Elizabeth Monroe
 Portret Elizabeth Monroe, autorstwa Johna Vanderlyna | |
| Data i miejsce urodzenia |
30 czerwca 1768 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
23 września 1830 |
| Pierwsza dama Stanów Zjednoczonych | |
| Okres |
od 4 marca 1817 |
| Poprzedniczka | |
| Następczyni | |
| |
Elizabeth Kortright Monroe (ur. 30 czerwca 1768 w Nowym Jorku, zm. 23 września 1830 w Oak Hill (hrabstwo Loudoun)) – pierwsza dama w latach 1817–1825.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Elizabeth Monroe urodziła się 30 czerwca 1768 w Nowym Jorku, jako córka handlowców Lawrence’a i Hannah Kortrightów[1]. Kortrightowie i ich pięcioro dzieci żyli w dostatku, do czasu wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych, kiedy to nowojorska gospodarka znacznie podupadła[1]. Elizabeth poznała swojego przyszłego męża, Jamesa Monroego w czasie gdy był on członkiem Kongresu Kontynentalnego w 1785 roku[1]. Lawrence Kortright był przeciwny małżeństwu z Monroe, którego uważał za zbyt ubogiego i miał odmienne poglądy polityczne[2]. Jednak para pobrała się 16 lutego 1786[2].
Po ślubie państwo Monroe zamieszkali we Fredericksburgu[2]. Kiedy w 1794 roku James Monroe miał objąć funkcję posła amerykańskiego we Francji, jego żona pojechała z nim do Paryża[3]. Włączyła się w życie towarzyskie stolicy a swoimi zabiegami doprowadziła m.in. do zwolnienia z więzienia żony markiza Lafayette’a, skazanej na śmierć[4]. Gościny w swoim domu użyczyła także zwolnionemu z więzienia Thomasowi Paine’owi[4]. Gdy w 1796 roku Monroe został odwołany z funkcji, wraz z żoną udał się do Holandii, a następnie powrócił do USA i osiedlił się w Ash Lawn[4]. Kiedy prezydentem został Thomas Jefferson, Monroe ponownie został wysłany do Europy na misje dyplomatyczne, gdzie spędził z żoną pięć lat[4]. Do Stanów Zjednoczonych powrócili w 1808 roku, a trzy lata później zamieszkali w Waszyngtonie, gdyż James Monroe został mianowany sekretarzem stanu[5]. W 1817 roku objął urząd prezydenta a Elizabeth została pierwszą damą[5].
Małżeństwo Monroe udekorowali i umeblowali Biały Dom, a także odsprzedali rządowi pamiątki po Marii Antoninie, zakupione w Paryżu[6]. Obowiązki pierwszej damy przerastały jednak możliwości Elizabeth, dlatego większość z nich przejęła najstarsza córka Eliza[7]. Wywołało to głęboki protest elit waszyngtońskich, który objawiał się między innymi bojkotem przyjęć organizowanych przez Elizabeth[7]. W związku z tą sytuacją przyjęcia dla dyplomatów wyprawiała żona sekretarza stanu, Louisa Adams[7]. Niska aktywność towarzyska pierwszej damy była częściowo wynikiem jej słabego zdrowia[8]. Prawdopodobnie była epileptyczką[8]. Gdy James Monroe zakończył kadencję prezydencką, wraz z żoną wyprowadził się ze stolicy i zamieszkał w Oak Hill[8]. Tam też zmarła Elizabeth 23 września 1830 roku[8].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Elizabeth Kortright poślubiła Jamesa Monroego 16 lutego 1786 roku w Trinity Church w Nowym Jorku[2]. Z tego związku urodziło się troje dzieci: córki Eliza i Maria oraz syn, który zmarł w wieku dwóch lat[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Pastusiak 2012 ↓, s. 82.
- ↑ a b c d e Pastusiak 2012 ↓, s. 83.
- ↑ Pastusiak 2012 ↓, s. 84.
- ↑ a b c d Pastusiak 2012 ↓, s. 85.
- ↑ a b Pastusiak 2012 ↓, s. 86.
- ↑ Pastusiak 2012 ↓, s. 87.
- ↑ a b c Pastusiak 2012 ↓, s. 88.
- ↑ a b c d Pastusiak 2012 ↓, s. 90.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Longin Pastusiak: Panie Białego Domu. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2012. ISBN 978-83-7780-322-6. (pol.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Elizabeth Kortright Monroe. Biały Dom. [dostęp 2016-07-08]. (ang.).
