Daniel Martin (wielrenner)
Daniel Martin | ||||
---|---|---|---|---|
Martin in 2012
| ||||
Persoonlijke informatie | ||||
Bijnaam | Hobbelpaard | |||
Geboortedatum | 20 augustus 1986 | |||
Geboorteplaats | Birmingham, Engeland | |||
Nationaliteit | Ierse | |||
Lengte | 175 cm | |||
Sportieve informatie | ||||
Huidige ploeg | gestopt | |||
Discipline(s) | Weg | |||
Specialisatie(s) | Klimmer | |||
Ploegen | ||||
2007 2008–2015 2016 2017 2018–2019 2020-2021 |
→Team Slipstr. (stagiair) Garmin Etixx-Quick Step Quick-Step Floors UAE Team Emirates Israel Start-Up Nation | |||
Beste prestaties | ||||
Amstel Gold Race | 15e (2015) | |||
Luik-Bastenaken-Luik | 1e (2013) | |||
Ronde van Lombardije | 1e (2014) | |||
Ronde van Italië | 10e (2021) 1 etappezege | |||
Ronde van Frankrijk | 6e (2017) 2 etappezeges | |||
Ronde van Spanje | 4e (2020) 2 etappezeges | |||
Overige | ||||
Zeges: | ||||
Ronde van Polen Ronde van Catalonië |
2010 2013 | |||
|
Daniel Martin (Birmingham, 20 augustus 1986) is een Iers voormalig wielrenner. Hij heeft sinds 2006 de Ierse nationaliteit.
Biografie
[bewerken | brontekst bewerken]Martin is de zoon van ex-wielrenner Neil Martin en van Maria Roche, de zus van oud-tourwinnaar Stephen Roche.
Nadat hij in 2004 Andrew Hill en Ian Stannard geklopt had in de strijd om de nationale titel op de weg van Groot-Brittannië bij de junioren, besloot hij vanaf 2006 de Ierse nationaliteit aan te nemen. Vanaf dat jaar sloot de 20-jarige Martin zich ook aan bij het Franse wielerteam Vélo Club La Pomme Marseille. Hij maakte er indruk door onmiddellijk goed te presteren, hij won een rit in de Ronde van de Aostavallei en in de eindklassering moest hij enkel Alessandro Bisolti laten voorgaan. Het daaropvolgende seizoen werkte hij ook af in Franse loondienst. Hij won dat seizoen een rit en het eindklassement in de Tour des Pays de Savoie en hij wist weer een rit te winnen in de Ronde van de Aostavallei. Door deze goede resultaten werd Martin door het Amerikaanse Team Slipstream gecontracteerd voor een stage. Hij zou er vanaf 2008 een vast contract krijgen.
In zijn eerste 2 seizoenen bij de ploeg tastte hij vooral zijn mogelijkheden af. Hij behaalde enkele mooie resultaten, zo werd hij in 2008 meteen Iers kampioen op de weg, en werd hij in 2009 2de in de Ronde van Catalonië en 8ste in de Ronde van Lombardije.
In 2010 maakte de wielerwereld voor het eerst echt kennis met de toen nog altijd maar 24-jarige Ier. Hij won dat jaar de 5de rit in de Ronde van Polen en het eindklassement van diezelfde ronde met 8 seconden voorsprong op Grega Bole. Het daaropvolgende seizoen bracht Martin wederom een ritzege in de Ronde van Polen, maar in de strijd om de eindzege moest hij Peter Sagan met 8 seconden laten voorgaan. Hierna volgde de Vuelta, waar hij uitstekend reed. Hij won de 9e rit, een zware bergrit met aankomst in La Covatilla. In de spurt van de kopgroep klopte hij toen Bauke Mollema. In het eindklassement zou hij uiteindelijk als 13de eindigen op ruim 7 minuten van Juan José Cobo Acebo. In de Ronde van Lombardije eindigde Martin als 2e, waarmee hij bewees dat hij ook een klassiek renner is. In 2012 zette hij alles op de Tour, hij kon echter niet overtuigen en eindigde ietwat teleurstellend als 35e.
2013 begon uitstekend voor Martin. Als voorbereiding op de klassiekers reed hij de Ronde van Catalonië, hij won er de lastige 4de rit, dit was genoeg om de eindzege veilig te stellen. Tijdens de Waalse Pijl zat hij tijdens de slotklim wat ingesloten, hij slaagde er echter nog in een 4de plek uit de brand te slepen. Hierna volgde Luik-Bastenaken-Luik. Hij startte er als kopman en reed de hele dag alert voorin. Toen Joaquim Rodríguez in de slotfase wegreed was Martin de enige die hem trachtte terug te halen, hij slaagde hier in en vlak voor de laatste bocht plaatste hij zijn ultieme versnelling, dit was genoeg om zijn eerste klassieker binnen te halen. Later dat seizoen bleek hij tijdens de Tour uitgeteld voor het eindklassement; Martin ging dan maar op zoek naar een ritzege, wat hem lukte met het winnen van de negende rit.
