Jadwiga Beck
 Jadwiga Beck (1933) | |
| Imię i nazwisko urodzenia |
Jadwiga Salkowska |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
13 października 1896 |
| Data i miejsce śmierci |
20 stycznia 1974 |
| Przyczyna śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie |
osoba publiczna II RP |
| Narodowość | |
| Rodzice |
Jadwiga Sławęcka |
| Małżeństwo | |
| Dzieci |
Joanna Tymieniecka z d. Burhardt-Bukacka |
| Odznaczenia | |
| |
Jadwiga Beck z d. Salkowska (ur. 13 października 1896 w Lublinie, zm. 20 stycznia 1974 w Londynie) – polska pisarka i dziennikarka.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Była jedynym dzieckiem Jadwigi Sławęckiej i Wacława Salkowskiego. Jej ojciec był renomowanym prawnikiem: reprezentował wiele cukrowni, Bank Cukrownictwa, jak i liczny krąg lubelskiego ziemiaństwa. Jadwiga skończyła prywatne gimnazjum i liceum Anieli Wereckiej w Warszawie. Działała w harcerstwie. Znała 3 języki obce: francuski, włoski i niemiecki. Podczas I wojny światowej mieszkała w Lublinie i prowadziła tam gospodę żołnierską[1].
Jej pierwszym mężem był Stanisław Burhardt-Bukacki, wówczas kapitan, który wkrótce dostał awans na podpułkownika i objął funkcję dowódcy 8 Dywizji Piechoty stacjonującej w Modlinie. Ślub wzięli 23 stycznia 1919 w katedrze w Lublinie. W 1920 na świat przyszła ich córka Joanna, zwana pieszczotliwie Bubą. Małżeństwo po kilku latach związku rozpadło się. Od 1927 jej następnym mężem został Józef Beck, wtedy żonaty i w randze podpułkownika, który porzucił dla niej żonę i syna. Ze względu na to, że w prawie II Rzeczypospolitej nie istniała instytucja rozwodu, a zawarcie małżeństwa było możliwe wyłącznie w ramach Kościoła, Jadwiga i Józef dokonali konwersji z katolicyzmu na protestantyzm, by móc się pobrać. Jako żona wieloletniego szefa Ministerstwa Spraw Zagranicznych uczestniczyła w najważniejszych spotkaniach i imprezach dyplomatycznych, m.in.: w 1934 w Moskwie, w 1935 w Berlinie, tam poznała Hitlera, a w 1938 w Rzymie[1]. Była też bohaterką wielu anegdot i gaf, które po części opisała w swojej autobiografii[2][3]. W 1930 była sekretarką Rodziny Wojskowej[4]. Organizatorka wystaw przekładów literatury polskiej na języki obce, za co została odznaczona przez Akademię Literatury srebrnym Wawrzynem Akademickim[1][5]. Pułkownik Roman Knoll nazwał Jadwigę Beck mianem „powiatowej Kleopatry”[6].
18 września 1939 Beck wraz z żoną i pasierbicą opuścił Polskę pociągiem z Czerniowiec, którym jechali również prezydent RP Ignacy Mościcki, marszałek Edward Rydz-Śmigły, a także niektórzy ministrowie. Józef Beck wraz z rodziną dotarł do Rumunii, gdzie został internowany. Jadwiga bezskutecznie próbowała wykorzystać wszystkie swoje kontakty, aby polepszyć położenie męża. Latem 1942 zaczął chorować na gruźlicę. Jadwiga opiekowała się nim, lecz w wyniku szybko postępującej choroby zmarł 5 czerwca 1944[1].
Po śmierci męża przeniosła się wraz z córką do Turcji. Stamtąd przedostały się do Egiptu. W Kairze otrzymała pracę w oddziale Polskiego Czerwonego Krzyża. Następnie wspólnie z Joanną i Bohdanem Tymienieckim zamieszkała w Rzymie. W 1956 przeniosła się z nimi do Brukseli, a potem do Londynu. Później wyjechała do Konga Belgijskiego, gdzie została kierowniczką dużego magazynu. Tam zaczęła chorować na serce, dlatego została zmuszona wrócić do Londynu. Początkowo zamieszkała samodzielnie i rozpoczęła pracę w małym hoteliku jako sprzątaczka. Gdy do problemów z sercem dołączyła się astma, nie była już w stanie pracować i mieszkać bez opieki. Z tego powodu przeprowadziła się do córki[1].
Wraz z Władysławem Pobóg-Malinowskim i Janem Weinsteinem opracowała pamiętniki Józefa Becka, które później wydała[1]. Pisywała również do „Wiadomości Literackich”. Swoje wspomnienia zebrała w książce pt. Kiedy byłam ekscelencją[7].
Podczas nabożeństwa żałobnego odprawianego w kościele o.o. Benedyktynów na Ealingu trumna Jadwigi Beck była nakryta sztandarem Polski[1].
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Srebrny Wawrzyn Akademicki (5 listopada 1935)[8].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g Orzechowska ↓.
- ↑ Beck 1990 ↓.
- ↑ Barbasiewicz 2012 ↓, s. 219 i n.
- ↑ 37. Rodzina Wojskowa (1925). W: Jan Bełcikowski: Warszawa kobieca. Wszystkie organizacje kobiecie z siedzibą w Warszawie. Warszawa: Bibljoteka Nowej Cywilizacji, 1930, s. 55.
- ↑ Rusinek 1982 ↓, s. 42.
- ↑ Jadwiga Sosnkowska, Włodzimierz T. Kowalski: W kręgu mitów i rzeczywistości. Warszawa: Polska Agencja Interpress, 1988, s. 44. ISBN 83-223-2477-4.
- ↑ Koper 2011 ↓, s. 44–73.
- ↑ M.P. z 1935 r. nr 257, poz. 306 „za wybitną pracę organizacyjną w dziedzinie literatury pięknej”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Hanna Orzechowska: Jadwiga Beck – kobieta, którą zachwyciła się Europa. Onet.pl.
- Jadwiga Beck: Kiedy byłam Ekscelencją. Nowe Wydawnictwo Polskie, 1990.
- Maria Barbasiewicz: Dobre maniery w przedwojennej Polsce. Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012.
- Michał Rusinek: Moja wieża Babel. Warszawa: Pax, 1982.
- Sławomir Koper: Wpływowe kobiety Drugiej Rzeczypospolitej. Warszawa: Bellona, 2011. ISBN 978-83-11-12145-4.