά στην πραγματικότητα, καμία από αυτές τις λέξεις δεν εκφράζει την αγάπη για τη φιλία που εξετάζουμε στην παρούσα επιστολή, μια αγάπη που συνδυάζει τις πτυχές της φιλίας, του έρους και της αγάπης, μιας αγάπης που οι αρχαίοι προσπάθησαν να εκφράσουν σε μερικές βαθμό από τη σύνθετη λέξη φιλοφροσύνη».[10] Αν διαλέξαμε μόνο μία από αυτές τις λέξεις, λέει ότι «η καταλληλότερη λέξη εδώ είναι φιλείν με τα παράγωγά της», όπως «φιλία» και «φίλος». Εντός της Εκκλησίας, ο Φλορένσκι λέει ότι τέτοιες φιλικές σχέσεις «ανθίζουν στη μυστηριακή αδελφοποίηση και στη μεταγωγή της Θείας Ευχαριστίας, και τρέφονται από αυτή τη μετοχή για συνάσκηση, συνυπομονή και συνμαρτύριο».[11] Παρόμοια κλήση με το συνμαρτύριο συνεπάγεται η Ορθόδοξη τελετή του γάμου, η οποία περιέχει μια επίκληση στους μάρτυρες, που έχουν λάβει τα στέφανα τους,[12] αλλά οι διάφορες σωζόμενες τελετές της Αδελφοποίησης, αν και από ορισμένες απόψεις μοιάζουν με το τελετουργικό του γάμου, δεν φαίνεται να περιέχει κανένα στέμμα όπως συμβαίνει στην Ορθόδοξη τελετή του γάμου. Μάλλον η τελετουργική πράξη, εκτός από τη συν-κοινωνία στην Ευχαριστία, που συνήθως συμβόλιζε την αδελφοποιητική σχέση στη Ρωσία, την Ελλάδα και άλλες ορθόδοξες χώρες, ήταν η ανταλλαγή βαπτιστικών σταυρών (που φοριούνται συνήθως σε όλη τη ζωή). Αυτή η ανταλλαγή συνήθως πραγματοποιείται, όχι δημόσια, αλλά σε μια ιδιωτική συνάντηση μεταξύ εκείνων που εισέρχονται σε αυτή τη φιλική σχέση. Μια τέτοια ιδιωτική ανταλλαγή απεικονίζεται μεταξύ του Παρφέν και του πρίγκιπα στο κεφάλαιο 20 του βιβλίου Ο Ηλίθιος του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι:

«Θέλετε να ανταλλάξουμε σταυρούς; Πολύ καλά, Παρφέν, αν είναι έτσι, χαίρομαι αρκετά--αυτό μας κάνει αδέρφια, ξέρεις».

Ο πρίγκιπας έβγαλε τον τσίγκινο σταυρό του, ο Παρφέν τον χρυσό του και έγινε η ανταλλαγή.

Ο Παρφέν έμεινε σιωπηλός. Με θλιβερή έκπληξη ο πρίγκιπας παρατήρησε ότι το βλέμμα της δυσπιστίας, το πικρό, ειρωνικό χαμόγελο, δεν είχαν φύγει ακόμη από το πρόσωπο του πρόσφατα υιοθετημένου αδελφού του. Σε στιγμές, σε όλα τα γεγονότα, φαινόταν αλλά πολύ ξεκάθαρα.[13]

Η σχέση της «Σταυρικής Αδελφότητας» που εμφανίζεται εδώ στον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι δεν φαίνεται παρά μια θλιβερή κοροϊδία για την αμοιβαία εποικοδομητική, πιστή, οικεία σχέση που οραματίστηκε ο Πάβελ Φλορένσκι να ανθίζει «στην μυστηριακή αδελφοποίηση».[11] Ο Φλορένσκι αναφέρει τη σχέση μεταξύ του Πρίγκιπα Ιωνάθαν και του μελλοντικού βασιλιά Δαβίδ του Ποιμένα ως παράδειγμα της ποιότητας της σχέσης που εξηγεί η επιστολή του, παραθέτοντας το Α΄ Βασιλειών 18:1, 3-4. 20:4, 8, 17 και 41 ως απόδειξη του.[14] Γράφει ότι «η φιλία του Δαβίδ με τον Ιωνάθαν ανεβαίνει επίσης πάνω από το επίπεδο της ωφελιμιστικής φιλίας της Παλαιάς Διαθήκης και προσδοκά την τραγική φιλία της Καινής».[15]

Εναλλακτικές απόψεις[16][17] είναι ότι αυτή η ιεροτελεστία χρησιμοποιήθηκε με πολλούς τρόπους, όπως ο σχηματισμός μόνιμων συμφώνων μεταξύ ηγετών των εθνών ή μεταξύ θρησκευτικών αδελφών. Αυτό ήταν μια αντικατάσταση της «αδελφότητας αίματος» που ήταν απαγορευμένη από την εκκλησία εκείνη την εποχή. Άλλοι, όπως ο Καναδός ιστορικός Μπρεντ Σο, υποστήριξαν επίσης ότι αυτές οι ενώσεις έμοιαζαν περισσότερο με «αδελφότητα αίματος» και δεν είχαν σεξουαλική χροιά.

