Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ιουδαία (ρωμαϊκή επαρχία)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η περιοχή της Ιουδαίας τον 1ο αιώνα

Η περιοχή της Ιουδαίας εντάχθηκε στην ρωμαϊκή επαρχία της Συρίας, το 6 ύστερα από την καθαίρεση και εξορία του εθνάρχη Αρχέλαου γιου του Ηρώδη του Μεγάλου από τον Αύγουστο Οκταβιανό.

Σχέσεις των Ρωμαίων με Ασμοναίους και Ηρωδιανούς

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
 Η ενότητα αυτή δεν τεκμηριώνεται επαρκώς με παραπομπές. Παρακαλούμε βοηθήστε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Ατεκμηρίωτο υλικό μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί. (Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 19/04/2023)

Οι Ρωμαίοι εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην Ιουδαία και την περιοχή της το 63 π.Χ. όταν ο Γνάιος Πομπήιος εκμεταλλευόμενος την διαμάχη μεταξύ των αδελφών Υρκανού ΙΙ και Αριστόβουλου ΙΙ κατέλυσε το βασίλειο των Ασμοναίων.

Η Ιουδαία παρέμεινε αυτόνομη υπό την εξουσία του Υρκανού ΙΙ, που διορίστηκε αρχιερέας αφού έχασε όλα τα εξωτερικά της εδάφη . Πολύ σύντομα όμως και η αυτονομία αυτή καταλύθηκε όταν ο έπαρχος της Συρίας Γαβίνιος χώρισε την ιουδαϊκή επικράτεια σε πέντε μέρη , ύστερα από το στασιαστικό κίνημα του γιου του Αριστόβουλου Αλέξανδρου (57 π.Χ.).

Η εμφύλια ρωμαϊκή διαμάχη που ξέσπασε ύστερα από λίγα χρόνια μεταξύ του Πομπηίου και του Καίσαρα έγινε η αιτία για την ανάδειξη ενός νέου ισχυρού άντρα στην περιοχή του Αντίπατρου του Ιδουμαίου ο οποίος διορίστηκε από τον Καίσαρα επίτροπος της Ιουδαίας (47 π.Χ.).

Ο Αντίπατρος ο Ιδουμαίος προώθησε προς την εξουσία τους γιους τους Φασαήλ και Ηρώδη . Ο τελευταίος παρά την δολοφονία του πατέρα του (43 π.Χ.) , κατάφερε να υπερνικήσει όλες τις δυσκολίες που παρουσιάστηκαν μπροστά του και να ανακηρυχτεί βασιλιάς των Ιουδαίων από την Σύγκλητο (40 π.Χ.) με την σύμφωνη γνώμη των δυο ισχυρών ανδρών της Ρώμης, Μάρκου Αντώνιου και Οκταβιανού.

Ο Ηρώδης που κατόρθωσε να επιβάλλει την εξουσία του στην περιοχή ύστερα από τριετή εμφύλιο πόλεμο (37 π.Χ.) θα καταφέρει να επιβιώσει από την νέα εμφύλια σύγκρουση μεταξύ Αντώνιου και Οκταβιανού και να δημιουργήσει με την βοήθεια του τελευταίου ένα εκτεταμένο βασίλειο που ήταν υποτελές στην Ρώμη. Το βασίλειο αυτό ύστερα από τον θάνατο του (4 π.Χ.) διαμοιράστηκε σύμφωνα με την διαθήκη του και την σύμφωνη γνώμη των ρωμαϊκών αρχών μεταξύ των τριών γιων του, Αρχέλαου, Ηρώδη Αντίπα και Φίλιππου ΙΙ.

Πρώτοι Ρωμαίοι επίτροποι στην Ιουδαία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ιστορία του Ισραήλ
Το Δυτικό Τείχος
Το Δυτικό Τείχος
Σχετικά

Οι ρωμαϊκές αρχές εγκαταστάθηκαν στην παραθαλάσσια Καισάρεια. Πρώτος επίτροπος (praefectus, κυβερνήτης) στην Ιουδαία διορίστηκε ο Κωπώνιος.[1] Ο έπαρχος της Συρίας Κυρήνιος αποφάσισε εκείνο το έτος (6) να διενεργήσει απογραφή[2]. Εξ’ αιτίας της απογραφής ξέσπασε εξέγερση στην Γαλιλαία με επικεφαλής τον Ιούδα από την Γάμαλα τον επονομαζόμενο Γαλιλαίο,[3] επικεφαλής του νεοεμφανιζόμενου κινήματος των Ζηλωτών, και κάποιον Φαρισαίο που ονομάζονταν Σαδδούκ. Οι Ζηλωτές συνετρίβησαν. Οι Ρωμαίοι κατέπνιξαν την εξέγερση και σκότωσαν τους αρχηγούς τους, οι επαναστάτες όμως είχαν κερδίσει την συμπάθεια της κοινής γνώμης (6/7).[4]

Ο Κωπώνιος παρέμεινε στο αξίωμα του έως το έτος 9 οπότε ανακλήθηκε και τον αντικατέστησε ο Μάρκος Αμπίβουλος.[5] Ο Αμπίβουλος αντικαταστάθηκε το έτος 12 από τον Άννιο Ρούφο. Ο Ρούφος αντικαταστάθηκε το έτος 15 από τον Βαλέριο Γράτο.[5] Ο Γράτος αντικαταστάθηκε το 26 από τον Τιβέριο Πόντιο Πιλάτο.[5]

