Δαβίδ ΣΤ΄ της Γεωργίας
| Δαυίδ ΣΤ΄ της Γεωργίας | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | დავით VI ნარინი (Γεωργιανά) |
| Γέννηση | 1225 Γεωργία |
| Θάνατος | 1293 Κουτάισι |
| Τόπος ταφής | Καθεδρικός Ναός του Σβετιτσχόβελι |
| Χώρα πολιτογράφησης | Kingdom of Western Georgia |
| Θρησκεία | Γεωργιανή Ορθόδοξη Εκκλησία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μονάρχης |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Κωνσταντίνος Α΄ της Ιμερετίας Μιχαήλ της Ιμερετίας Βαχτάνγκ Β΄ της Γεωργίας d:Q12840668 |
| Γονείς | Γκίας αντ-Ντιν και Ρουσουντάν της Γεωργίας |
| Αδέλφια | Γκιουρτζού Χατούν |
| Οικογένεια | Δυναστεία των Μπαγκρατιόνι και Σελτζούκοι |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Βασιλέας της Ιμερετίας (1258–1293) |
| Υπογραφή | |
.svg) | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Δαβίδ ΣΤ΄ Ναρίν δηλ. ο Νεότερος, γεωργιανά: დავით VI ნარინი David VI Narin, που επίσης ονομάζεται ο 'Ευφυής, (1225 - 1293) από τον Οίκο των Βαγρατιδών ΙΒηρίας ήταν βασιλιάς της Γεωργίας το διάστημα 1245-1293. Από το 1259 έως το 1293 κυβέρνησε το βασίλειο του Ιμερέτι με το όνομα Δαβίδ Α΄ ως υποτελές κράτος της Γεωργίας.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ήταν γιος του Γκίας αντ-ντίν και της Ρουσουντάν βασίλισσας της Γεωργίας. Στέφθηκε στο Kουτάισι, ως κοινός κυρίαρχος από τη μητέρα του το 1230. Φοβούμενη ότι ο ανιψιός της Δαβίδ Ζ΄ Ουλού θα διεκδικούσε τον θρόνο μετά το τέλος της, η Ρουσουδάν κράτησε τον τελευταίο ως αιχμάλωτο στην Αυλή του γαμπρού της, του Kαϋχοσρόη Β΄ σουλτάνου των Σελτζούκων και έστειλε τον γιο της Δαβίδ Ναρίν στη Μογγολική Αυλή του Μπατού Χαν στο Kαρακορούμ για να λάβει επίσημη αναγνώριση ως διαδόχου. Αυτή απεβίωσε το 1245, περιμένοντας ακόμη τον γιο της να επιστρέψει. Εφόσον οι Γεωργιανοί ευγενείς πίστευαν ότι ο Δαβίδ Ναρίν εξαφανίστηκε, δύο χρόνια αργότερα ανακήρυξαν ως βασιλιά της Γεωργίας τον εξάδελφό του Δαβίδ Ζ' Ουλού, ο οποίος είχε ελευθερωθεί μετά το τέλος του Καϊχοσρόη Β΄. Το 1248, ο Δαβίδ Ναρίν, γιος της Ρουσουδάν, αναγνωρίστηκε από τον Γκουγιούκ Χαν ως κατώτερος συμβασιλιάς του εξαδέλφου του Δαβίδ Ζ¨. Στη συνέχεια γνωστοί ως Δαβίδ ΣΤ΄ Ναρίν (δηλαδή «ο μικρός») και Δαβίδ Ζ΄ Ουλού (δηλαδή «ο πρεσβύτερος»), οι δύο εξάδελφοι κυβέρνησαν από κοινού μέχρι το 1259, όταν ο πρώτος εξεγέρθηκε ανεπιτυχώς ενάντια στον Μογγολικό ζυγό και στη συνέχεια κατέφυγε στο Κουτάισι, από όπου βασίλεψε στη δυτική Γεωργία (Ιμερέτι) ως ξεχωριστός ηγεμόνας. Το 1261 έδωσε καταφύγιο στον Δαβίδ Ζ΄ Ουλού, ο οποίος με τη σειρά του είχε προσπαθήσει να τερματίσει τη μογγολική κυριαρχία. Ο Δαβίδ Ζ΄ Ουλού έκανε ειρήνη με τους Μογγόλους και επέστρεψε στην Τιφλίδα, στην ανατολική Γεωργία το 1262. Έτσι η Γεωργία χωρίστηκε σε δύο μέρη και και οι δύο ηγεμόνες συνέχισαν να ονομάζονται βασιλείς της Γεωργίας. Ωστόσο, ο Δαβίδ ΣΤ΄ Ναρίν παραδόθηκε στον Χουλαγκού Χαν και έγινε έτσι ονομαστικά υποτελής των Ιλχαμιδών [1].
