Pradolina Warszawsko-Berlińska

Pradolina Warszawsko-Berlińska (niem. Warschau-Berliner Urstromtal) – wielka wklęsła forma ukształtowania terenu, powstała w klimacie peryglacjalnym (plejstocen, m.in. vistulian) w okresie cofania się lądolodu z terenu Polski po zlodowaceniu północnopolskim^[1].

Pradolina ta, jak i inne, powstawały na skutek – nie tylko – działania erozji wielkich rzek powstałych z topniejących lodowców, ale także na skutek termoerozji (np. wytapiania klinów lodowych)^[1]. Pradolina Warszawsko-Berlińska ciągnie się równoleżnikowo od okolic Warszawy aż po Berlin. Rozciągłość równoleżnikowa spowodowana jest zablokowaniem odpływu rzek na północ przez lądolód. Jej szerokość jest zmienna i wynosi około 20 km, charakteryzuje ją płaskie dno, na którym często występują kilkukilometrowe równiny torfowe^[2].

Formę tę wykorzystuje wiele rzek obecnie płynących – od wschodu – Bzura, częściowo Ner, Warta, Obra, Odra i na terenie Niemiec Sprewa^[2].

Przypisy

↑ ^a ^b Piotr Migoń: Geomorfologia. Warszawa: PWN, 2006, s. 353-355. ISBN 978-83-01-14-812-6.
↑ ^a ^b Krystian Chariza: Atlas Geograficzny dla szkół ponadgimnazjalnych. Warszawa: Nowa Era, 2012, s. 80-81. ISBN 978-83-267-0075-9.

Zobacz też

Obszar Chronionego Krajobrazu Pradoliny Warszawsko-Berlińskiej

[Migoń-1] Piotr Migoń: Geomorfologia. Warszawa: PWN, 2006, s. 353-355. ISBN 978-83-01-14-812-6.

[Chariza-2] Krystian Chariza: Atlas Geograficzny dla szkół ponadgimnazjalnych. Warszawa: Nowa Era, 2012, s. 80-81. ISBN 978-83-267-0075-9.

[1]

[2]