Ο Πιλάτος από την πρώτη στιγμή που έφτασε στην Ιερουσαλήμ αναστάτωσε με την συμπεριφορά του τους κατοίκους. Αυτό συνέβη γιατί ανάρτησε μέσα στην πόλη τις εικόνες του Καίσαρα (δηλαδή του Τιβέριου). Το πλήθος θεώρησε τις εικόνες είδωλα και διαμαρτυρήθηκε έντονα αλλά ειρηνικά. Κάποια στιγμή απειλήθηκε σφαγή. Τελικά ο Πιλάτος υποχώρησε και απέσυρε τις εικόνες. Λίγο καιρό αργότερα δανείστηκε χρήματα από το θησαυροφυλάκιο του Ναού προκειμένου να επισκευάσει ένα υδραγωγείο. Όταν το πλήθος αντέδρασε έβαλε μεταμφιεσμένους στρατιώτες να ξυλοκοπήσουν το πλήθος με ρόπαλα προκαλώντας πολλά θύματα.[6] Επίσης κάποια στιγμή έβαλε να δολοφονήσουν κάποιους Γαλιλαίους που θορυβούσαν μέσα στον περίβολο του Ναού και διέταξε να αναμειχθεί των αίμα τους με αυτό που έρρεε από τις θυσίες.[7]

Τερματισμός της ρωμαϊκής αρχής στην Ιουδαία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η διακυβέρνηση του Πιλάτου εξακολουθούσε να δημιουργεί τριβές στην Ιουδαία. Το έτος 36 εμφανίστηκε ένας προφήτης στην Σαμάρεια ο οποίος διέδιδε ότι στο όρος Γαριζείν υπήρχε θαμμένο το σκήνωμα του Μωυσή μαζί με άλλα λειτουργικά αντικείμενα που χρησιμοποιούσε. Η πληροφορία έφτασε στις ρωμαϊκές αρχές και ο Πιλάτος κινητοποίησε τις στρατιωτικές δυνάμεις που διέθετε. Σύντομα σε μια προκαθορισμένη ημερομηνία ο προφήτης αυτός συγκέντρωσε αρκετές χιλιάδες ανθρώπους. Από τους πρόποδες του βουνού ξεκίνησαν όλοι αυτοί μια πορεία προς την κορυφή του. Οι Ρωμαίοι στρατιώτες που ενέδρευαν στην κορυφή και στις γύρω περιοχές ακολουθώντας διαταγή του Πιλάτου τους επιτέθηκαν. Η σφαγή που έγινε ήταν μεγάλη και το γεγονός προκάλεσε αναταραχή. Οι ειδήσεις αυτές έφτασαν στον έπαρχο της Συρίας Λεύκιο Ουιτέλλιο. Ο Ουιτέλλιος ενημέρωσε τον Τιβέριο. Ο Πόντιος Πιλάτος ανακλήθηκε στην Ρώμη και εξορίστηκε.[8] Στην θέση του τοποθετήθηκε ο Μάρκελλος.[5] Το ίδιο έτος επίσης ο Ιωνάθαν γιος του Άννα διαδέχθηκε τον Καϊάφα στο αρχιερατικό αξίωμα.

Ο αναβρασμός μεταξύ των Ιουδαίων έγινε εντονότερος ύστερα από τις αποφάσεις του νέου Αυγούστου Γάιου Καλιγούλα. Ο νεαρός αυτοκράτορας τον Οκτώβριο του έτους 37 έπαθε μια σοβαρή νευρική κρίση. Η διακυβέρνηση του η οποία ήταν πριν από αυτό το γεγονός ασταθής λόγω των ελαττωμάτων του χαρακτήρα του και της επιπολαιότητας του (λόγω του νεαρού της ηλικίας του) έγινε από εκείνο το σημείο και έπειτα παρανοϊκή.[9]

Στην Αλεξάνδρεια έγιναν ταραχές που εξελίχθηκαν σε διωγμό των Ιουδαίων τον Αύγουστο του 38.[10] Οι βιαιότητες αυτές συνδέθηκαν με την άσκηση της αυτοκρατορικής λατρείας στις ιουδαϊκές συναγωγές. Ελλήνες και Ιουδαίοι της Αλεξάνδρειας, έστειλαν πρεσβείες στην Ρώμη. Η ιουδαϊκή πρεσβεία με επικεφαλής τον Φίλωνα επιχείρησε να αποκαταστήσει τα προνόμια που είχαν οι Ιουδαίοι της πόλης πριν ξεσπάσουν οι βιαιότητες. Η πρεσβεία έφτασε στην Ρώμη στις αρχές του 40 και έγινε δεκτή με ειρωνικά σχόλια και χλεύη. Όχι μόνο δεν πέτυχε τον σκοπό της αλλά ο Καλιγούλας λόγω της κατάστασης της υγείας του επικεντρώθηκε στο ζήτημα της άρνησης των Ιουδαίων να ασκήσουν την αυτοκρατορική λατρεία και με μια εξωφρενική απόφαση του, ζητούσε να εγκατασταθεί ένα κολοσσιαίο άγαλμα του μέσα στον Ναό την ώρα που νέες ταραχές ξεσπούσαν στην Αλεξάνδρεια[11] αλλά και στην Ιαμνεία στην Ιουδαία.[12] Ο έπαρχος της Συρίας Πόπλιος Πετρώνιος διατάχθηκε να εκτελέσει την απόφαση.[13]