De overwinning in de honderdste editie van Luik-Bastenaken-Luik ging aan zijn neus voorbij toen hij bij de achtervolging op de ontsnapte Giampaolo Caruso in de laatste bocht onderuit ging. Ook tijdens de Ronde van Italië van 2014 kwam Martin ten val. Hij moest als kopman al tijdens de openingsrit, een ploegentijdrit, opgeven nadat hij hard onderuit ging. Wel haalde Martin in 2014 zijn tweede wielermonument binnen door de Ronde van Lombardije te winnen.
In de wegwedstrijd op de Olympische Spelen in Rio de Janeiro werd Martin dertiende, op bijna drie minuten van winnaar Greg Van Avermaet.
Op 4 september 2021 kondigt Martin aan te zullen stoppen met het professionele wielrennen na het seizoen 2021.[1]
Palmares
[bewerken | brontekst bewerken]Overwinningen
[bewerken | brontekst bewerken]- 2004
- Brits kampioen op de weg, Junioren
- 2006
- 6e etappe Ronde van de Aostavallei
- 2007
- 3e etappe Tour des Pays de Savoie
- Eindklassement Tour des Pays de Savoie
- 2e etappe Ronde van de Aostavallei
- 2008
- Eindklassement Route du Sud
- Iers kampioen op de weg, Elite
- 2010
- 5e etappe Ronde van Polen
- Eindklassement Ronde van Polen
- Ronde van de Drie Valleien
- Japan Cup
- 2011
- Ronde van Toscane
- 6e etappe Ronde van Polen
- 9e etappe Ronde van Spanje
- 2013
- 4e etappe Ronde van Catalonië
- Eindklassement Ronde van Catalonië
- Luik-Bastenaken-Luik
- 9e etappe Ronde van Frankrijk
- 2014
- Ronde van Lombardije
- 4e etappe Ronde van Peking
- 2016
- 2e etappe Ronde van Valencia
- 3e etappe Ronde van Catalonië
- 2017
- 2e etappe Ronde van de Algarve
- 2018
- 5e etappe Critérium du Dauphiné
- 6e etappe Ronde van Frankrijk
- 2020
- 3e etappe Ronde van Spanje
- 2021
- 17e etappe Ronde van Italië
Resultaten in voornaamste wedstrijden
[bewerken | brontekst bewerken]
|
|
Resultaten in kleinere rondes
[bewerken | brontekst bewerken]Jaar | Parijs-Nice | Tirreno-Adriatico | Ronde van Catalonië | Ronde van het Baskenland | Ronde van Romandië | Critérium du Dauphiné | Ronde van Zwitserland | Ronde van Polen | Ronde van Peking |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
2008 | 24e | ||||||||
2009 | opgave | ↑ | 58e | 32e | opgave | ||||
2010 | 70e | 14e | ↑ (1) | ||||||
2011 | ↑ | opgave | 33e | ↑ (1) | |||||
2012 | 4e | opgave | 14e | 106e | 4e | ||||
2013 | 20e | ↑ (1) | 8e | ↑ | |||||
2014 | 55e | 18e | ↑ (1) | ||||||
2015 | 25e | 10e | 104e | 7e | |||||
2016 | ↑ (1) | opgave | ↑ | ||||||
2017 | ↑ | 6e | ↑ | ||||||
2018 | opgave | 28e | 10e | 4e (1) | |||||
2019 | 23e | ↑ | |||||||
2020 | opgave | ||||||||
2021 | 25e |
(*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen
Ploegen
[bewerken | brontekst bewerken]- 2007 – Team Slipstream (stagiair vanaf 1 augustus)
- 2008 – Team Garmin-Chipotle presented by H3O [a]
- 2009 – Team Garmin-Slipstream
- 2010 – Team Garmin-Transitions
- 2011 – Team Garmin-Cervélo
- 2012 – Garmin-Sharp [b]
- 2013 – Garmin Sharp
- 2014 – Garmin Sharp
- 2015 – Team Cannondale-Garmin
- 2016 – Etixx-Quick Step
- 2017 – Quick-Step Floors
- 2018 – UAE Team Emirates
- 2019 – UAE Team Emirates
- 2020 – Israel Start-Up Nation
- 2021 – Israel Start-Up Nation
- ↑ Dan Martin hangt zijn fiets aan de haak. WielerFlits (4 september 2021). Geraadpleegd op 4 september 2021.