Mariano Gamir Ulibarri
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xuño de 2021.) |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 1877  Madrid, España |
| Morte | 28 de xullo de 1962 (84/85 anos) Valparaíso de Abajo, España |
| Actividade | |
| Ocupación | militar |
| Período de actividade | 1893 - |
| Carreira militar | |
| Lealdade | Bando republicano |
| Rama militar | Exército de Terra de España |
| Rango militar | xeneral de brigada |
| Conflito | guerra civil española |
| Familia | |
| Pais | José Gámir y Maladén e Emilia Ulibarri Bote |
| Irmáns | Emilio Gámir y Ulibarri |
 | |
Mariano Gamir Ulibarri, nado en Madrid en 1877 e finado en Valparaíso de Abajo (Cuenca) en 1962, foi un militar español.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Formado na Escola Militar de Toledo, da que logo foi director, era xeneral no tempo da sublevación militar que o 17 de xullo de 1936 deu orixe á guerra civil española, participando como xefe da brigada de infantaría da III División orgánica na detención e esmagamento da sublevación en Valencia onde estaba destinado, no bando republicano.
Despois dirixiu operacións na zona do río Alfambra durante a Batalla de Teruel. Destinado na fronte, tivo que retirarse en Bilbao e estivo ao mando do Exército do Norte na batalla de Santander do 14 de agosto ao 1 de setembro de 1937[1]. Cesado 'de facto' para dirixir novas operacións militares, enviouselle á inspección de Ensinanza Militar e a Cataluña como parte do grupo de militares españois que organizou a saída das Brigadas Internacionais en 1938. No final da guerra fuxiu a Francia onde residiu ata 1955, ano en que regresou a España por non ter xa condenas pendentes.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ O titular antes da batalla do mando do Exército do Norte era o xeneral Francisco Llano de la Encomienda
