Wikipedia

David Gilmour

brytyjski muzyk rockowy, gitarzysta i wokalista
Ten artykuł od 2017-05 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.
Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

David Jon Gilmour (ur. 6 marca 1946 w Cambridge[1]) – brytyjski muzyk, kompozytor, gitarzysta i wokalista, multiinstrumentalista. Najbardziej znany jako długoletni członek zespołu rockowego[2] Pink Floyd.

David Gilmour
Ilustracja
David Gilmour w trakcie koncertu w Londynie, 2015
Imię i nazwisko

David Jon Gilmour

Pseudonim

Harold

Data i miejsce urodzenia

6 marca 1946
Cambridge

Instrumenty

gitara elektryczna, śpiew, gitara akustyczna, gitara klasyczna, gitara stalowa, gitara basowa, instrumenty klawiszowe, perkusja, harmonijka ustna, saksofon

Gatunki

rock, rock progresywny, rock psychodeliczny, art rock, muzyka akustyczna

Zawód

muzyk

Wydawnictwo

Capitol, EMI, Columbia Records

Zespoły
Pink Floyd
Odznaczenia
Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego od 1936 (cywilny) Order Honoru (Armenia)
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Życiorys

edytuj

Przed Pink Floyd

edytuj

David Gilmour urodził się 6 marca 1946 roku w Grantchester, w Cambridge, jako drugie dziecko w zamożnej rodzinie Douglasa Gilmoura, wykładowcy na Uniwersytecie Cambridge i nauczycielki Sylvii Gilmour. Był zmuszony szybko się usamodzielnić. Kiedy miał osiemnaście lat jego rodzice wyjechali na stałe do Stanów Zjednoczonych. W wieku trzynastu lat, korzystając z podręcznika i płyty instruktażowej Pete’a Seegera, opanował podstawy gry na gitarze. Wkrótce potem zaczął występy w lokalnych pubach, początkowo z grupą The Newcomers, później z zespołem The Ramblers. W roku 1964 założył swój własny zespół – Joker’s Wild. Repertuar miał głównie charakter taneczny. Grupa grała przeboje zespołów: The Beatles, The Beach Boys, The Four Seasons, choć sięgała również po utwory soulowe, m.in.: Otisa Reddinga. Zespół Joker’s Wild odniósł lokalny sukces, jednak zawiesił działalność w 1967 roku, po nieudanej wyprawie do Francji.

David Gilmour i Roger „Syd” Barrett znali się od czasów szkolnych w Cambridge. W szkole średniej Gilmour, wtedy będący już sprawnym muzykiem, udzielał Barrettowi lekcji gry na gitarze. Okazję do wspólnych występów mieli w czasie studiów w Cambridgeshire College of Arts and Technology (od 1963). Lato 1964 roku spędzili grając, jako muzycy uliczni, w miejscowościach południowej Francji. Ich repertuar składał się głównie z przebojów The Beatles.

Pink Floyd

edytuj
 
Gilmour w latach 70.

Na przełomie 1967 i 1968 roku David Gilmour otrzymał propozycję dołączenia do Pink Floyd (jako wokalista i gitarzysta). Była to reakcja zespołu na coraz większe problemy z uzależnieniem od narkotyków dotychczasowego lidera – Syda Barretta. Początkowym zadaniem Gilmoura miało być głównie zastępowanie Barretta podczas koncertów. Wkrótce jednak Barrett opuścił zespół na dobre, a Gilmour zajął jego miejsce. Charakterystyczny styl gry Gilmoura był jednym ze źródeł sukcesu Pink Floyd w latach 70., dając mu na pewien czas dominującą pozycję w zespole. Jednakże po sukcesach The Dark Side of the Moon i Wish You Were Here na pierwszą pozycję wysunął się Roger Waters – kompozytor przytłaczającej większości materiału z płyt Animals, The Wall, ale już płyta The Final Cut, była w całości jego autorstwem, co w środowisku dziennikarzy wywołuje do dziś dyskusję, czy to nie jest aby pierwszy album solowy basisty.

