Przejdź do zawartości

Franciszka Wilczkowiakowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franciszka Wilczkowiakowa
Data i miejsce urodzenia

4 października 1880
Bielewo

Data i miejsce śmierci

8 marca 1963
Poznań

Poseł na Sejm Ustawodawczy 1919–1922
Okres

od 1919
do 1922

Przynależność polityczna

Narodowa Partia Robotnicza

Franciszka Wilczkowiakowa z domu Dembska (ur. 4 października 1880 w Bielewie, zm. 8 marca 1963 w Poznaniu) – polska działaczka społeczna i polityczna, jedna z ośmiu pierwszych kobiet zasiadających w polskim parlamencie[1], poseł na Sejm Ustawodawczy (1919-1922) z ramienia Narodowej Partii Robotniczej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się jako Franciszka Dembska 4 października 1880 w Bielewie koło Kościana[2], jej ojciec robotnik rolny był niepiśmienny[3]. W latach przed I wojną światową była działaczką polonijną w Wanne, przedmieściu Tybingi[2]. Prowadziła tam m.in. księgarnię z polskimi książkami, działała również na rzecz edukacji polskiej diaspory mieszkającej w zachodnich Niemczech[2].

W czasie wojny wraz z wieloma innymi działaczami z zachodnich Niemiec włączyła się w działalność Naczelnej Rady Ludowej[4]. W jej ramach w grudniu 1918 roku została deputowaną do obradującego w Poznaniu Sejmu Dzielnicowego[4]. Następnie w czerwcu 1919 wystartowała w wyborach uzupełniających dla b. prowincji poznańskiej z ramienia Narodowej Partii Robotniczej startującej ze wspólnej endeckiej listy pod nazwą Zjednoczenie Stronnictw Narodowych. Wilczkowiakowa uzyskała w wyborach mandat poselski i weszła w skład Komisji Opieki Społecznej[5]. Była jedną z ośmiu kobiet w parlamencie i jedną z trzech wybraną w wyborach uzupełniających[3].

W drugiej połowie 1920 roku m.in. wraz z Hermanem Liebermanem, Stanisławem Płochą, Janem Woźnickim i Wawrzyńcem Tomaszewskim weszła również w skład Komisji Konstytucyjnej na jedno z miejsc opuszczonych przez ministrów w rządzie Wincentego Witosa[6]. Jej wujem był poseł Franciszek Mańkowski[3].

Od 1902 r. jej mężem był Michał Wilczkowiak, z którym miała syna Antoniego – pozostałe rodzeństwo zmarło w niemowlęctwie. W latach 1920. wraz z mężem, pracownikiem browaru, zbudowała dom w Poznaniu. Po zakończeniu kadencji poselskiej Wiczkowiakowa umieściła w nim redakcję „Głosu Kobiety”, miesięcznika który redagowała[3].

Podczas swojej kariery poselskiej upominała się m.in. o los najuboższych warstw społeczeństwa Pomorza w pierwszych miesiącach po przejęciu tych terenów przez Polskę[7]. Zwracała uwagę m.in. na nieodpowiedzialność i nadużycia nowej polskiej administracji[7]. W archiwach sejmowych zachował się m.in. stenogram jej, nagrodzonego brawami, przemówienia w tej sprawie na 161. posiedzeniu Sejmu[8].

Przed kolejnymi wyborami uzupełniającymi, tym razem na Pomorzu w 1920, aktywnie agitowała na rzecz swojej partii, m.in. w Toruniu, gdzie jedno z jej przemówień spowodowało wszczęcie przeciwko niej przez lokalną prokuraturę śledztwa z powodu rzekomego pomówienia znanego w lokalnym środowisku księdza. Śledztwo zostało jednak umorzone przez Sejm z powodu przysługującego jej immunitetu poselskiego[9]. W kolejnych wyborach w roku 1922 bez powodzenia ubiegała się o reelekcję[10].

Zmarła 8 marca 1963 w Poznaniu. Została pochowana 11 marca 1963 na cmentarzu Miłostowo w Poznaniu[11] (pole 8, kwatera 26, rząd 5, miejsce 4).

Grób Franciszki Wilczkowiakowej na cmentarzu Miłostowo w Poznaniu

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Małgorzata Fuszara, Kobiety w polityce, Trio, 2006, s. 87, ISBN 978-83-7436-065-4 (pol.).
  2. ↑ a b c Krzysztof Stryjkowski, Skutki obecności Armii Czerwonej w Wielkopolsce pod koniecwojny i w pierwszych latach powojennych, „Kronika Wielkopolski”, 2008, s. 35–59, ISSN 0137-3102.
  3. ↑ a b c d Olga Wiechnik, Tajemnicza posłanka Franciszka Wilczkowiakowa. Jej fotografii nie było w żadnym podręczniku, słowniku i muzeum [online], wyborcza.pl, 24 kwietnia 2019 [dostęp 2019-04-24] (pol.).
  4. ↑ a b Jerzy Kozłowski, Wychodźstwo polskie w Niemczech i jego udział w Powstaniu Wielkopolskim 1918-1919, „Przegląd Zachodni”, 5/6, R. 44; W 70. rocznicę Powstania Wielkopolskiego i Odzyskania Niepodległości, Instytut Zachodni., 1988, s. 50 (pol.).
  5. ↑ Tomasz Kowalik, Baby na Wiejskiej, wyd. 2004 (12), sprawynauki.waw.pl, Warszawa, 22 grudnia 2004 [zarchiwizowane 2015-09-24].
  6. ↑ Marian Kallas (red.), Konstytucje Polski: studia monograficzne z dziejów polskiego konstytucjonalizmu: praca zbiorowa. T. 2, Z Prac Zespołu Konstytucjonalizmu Polskiego XVIII-XX wieku Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1990, s. 50, ISBN 83-01-08350-6.
  7. ↑ a b Jerzy Borzyszkowski, Przemysław Hauser (red.), Sejm Rzeczypospolitej o Pomorzu w 1920 roku: sprawozdanie Komisji Pomorskiej, Zrzeszenie Kaszubsko-Pomorskie, Oddział Miejski w Gdańsku, 1985, s. 15, ISBN 83-85011-13-7 (pol.).
  8. ↑ Franciszka Wilczkowiakowa, Sprawozdanie stenograficzne ze 161. posiedzenia Sejmu Ustawodawczego z dnia 9 lipca 1920, 9 lipca 1920, CLXI/12.
  9. ↑ Biblioteka Sejmowa (autor korporatywny), Wniosek nagły posłów Klubu N. P. R. w sprawie zawieszenia postępowania karnego wszczętego przed sądem okręgowym w Toruniu przeciwko posłowi Wilczkowiakowej, 25 listopada 1920.
  10. ↑ Mariola Kondracka, Aktywność parlamentarna posłanek i senatorek Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1919–1927, [w:] Agnieszka Janiak-Jasińska, Katarzyna Sierakowska, Andrzej Szwarc (red.), Działaczki społeczne, feministki, obywatelki. Samoorganizowanie się kobiet po 1918 roku (na tle porównawczym), tom II, Wydawnictwo Neriton, Warszawa 2009, ISBN 978-83-7543-101-8, s. 50–52, 55, 56, 68, 72.
  11. ↑ Franciszka Wilczkowiak – miejsce pochówku [dostęp z dnia: 2016-04-03].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Franciszka_Wilczkowiakowa&oldid=75267944”