SMS Novara (1913)

SMS Novara
	Historia
Stocznia	Danubius-Werft, Fiume
Położenie stępki	9 grudnia 1912
Wodowanie	15 lutego 1913
	K.u.K. Kriegsmarine
Nazwa	SMS Novara
Wejście do służby	1913
Wycofanie ze służby	1918
	Marine nationale
Nazwa	Thionville
Wejście do służby	1920
Wycofanie ze służby	1930
Los okrętu	złomowany 1941
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	projektowa: 3500 t; pełna: 4010 t
Długość	na linii wodnej: 129,7 m; całkowita: 130,6 m
Szerokość	12,8 m
Zanurzenie	5,3 m
	Napęd
	16 kotłów parowych Yarrow; 2 turbiny parowe AEG o łącznej mocy 30 178 KM
Prędkość	27 węzłów
	Uzbrojenie
	9 x armata okrętowa 100 mm L50; 1 x działo 47 mm L44; 6 x wyrzutnia torped kal. 533 mm (od 1917 r.); 1 z armata przeciwlotnicza 66 mm L50 (od 1917 r.)
	Opancerzenie
	nadbudówki: 50 mm; pancerz burtowy: 60 mm; pokład: 20 mm; maski dział: 8-40 mm
Załoga	340

SMS Novara – austro-węgierski krążownik z okresu I wojny światowej. Trzeci okręt typu Novara (nazywanego także ulepszonym t. Admiral Spaun).

Okręt brał udział w bitwie w Cieśninie Otranto. W jej pierwszej fazie, nad ranem, 15 maja 1917 „Novara” wraz z bliźniaczymi SMS „Saida” i „Helgoland” zatopił 14 trawlerów blokujących cieśninę. W drugiej fazie zespół austro-węgierskich krążowników starł się z krążownikiem „Marsala”(inne języki), oraz niszczycielami „Carlo Alberto Racchia”(inne języki), „Indomito”, „Insidioso(inne języki)”, „Impavido”(inne języki), „Carlo Mirabello”(inne języki), „Commandant Rivière”, „Cimeterre” i „Bisson”. Podczas pojedynku artyleryjskiego odniósł duże uszkodzenia. Już na początku starcia od wybuchu pocisku artyleryjskiego stracił obsługę jednego z dział. Później został trafiony jeszcze trzykrotnie. Ostatni z pocisków wystrzelony prawdopodobnie przez HMS „Dartmouth”(inne języki) spowodował tak duże uszkodzenia że „Novara” musiała być odholowana do bazy przez bliźniaczą „Saidę”^[1].

Krążownik „Novara” przetrwał I wojnę światową. W 1920 roku został przekazany Francji jako część austro-węgierskich reparacji wojennych. Po wcieleniu do Marine nationale otrzymał nazwę „Thionville” i służył jako okręt szkolny. Po 1932 przycumowany w Tulonie roku pełnił funkcję koszar. W 1941 roku sprzedany na złom.

Przypisy

↑ Michał Gajzler: II bitwa w Cieśninie Otranto. militarium.net. [dostęp 2009-05-12]. (pol.).

Bibliografia

Robert Gardiner, Randal Gray: Conway's All The World's Fighting Ships 1906-1921. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 1985. ISBN 978-0-87021-907-8.

Linki zewnętrzne

kriegsmarine.lima-city.de (niem.)

[1] Michał Gajzler: II bitwa w Cieśninie Otranto. militarium.net. [dostęp 2009-05-12]. (pol.).

[1]