Ανέπτυξε φιλικές σχέσεις με τη Χρυσή Ορδή και τη δυναστεία Μπαχρί της Αιγύπτου και απέκρουσε τις επιθέσεις του Ιλχανάτου. Το 1269 ο Δαβίδ ΣΤ΄ έδωσε καταφύγιο στον Τεγκουντέρ, συγγενή του των Τσαγκατάι Μπαράκ Χαν, ο οποίος είχε επαναστατήσει ενάντια στον Ιλχανίδη ηγεμόνα Αμπακά Χαν. Όταν η δύναμη του Tεγκουντέρ άρχισε να τρομοκρατεί τον Γεωργιανό πληθυσμό, ο Δαβίδ ΣΤ΄ τάχθηκε στο πλευρό τού Σιραμούν Νογυάν, στρατηγού τού Aμπακά. Παρόλα αυτά, ο Aμπακά προσπάθησε να ανατρέψει τον Δαβίδ ΣΤ΄ με τη βοήθεια του αποστάτη άρχοντα της Ράχα Kαχάμπερ Καχαμπερίσντζε και έστειλε δύο εκστρατείες εναντίον του Ιμερέτι τη δεκαετία του 1270. Ωστόσο ο Δαβίδ ΣΤ΄ Ναρίν κατάφερε να διατηρήσει την ανεξαρτησία του και προσπάθησε να αποκαταστήσει τη Γεωργιανή επιρροή στην αυτοκρατορία της Τραπεζούντας. Για τον σκοπό αυτό βάδισε στην Τραπεζούντα, κατά την απουσία του αυτοκράτορα Ιωάννη Β΄ Μεγάλου Κομνηνού στην Κωνσταντινούπολη τον Απρίλιο του 1282 και παρόλο που απέτυχε να καταλάβει την πόλη, οι Γεωργιανοί κατέλαβαν πολλές επαρχίες. Βοήθησαν την ετεροθαλή αδερφή του Ιωάννη Β΄, τη Θεοδώρα, κόρη του Μανουήλ Α΄ της Τραπεζούντας από τη Γεωργιανή σύζυγό του Ρουσουδάν, να καταλάβει τον θρόνο το 1285, για να φύγει ξαφνικά. [2]
Απεβίωσε στο Κουτάισι το 1293. Τον Δαβίδ ΣΤ΄ διαδέχθηκε ο μεγαλύτερος γιος του, ο Κωνσταντίνος Α' . Ο Δαβίδ ΣΤ΄ είναι θαμμένος μέσα στο παρεκκλήσιο (ευκτήριον) του Αγίου Ανδρέα στον Καθεδρικό Ναό Γεννήσεως της Θεοτόκου Γκελάτι, ανατολικά της νότιας εισόδου του ναού. [3]
Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Nυμφεύτηκε πρώτα την Τάμαρ, κόρη της Γεωργιανής οικογένειας ευγενών Aμανελίντζε και είχε τέκνα:
- Κωνσταντίνος Α΄ απεβ. 1327, βασιλιάς του Ιμερέτι.
- Mιχαήλ απεβ. 1329, βασιλιάς του Ιμερέτι.
- Βάχτανγκ Β΄ απεβ. 1292, βασιλιάς της Γεωργίας.
Έπειτα ο Δαβίδ ΣΤ΄ έκανε δεύτερο γάμο το 1254 με τη Θεοδώρα Παλαιολογίνα, κόρη του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ και είχε τέκνο:
- Αλέξανδρος.
Βιβλιογραφικές αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ C.P.Atwood - Encyclopedia of Mongolia and the Mongol Empire, p.197
- ↑ William Miller, Trebizond: The last Greek Empire of the Byzantine Era: 1204-1461, 1926 (Chicago: Argonaut, 1969), p. 30
- ↑ Skhirtladze, Zaza (2011). «Fresco of the King of the South-Eastern Chapel of the Main Church of Gelati Monastery Materials for Possible Identification». Humanitarian Studies (Tbilisi State University Press) 2: 223–255.