David Gilmour został liderem zespołu, po wznowieniu działalności Pink Floyd, ale bez udziału Rogera Watersa właściwie od 1985 roku, kiedy Waters rozesłał do wytwórni płytowych listy, z informacją o swoim odejściu z grupy. Był twórcą praktycznie całego materiału, który znalazł się na wydanej we wrześniu 1987 roku, płycie A Momentary Lapse of Reason. Po niezwykle udanym tournée, obejmującym połowę globu (także koncert w Moskwie), grupa wydała, w 1994 roku, płytę The Division Bell, której współtwórcami byli oprócz Gilmoura, także jego obecna żona, Polly Samson, jako autorka niektórych tekstów i Rick Wright (nazwisko Nicka Masona, nie pojawiło się przy żadnym z utworów). Udokumentowaniem trasy The Division Bell stało się dwupłytowe wydawnictwo P•U•L•S•E (w roku 2006 wznowione w postaci DVD). W 2005 roku grupa (w składzie: David Gilmour, Roger Waters, Richard Wright, Nick Mason) pojawiła się podczas występu na Live 8, zorganizowanym przez Boba Geldofa, charytatywnym koncercie na rzecz głodujących w Afryce. Był to ostatni koncert zespołu, w oryginalnym składzie po 24 latach (ostatnie występy w tym składzie odbyły się podczas tournee, promującego album „The Wall”, w latach 1980–1981).

Poza Pink Floyd

edytuj
 
Telebim z muzykami podczas występu Davida Gilmoura w Gdańsku, 26 sierpnia 2006

Poza zespołem Pink Floyd David Gilmour angażował się w różnorodną działalność. Wspomagał swoją gitarą, m.in.: Syda Barretta, byłego kolegę z zespołu, Grace Jones, Toma Jonesa, Eltona Johna, B.B. Kinga, Paula McCartneya, Johna Lennona, Sam Brown, Jools Holland, Boba Dylana, Pete’iego Townshenda, zespoły: The Who i Supertramp, Levon Helm, Robbie’go Robertsona, Alana Parsonsa, a także różnorakie charytatywne supergrupy. Odkrył i wypromował talent popularnej później, w latach osiemdziesiątych wokalistki, Kate Bush, a także talent popularnej w roku 2009, Florence Welch.

Nagrał również pięć solowych płyt: David Gilmour (1978), About Face (1984), On an Island (2006) i Rattle That Lock (2015), Luck and Strange (2024). W 2001 i 2002 roku zagrał kilka akustycznych koncertów w Londynie i Paryżu, w towarzystwie niewielkiego zespołu, z towarzyszeniem chóru. Zostały one później wydane jako David Gilmour in Concert.

Jego trzeci solowy album – On An Island został wydany 6 marca 2006 (w USA dzień później), w 60. urodziny muzyka. Autorem partii orkiestrowych do utworów był polski kompozytor Zbigniew Preisner. W nagraniu wziął udział m.in. Richard Wright, kolega z zespołu Pink Floyd i polski pianista, Leszek Możdżer. W utworze „Red Sky At Night”, Gilmour po raz pierwszy zagrał na saksofonie.

Między marcem a wrześniem 2006 roku odbyło się tournée promujące płytę, w ramach którego 26 sierpnia artysta wystąpił na terenie Stoczni Gdańskiej w towarzystwie orkiestry Filharmonii Bałtyckiej pod batutą Zbigniewa Preisnera. W koncercie, oprócz zespołu Gilmoura (Richard Wright, Phil Manzanera, Guy Pratt, Dick Parry, Jon Carin, Steve Di Stanislao), gościnnie wziął udział również Leszek Możdżer. Koncert był częścią obchodów 26. rocznicy „Solidarności”.

25 czerwca 2016 roku David Gilmour zagrał we Wrocławiu, ówczesnej Europejskiej Stolicy Kultury. Koncert był transmitowany „na żywo” przez stację: TVP2 i TVP Rozrywka[3].

Wyróżnienia

edytuj

W roku 1996 David Gilmour został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame jako członek Pink Floyd.

W 2003 roku David Gilmour został odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego (otrzymując tytuł Komandora tegoż orderu), za zasługi dla muzyki, kultury i działalność charytatywną. Również w roku 2003 został sklasyfikowany na 82. miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów wszech czasów magazynu Rolling Stone[4]. W 2011 roku został sklasyfikowany na 14. miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów wszech czasów magazynu Rolling Stone[5].