Ο Πόπλιος Πετρώνιος ήταν ένας σοβαρός και διορατικός αξιωματούχος. Όταν έφτασε στην Τιβεριάδα συναντήθηκε με πολλούς Ιουδαίους ιδιωτικά και δημόσια. Όλοι οι Ιουδαίοι του δήλωσαν ότι ήταν αποφασισμένοι να πεθάνουν παρά να δεχθούν την απόφαση του αυτοκράτορα. Μοναδική παραχώρηση που μπορούσαν να κάνουν ήταν να τελούν θυσία στον Ναό δυο φορές την ημέρα υπέρ του Καίσαρα. Έμαθε επίσης ότι ο αναβρασμός είχε ήδη επεκταθεί και στα κατωτέρα στρώματα του πληθυσμού (γεωργούς, αγρότες) οι οποίοι σχεδίαζαν να κινηθούν δυναμικά. Με τον κίνδυνο της εμφάνισης λιμού εν’ όψει και ύστερα από την αποφασιστική αντίδραση που συνάντησε ο Ρωμαίος έπαρχος κατάλαβε πολύ καλά πως η χώρα βρίσκονταν στα πρόθυρα της έκρηξης μιας καθολικής εξέγερσης. Έτσι φέρθηκε διπλωματικά και άρχισε να χρονοτριβεί όχι χωρίς κίνδυνο για την ζωή του. Τελικά η τύχη τον βοήθησε. Ο Καλιγούλας δολοφονήθηκε (στα τέλη του Ιανουαρίου του έτους 41).[14] Ο ευνοούμενος του Καλιγούλα Ηρώδης Αγρίππας, στον οποίο ο Ρωμαίος αυτοκράτορας είχε παραχωρήσει τον βασιλικό τίτλο και τις τετραρχίες του Φιλίππου και του Ηρώδη Αντίπα το 37 και το 39 αντίστοιχα [15] και βρίσκονταν στην Ρώμη την εποχή εκείνη προσπάθησε και αυτός να πείσει τον αυτοκράτορα να μην επιμείνει στην απόφασή του.[16]

Τον Καλιγούλα διαδέχθηκε ο θείος του Κλαύδιος. Ο Ηρώδης Αγρίππας συμμετείχε στις παρασκηνιακές διαδικασίες αποδοχής του Κλαυδίου από την Σύγκλητο. Ο Ηρώδης Αγρίππας ήταν παιδικός φίλος του νέου αυτοκράτορα. Έτσι εκείνος του παραχώρησε τις περιοχές της Παλαιστίνης που βρίσκονταν υπό ρωμαϊκό έλεγχο και την περιοχή της Αβιληνής (41).[17] Ο νέος επίτροπος Μάρουλλος που είχε αντικαταστήσει τον Μάρκελλο το έτος 37 εγκατέλειψε την περιοχή.[5]

Βασιλεία του Ηρώδη Αγρίππα Ι και των διαδόχων του

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ανασύσταση ενός βασίλειου παρόμοιου σε μέγεθος με αυτό του Ηρώδη του Μεγάλου ήταν γεγονός. Ο Ηρώδης Αγρίππας πέτυχε επίσης να παραχωρηθεί στον αδελφό του Ηρώδη η περιοχή της Χαλκίδος του Λιβάνου και το αξίωμα του βασιλιά (το 41).[18]

Ανασύσταση του βασίλειου του Ηρώδη του Μεγάλου απο τον Ηρώδη Αγρίππα Α΄

Ο Ηρώδης Αγρίππας κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης του έδειξε σύνεση και διπλωματικότητα. Ήταν Ιουδαίος με τους Ιουδαίους και Έλληνας με τους Έλληνες. Έτσι κέρδισε την συμπάθεια των πρώτων δείχνοντας σεβασμό στις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις (όταν άρχισε να οικοδομεί ένα τείχος για να προστατεύσει την Ιερουσαλήμ και όταν έβαλε τους φρουρούς του Ναού να καταδιώκουν μη Ιουδαίους οι οποίοι εισέρχονταν σε απαγορευμένους χώρους) και δημαγωγώντας (όπως έγινε στην περίπτωση που δέχθηκε τους πρεσβευτές των πόλεων της Τύρου και της Σιδώνας που είχαν κάποια αντιδικία μαζί του). Ταυτόχρονα στους Έλληνες εμφανίζονταν ως φιλέλληνας ιδρύοντας ανάκτορα, θέατρα και αμφιθέατρα και προσφέροντας θεάματα, ενώ έκοψε νομίσματα με την μορφή του ή με την μορφή του Κλαύδιου.[19]

Ο Ηρώδης Αγρίππας Ι πέθανε το 44 από φυσικό θάνατο αφήνοντας ως διάδοχο έναν γιο που βρίσκονταν σε πολύ νεαρή ηλικία και τρεις θυγατέρες την Βερενίκη, την Μαριάμ και την Δρούσιλλα. Έτσι ο Κλαύδιος έθεσε πάλι τα εδάφη του βασιλείου του υπό ρωμαϊκή διοίκηση [5] και ο νεαρός ομώνυμος γιος του Αγρίππα μεταφέρθηκε στην Ρώμη. Ο Ηρώδης της Χαλκίδος ανέλαβε την επιμέλεια του Ναού και το δικαίωμα να διορίζει αρχιερείς. Παντρεύτηκε την ανιψιά του, Βερενίκη, και πέθανε λίγα χρόνια αργότερα το 48.[20]

