Emile Griffith
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Obywatelstwo | |
| Styl walki |
praworęczny |
| Kategoria wagowa |
półśrednia, średnia |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk |
112 |
| Zwycięstwa |
86 |
| Porażki |
24 |
| Remisy |
2 |
Emile Alphonse Griffith (ur. 3 lutego 1938 na wyspie Saint Thomas na Wyspach Dziewiczych Stanów Zjednoczonych, zm. 23 lipca 2013 w Hempstead[1]) – zawodowy bokser, mistrz świata w kategoriach półśredniej i średniej.
Boksował zawodowo w latach 1958-1977. 1 kwietnia 1961 zdobył tytuł mistrza świata w wadze półśredniej nokautując w 13. rundzie Kubańczyka Benny'ego "Kid" Pareta. W dwóch kolejnych walkach obronił tytuł, a stracił go w rewanżu z Paretem 30 września 1961. Następnie stoczył 3 zwycięskie walki i ponownie stanął do pojedynku o tytuł z Paretem. Trzecia walka tych pięściarzy odbyła się 24 marca 1962 w Madison Square Garden w Nowym Jorku. Była transmitowana na żywo przez telewizję. W 12 rundzie Paret otrzymał serię ciężkich ciosów, ale nie upadł, bo stał oparty o liny. Dopiero po kilkunastu następnych ciosach sędzia przerwał walkę. Paret zmarł 3 kwietnia 1962 nie odzyskawszy przytomności.
Śmierć Pareta była wstrząsem dla Griffitha, który odtąd nigdy nie starał się znokautować rywala. W 1963 stracił tytuł na rzecz Luisa Rodrígueza, ale odzyskał go trzy miesiące później. Wielokrotnie bronił potem mistrzostwa wagi półśredniej, aż w 1966 musiał z niego zrezygnować, bo zdobył tytuł w wadze średniej po wygranej z Dickiem Tigerem. W obronie tego tytułu wygrał dwa razy z Joey Archerem, lecz w kwietniu 1967 przegrał z Nino Benvenutim. Pokonał Benvenutiego w rewanżu we wrześniu tego samego roku, ale ponownie z nim przegrał w marcu 1968, tym razem tracąc ostatecznie pas mistrzowski.
Griffith walczył później jeszcze cztery razy o mistrzostwo świata, ale bezskutecznie. W 1969 w wadze półśredniej pokonał go José Nápoles, w wadze średniej Carlos Monzón wygrał z nim w 1971 i w 1973, a w wadze junior średniej Eckhard Dagge w 1976.
Griffith stoczył 112 walk zawodowych, z których przegrał 24, a zremisował 2. W 1990 został wprowadzony do International Boxing Hall of Fame.
Był osobą homoseksualną[2]. Życie Griffitha, a zwłaszcza jego tragiczna walka z Paretem, jest treścią filmu Ring of Fire z 2004.
Był dotknięty encefalopatią bokserską.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Zmarł słynny bokser Emile Griffith [online], przegladsportowy.pl, 23 lipca 2013 [dostęp 2013-07-23] [zarchiwizowane z adresu 2013-07-26].
- ↑ Boxer Emile Griffith comes out as gay – Outsports. (ang.) [dostęp 2019-05-05]
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Richard Goldstein, Emile Griffith, Boxer Who Unleashed a Fatal Barrage, Dies at 75 [online], nytimes.com, 23 lipca 2013 [dostęp 2013-07-24] (ang.).
- Lance Pugmire, Gay boxer Orlando Cruz pauses to remember Emile Griffith [online], articles.latimes.com, 24 lipca 2013 [dostęp 2013-09-26] (ang.).
- Matt Schudel, Emile Griffith, boxing champion who killed rival in ring, dies at 75 [online], articles.washingtonpost.com, 23 lipca 2013 [dostęp 2013-09-26] [zarchiwizowane z adresu 2013-09-28] (ang.).
- Michael Carlson, Emile Griffith obituary [online], theguardian.com, 24 lipca 2013 [dostęp 2013-09-26] (ang.).
- Steve Bunce, Emile Griffith: World boxing champion whose career was overshadowed by his sexuality [online], independent.co.uk, 24 lipca 2013 [dostęp 2013-07-25] (ang.).