Dyskografia

edytuj

Albumy studyjne

edytuj
Tytuł Dane dot. albumu Pozycja na liście Sprzedaż Certyfikat
USA
[6] 		UK
[7] 		SWE
[8] 		NLD
[9] 		GER
[10] 		JPN
[11] 		FIN
[12] 		POL
[13]
David Gilmour
  • Data: 25 maja 1978
  • Wydawca: Harvest, Columbia
 29 17 21 – – – – –
  • USA: złota płyta[14]
About Face
  • Data: 5 marca 1984
  • Wydawca: Harvest, Columbia
 32 21 13 – – – – –
  • USA: złota płyta[14]
On an Island
  • Data: 6 marca 2006
  • Wydawca: EMI, Columbia
 6 1 3 3 3 112 4 1
  • UK: platynowa płyta[16]
  • CAN: złota płyta[17]
  • GER: złota płyta[18]
  • POL: platynowa płyta[19]
Rattle That Lock
  • Data: 18 września 2015
  • Wydawca: Columbia
 5 1 1 2 2 12 3 1
  • POL: złota płyta[21]
Luck and Strange
  • Data: 6 września 2024
  • Wydawca: Sony
 10 1 8 1 1 23 8 1
„–” album nie był notowany.

Albumy koncertowe

edytuj
Tytuł Dane dot. albumu Pozycja na liście Sprzedaż Certyfikat
USA
[6] 		UK
[7] 		SWE
[8] 		NLD
[9] 		GER
[10] 		JPN
[11] 		POL
[13]
Live in Gdańsk
  • Data: 22 września 2008
  • Wydawca: EMI, Columbia
 26 10 24 14 12 62 5
  • POL: platynowa płyta[24]
  • UK: złota płyta[16]
Live At Pompeii
  • Data: 29 września 2017
  • Wydawca: Columbia
 45 3 12 2 2 – 7

Albumy wideo

edytuj
Tytuł Dane dot. albumu Pozycja na liście Certyfikat
USA
[25] 		SWE
[26] 		NLD
[27] 		JPN
[11] 		GER
[10] 		FIN
[28]
David Gilmour Live 1984
  • Data: wrzesień 1984
  • Wydawca: CBS FOX Video Music
 – – – – – –
David Gilmour in Concert
  • Data: 21 października 2002
  • Wydawca: EMI, Capitol
 6 5 – – – –
  • POL: złota płyta DVD[29]
Remember That Night
  • Data: 17 września 2007
  • Wydawca: David Gilmour Music Ltd.
 17 1 3 46 9 4
  • CAN: 2x platynowa płyta[17]
  • USA: platynowa płyta[14]
Live in Gdańsk
  • Data: 22 września 2008
  • Wydawca: EMI, Columbia
 – – – – – –
Live At Pompeii
  • Data: 29 września 2017
  • Wydawca: Columbia
 – – – – – –
„–” album nie był notowany.

Współpraca

edytuj
Tytuł Dane dot. albumu Pozycja na liście
USA
[6] 		UK
[7] 		NLD
[9] 		GER
[10]
Metallic Spheres
(The Orb featuring David Gilmour)
  • Data: 12 października 2010
  • Wydawca: Columbia
 73 12 40 95

Instrumentarium

edytuj
 

Gitary elektryczne[30][31]:

  • 1960's Blonde Fender Telecaster – podarunek od rodziców. Używana przez Davida świeżo po dołączeniu do Pink Floyd, zgubiona w 1968;
  • 1960's White Fender Stratocaster – służyła od 1968 do 1970, kiedy została skradziona;
  • 1960's „The Black Strat” – czarny Fender Stratocaster. Ulubiona gitara Davida, używana i modyfikowana od 1970;
  • Bill Lewis Guitar – ręcznie wykonana, 24-progowa gitara, posłużyła do wykonania solówki w „Money”;
  • #0001 Stratocaster – biały Fender Stratocaster z numerem seryjnym 0001. Nie jest on jednak pierwszym wyprodukowanym egzemplarzem tego modelu. Zaprezentowana w 1978;
  • „The Red Strat” – czerwony Fender Stratocaster, w użyciu od 1984;
  • Fender 1000 Pedal Steel – dwugryfowa gitara hawajska, w użyciu od 1970;
  • Jedson Lap Steel – kolejna gitara stalowa, używana zamiennie z powyższą;
  • Gibson Les Paul TV Special – kupiona w 1970, w użyciu na początku lat 70. podczas występów.