Ο Ηρώδης Αγρίππας ΙΙ πήρε το 50 τα εδάφη που κυβερνούσε ο θείος του και τον βασιλικό τίτλο. Το 53 ο Κλαύδιος του αφαίρεσε αυτά τα εδάφη και του παραχώρησε σε αντάλλαγμα την πρώην τετραρχία του Ηρώδη Φιλίππου και την Αβιληνή. Ο νέος αυτοκράτορας Νέρων του παραχώρησε την Περαία και την Γαλιλαία. Για να δείξει την ευγνωμοσύνη του ο Ηρώδης Αγρίππας μετονόμασε την πρωτεύουσα του, την Καισαρεία Φιλίππου σε Νερωνιάδα ενώ τον μεγάλο ναό της πόλης που τελούνταν η λατρεία του Αυγούστου τον αφιέρωσε στην λατρεία του Νέρωνα (61).[21] Ο Ηρώδης Αγρίππας ΙΙ ήταν για τον λαό του ένας μισητός και αδιάφορος για τα θρησκευτικά ζητήματα ηγεμόνας. Ήταν τελείως αδύναμος πολιτικά. Η εξωτερική του πολιτική ακολουθούσε κατά γράμμα την ρωμαϊκή.[22]

Η αδελφή του Βερενίκη ύστερα από τον θάνατο του συζύγου της ήρθε να μείνει μαζί του. Η Βερενίκη παντρεύτηκε τελικά το 64 τον βασιλέα Πολέμωνα του Πόντου τον οποίο εγκατέλειψε για να επιστρέψει λίγο αργότερα στον αδελφό της.[22]

Επαναφορά της Ιουδαίας στην ρωμαϊκή διοίκηση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Κούσπιος Φάδος διορίστηκε το 44 στην θέση του επιτρόπου (procurator,αντεπίτροπος). Εκείνη την εποχή εμφανίστηκε στην Ιουδαία ένας προφήτης που ονομάζονταν Θευδάς. Ο Θευδάς διακήρυξε στο πλήθος ότι αν τον ακολουθούσαν ως τον ποταμό Ιορδάνη τα νερά του ποταμού θα άνοιγαν με θαυματουργό τρόπο σημαίνοντας μια δεύτερη Έξοδο και μια νέα εποχή ελευθερίας. Όταν συγκέντρωσε αρκετούς οπαδούς αποφάσισε να πραγματοποιήσει το εγχείρημα του. Ο Κούσπιος Φάδος όμως έχοντας ειδοποιηθεί για το εγχείρημα έστειλε ένα απόσπασμα ιππικού εναντίον του. Το πλήθος που συνόδευε τον Θευδά κατασφάχθηκε και ο ίδιος αποκεφαλίστηκε και το κεφάλι του παραδόθηκε στον επίτροπο.[23]

Ο Κούσπιος Φάδος αντικαταστάθηκε το 46 από τον Τιβέριο Ιούλιο Αλέξανδρο.[5] Κατά την διάρκεια της αρχής του Αλέξανδρου προκλήθηκαν πολλά θύματα από έναν λιμό που έπληξε την Ιουδαία την εποχή εκείνη. Εξαιτίας του λιμού ξέσπασαν εξεγέρσεις Ζηλωτών υπό την ηγεσία των γιων του Ιούδα του Γαλιλαίου Ιακώβου και Σίμωνα. Ο Τιβέριος Ιούλιος Αλέξανδρος τις κατέστειλε προκαλώντας πολλά θύματα ενώ οι γιοι του Ιούδα συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν σε σταυρικό θάνατο.

Ο Ουεντίδιος Κουμανός διαδέχθηκε τον Τιβέριο Αλέξανδρο το 48 στο αξίωμα του επιτρόπου.[5] Η βία στην περιοχή εντάθηκε. Κατά την διάρκεια της εορτής κάποιου Πάσχα ξέσπασαν επεισόδια στο Ναό μεταξύ των Ρωμαίων φρουρών και των προσκυνητών και εξ’ αιτίας του πανικού που δημιουργήθηκε χιλιάδες Ιουδαίων ποδοπατήθηκαν μέχρι θανάτου.[24] Λίγο αργότερα η επίθεση και η καταλήστευση ενός δούλου του Αυγούστου που ονομάζονταν Στέφανος προκάλεσε πράξεις αντεκδίκησης και αναταραχή.[25]

Τα πιο σημαντικά έκτροπα όμως έγιναν γύρω στο 50 όταν ένας Ιουδαίος που πήγαινε από τη Γαλιλαία στην Σαμάρεια δολοφονήθηκε από Σαμαρείτες στο χωριό Γήμα της Γαλιλαίας. Οι Γαλιλαίοι ζήτησαν από τον Κουμανό να έρθει στην Γαλιλαία για να επιληφθεί της υπόθεσης εκείνος όμως τους αγνόησε. Όταν μαθεύτηκαν αυτά στην Ιουδαία αρκετοί θερμόαιμοι με επικεφαλής κάποιον Ελεάζαρο του Δειναίου και κάποιον Αλέξανδρο επιτέθηκαν στην περιοχή της Σαμάρειας που ονομάζονταν Ακραβατηνή και προκάλεσαν πολλά θύματα και καταστροφές.[26] Ο Κουμανός έστειλε ιππείς από την Καισαρεία που σκότωσαν πολλούς από τους επιδρομείς προσπαθώντας να επαναφέρει την τάξη. Οι ιερείς του Ναού με επικεφαλής τον αρχιερέα Ιωνάθαν αδελφό και διάδοχο του Άννα κατάφεραν να συγκρατήσουν τους υπόλοιπους θερμόαιμους πριν συγκρουστούν με τους Ρωμαίους.Οι Σαμαρείτες έστειλαν πρέσβεις στον έπαρχο της Συρίας Γάιο Ουμίδιο Κουαρδάτο που βρίσκονταν στην Τύρο ζητώντας του να τιμωρήσει τους υπεύθυνους για τις ταραχές. Το ίδιο έκαναν και οι Ιουδαίοι οι οποίοι έστειλαν τον αρχιερέα Ιωνάθαν και άλλους πρέσβεις.[27]

