Naar inhoud springen

Daniel Martin (wielrenner)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Daniel Martin
Martin in 2012
Martin in 2012
Persoonlijke informatie
Bijnaam Hobbelpaard
Geboortedatum 20 augustus 1986
Geboorteplaats Birmingham, Engeland
Nationaliteit Ierse
Lengte 175 cm
Sportieve informatie
Huidige ploeg gestopt
Discipline(s) Weg
Specialisatie(s) Klimmer
Ploegen
2007
2008–2015
2016
2017
2018–2019
2020-2021
Team Slipstr. (stagiair)
Garmin
Etixx-Quick Step
Quick-Step Floors
UAE Team Emirates
Israel Start-Up Nation
Beste prestaties
Amstel Gold Race 15e (2015)
Luik-Bastenaken-Luik 1e (2013)
Ronde van Lombardije 1e (2014)
Ronde van Italië 10e (2021)
1 etappezege
Ronde van Frankrijk 6e (2017)
2 etappezeges
Ronde van Spanje 4e (2020)
2 etappezeges
Overige
Zeges:  
Ronde van Polen
Ronde van Catalonië
2010
2013
Portaal  Portaalicoon   Wielersport

Daniel Martin (Birmingham, 20 augustus 1986) is een Iers voormalig wielrenner. Hij heeft sinds 2006 de Ierse nationaliteit.

Martin is de zoon van ex-wielrenner Neil Martin en van Maria Roche, de zus van oud-tourwinnaar Stephen Roche.

Nadat hij in 2004 Andrew Hill en Ian Stannard geklopt had in de strijd om de nationale titel op de weg van Groot-Brittannië bij de junioren, besloot hij vanaf 2006 de Ierse nationaliteit aan te nemen. Vanaf dat jaar sloot de 20-jarige Martin zich ook aan bij het Franse wielerteam Vélo Club La Pomme Marseille. Hij maakte er indruk door onmiddellijk goed te presteren, hij won een rit in de Ronde van de Aostavallei en in de eindklassering moest hij enkel Alessandro Bisolti laten voorgaan. Het daaropvolgende seizoen werkte hij ook af in Franse loondienst. Hij won dat seizoen een rit en het eindklassement in de Tour des Pays de Savoie en hij wist weer een rit te winnen in de Ronde van de Aostavallei. Door deze goede resultaten werd Martin door het Amerikaanse Team Slipstream gecontracteerd voor een stage. Hij zou er vanaf 2008 een vast contract krijgen.

In zijn eerste 2 seizoenen bij de ploeg tastte hij vooral zijn mogelijkheden af. Hij behaalde enkele mooie resultaten, zo werd hij in 2008 meteen Iers kampioen op de weg, en werd hij in 2009 2de in de Ronde van Catalonië en 8ste in de Ronde van Lombardije.

In 2010 maakte de wielerwereld voor het eerst echt kennis met de toen nog altijd maar 24-jarige Ier. Hij won dat jaar de 5de rit in de Ronde van Polen en het eindklassement van diezelfde ronde met 8 seconden voorsprong op Grega Bole. Het daaropvolgende seizoen bracht Martin wederom een ritzege in de Ronde van Polen, maar in de strijd om de eindzege moest hij Peter Sagan met 8 seconden laten voorgaan. Hierna volgde de Vuelta, waar hij uitstekend reed. Hij won de 9e rit, een zware bergrit met aankomst in La Covatilla. In de spurt van de kopgroep klopte hij toen Bauke Mollema. In het eindklassement zou hij uiteindelijk als 13de eindigen op ruim 7 minuten van Juan José Cobo Acebo. In de Ronde van Lombardije eindigde Martin als 2e, waarmee hij bewees dat hij ook een klassiek renner is. In 2012 zette hij alles op de Tour, hij kon echter niet overtuigen en eindigde ietwat teleurstellend als 35e.

2013 begon uitstekend voor Martin. Als voorbereiding op de klassiekers reed hij de Ronde van Catalonië, hij won er de lastige 4de rit, dit was genoeg om de eindzege veilig te stellen. Tijdens de Waalse Pijl zat hij tijdens de slotklim wat ingesloten, hij slaagde er echter nog in een 4de plek uit de brand te slepen. Hierna volgde Luik-Bastenaken-Luik. Hij startte er als kopman en reed de hele dag alert voorin. Toen Joaquim Rodríguez in de slotfase wegreed was Martin de enige die hem trachtte terug te halen, hij slaagde hier in en vlak voor de laatste bocht plaatste hij zijn ultieme versnelling, dit was genoeg om zijn eerste klassieker binnen te halen. Later dat seizoen bleek hij tijdens de Tour uitgeteld voor het eindklassement; Martin ging dan maar op zoek naar een ritzege, wat hem lukte met het winnen van de negende rit.