Struny[31]:

    • GHS Boomers 10-48 – używane od 1979;
    • Ernie Ball Custom 10-48 – w użyciu od początku lat 70.

Wybrana filmografia

edytuj
  • „Rockestra” (1979, film dokumentalny, reżyseria: Barry Chattington)[32]
  • „A Tribute to the King” (2005, film dokumentalny, reżyseria: Massimo Manganaro)[33]
  • „Whatever Happened to Pink Floyd? The Strange Case of Waters and Gilmour” (2011, film dokumentalny, reżyseria: Alex Westbrook)[34]
  • „Taken by Storm: The Art of Storm Thorgerson and Hipgnosis” (2011, film dokumentalny, reżyseria: Roddy Bogawa)[35]
  • „Pink Floyd: Behind the Wall” (2011, film dokumentalny, reżyseria: Sonia Anderson)[36]
  • „Pink Floyd: The Story of Wish You Were Here” (2012, film dokumentalny, reżyseria: John Edginton)[37]
  • „Chit Chat with Oysters” (2013, film dokumentalny, reżyseria: Adrian Maben)[38]
  • „The Kate Bush Story: Running Up That Hill” (2014, film dokumentalny, reżyseria: Adrian Sibley)[39]
  • „David Gilmour: Wider Horizons” (2015, film dokumentalny, reżyseria: Kieran Evans)[40]