Ο έπαρχος ήρθε στην Καισάρεια. Εκεί σταύρωσε μερικούς από αυτούς που είχε συλλάβει το ιππικό του Κουμανού και κατόπιν πήγε στην Λύδδα όπου συναντήθηκε με τους Σαμαρείτες. Εκεί ζήτησε από τους Ιουδαίους να συλλάβουν ορισμένα άτομα. Οι συλληφθέντες που θεωρήθηκαν ταραχοποιοί παραδόθηκαν στον έπαρχο και αποκεφαλίστηκαν. Κατόπιν έστειλε πρεσβείες και των δυο μερών (Ιουδαίων και Σαμαρειτών) στον Κλαύδιο μαζί με τον Κουμανό και έναν χιλίαρχο που ονομάζονταν Κέλερος προκειμένου να αποφασίσει αυτός για την υπόθεση. Έπειτα γύρισε στην Αντιόχεια.[28]

Ο Κλαύδιος δικαίωσε τους Ιουδαίους. Ο Κουμανός εξορίστηκε και την θέση του πήρε ο Μάρκος Αντώνιος Φήλιξ (ο αδελφός του συνεργάτη του Κλαύδιου Πάλλαντα), ενώ ο χιλίαρχος κρίθηκε ένοχος παραδόθηκε στους Ιουδαίους και απαγχονίστηκε (52).[29][30]

Σικάριοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εκείνη την εποχή εμφανίστηκε μια νέα ακραία τάση μεταξύ των Ιουδαίων οι Σικάριοι. Η τάση αυτή προέκυψε μέσα από την συνεργασία των ακραίων Ζηλωτών με ληστές και μαχαιροβγάλτες. Οι Σικάριοι αναμειγνύονταν μέσα στα πλήθη και χτυπούσαν όσους θεωρούσαν εχθρούς τους είτε Ρωμαίους είτε Ιουδαίους χρησιμοποιώντας ένα εγχειρίδιο (στα λατινικά sicar) από το οποίο πήραν το όνομα τους. Κατόπιν εξαφανίζονταν στο πλήθος. Έτσι σκότωσαν τον αρχιερέα Ιωνάθαν, τον οποίο διαδέχθηκε ο Ισμαήλ γιος του Φαβεί.[31][32]

Ταυτόχρονα άρχισαν να εμφανίζονται όλο και περισσότεροι ευφάνταστοι προφήτες και Μεσσίες. Ένας από αυτούς ο οποίος ονομάζονταν «Αιγύπτιος» συγκέντρωσε 3.000 οπαδούς και επιχείρησε να φτάσει στο όρος των Ελαιών με σκοπό να επιτεθεί κατόπιν στην Ιερουσαλήμ. Ο Φήλιξ πληροφορήθηκε το σχέδιο και έστειλε στρατό εναντίον του Αιγυπτίου και των οπαδών του. Οι στρατιώτες τους κατέσφαξαν.[23][33]

Το κλίμα τρομοκρατίας είχε εξαπλωθεί σε όλη την χώρα. Τα ακραία στοιχεία σχημάτιζαν συμμορίες που λυμαίνονταν τις πόλεις και την ύπαιθρο. Στην Καισάρεια την έδρα του έπαρχου ξέσπασαν ταραχές μεταξύ Ελλήνων και Ιουδαίων κατοίκων για ασήμαντους λόγους. Αφού χύθηκε πολύ αίμα ο Φήλιξ έστειλε πρεσβείες και των δυο πλευρών στην Ρώμη προσπαθώντας να κατευνάσει τα πνεύματα.[34]

Ο Φήλιξ αντικαταστάθηκε το 59 από τον Πόρκιο Φήστο.[35] Αυτός προσπάθησε να αναχαιτίσει το κλίμα της τρομοκρατίας μέχρι το θάνατο του το 62 οπότε αντικαταστάθηκε από τον Λεύκιο Αλβίνο.[30]

Ο Αλβίνος δεν είχε ακόμη αφιχθεί στην Ιουδαία όταν ξέσπασε μια νέα κρίση επειδή ο νέος αρχιερέας Ανανίας γιος του Ανανία εκτέλεσε αυθαίρετα τον Ιάκωβο τον αδελφό του Ιησού και άλλους πολίτες. Ο Αλβίνος καθαίρεσε τον αρχιερέα.[36]

Ο Αλβίνος αντί να προσπαθήσει να σταματήσει την έκρυθμη κατάσταση που επικρατούσε την αναζωπύρωσε τελικά λόγω της αρπακτικότητας του. Προκειμένου να αποκομίσει χρήματα δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει κάθε τρόπο ακόμη και να συνεργαστεί μυστικά και με τις συμμορίες των ληστών που λυμαίνονταν τις πόλεις.[37]

Ο Αλβίνος αντικαταστάθηκε το 64 από τον Γέσσιο Φλώρο.[5] Η διακυβέρνηση του Γέσσιου Φλώρου προκάλεσε γενικευμένη εξέγερση η οποία τελικά κατέληξε σε πόλεμο μεταξύ των Ιουδαίων και της Ρώμης[38] (Πρώτος Ιουδαϊκός Πόλεμος).Διάδοχος του Φλώρου και τελευταίος επίτροπος της Ιουδαίας ήταν ο Μάρκος Αντώνιος Ιουλιανός (66-70), ο όποιος συμμετείχε στο πολεμικό συμβούλιο που πραγματοποίησε ο Τίτος κατά την τελευταία φάση των επιχειρήσεων για την κατάληψη της Ιερουσαλήμ (τέλη Αύγουστου του 70) στο οποίο αποφασίστηκε να διασωθεί ο Ναός από την καταστροφή με κάθε τρόπο , κάτι που τελικά δεν συνέβη.[39]

Ο πόλεμος μετέτρεψε την Ιουδαία σε ρωμαϊκή επαρχία επικεφαλής της οποίας τοποθετούνταν αξιωματούχοι με τον βαθμό του πρεσβευτή (λεγάτου).

