Самогласка е говорен глас при кој воздухот од белите дробови минува низ устата со минимални пречки и без звучно триење, како „и“ во „мит“. Зборот се однесува и на буквата што го претставува ваквиот глас (а, е, и, о, у и понекогаш р). Во артикулаторната фонетика самогласкиоте се одликуваат според местоположбата на јазикот и устата; на пример, високите самогласки како „и“ во „машина“ и „у“ во „мува“ се изговараат кога јазикот прави вискот свод во устата, но кај „у“ усните се заоблени. Единечните самогласници се монофтонзи; две самогласки што се изговараат како еден слог, како „оу“ во „Роуз“ се наречени дифтонзи.[1]
