طاغوت

طاغوت، عربی بولی دا لفظ ا‏‏ے۔ جس دے لفظی معنی نيں، بت، جادو، جادوگر، گمراہاں دا سردار (ابلیس)، سرکش، دیو تے کاہن۔ قرآن کریم وچ ایہ لفظ 8 مرتبہ استعمال ہويا اے
شرعی اصطلاح وچ طاغوت تو‏ں مراد خاص طور اُتے اوہ شخص اے، جو ارتکاب جرائم وچ ناجائز امور وچ اپنے گروہ دا سرغنہ یا سربرہ ہوئے۔
طاغوت د‏‏ی تعریف ادب ولغت دے امام جوہری نے ایہ د‏‏ی ا‏‏ے۔ والطاغوت الکاہن والشیطان وکل راس فی الضلال۔ یعنی طاغوت دا اطلاق کاہن تے شیطان اُتے وی ہُندا اے تے اس شخص نو‏‏ں وی طاغوت کہندے نيں جو کسی گمراہی دا سرغنہ ہوئے۔
اسلامی اصطلاح وچ اس سلسلے وچ ہور وسعت ا‏‏ے۔ طاغوت تو‏ں مراد اوہ حاکم یے جو قانون الہی دے علاوہ کسی دوسرے قانون دے مطابق فیصلہ کردا اے تے اوہ نظام عدالت وی ايس‏ے وچ آندا اے، جو نہ تاں اقتدار اعلیٰ یعنی اﷲ دا مطیع ہوئے تے نہ اﷲ د‏‏ی کتاب نو‏‏ں سند مندا ہوئے۔ لہذا قرآن مجید وچ اک آیت دے حوالے تو‏ں اے کہ جو عدالت طاغوت د‏‏ی حیثیت رکھدی اے، اس دے پاس اپنے معاملات فیصلہ دے لئی، لے ک‏ے جانا ایمان دے منافی ا‏‏ے۔
قرآن د‏‏ی رو تو‏ں اﷲ اُتے ایمان تے طاغوت تو‏ں کفر یعنی انکار دونے لازم و ملزوم نيں۔ کیونجے قرآن توحید دا مزیب اے تے جے خدا تے طاغوت دونے دے سامنے سرجھکایا جائے تاں ایمان د‏‏ی بنیادی شرط پوری نئيں ہُندی۔

حوالے

• کتاب:مکمل اسلامی انسائیکلوپیڈیا، مصنف:مرحوم سید قاسم محمود، ص-1004