Κυβερνήτες της ρωμαϊκής επαρχίας της Ιουδαίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η επαρχία της Ιουδαίας στα πλαίσια του Ρωμαϊκού κράτους.

Πρώτος κυβερνήτης της Ιουδαίας ήταν ο Σέξτος Κερεάλιος Ουετιλιανός. Τον Κερεάλιο διαδέχτηκε το καλοκαίρι του (71) ο Λουκίλιος Βάσσος (ο οποίος κατείχε όπως και ο προκάτοχος του το αξίωμα του πρεσβευτή).[40] Ο Λουκίλιος Βάσσος είχε υπό τις διαταγές του τον Λαβέριο Μάξιμο που κατείχε τον βαθμό του επιτρόπου.[41] Πρίν αναλάβει το αξίωμα του ήταν διοικητής των στόλων του Μισήνου και της Ραβέννας , επί Βιτέλιου. Κατόπιν αποστάτησε προς την παράταξη του Βεσπασιανού παραμένοντας στην θέση που κατείχε ως τον Απρίλιο του 71.[42]Κατέκτησε τα οχυρά του Ηρωδείου και του Μαχαιρούντα και πέθανε κατά την διάρκεια της θητείας του. Τον διαδέχτηκε ο Φλάβιος Σίλβας (τέλη 72 με αρχές 73) [43] ο οποίος κυρίευσε το οχυρό της Μασάντα και έθεσε τέλος στον πόλεμο.[44][45]

Έπαρχοι της Ιουδαίας διατέλεσαν επίσης οι Κειώνιος Κόμμοδος (75 ή 76, ο οποίος αναφέρεται με τον βαθμό του πρεσβευτού Σεβαστού αντιστρατήγου), Σαλβιδήνος (περίπου το 80,το όνομα του αναφέρεται σε νόμισμα που στην εμπρόσθια όψη έχει την επιγραφή "Αυτοκρα. Τιτος Καισ. Σεβ." και στην οπίσθια όψη "Μ.Σαλουιδήν."), Πομπήιος Λογγίνος (το 86, ο οποίος θεωρείται ότι είναι ταυτόσημος με τον αξιωματούχο που ανέλαβε τα αξιώματα του υπάτου το 90, του πρεσβευτή της Ανω Μυσίας το 93 και της Παννονίας το 98) , Ερμητίδιος Καμπανός (το 93),Τίβεριος Κλάυδιος Αττικός Ηρώδης (99/100-102/103 , ο οποίος θεωρείται λογικά χωρίς όμως να έχει αποδειχθεί ότι ήταν ο πατέρας του Ηρώδη Αττικού του πιο σπουδαίου από τους ρήτορες της Δεύτερης Σοφιστικής), Ιουλιος Κουαρδάτος Βάσσος( 102/103-104/105 , πριν καταλάβει το αξίωμα αυτό ήταν ταμίας στην επαρχία Κρήτης- Κυρηναϊκής και διοικητής λεγεώνας ενώ ύστερα από την θητεία του στην επαρχία έγινε ύπατος το 105, συμμετείχε στον Δεύτερο Δακικό πόλεμο, έγινε πρεσβευτής στην Γαλατία –Καππαδοκία και την Συρία το 114 με 116 και στην Δακία στην αρχή της ηγεμονίας του Αδριανού ) και Πομπήιος Φάλκων (104/105-107/108).[46]

Ο Αττικός και ο Φάλκων φέρουν σύμφωνα με τις πηγές τον τίτλο του "υπατικού" (στην Εκκλησιαστική Ιστορία του Ευσέβιου, ο Αττικός και σε ραβινικές πηγές ο Πομπήιος Φάλκων, ο οποίος ήταν ταυτόχρονα και διοικητής της 10ης λεγεώνας που ήταν στρατοπεδευμένη στην Ιουδαία,leg. Aug. pr. pr. provinc.[Iudaeae e]t leg. X Fret. ).[47][48]

Ο επόμενος έπαρχος Τιβεριανός (114) ονομάζεται στις πηγές ( Ιωάννης Μαλάλας, Χρονογραφία) , ηγεμών του πρώτου Παλαιστίνων έθνους . Ο συγκεκριμένος τίτλος αφορά μεταγενέστερη εποχή.[48][49]

Τον Τιβεριανό διαδέχτηκε ο Λούσιος Κυήτος ο οποίος κατέστειλε τις ιουδαϊκές εξεγέρσεις στην Μεσοποταμία και την Ιουδαία ( Δεύτερος Ιουδαϊκός Πόλεμος ). Ύστερα από τον Λούσιο Κυήτο την ηγεσία της επαρχίας ανέλαβαν διαδοχικά οι Τίνειος Ρούφος και Σέξτος Ιούλιος Σεβήρος. Και οι δύο έδρασαν κατά την διάρκεια του Τρίτου Ιουδαϊκού Πολέμου. Ο Σεβήρος που έθεσε τέλος στον πόλεμο έφερε τον τίτλο "legatus pro praetore provinciae Judea" , πρεσβευτής αντιστράτηγος της επαρχίας της Ιουδαίας.[48] Παρέμεινε στην περιοχή ως κυβερνήτης έως το 137, όποτε ανέλαβε την διοίκηση της επαρχίας της Συρίας[50]

