14 Brygada Strzelców (URL)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1920 |
| Rozformowanie |
1920 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
sot. Jakiw Szepel |
| Działania zbrojne | |
| Wojna ukraińsko-sowiecka, Wojna polsko-bolszewicka | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
14 Brygada Strzelców – oddział piechoty Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej.
Formowanie i zmiany organizacyjne
[edytuj | edytuj kod]W wyniku rozmów atamana Symona Petlury z naczelnikiem państwa i zarazem naczelnym wodzem wojsk polskich Józefem Piłsudskim prowadzonych w grudniu 1919, ten ostatni wyraził zgodę na tworzenie ukraińskich jednostek wojskowych w Polsce[1].
Rozkazem dowódcy 5 Chersońskiej Dywizji Strzelców nr 74 z 6 października 1920 nakazano formowanie brygady na terenie powiatu latyczowskiego. W tym czasie obszar ten znajdował się pod jurysdykcją bolszewików, a organizatorzy oddziału utworzyli oddział partyzancki składający się z ochotników. 17 listopada dotarł on do Felsztyna i tu połączył się z macierzystą dywizją[2].
W związku z podpisaniem przez Polskę układu o zawieszeniu broni na froncie przeciwbolszewickim, od 18 października wojska ukraińskie zmuszone były prowadzić działania zbrojne samodzielnie[3].
21 listopada, pod naporem wojsk sowieckich, brygada przeszła na zachodni brzeg Zbrucza, gdzie została internowana przez Wojsko Polskie[2][4].
W sierpniu 1921, w następstwie połączenia 5 Chersońskiej Dywizji Strzelców i 1 Dywizji Karabinów Maszynowych, brygada została rozwiązana, a jej stan osobowy skierowano do zreorganizowanej 13 Brygady Strzelców, w której zebrano wszystkich dawnych żołnierzy 5 Chersońskiej DS[5].
Struktura organizacyjna
[edytuj | edytuj kod]
- Organizacja brygady w listopadzie 1920[6]
- dowództwo
- oddział partyzancki
Żołnierze oddziału
[edytuj | edytuj kod]| Dowództwo jednostki[5] | ||
| Stopień, imię i nazwisko | Okres pełnienia służby | Uwagi |
| Dowódca brygady | ||
|---|---|---|
| sot. Jakiw Szepel | 6 X – koniec wojny | |
| Szef sztabu | ||
| sot. Pawło Hryhorowycz-Barskyj | 6 X – koniec wojny | |
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Szajdak 2005 ↓, s. 108.
- ↑ a b Rukkas 2020 ↓, s. 281.
- ↑ Legieć 2002 ↓, s. 177.
- ↑ Odziemkowski i Rukkas 2017 ↓, s. 219.
- ↑ a b Rukkas 2020 ↓, s. 282.
- ↑ Rukkas 2020 ↓, s. 280.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jacek Legieć: Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w kampanii polsko-bolszewickiej 1920 r.. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2002. ISBN 83-7322-529-3.
- Janusz Odziemkowski, Andrij Rukkas: Polska – Ukraina 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Volumen”, 2017. ISBN 978-83-64708-29-9.
- Andrij Rukkas: Razem z Wojskiem Polskim. Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w 1920 roku. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej–Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8098-843-9.
- Sebastian Szajdak: Polsko–ukraiński sojusz polityczno–wojskowy w 1920 roku. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2005. ISBN 83-7399-132-8.