Ωστόσο, ρητά έρχεται σε αντίθεση με τις ερμηνείες που αποκλείουν τον έρωτα του τελετουργικού είναι το Βιβλίο Κανονικού Δικαίου της ίδιας της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, το Πεδάλιον, το οποίο, όπως αναφέρει ο ιστορικός Φράνκο Μορμάντο, «αναγνωρίζει τη συχνά ερωτική φύση της σχέσης που τελετουργείται στην «αδελφότητα από τελετή υιοθεσίας ή «γαμήλιας αδελφότητας»: απαγορεύοντας την τελετή (στο κεφάλαιο του για τον γάμο), το Πεδάλιον δηλώνει ότι η γαμήλια αδελφότητα «απλώς επιτρέπει σε ορισμένα άτομα να εκπληρώσουν τις σαρκικές επιθυμίες τους και να απολαύσουν αισθησιακές απολαύσεις, όπως έχουν αμέτρητα παραδείγματα πραγματικής εμπειρίας παρουσιαστεί σε διάφορες εποχές και σε διάφορα μέρη...».[18]

Οι τελετουργίες για την «αδελφοποίηση» περιέχονται σε βυζαντινά χειρόγραφα που χρονολογούνται από τον 9ο έως τον 15ο αιώνα.[19]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Ebner, Adalabert „Die klösterlichen Gebets-Verbrüderungen bis zum Ausgange des karolingischen Zeitalters. Eine kirchengeschichtliche Studie“ (1890).
  2. ↑ Christopher Isherwood, Christopher and His Kind 1929-1939 (New York: Farrar, Straus and Giroux, 1976), 137.
  3. ↑ Tih R Georgevitch., “Serbian Habits and Customs,” Folklore 28:1 (1917) 47
  4. ↑ M. E. Durham, Some Tribal Origins, Laws and Customs of the Balkans (London: George Allen & Unwin Ltd, 1928) 174
  5. ↑ Patrick Viscuso. «"Failed Attempt to Rewrite History" New Oxford Book Reviews December 1994». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Σεπτεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 4 Αυγούστου 2013. 
  6. ↑ Aldrich, R.· Wotherspoon, G. (2005). Who's Who in Gay and Lesbian History Vol.1: From Antiquity to the Mid-Twentieth Century. Taylor & Francis. σελ. 334. ISBN 978-1-134-72215-0. Ανακτήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου 2023. 
  7. ↑ Same-Sex Unions in Premodern Europe (1994), Villard Books, (ISBN 0-679-43228-0)
  8. ↑ Florensky, The Pillar and Ground of the Truth', translated by Boris Jakim, Princeton 1997, p. 571-72.
  9. ↑ Florensky, The Pillar and the Ground of the Truth, p. 301.
  10. ↑ 10,0 10,1 Florensky, Pavel (31 Δεκεμβρίου 1997). The Pillar and Ground of the Truth. Princeton: Princeton University Press. σελ. 289. ISBN 978-0-691-117676. 
  11. ↑ 11,0 11,1 Florensky, Pavel (31 Δεκεμβρίου 1997). The Pillar and Ground of the Truth. Princeton: Princeton University Press. σελ. 296. ISBN 978-0-691-117676. 
  12. ↑ «The Service of Marriage - Liturgical Texts of the Orthodox Church - Greek Orthodox Archdiocese of America». www.goarch.org (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Ιουλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 26 Ιουλίου 2020. 
  13. ↑ «The Idiot by Fyodor Dostoevsky: Chapter 20». www.online-literature.com. Ανακτήθηκε στις 26 Ιουλίου 2020. 
  14. ↑ Florensky, Pavel (31 Δεκεμβρίου 1997). The Pillar and Ground of the Truth. Princeton: Princeton University Press. σελ. 299. ISBN 978-0-691-117676. 
  15. ↑ Florensky, Pavel (31 Δεκεμβρίου 1997). The Pillar and Ground of the Truth. Princeton: Princeton University Press. σελ. 300. ISBN 978-0-691-117676. 
  16. ↑ «Some Responses and Rebuttals from Discussion on Orthodox List». 1994. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. 
  17. ↑ «Rite of Brotherhood». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Ιουνίου 2003. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2021. 
  18. ↑ Franco Mormando, The Preacher's Demons: Bernardino of Siena and the Social Underworld of Early Renaissance Italy (Chicago: University of Chicago Press, 1999, pp. 301-02, n. 154), quoting from "Concise and Accurate Instructions Concerning Marriages," chap.10, "Brothership by Adoption," The Rudder (Pedalion) of the Metaphorical Ship of the One Holy Catholic and Apostolic Church of the Orthodox Christians or All the Sacred and Divine Canons..., trans. D. Cummings (Chicago: Orthodox Christian Educational Society, 1957), p. 997; in the Index to the latter book, p. 1033, the ceremony is called "wedbrotherhood."
  19. ↑ «Viscuso, Patrick. "Failed Attempt to Rewrite History", New Oxford Review, December, 1994». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Μαΐου 2014. Ανακτήθηκε στις 27 Μαΐου 2014. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αδελφοποίηση&oldid=10682593"