Ύστερα από τον πόλεμο ο Αδριανός έδωσε στην επαρχία το όνομα Συρία-Παλαιστίνη.[51]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Ιώσηπος Ιστορία του Ιουδαϊκού πολέμου προς Ρωμαίους. Βιβλίο Β VIII. 1. σελ 53
  2. ↑ Σάντερς Ε.Π. Το ιστορικό πρόσωπο του Ιησού.5.Εξωτερικες πηγές.σελ107
  3. ↑ Ιώσηπος Ιστορία του Ιουδαϊκού πολέμου προς Ρωμαίους.Βιβλιο Β VIII. 1. σελ 53
  4. ↑ Ρόπς Ν. Η καθημερινή ζωή στην Παλαιστίνη στους χρόνους του Ιησού.Κεφ.3.Το πολιτικό πλαίσιο. 6. Κατακτητές και κατακτημένοι σελ 92
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 5,7 5,8 Ρόπς Ν. Η καθημερινή ζωή στην Παλαιστίνη στους χρόνους του Ιησού.Χρονολογικός Πίνακας από την ανάρρηση του Ηρώδη ως την πτώση της Ιερουσαλήμ. σελ 530-531
  6. ↑ Ιώσηπος Ιστορία του Ιουδαϊκού πολέμου προς Ρωμαίους.Βιβλιο Β ΙΧ.2-3. σελ 71-73
  7. ↑ Ρόπς Ν. Η καθημερινή ζωή στην Παλαιστίνη στους χρόνους του Ιησού.Κεφ 3. Το πολιτικό πλαίσιο.5. Οι κληρονόμοι του Ηρώδη και οι επίτροποι.σελ 84
  8. ↑ Ρόπς Ν. Η καθημερινή ζωή στην Παλαιστίνη στους χρόνους του Ιησού.Κεφ 3. Το πολιτικό πλαίσιο. 5. Οι κληρονόμοι του Ηρώδη και οι επίτροποι.σελ 84
  9. ↑ Γάιος Σουητώνιος. Η ζωή των Καισάρων.Τομ. 4 Καλιγούλας.Εισαγωγή.σελ.15
  10. ↑ Γάιος Σουητώνιος. Η ζωή των Καισάρων.Τομ. 4 Καλιγούλας.σελ.87
  11. ↑ Γάιος Σουητώνιος. Η ζωή των Καισάρων.Τομ. 4 Καλιγούλας.σελ.88
  12. ↑ Γάιος Σουητώνιος. Η ζωή των Καισάρων.Τομ. 4 Καλιγούλας.Εισαγωγή.σελ.19
  13. ↑ Ιώσηπος Ιστορία του Ιουδαϊκού πολέμου προς Ρωμαίους.Βιβλιο Β Χ.1. σελ 75
  14. ↑ Ιώσηπος Ιστορία του Ιουδαϊκού πολέμου προς Ρωμαίους. Βιβλίο Β Χ.5. σελ 81-83
  15. ↑ Ιστορία Εικονογραφημένη.Τεύχος - 309, Άρθρο – Άρχοντες εν ονόματι της Ρώμης.σελ 101-102
  16. ↑ Ιώσηπος Ιουδαϊκή Αρχαιολογία.Βιβλίο ΙΗ.VIΙΙ.7[289]-[297]
  17. ↑ Ιώσηπος Ιστορία του Ιουδαϊκού πολέμου προς Ρωμαίους.Βιβλιο Β ΧI.2-5. σελ 83-87
  18. ↑ Ιώσηπος Ιστορία του Ιουδαϊκού πολέμου προς Ρωμαίους. Βιβλίο Β ΧI.5. σελ 87
  19. ↑ Ρόπς Ν. Η καθημερινή ζωή στην Παλαιστίνη στους χρόνους του Ιησού.Κεφ 3. Το πολιτικό πλαίσιο.5.Οι κληρονόμοι του Ηρώδη και οι επίτροποι.σελ 85
  20. ↑ Ρόπς Ν. Η καθημερινή ζωή στην Παλαιστίνη στους χρόνους του Ιησού.Κεφ 3. Το πολιτικό πλαίσιο. 5. Οι κληρονόμοι του Ηρώδη και οι επίτροποι.σελ 86
  21. ↑ Ρόπς Ν. Η καθημερινή ζωή στην Παλαιστίνη στους χρόνους του Ιησού.Κεφ 3. Το πολιτικό πλαίσιο.5.Οι κληρονόμοι του Ηρώδη και οι επίτροποι.σελ 86
  22. ↑ 22,0 22,1 Ιστορία Εικονογραφημένη.Τεύχος - 309, Άρθρο – Άρχοντες εν ονόματι της Ρώμης.σελ 105
  23. ↑ 23,0 23,1 Σάντερς Ε.Π. Το ιστορικό πρόσωπο του Ιησού.Κεφάλαιο 3.Το πολιτικό σκηνικό. Η Ιουδαία την εποχή του Ιησού .σελ.66
  24. ↑ Ιώσηπος Ιστορία του Ιουδαϊκού πολέμου προς Ρωμαίους.Βιβλιο Β ΧIΙ.1. σελ 89
  25. ↑ Ιώσηπος Ιστορία του Ιουδαικού πολέμου προς Ρωμαίους.Βιβλιο Β ΧIΙ.2. σελ 91
  26. ↑ Ιώσηπος Ιστορία του Ιουδαικού πολέμου προς Ρωμαίους.Βιβλιο Β ΧIΙ.3-4. σελ 93
  27. ↑ Ιώσηπος Ιστορία του Ιουδαϊκού πολέμου προς Ρωμαίους .Βιβλίο Β ΧIΙ.5. σελ 94-95
  28. ↑ Ιώσηπος Ιστορία του Ιουδαικού πολέμου προς Ρωμαίους.Βιβλιο Β ΧIΙ.6. σελ 95-96
