Oriente
Oriente[1][2] é unha noción europea de orixe ilustrada e romántica. Describe os territorios que nos séculos XVII e XVIII se escapaban ao coñecemento e control directo das potencias europeas e se situaban ao leste dos montes Urais e ao sur do Mar Negro. Eran, basicamente, Asia e o norte de África...
Porén, Oriente non existe como tal entidade xeográfica nin cultural. Inclúe desertos como o deserto do Gobi, estepas cultivábeis, como Siria, cordilleiras e bacías fluviais (Nilo, Éufrates e Tigris, Indo, Ganxes, Yang-Tse), a xungla etc.
Culturalmente dividiuse en tres áreas:
- O Extremo Oriente, con centro cultural na China.
- O Oriente Medio, con centro cultural na India.
- O Próximo Oriente, con centro cultural en Mesopotamia.
En historiografía, fálase da Historia Antiga de Oriente ou da Historia do Oriente Antigo por mero paralelismo coa historia occidental.
Etimoloxía
[editar | editar a fonte]O termo provén da lingua latina orior (levantarse), referido ao Leste. Aínda que as posicións de Oriente e Occidente son relativas (como o Leste e o Oeste), úsase en relación á orixe do termo (así, o Imperio Bizantino era o Imperio Romano de Oriente).[3]
