David Woodard
| David Woodard | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Woodard in 2020
| ||||
| Algemene informatie | ||||
| Geboren | 6 april 1964 | |||
| Geboorteplaats | Santa Barbara, Californië | |||
| Land |  USA.svg){kind=small} CAN
| |||
| Werk | ||||
| Beroep | Dirigent, schrijver | |||
| Officiële website | ||||
| Handtekening | ||||
| ||||
| ||||
David James Woodard (ⓘ;[1] Santa Barbara, 6 april 1964) is een Amerikaanse dirigent, schrijver en afstammeling van prominente koloniale families.[2]:250 Tijdens de jaren 1990 bedacht hij de term prequiem, een porte-manteauwoord van preventief en requiem om het componeren van toegewijde muziek op de boeddhistische manier, die tijdens of net iets voor de dood van zijn lijdend voorwerp ten gehore wordt gebracht, te beschrijven.[3][4]
Herdenkingsdiensten in Los Angeles waarbij Woodard als dirigent of als muziekregisseur aanwezig was, omvatten een burgerceremonie uit 2001 in de inmiddels niet meer bestaande Angels Flight-kabelspoorbaan ter nagedachtenis van Leon Praport en zijn gewonde weduwe Lola.[5][6]:125 Hij heeft ook requiems voor dieren in hun natuurlijke leefomgeving ten gehore gebracht, waaronder een voor een Californische bruine pelikaan op de top van een zandduin waar het dier was gevallen.[7][8]:152–153[n 1] Hij staat erom bekend dat hij de voorkeur geeft aan gekleurde inkten bij het voorbereiden van een partituur.[9]:173
Timothy McVeigh vroeg Woodard een prequiemmis te houden aan de vooravond van zijn executie in Terre Haute, Indiana. Met de erkenning van McVeigh's "afschuwelijke daad", maar toch van plan om troost te bieden, stemde Woodard toe door de coda sectie van zijn compositie Ave Atque Vale in première te brengen met een lokaal koperkoor in St. Margaret Mary Church, in de buurt van de federale gevangenis in Terre Haute, voor een publiek dat de getuigen van de volgende ochtend omvatte.[10]:240–241 Aartsbisschop Daniel M. Buechlein en later kardinaal Roger Mahony dienden een petitie in bij Paus Johannes Paulus II om Woodards muziekpartituur te zegenen.[11][12][13]:34–41
Woodard staat bekend om zijn replica's van de Dreamachine, een licht psycho-actieve lamp, die in musea over de hele wereld zijn tentoongesteld. In Duitsland en Nepal staat hij bekend om zijn bijdragen aan het literaire tijdschrift Der Freund, inclusief artikelen die hij heeft geschreven over interspecies karma, het plantenbewustzijn en de Paraguayaanse nederzetting Nueva Germania.[14]
Opleiding
[bewerken | brontekst bewerken]Woodard is opgeleid aan de New School for Social Research en UCSB.