  29. ↑ Ιώσηπος Ιστορία του Ιουδαϊκού πολέμου προς Ρωμαίους.Βιβλιο Β ΧIΙ.7. σελ 97
  30. ↑ 30,0 30,1 Ρόπς Ν. Η καθημερινή ζωή στην Παλαιστίνη στους χρόνους του Ιησού.Χρονολογικός Πίνακας από την ανάρρηση του Ηρώδη ως την πτώση της Ιερουσαλήμ. σελ 530-531
  31. ↑ Ιώσηπος Ιστορία του Ιουδαϊκού πολέμου προς Ρωμαίους. Βιβλίο Β ΧIΙΙ.3. σελ 99-101
  32. ↑ Ιώσηπος Ιουδαϊκή Αρχαιολογία.Βιβλίο Κ.VIΙΙ.8 [179]
  33. ↑ Ιώσηπος Ιστορία του Ιουδαϊκού πολέμου προς Ρωμαίους.Βιβλιο Β ΧIΙΙ.5. σελ 101
  34. ↑ Ιώσηπος Ιστορία του Ιουδαϊκού πολέμου προς Ρωμαίους. Βιβλίο Β ΧIΙΙ.7. σελ 103-105
  35. ↑ Ρόπς Ν. Η καθημερινή ζωή στην Παλαιστίνη στους χρόνους του Ιησού. Χρονολογικός Πίνακας από την ανάρρηση του Ηρώδη ως την πτώση της Ιερουσαλήμ. σελ 530-531
  36. ↑ Σάντερς Ε.Π. Το ιστορικό πρόσωπο του Ιησού.Κεφάλαιο 16. Η τελευταία εβδομάδα του Ιησού. Η σύλληψη του Ιησού.σελ.431-432
  37. ↑ Ιώσηπος Ιστορία του Ιουδαϊκού πολέμου προς Ρωμαίους. Βιβλίο Β ΧIV.1. σελ 105
  38. ↑ Jewish Encyclopedia FLORUS, GESSIUS
  39. ↑ Ιώσηπος Ιστορία του ιουδαϊκού πολέμου προς Ρωμαίους.Βιβλίο ΣΤ.ΙV.3.σελ.73-75
  40. ↑ Ιώσηπος Ιστορία του Ιουδαϊκού πολέμου προς Ρωμαίους.Βιβλιο Ζ.VI.1.σελ.167-169
  41. ↑ Ιώσηπος Ιστορία του Ιουδαϊκού πολέμου προς Ρωμαίους.Βιβλιο Ζ.VI.6.σελ.181
  42. ↑ Smallwood E. Mary. The Jews Under Roman Rule: From Pompey to Diocletian : A Study in Political Relations. APPENDIX A. 1. THE GOVERNORS OF JUDAEA AND SYRIA PALAESTINA AFTER A.D.70. σελ.546
  43. ↑ Ιώσηπος Ιστορία του Ιουδαϊκού πολέμου προς Ρωμαίους.Βιβλιο Ζ.VIΙΙ.1.σελ.189
  44. ↑ Jewish Encyclopedia.PROCURATORS . Residence
  45. ↑ Smallwood E. Mary. The Jews Under Roman Rule: From Pompey to Diocletian : A Study in Political Relations. APPENDIX A. 1. THE GOVERNORS OF JUDAEA AND SYRIA PALAESTINA AFTER A.D.70 .σελ.546-547
  46. ↑ Smallwood E. Mary.The Jews Under Roman Rule: From Pompey to Diocletian : A Study in Political Relations. APPENDIX A. 1. THE GOVERNORS OF JUDAEA AND SYRIA PALAESTINA AFTER A.D.70 .σελ.547-549
  47. ↑ Smallwood E. Mary. The Jews Under Roman Rule: From Pompey to Diocletian : A Study in Political Relations. APPENDIX A. 1. THE GOVERNORS OF JUDAEA AND SYRIA PALAESTINA AFTER A.D.70 .σελ.549
  48. ↑ 48,0 48,1 48,2 Jewish Encyclopedia.PROCURATORS . Residence.
  49. ↑ Smallwood E. Mary. The Jews Under Roman Rule: From Pompey to Diocletian : A Study in Political Relations. APPENDIX A. 1. THE GOVERNORS OF JUDAEA AND SYRIA PALAESTINA AFTER A.D.70 .σελ.549
  50. ↑ Smallwood E. Mary. The Jews Under Roman Rule: From Pompey to Diocletian : A Study in Political Relations. APPENDIX A. 1. THE GOVERNORS OF JUDAEA AND SYRIA PALAESTINA AFTER A.D.70 .σελ.551
  51. ↑ Ιστορία του Ελληνικού Έθνους Τομ.ΣΤ Ελληνισμός και Ρώμη.Ο ελληνισμός κατά την ρωμαιοκρατία.Ο ελληνισμός κατά περιοχές.Συρία.Η ρωμαϊκή διακυβέρνηση.Η ειρήνευση της ιουδαїκής Παλαιστίνης.σελ.284

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ιουδαία_(ρωμαϊκή_επαρχία)&oldid=10683765"