Perfluoroheptan

Perfluoroheptan
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
	heksadekafluoroheptan
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C7F16
Inne wzory	CF; 3(CF; 2); 5CF; 3
Masa molowa	388,05 g/mol
	Identyfikacja
Numer CAS	335-57-9
PubChem	9553
SMILES
	C(C(C(C(F)(F)F)(F)F)(F)F)(C(C(C(F)(F)F)(F)F)(F)F)(F)F
InChI
	InChI=1S/C7F16/c8-1(9,2(10,11)4(14,15)6(18,19)20)3(12,13)5(16,17)7(21,22)23
	InChIKey
	LGUZHRODIJCVOC-UHFFFAOYSA-N
Właściwości
	Gęstość
	1,745 g/cm³; ciecz
	Rozpuszczalność w wodzie
	1,3 μg/l
	w innych rozpuszczalnikach
	bardzo dobrze rozpuszczalny w acetonie, eterze, etanolu i chloroformie
Temperatura topnienia	−51,2 °C
Temperatura wrzenia	82,5 °C
Niebezpieczeństwa
	Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2015-12-08]
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Na podstawie podanej karty charakterystyki
Uwaga
Zwroty H	H315, H319, H335
Zwroty P	P261, P305+P351+P338
	Europejskie oznakowanie substancji
	oznakowanie ma znaczenie wyłącznie historyczne
	Na podstawie podanej karty charakterystyki
Zwroty R	R36/37/38
Zwroty S	S26, S36
Numer RTECS	MJ0875000
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Perfluoroheptan, heksadekafluoroheptan, C
7F
16 – organiczny związek chemiczny z grupy perfluorowęglowodorów, pochodna heptanu całkowicie podstawiona atomami fluoru. Jest zarówno hydrofobowy (nierozpuszczalny w wodzie), jak i lipofobowy (nierozpuszczalny w tłuszczach). Z tego względu stosowany jest w jednej z metod odkwaszania papieru przy konserwacji zabytków (np. książek bądź obrazów wykonanych na papierze), w której stanowi nośnik dla drobnoziarnistego tlenku magnezu^[4]^[5].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c CRC Handbook of Chemistry and Physics, David R.D.R. Lide (red.), wyd. 88, Boca Raton: CRC Press, 2007, s. 3-420, ISBN 978-0-8493-0488-0 (ang.).
↑ Hexadecafluoroheptane (nr 374369) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. [dostęp 2015-12-08]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
↑ CRC Handbook of Chemistry and Physics, David R.D.R. Lide (red.), wyd. 88, Boca Raton: CRC Press, 2007, s. 8-109, ISBN 978-0-8493-0488-0 (ang.).
↑ Henk J. Porck: Mass Deacidification: An Update on Possibilities and Limitations. Washington D.C.: Commission on Preservation and Access, 1996, s. 16. ISBN 1-887334-52-1. [dostęp 2015-12-09]. (ang.).
↑ Władysław Sobucki, Grażyna Macander-Majkowska, Joanna Kurkowska, Katarzyna Królikowska-Pataraja. Odkwaszanie akwarel i pasteli. „Ochrona Zabytków”. 66 (1–4), s. 113–120, 2013. [dostęp 2015-12-09].