Dwuprzymierze
Dwuprzymierze (niem. Zweibund) – tajny sojusz zawarty 7 października 1879 w Wiedniu, przez Cesarstwo Niemieckie i C.K. Austro-Węgry[1].
Historia
[edytuj | edytuj kod]
W 1862 roku premierem Prus (a także ministrem spraw zagranicznych) został mianowany Otto von Bismarck. W czasie krótszym niż jedna dekada zdołał on doprowadzić do pruskiego zwycięstwa w trzech wojnach (wojna duńska, wojna prusko-austriacka i wojna francusko-pruska), a tym samym ugruntował mocarstwową pozycję Prus w Europie. W 1871 roku doprowadził do zjednoczenia Niemiec pod przewodnictwem Prus i utworzenia Cesarstwa Niemieckiego (II Rzeszy)[2], którego został kanclerzem (premierem).
Po zawarciu rosyjsko-niemiecko-austro-węgierskiego Sojuszu Trzech Cesarzy w 1873 roku współpraca tych trzech krajów nie przebiegała bez nieporozumień. W 1879 roku prawie nastąpiło jego zerwanie, gdy car Aleksander II zaprotestował powołując się na okoliczności, że we wszystkich ważnych kwestiach Niemcy stają po stronie Austro-Węgier. Otto von Bismarck postanowił nie stawiać wszystkiego na jedną kartę, ponieważ uznał, że nie może dłużej ufać Rosji. Nie poinformował Rosji o zawiązaniu kolejnego paktu z Austro-Węgrami[3]. Ponieważ Rosja i Austro-Węgry tkwiły w chronicznym konflikcie o Bałkany, Niemcy dokonały wyboru na rzecz Austro-Węgier[4].
Niemcy chcieli wzmocnić pozycję Rzeszy w Europie Środkowej i na Bałkanach, dlatego doprowadzili do podpisania traktatu. Sojusz ten miał chronić oba państwa przed napaścią ze strony Imperium Rosyjskiego. Gdyby jedno z państw zostało zaatakowane przez Rosję, drugie miało mu pomóc[1]. W przypadku zaatakowania przez inne państwo, druga strona miała zachować życzliwą neutralność[5]. Traktat został zawarty na pięć lat, jednak obowiązywał dłużej, ponieważ wspólne interesy wiązały ze sobą coraz bardziej obie niemieckie dynastie[1]. Po zawiązaniu sojuszu niemiecki kapitał zaczął napływać do Europy Południowo-Wschodniej[6].
W wyniku rozszerzenia dwuprzymierza 20 maja 1882 w Wiedniu o Królestwo Włoch, powstało trójprzymierze[1]. 27 marca 1884 w Berlinie został odnowiony układ trójcesarski[5]. Cesarstwo Niemieckie i Imperium Rosyjskie zawarły 18 czerwca 1887 w Berlinie tajny traktat reasekuracyjny, którego zapisy pozostawały w konflikcie z dwuprzymierzem i trójprzymierzem[1]. Ten traktat został zerwany w 1890 roku[5].
3 lutego 1888 Berlin i Wiedeń ogłosiły publicznie treść zawartego sojuszu. Fakt ten oznaczał, że Niemcy przedkładały sojusz z Austro-Węgrami przed sojusz z Rosją. Ponad stuletni sojusz trzech państw rozbiorowych zaczynał przechodzić do historii[1]. W 1892 roku został zawarty tajny sojusz militarny pomiędzy Francją a Imperium Rosyjskim (sojusz francusko-rosyjski), zwany dwuporozumieniem, skierowany przeciw Niemcom. Po zamachu w Sarajewie w czerwcu 1914 na następcę austriackiego tronu Niemcy zdecydowały o podtrzymaniu sojuszu z Austro-Węgrami, co doprowadziło do wybuchu I wojny światowej[6].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f Andrzej Chwalba Historia powszechna. Wiek XIX, wyd. 2009 r., s. 405-407
- ↑ POLITYKA Pomocnik historyczny, wydanie specjalne 3/2012 Prusy wzlot i upadek, s. 43-44
- ↑ J. H. J. Andriessen: I wojna światowa w fotografiach, wyd. 2011, s. 28-30
- ↑ Theo Aronson Zwaśnieni monarchowie Tryumf i tragedia europejskich monarchii w latach 1910-1918, wyd. polskie 1998, s. 30-31.
- ↑ a b c Chris Cook, John Stevenson Leksykon historii Europy XX wieku. 1900-2004, wyd. polskie 2004, s. 252-253
- ↑ a b Oxford Ilustrowana encyklopedia uniwersalna. Historia świata od 1800 roku do współczesności, wyd. 1997, s. 242