Nueva Germania
[bewerken | brontekst bewerken]In 2003 werd Woodard in Juniper Hills (Los Angeles County) Californië verkozen tot raadslid van de gemeente. In deze hoedanigheid stelde hij een zusterstadrelatie voor met Nueva Germania in Paraguay. Om zijn plan kracht bij te zetten reisde Woodard naar de voormalige vegetarische/feministische utopie en ontmoette daar het bestuur van deze nederzetting. Na een eerste bezoek koos hij ervoor om deze relatie niet te intensiveren, omdat hij in de gemeenschap een studieobject voor zijn latere geschriften had gevonden. Wat hem vooral interesseert zijn de proto transhumanistische ideeën van de speculatieve designer Richard Wagner en Elisabeth Förster-Nietzsche, die samen met haar man Bernhard Förster tussen 1886 en 1889 de kolonie stichtten en daar ook leefden.[15][16]:28–31
In 2004, met erkenning van de duurzame aspecten van Nueva Germania's stichtingsidealen, componeerde Woodard het koorlied "Our Jungle Holy Land".[18]:41–50[19]:hfst. 21
Van 2004 tot 2006 leidde Woodard talrijke expedities naar Nueva Germania en ontving daarvoor de steun van de Vicepresident van de Verenigde Staten Dick Cheney.[20] In 2011 verleende Woodard de Zwitserse schrijver Christian Kracht toestemming om hun omvangrijke persoonlijke correspondentie, die grotendeels ging over Nueva Germania,[21]:113–138 in twee delen onder de naam Der Wehrhahn Verlag Universität Hannover te publiceren.[22]:180–189 Van de briefwisseling zegt de Frankfurter Allgemeine Zeitung: "[Woodard en Kracht] vernietigt de grens tussen leven en kunst."[23] Der Spiegel stelt dat het eerste deel, Five Years, vol. 1,[24] "het spirituele voorbereidende werk" voor de latere roman Imperium van Kracht is.[25]
Volgens Andrew McCann begon Woodard aan "een reis naar wat er nog over is van de plaats, waar nakomelingen van oorspronkelijke kolonisten onder drastisch gereduceerde omstandigheden leven" en werd hij verplaatst om "het culturele profiel van de gemeenschap te bevorderen en een miniatuur Bayreuth operahuis te bouwen op de plaats van wat ooit het familiehuis van Elisabeth Förster-Nietzsche was".[26] In de afgelopen jaren is Nueva Germania getransformeerd tot een interessante bestemming met bed & breakfasts en een geïmproviseerd historisch museum.
Dreamachine
[bewerken | brontekst bewerken]Van 1989 tot 2007 bouwde Woodard replica's van de Dreamachine,[27] een stroboscopische uitvinding bedacht door Brion Gysin en Ian Sommerville. Daarbij draait een cilinder met sleuven, gemaakt van koper of papier, rond een elektrische lamp en wanneer die met gesloten ogen waargenomen wordt, kan de machine mentale aberraties veroorzaken, die vergelijkbaar zijn met een drugsintoxicatie of dromen.[28][n 2]
Na het schenken in 1996 van een Dreammachine aan Los Angeles County Museum of Art visuele retrospectieve Ports of Entry[29][30] van William S. Burroughs, raakte Woodard bevriend met de auteur en gaf hem voor zijn 83ste en laatste verjaardag een ‘Bohemian model’, een papieren model van de Dreamachine.[31][32]:23 De voormalige machine werd in 2002 door Sotheby's aan een particuliere verzamelaar geveild en het laatste exemplaar van Burroughs is voor langere tijd uitgeleend aan het Spencer Museum of Art in Lawrence, Kansas.[33]
Bronnen
- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel David_Woodard op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
Referenties
- ↑ Roach, P. J., Hartman, J., Setter, J., & Jones, D., eds., Cambridge English Pronouncing Dictionary, 17th ed. (Cambridge: Cambridge University Press, 2006), p. 563.
- ↑ Finnell, A. L., The Order of Americans of Armorial Ancestry: Lineage of Members (Baltimore: Clearfield, 1997), p. 250.
- ↑ Carpenter, S., "In Concert at a Killer's Death", Los Angeles Times, 9 mei 2001.
- ↑ Rapping, A., Portret van Woodard (Seattle: Getty Images, 2001).
- ↑ Reich, K., "Family to Sue City, Firms Over Angels Flight Death", Los Angeles Times, 16 maart 2001.
- ↑ Dawson, J., Los Angeles' Angels Flight (Mount Pleasant, SC: Arcadia Publishing, 2008), p. 125. Gearchiveerd op 21 juni 2023.
- ↑ Manzer, T., "Pelican's Goodbye is a Sad Song", Press-Telegram, 2 oktober 1998. Gearchiveerd op 21 juni 2023.