De overwinning in de honderdste editie van Luik-Bastenaken-Luik ging aan zijn neus voorbij toen hij bij de achtervolging op de ontsnapte Giampaolo Caruso in de laatste bocht onderuit ging. Ook tijdens de Ronde van Italië van 2014 kwam Martin ten val. Hij moest als kopman al tijdens de openingsrit, een ploegentijdrit, opgeven nadat hij hard onderuit ging. Wel haalde Martin in 2014 zijn tweede wielermonument binnen door de Ronde van Lombardije te winnen.

In de wegwedstrijd op de Olympische Spelen in Rio de Janeiro werd Martin dertiende, op bijna drie minuten van winnaar Greg Van Avermaet.

Op 4 september 2021 kondigt Martin aan te zullen stoppen met het professionele wielrennen na het seizoen 2021.[1]

Overwinningen

[bewerken | brontekst bewerken]
2004
Brits kampioen op de weg, Junioren
2006
6e etappe Ronde van de Aostavallei
2007
3e etappe Tour des Pays de Savoie
Eindklassement Tour des Pays de Savoie
2e etappe Ronde van de Aostavallei
2008
Eindklassement Route du Sud
Iers kampioen op de weg, Elite
2010
5e etappe Ronde van Polen
Eindklassement Ronde van Polen
Ronde van de Drie Valleien
Japan Cup
2011
Ronde van Toscane
6e etappe Ronde van Polen
9e etappe Ronde van Spanje
2013
4e etappe Ronde van Catalonië
Eindklassement Ronde van Catalonië
Luik-Bastenaken-Luik
9e etappe Ronde van Frankrijk
2014
Ronde van Lombardije
4e etappe Ronde van Peking
2016
2e etappe Ronde van Valencia
3e etappe Ronde van Catalonië
2017
2e etappe Ronde van de Algarve
2018
5e etappe Critérium du Dauphiné
6e etappe Ronde van Frankrijk
2020
3e etappe Ronde van Spanje
2021
17e etappe Ronde van Italië

Resultaten in voornaamste wedstrijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Jaar Ronde van
Italië
Ronde van
Frankrijk
Ronde van
Spanje
2008
2009 53e  
2010 57e  
2011 13e (1) 
2012 35e  
2013 33e (1)  opgave  
2014 opgave   7e  
2015 39e   opgave  
2016 9e  
2017 6e  
2018 8e (1)  opgave  
2019 18e  
2020 41e   4e (1) 
2021 10e (1)  40e  
(*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen
Jaar Amstel Gold Race Luik-Bast.‑Luik Ronde van Lombardije Waalse Pijl Clásica San Sebastián Bretagne Classic WK op de weg Wereld­ranglijsten
2008 118e 109e 58e
2009 opgave 99e 8e 56e 5e 68e 35e (UWK)
2010 58e opgave 17e 64e 49e (UWK)
2011 opgave Zilver ↑ opgave 90e 8e (UWT)
2012 75e 5e 16e 6e 18e 81e 33e 16e (UWT)
2013 opgave Goud ↑ 4e 4e opgave 6e (UWT)
2014 opgave 39e Goud ↑ Zilver ↑ 25e 84e 9e (UWT)
2015 15e opgave 52e opgave 7e 51e (UWT)
2016 47e 48e Brons ↑ 12e 10e (UWT)
2017 opgave Zilver ↑ 36e Zilver ↑ 26e 8e (UWT)
2018 opgave 18e 9e 61e 12e opgave 32e (UWT)
2019 opgave 18e opgave 32e opgave 88e (UWR)
2020 11e 5e 29e (UWR)
2021 38e 40e

Resultaten in kleinere rondes

[bewerken | brontekst bewerken]
Jaar Parijs-Nice Tirreno-Adriatico Ronde van Catalonië Ronde van het Baskenland Ronde van Romandië Critérium du Dauphiné Ronde van Zwitserland Ronde van Polen Ronde van Peking
2008 24e
2009 opgave Zilver 58e 32e opgave
2010 70e 14e Algemeen klassement ↑ (1)
2011 Zilver opgave 33e Zilver ↑ (1)
2012 4e opgave 14e 106e 4e Bergklassement
2013 20e Algemeen klassement ↑ (1) 8e Zilver
2014 55e 18e Zilver ↑ (1)
2015 25e 10e 104e 7e
2016 Brons ↑ (1) opgave Brons
2017 Brons 6e Brons
2018 opgave 28e 10e 4e (1)
2019 23e Zilver
2020 opgave
2021 25e

(*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen

  1. Tot juli heette de ploeg Slipstream-Chipotle presented by H3O, maar na het aantrekken van Garmin als hoofdsponsor werd de naam veranderd.
  2. Tot eind juni heette de ploeg Team Garmin-Barracuda, maar na het aantrekken van Sharp als cosponsor werd de naam veranderd.