Kojec (fortyfikacja)
Kojec – dzieło fortyfikacyjne, schron bojowy służący do obrony dna fosy w dawnych fortyfikacjach o narysie poligonalnym i twierdzach[1]. Budowany był do prowadzenia ognia skrzydłowego wzdłuż rowu fortecznego (fosy). Mieścił od dwóch do czterech izb artyleryjsko-strzeleckich, pomieszczenie załogi i magazyn amunicji. Był usytuowany w skarpie lub przeciwskarpie rowu fortecznego, w połowie długości prostego odcinka rowu fortecznego lub na jego załamaniach. Kojec służący do ostrzału w jednym kierunku nosił nazwę pojedynczego (jednostronnego), a w dwóch kierunkach podwójnego (obustronnego). Mógł mieć połączenie poterną (podziemnym chodnikiem komunikacyjnym) z wnętrzem twierdzy lub fortu[2].
W Polsce nazwę kojec stosowano także dla określenia kaponiery[3].
-
Kojec. Fragment fortyfikacji Zamościa z XIX w. Kojec po prawej, po lewej mur, który zabezpieczał. -
Kojec. Fragment fortyfikacji Zamościa z XIX w. Pierwotnie wokół kojca była woda (z Łabuńki). Jej przepływ umożliwiał łukowaty tunel pod spodem (częściowo widoczny nad ziemią). Z tyłu nasyp, którym można było uzupełniać załogę i nieść jej pomoc. -
Kojec w Zamościu
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Sztuka świata. Słownik terminów A-K tom 17. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 2013, s. 326. ISBN 978-83-213-4726-4.
- ↑ Ryszard Henryk Bochenek 1000 słów o inżynierii i fortyfikacjach, wyd. 1989, s. 104
- ↑ Encyklopedia Techniki Wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978, s. 266.