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Pete Prown, Harvey P. Newquist, Jon F. Eiche: Legends of rock guitar: the essential reference of rock’s greatest guitarists. Hal Leonard Corporation, 1997, s. 82. ISBN 978-0-7935-4042-6.
  2. ↑ David Gilmour discography - RYM/Sonemic [online], Rate Your Music [dostęp 2023-05-16] (ang.).
  3. ↑ David Gilmour – relacja ze wspaniałego koncertu we Wrocławiu [online], 9 lipca 2016 [dostęp 2016-07-10] (pol.).
  4. ↑ 100 Greatest Guitarists: David Fricke’s Picks. rollingstone.com. [dostęp 2012-01-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-29)]. (ang.).
  5. ↑ 100 Greatest Guitarists of All Time. rollingstone.com. [dostęp 2012-01-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-11-26)]. (ang.).
  6. ↑ a b c David Gilmour Billboard Chart History. billboard.com. [dostęp 2015-09-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-19)]. (ang.).
  7. ↑ a b c David Gilmour UK Chart History. officialcharts.com. [dostęp 2015-09-04]. (ang.).
  8. ↑ a b David Gilmour Swedish Albums Chart. swedishcharts.com. [dostęp 2015-09-04]. (ang.).
  9. ↑ a b c David Gilmour Dutch Albums Chart. dutchcharts.nl. [dostęp 2015-09-04]. (niderl.).
  10. ↑ a b c d David Gilmour German Chart History. musicline.de. [dostęp 2015-09-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-27)]. (niem.).
  11. ↑ a b c Oricon: David Gilmour. oricon.co.jp. [dostęp 2015-09-04]. (jap.).
    Oricon: David Gilmour DVD. oricon.co.jp. [dostęp 2015-09-04]. (jap.).
  12. ↑ David Gilmour Finnish Albums Chart. finnishcharts.com. [dostęp 2015-09-04]. (ang.).
  13. ↑ a b OLiS – sprzedaż w okresie 27.03.2006 – 02.04.2006. olis.onyx.pl. [dostęp 2015-09-04]. (pol.).
    OLiS – sprzedaż w okresie 10.11.2008 – 16.11.2008. olis.onyx.pl. [dostęp 2015-09-04]. (pol.).
    OLiS – sprzedaż w okresie 18.09.2015 – 24.09.2015. olis.onyx.pl. [dostęp 2015-10-01]. (pol.).
    OLiS – sprzedaż w okresie 29.09.2017 – 05.10.2017. olis.onyx.pl. [dostęp 2017-10-12]. (pol.).
    OLiS – oficjalna lista sprzedaży: Albumy (06.09.2024–12.09.2024). olis.pl. [dostęp 2024-09-19]. (pol.).
  14. ↑ a b c RIAA: David Gilmour. riaa.com. [dostęp 2015-09-04]. (ang.).
  15. ↑ Brian Orloff: Juvenile Takes the Top Spot. rollingstone.com. [dostęp 2015-09-04]. (ang.).
  16. ↑ a b BPI: David Gilmour. bpi.co.uk. [dostęp 2015-09-04]. (ang.).
  17. ↑ a b Music Canada: David Gilmour. musiccanada.com. [dostęp 2015-09-04]. (ang.).
  18. ↑ Gold-/Platin-Datenbank. musikindustrie.de. [dostęp 2015-09-04]. (niem.).
  19. ↑ Platynowe płyty CD przyznane w 2006 roku [online], ZPAV [dostęp 2020-08-03].
  20. ↑ Keith Caulfield: Seven Debuts Hit Top 10 of Billboard 200 Chart, Led by Drake & Future, Lana Del Rey and Mac Miller. billboard.com. [dostęp 2015-09-28]. (ang.).
  21. ↑ Złote płyty CD przyznane w 2015 roku [online], ZPAV [dostęp 2020-08-03].
  22. ↑ Harris Chis: Metallica Are No. 1 For Third Week in a Row, As Death Magnetic Nears Million-Sold Mark. mtv.com. [dostęp 2015-09-04]. (ang.).
  23. ↑ ZPAV: regulamin przyznawania wyróżnień. bestsellery.zpav.pl. [dostęp 2015-09-04]. (pol.).
  24. ↑ Platynowe płyty CD przyznane w 2008 roku [online], ZPAV [dostęp 2020-08-03].
  25. ↑ Billboard Top Music Videos. „Billboard”. 114, No. 48, 30 listopada 2002. ISSN 0006-2510. [dostęp 2015-09-04]. (ang.). 
    Billboard Top Music Videos. „Billboard”. 120, No. 10, 8 marca 2008. ISSN 0006-2510. [dostęp 2015-09-04]. (ang.). 
  26. ↑ Veckolista DVD Album – Vecka 44, 31 oktober 2002. sverigetopplistan.se. [dostęp 2015-09-04]. (szw.).
    Veckolista DVD Album – Vecka 39, 27 september 2007. sverigetopplistan.se. [dostęp 2015-09-04]. (szw.).
  27. ↑ DUTCH DVD MUSIC TOP 30 29/09/2007. dutchcharts.nl. [dostęp 2015-09-04]. (niderl.).
  28. ↑ Suomen virallinen lista – Artistit David Gilmour: Remember That Night – Live At The Royal Albert Hall. ifpi.fi. [dostęp 2015-09-04]. (fiń.).
  29. ↑ Złote płyty DVD przyznane w 2006 roku [online], ZPAV [dostęp 2020-08-03].
  30. ↑ Classic gear |. gilmourish.com. [dostęp 2015-09-29].
  31. ↑ a b Phil Taylor: The Black Strat – A History of David Gilmour’s black Fender Stratocaster. Hal Leonard, September 1, 2008. ISBN 978-1-4234-4559-3.
  32. ↑ Rockestra (1979). imdb.com. [dostęp 2016-04-05]. (ang.).
  33. ↑ A Tribute to the King (2005). imdb.com. [dostęp 2016-04-05]. (ang.).
  34. ↑ Whatever Happened to Pink Floyd? The Strange Case of Waters and Gilmour (2011). imdb.com. [dostęp 2016-04-05]. (ang.).
  35. ↑ Taken by Storm: The Art of Storm Thorgerson and Hipgnosis (2011). imdb.com. [dostęp 2016-04-05]. (ang.).
  36. ↑ Pink Floyd: Behind the Wall (2011). imdb.com. [dostęp 2016-04-05]. (ang.).
  37. ↑ Pink Floyd: The Story of Wish You Were Here (2012). imdb.com. [dostęp 2016-04-05]. (ang.).
  38. ↑ Chit Chat with Oysters (2013). imdb.com. [dostęp 2016-04-05]. (ang.).
  39. ↑ The Kate Bush Story: Running Up That Hill (2014). imdb.com. [dostęp 2016-04-05]. (ang.).
  40. ↑ David Gilmour: Wider Horizons (2015). imdb.com. [dostęp 2016-04-05]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=David_Gilmour&oldid=75521282”