- ↑ Allen, B., Pelican (Londen: Reaktion Books, 2019), pp. 152–153.
- ↑ Kracht, C., & Nickel, E., Gebrauchsanweisung für Kathmandu und Nepal: Überarbeitete Neuausgabe (München: Piper Verlag, 2012), p. 173. Gearchiveerd op 21 juni 2023.
- ↑ Siletti, M. J., Sounding the last mile: Music and capital punishment in the United States since 1976, proefschrift onder toezicht van prof. J. Magee, Universiteit van Illinois te Urbana-Champaign, 2018, pp. 240–241.
- ↑ Wall, J. M., "Lessons in Loss", The Christian Century, 4 juli 2001.
- ↑ Vloed, K. van der, Inzending voor David Woodard, Requiem Survey, 5 februari 2006.
- ↑ Woodard, D., "Musica letitiae comes medicina dolorum", vert. S. Zeitz, Der Freund, Nr. 7, maart 2006, pp. 34–41.
- ↑ Carozzi, I., "La storia di Nueva Germania", Il Post, 13 oktober 2011.
- ↑ Kober, H., "In, um und um Germanistan herum", die tageszeitung, 18 mei 2006. Gearchiveerd op 26 maart 2023.
- ↑ Lichtmesz, M., "Nietzsche und Wagner im Dschungel: David Woodard & Christian Kracht in Nueva Germania", Zwielicht 2, 2007, pp. 28–31. Gearchiveerd op 26 maart 2023.
- ↑ Chandarlapaty, R., "Woodard and Renewed Intellectual Possibilities", in Seeing the Beat Generation (Jefferson, NC: McFarland & Company, 2019), pp. 142–146.
- ↑ Scheidemandel, N., "Der Traum in der Maschine", Der Freund, Nr. 1, september 2004, pp. 41–50.
- ↑ Horzon, R., Het Witte Boek (Amsterdam: Editie Leesmagazijn, 2013), hfst. 21.
- ↑ Epstein, J., "Rebuilding a Home in the Jungle", San Francisco Chronicle, 13 maart 2005.
- ↑ Schröter, J., "Interpretive Problems with Author, Self-Fashioning and Narrator", in Birke, Köppe, eds., Author and Narrator (Berlijn: De Gruyter, 2015), pp. 113–138.
- ↑ Woodard, "In Media Res", 032c, zomer 2011, pp. 180–189. Gearchiveerd op 26 maart 2023.
- ↑ Link, M., "Wie der Gin zum Tonic", Frankfurter Allgemeine Zeitung, 9 november 2011. Gearchiveerd op 22 april 2023.
- ↑ Kracht & Woodard, Five Years (Hannover: Wehrhahn Verlag, 2011).
- ↑ Diez, G., "Die Methode Kracht", Der Spiegel, 13 februari 2012.
- ↑ McCann, A. L., "Allegory and the German (Half) Century", Sydney Review of Books, 28 augustus 2015.
- ↑ Allen, M., "Décor by Timothy Leary", The New York Times, 20 januari 2005. Gearchiveerd van het origineel op 22 april 2015.
- ↑ Woodard, programma opmerkingen, Program, Berlin, November 2006. Gearchiveerd op 21 juni 2023.
- ↑ Knight, C., "The Art of Randomness", Los Angeles Times, 1 augustus 1996.
- ↑ Bolles, D., "Dream Weaver", LA Weekly, 26 juli—1 augustus 1996. Gearchiveerd op 21 juni 2023.
- ↑ Ambassade van de Verenigde Staten, Praag, "Literární večer s diskusí", oktober 2014. Gearchiveerd op 6 april 2023.
- ↑ Woodard, "Burroughs und der Steinbock", Schweizer Monat, maart 2014, p. 23. Gearchiveerd op 3 april 2023.
- ↑ Spencer Museum of Art, Dreamachine, Universiteit van Kansas.
Opmerkingen
