Separatismo

Separatismoa ideologia bat da, eta entitate baten zati baten edo batzuen desbatasuna sustatzen du.

Mugimendu separatistak izaera politikoko gizarte-mugimenduak dira, eta herritarren talde jakin bat arautzen duen erakunde politiko batekiko autonomia lortu nahi dute. Bereizteko arrazoiak izan daitezke eskualdekoak, etnikoak, linguistikoak, kulturalak, erlijiosoak, ekonomikoak, politikoak edo horietako batzuen konbinazioa.

Separatismoaren jatorri erlijiosoa

Enric Ucelay-Da Cal historialari espainiarraren arabera, «separatismoak» jatorri protestantea du —Ingalaterrako puritanoak izan ziren lehen «separatistak»—, eta erlijio-komunitate baten, «kongregazio» baten, «banantzeko», talde independente gisa eratzeko eta Elizatik bereizitako bere arauen arabera arautzeko eskubideari egiten dio erreferentzia. Ideia XVII. mendean Ilustrazioarekin sekularizatu zen. ^[1]

Separatismo politiko-administratiboa

Separatismo politikoaren helburua da lurralde handiago baten edo komunitate baten subiranotasuna eta independentzia (normalean, kontzientzia nazionala duten pertsonek osatua) aldarrikatzea. Koloniek osatzen dute honakoa, adibidez, metropolitik aldentzen direnean. Talde separatistek, batzuetan, ez dute izen hori onartzen, gutxiesgarria delakoan.

Mugimendu separatistek, oro har, bide baketsuak hautatzen dituzte, Konstituzioaren legezkotasunaren barruan. Quebeceko probintzian, Kanadan, mugimendu separatista erabat baketsua existitzen da 1960. urtetik gutxi gorabehera, 1970eko urriko krisia ez bezala. Beste talde bakezale batzuek Txekoslovakian eta Sobietar Batasunean lortu zituzten helburuak. Singapur ere bakean bereizi zen Malaysiako Federaziotik. Amerikako Estatu Konfederatuak, 1861ean baino ez ziren joan gerrara Konstituzioaren arabera legezkoak ziren zenbait sezesioren ondoren. Mexikon hainbat mugimendu separatista izan ziren, batzuk arrakastatsuak, eta Kaliforniako Errepublika, Texasko Errepublika, Ibai Handiko Errepublika,Yucatango Errepublica eta Erdialdeko Amerikako Probintzia Batuak egotea ahalbidetu zuten. Chiapas egoeran ere mugimenduak izan ziren.

Separatismoak iraganeko kolpe militar baten aurkako erreakzio bortitz baten forma ere har dezake, terrorismoa baliatuz. Mundu osoan, zenbait mugimenduk separatismoa bultzatzen dute, nazio-askapenerako helburua lortzeko modu bakarra bezala ulertuta. Horien artean daude Espainiako eta Frantziako ETA erakunde terrorista, 1980ko hamarkadako Indiako Sij separatistak, 1910eko hamarkadatik Irlandako IRA eta 1960ko hamarkadako Quebeceko Askapenerako Frontea. Gerrillaren estrategia gerra zibiletan endekatu daiteke, Txetxenian gertatzen zen bezala.

Indarkeria nabari gutxitu egiten da, besteak beste, konstituzio-ordenaren barruan botere politiko eta ekonomiko handiagoa lortzeko, separatistek erabil ditzaketen baliabide politikoak existitzerakoan. Hauteskunde askeak eta erreferendumak tentsioa murrizteko bide bat izan daitezke. Hala ere, oso herrialde gutxi dira haien zatigarritasun potentzialaz jabetzen direnak [beharrezko ^{[erreferentzia behar]}.^[2]

Separatismoaren jatorria eta adibideak

Mugimendu separatistak, oro har, nazionalismoan oinarritzen dira. Separatismoa mugimendu nazionalista batzuen parte izan daiteke, ideologikoki oszilatu baitaitezke, ikuspegi autonomista edo federalistetatik hasi eta jarrera erabat separatistetaraino.

Era berean, eraginkortasun politiko ezaren sentsazioak eta desabantaila ekonomikoak (edo abantailek) garrantzi handia dute. Bide batez, Txekoslovakiaren haustura, neurri batean, faktore ekonomikoek eragin zuten: Eslovakiak bere industria publikoaren zati bat uzteko uzkur zen, eskualdeko ekonomiaren zatirik handiena alegia. Bohemiak eta Moraviak, etorkizuneko Txekiar Errepublikako eskualdeek, merkatu librearen ideiarekin esperimentatu nahi zuten.

Beste arrazoi garrantzitsu bat da herrialdeetako kapitalen jarrera zentralizatzailea. Izan ere, lege eta prozeduren bidez, beren probintziak edo estatuak aberastasunak sortzen dituzten kolonien mende jartzen dituzte, eta, ustez legezkoak diren moduan, ondasunak kentzen dizkiete. Hori dela eta, arrazoi ekonomikoengatik separatismo bat sor daiteke, kapital zentralistak emandako lege gehienek gero eta askatasun txikiagoa ematen baitiete estatuen ahalmenei.

Quebecek ere adibide da: marjinazio politikoa anbizio separatistetan bilakatu daitekeenaren adibidea. Kanadako Konfederazioaren lehen mende osoan, 1867az geroztik, Montrealeko biztanle anglofonoen gutxiengo txiki batek menderatu zituen probintziako politika eta ekonomia. Statu quo horrekiko gutxiespena egin zen 1960 eta 70 urteetan, esaterako, lehen talde separatistak sortu zirenean.

Espainiak ere hainbat separatismo ditu. Euskal nazionalismoak eta kataluniar nazionalismoak separatismoa aldarrikatzen dute Espainiaren eta Frantziaren aurrean, eta gaur egun bi estatu horietako lurraldeak eskatzen dituzte Euskal Herriko eta Kataluniako zati gisa, hurrenez hurren. Euskal sentimendu separatistari dagokionez, 1970eko hamarkadaren inguruan, zenbait mugimendu sortu ziren bitarteko armatuen bidez separatismoa lortzearen alde, hala nola ETA erakunde edo ETA-PM. Katalunian bi talde armatu sortu ziren: EPOCO eta Terra Lliure. Azken hori 1995ean desegin zen, 15 urteko aktibismoaren ondoren. Galiziako eta Aragoiko nazionalismoa ere nabarmentzen dira, baina neurri txikiagoan, gainera, Espainian badira beste nazionalismo historiko batzuk, hala nola andaluziera, gaztelania, nazionalismo kanariarra eta valentziarra.